บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 209

เสียงของต้าหู่ดังขึ้น “พี่หยวน คุณหนูหู เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว!”

หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงและพูดใส่หูของหวังหยวน “คุณชาย ถึงแล้วเจ้าค่ะ!”

หวังหยวนหลับลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ

“พี่หยวน คุณหนูหู!”

ต้าหู่รู้สึกถึงแปลกใจ เขาเปิดประตู และเห็นหูเมิ่งอิ๋งกอดหวังหยวนอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาปิดตา “ไอหย๊า ลมแรงมากเลย เหมือนมีทรายพัดเข้าตาข้า ข้าทำไม่เห็นอะไรทั้งนั้น!”

หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงด้วยความเขินอาย และอดไม่ได้ที่จะผลักหวังหยวน “คุณชาย เรามาถึงบ้านใหม่แล้ว รีบตื่นเร็ว ๆ เจ้าค่ะ!”

“เมียจ๋า ไม่ต้องรีบ ให้ข้านอนพักอีกสักหน่อย แล้วข้าจะให้เจ้าเมื่อข้าอิ่ม!”

ในความฝัน หลี่ซื่อหานกำลังเว้าวอนอย่างไม่ยอมแพ้ หวังหยวนที่ง่วงนอนมากก็พึมพำ

“...เจ้า เจ้า!”

เมื่อฟังเข้าใจคำว่าให้เจ้า หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกเขินอายมากจนนางอยากจะเข้าไปในรอยเย็บของรถ!

ในขณะนี้ เสียงของเอ้อหู่ก็ดังขึ้น “พี่ใหญ่ พี่หยวนกลับมาแล้ว ทำไมยังไม่ลงจากรถอีก!”

ต้าหู่ลดเสียงลง “หุบปาก ทางนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้าแค่อยู่ที่นั่นซะ และหากไม่มีเรื่องก็อย่าไปยืนหน้ารถม้า!”

“คุณชาย!”

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว หูเมิ่งอิ๋งก็เริ่มวิตกกังวล และบีบเอวของหวังหยวนที่อ่อนนุ่ม

“เมียจ๋า เจ้า...อ๊าก!”

หวังหยวนตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวดอันแสนสาหัส ภรรยาของเขาหายไปแล้ว เหลือเพียงหูเมิ่งอิ๋งที่หน้าแดงและวิตกกังวล หนำซ้ำเขายังคงนอนอยู่ในอ้อมแขนของนาง และเขาก็ตะลึงอย่างอดไม่ได้

เกิดอะไรขึ้น!

นอกรถ เอ้อหู่ซึ่งถูกพี่ชายดุว่าอย่าเข้าใกล้รถม้า เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง เอวและสะโพกของเขาขยับขึ้นลง และเขาก็รีบขึ้นไปบนรถม้า “ใครกล้าทำร้ายพี่หยวนของข้า อ๊ะ!”

เมื่อมองเห็นคนสองคนกอดกัน เอ้อหู่ก็ตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงพี่ชายเมื่อครู่นี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปิดตา “ไอหย๊า ลมแรงมากจริง ๆ แรงจนพัดเข้าตาข้ามองไม่เห็นอะไรเลย ข้าไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ!”

“ข้าขอโทษ คุณหนูหู!”

“ข้าชื่อหวังหยวน! ถ้าเจ้ารู้สึกอึดอัดก็มาคุยกันในแบบของเราเถอะ!”

หวังหยวนก็แปลกใจเล็กน้อย หลานชายคนนี้เป็นชายหนุ่มที่เมื่อวันก่อนพูดว่าจะพาเขาไปที่หอคณิกา

“เช่นนั้นไม่ได้ เมื่อนับถือเป็นท่านลุงแล้ว ก็จะเป็นท่านลุงตลอดไป ข้าถือว่าท่านคือท่านลุงของข้าแล้วท่านอย่าคิดจะกำจัดข้าด้วย! ท่านลุงของข้าบอกข้าแล้วว่าให้ข้าเชื่อฟังท่าน ลุงหยวนบอกมาเถอะว่าวันนี้เราจะไปไหนกัน!”

ท่าทางของวังฉงโหลดูเหมือนหลานชายกตัญญู!

คนที่สามารถทำให้ท่านลุงของเขาสนใจได้ ย่อมต้องเป็นบุคคลที่โดดเด่นท่ามกลางฝูงชนอย่างแน่นอน และการยอมรับท่านลุงผู้นี้จะไม่เปล่าประโยชน์อย่างแน่นอน

“เอาล่ะ หลังกินอาหารเช้าเสร็จ เราไปกรมขนส่งเกลือ ไปซื้อใบอนุญาตค้าเกลือกันเถอะ!”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หวังหยวนและวังฉงโหลวแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสเดินเคียงข้างกัน ตามด้วยหูเมิ่งอิ๋ง, หวังซื่อไห่, ต้าหู่ และกัวเหลียง!

เมื่อเห็นคนทั้งหกคน คนเฝ้าประตูก็เลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วลูบสองนิ้ว “มาทำอันใดกัน?”

นี่เป็นการขอเงินอย่างโจ่งแจ้ง หวังหยวนที่เดิมทีต้องการเงินขมวดคิ้วและพูดว่า “ข้ามีตั๋วค้าเกลือจากเมืองฝู และอยากเข้าพบเจ้าหน้าที่ขนส่งเกลือ โปรดแจ้งให้ข้าด้วย!”

ถ้าเจ้าไม่ให้เงิน พ่อค้าเกลือคนไหนที่มาแล้วไม่ให้เงินคนเฝ้าประตู คนเฝ้าประตูก็หน้ามืดลง เขาหลับตาลงและเอนตัวพิงกำแพง “รอไปเถอะ หากนายท่านว่างแล้ว ข้าค่อยแจ้งให้ท่าน...เอ๊ะ!”