บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 204

หูเมิ่งอิ๋งตื่นตระหนก!

เธอมองออกว่าท่านไห่เทียนกำลังทดสอบความรู้ของหวังหยวนเพิ่มเติม

หากหวังหยวนกล่าวได้ดี เขาสามารถทำให้คนเหล่านี้ตกใจและสร้างชื่อเสียงของตัวเองได้

หากกล่าวได้ไม่ดี ชื่อเสียงที่ท่านไห่เทียนเพิ่งสร้างมาเมื่อครู่นี้ก็จะพังทลายลงทันที

“...ช่างประไร การศึกษาไม่แบ่งชนชั้น ในเมื่อพวกเจ้าเจ้าอยากฟัง เช่นนั้นข้าก็จะกล่าวให้ฟัง!”

สมองของหวังหยวนปั่นป่วน และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น “จิตใจเป็นหนึ่ง ไม่ว่าความรู้และการกระทำจะเป็นหนึ่งเดียวกัน หรือสรรพสิ่งเป็นอนิจจัง หรือแสวงศึกษาเพื่อเพิ่มพูลความรู้ ทุกอย่างเกี่ยวข้องกับคำสามคำ ตราบใดที่เจ้าเข้าใจสามคำนี้ เจ้าจะเข้าใจพื้นฐานของการเรียนรู้จิตใจ!”

แซด!

ผู้ชมทั้งหมดตกตะลึง!

ดวงตาของวังไห่เทียนเป็นประกาย!

ใบหน้าของเหยี่ยนถงจือเต็มไปด้วยความตกใจ!

หลี่ซานซือและจู่เหรินทุกคนต่างมองหวังหยวนเหมือนคนเสียสติ!

หลักการจิตใจ นำคำสามคำนี้เป็นความรู้พื้นฐาน น้ำเสียงนี้ทรงพลังดั่งสวรรค์

ลัทธิขงจื๊อได้รับการสืบทอดมาเป็นเวลาหลายพันปี และความรู้พื้นฐานของลัทธิขงจื๊อประกอบด้วยคำเพียงห้าคำเท่านั้น ได้แก่ ความรักต่อเพื่อนมนุษย์ ความเที่ยงธรรมถูกต้อง พิธีการและความเคารพ สติปัญญา และความจริงใจเชื่อใจต่อกัน

“การบรรลุมโนธรรม!”

ไม่มีการฟ้องร้องอีกต่อไป หวังหยวนกล่าวออกมาโดยตรง และนึกความทรงจำได้!

ในเวลานั้นศาสตราจารย์เคยกล่าวไว้ว่าแก่นแท้ของปรัชญาจิตใจของหยางหมิงประกอบด้วยคำสิบห้าคำสามคำสุดท้ายคือ ‘การบรรลุมโนธรรม’ ซึ่งนักปราชญ์หยางหมิงเข้าใจในปีต่อ ๆ มาและนำมาเป็นรากฐาน!

“การบรรลุมโนธรรม!”

ทุกคนไตร่ตรองและพยายามค้นหาความหมายของคำสามคำนี้ และส่วนใหญ่ก็ขมวดคิ้ว!

บางคนถึงกับมองหวังหยวนอย่างสงสัย โดยคิดว่าเขาแค่แกล้งทำเป็นสร้างคำศัพท์ใหม่ขึ้นมา

มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ตาสว่างขึ้น และพวกเขาเข้าใจถึงแก่นแท้ได้เพียงเล็กน้อย รวมถึงหลี่ซานซือด้วย!

ดวงตาของเหยียนฟู่กู่เบิกกว้างพร้อมขมวดคิ้วอีกครั้ง ราวกับว่าเขาตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่ราวกับว่าเขาไม่เข้าใจ!

“การบรรลุมโนธรรม ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าเรียนรู้แล้ว ขอบคุณคุณชายที่ชี้แนะขอรับ!”

วังไห่เทียนสะดุ้ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงดัง เขาโค้งคำนับให้หวังหยวน

เหยียนฟู่กู่คนนี้ตระหนักได้ดีในเรื่องนี้!

“นักเรียนก็ตระหนักเรื่องนี้เช่นกัน ขอบคุณคุณชายที่เทศนา และท่านไห่เทียนที่อธิบาย!”

ดวงตาของจู่เหรินคนหนึ่งเป็นประกาย และคุกเข่าลงต่อหน้าทั้งสองคน กราบคำนับขอบคุณทั้งสอง

“นักเรียนก็ตระหนักเช่นกัน!”

จู่เหรินบางคนกลอกตา ยกเสื้อคลุมขึ้น คุกเข่าลง และทำความเคารพ

“นักเรียน...ตระหนักแล้วเช่นกัน!”

จู่เหรินหลายคนดูเป็นผู้รู้แจ้ง ราวกับว่าตนได้รู้แจ้งอย่างแท้จริง และต่างโค้งคำนับยิ่งใหญ่

เมื่อพิจารณาจากท่าทางของท่านไห่เทียน คำสามคำนี้ ‘มโนธรรม’ ซ่อนความรู้ไว้มากมาย!

ด้วยอิทธิพลของท่านไห่เทียนและความเคารพอย่างสูงต่อปรัชญาจิตใจ จะต้องได้รับความนิยมไปทั่วหล้าในอนาคต

คุณชายน้อยผู้นี้สามารถอ้างตัวว่าเป็นบรรพบุรุษของเขาได้ และฉากนี้น่าจะถูกบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์

การบูชาท่านไห่เทียนไม่มีความละอาย ในอนาคตอาจกลายเป็นผู้บุกเบิกปรัชญาด้วยซ้ำ!