บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 234

ถนนอู่เป้ยทางใต้ในเมืองซี มีบ้านหลังใหญ่ที่มีทางเข้าสามทาง ครอบคลุมพื้นที่ประมาณสามไร่!

ในบ้านหลังที่สาม มีทหารสองคนยืนถืออาวุธอยู่หน้าประตู ยืนตัวตรงราวกับหอก ดวงตาคมกริบดุจนกอินทรี

ติงสือซานถือสัมภาระมาถึงประตูบ้านหลังที่สาม เขามองทหารทั้งสอง แล้วพูดว่า “เหล่าสือซื่อ เหล่าสือชี ช่วยไปแจ้งทีว่าข้ามีเรื่องจะขอเข้าพบแม่ทัพหนุ่ม!”

เหล่าสือซื่อพูดอย่างเย็นชา “เหล่าสือซาน เจ้าไปเถอะ แม่ทัพหนุ่มจะไม่ยอมเจอเจ้าหรอก! ผู้อารักขาผู้มีเกียรติของมู่ซ่วย กลายเป็นคนชั้นต่ำเยี่ยงอันธพาลไปแล้ว เจ้าทำให้เสียมู่ซ่วยและผู้คนของกองทัพเกราะดำไป”

ดวงตาของติงสือซานมืดมนขึ้น “ข้ารู้ ข้าทำให้มู่ซ่วยและกองทัพเกราะดำต้องอับอาย จึงไม่สมควรที่จะไปพบแม่ทัพหนุ่ม แต่ช่วยบอกแม่ทัพหนุ่มด้วยว่าข้าได้พบกับลูกชายของพี่ใหญ่หานซานแล้ว และพวกเขาทุกคนก็ฝึกวรยุทธ์อยู่ในเมืองจิ่วซานด้วย!”

“พี่ใหญ่หานซาน!”

ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย แต่เหล่าสือซื่อส่ายหัว “ข้าจะบอกแม่ทัพหนุ่มเอง เจ้าไปเถอะ!”

เหล่าสือซื่อหยิบสัมภาระหนักอึ้งขึ้นมา แล้วโยนกลับไป “เงินของเจ้าไม่สะอาด นายพลหนุ่มไม่มีทางรับไว้”

ฟึ่บ!

สัมภาระหล่นลงพื้นและกระจายออกไป แท่งเงินหลากหลายขนาดกลิ้งออกมา!

ดวงตาของติงสือซานมืดลง เขาหยิบเงินเก็บใส่ห่อแล้วมัดให้แน่น จากนั้นออกแรงโยนมันเข้าไปในกำแพงลานบ้าน จากนั้นจึงวิ่งหนีหายไปในพริบตา

เหล่าสือซื่อโกรธมาก “ติงสือซาน หากเจ้าโยนเงินมาเช่นนี้อีก ข้าจะหักขาเจ้าทิ้งเสีย!”

เหล่าสือชีที่ยังคงนิ่งเงียบหยุดเขา แล้วเอ่ยชวน “ช่างเถอะ ไปหยิบเงินมา แล้วแจ้งข่าวเรื่องพี่ใหญ่หานซานให้นายพลหนุ่มทราบเถอะ!”

เหล่าสือซื่อเดินเข้าไปในลานบ้าน!

ลานบ้านว่างเปล่า ไม่มีหินประดับ ต้นไม้หรือลำธาร มีเพียงแม่ก้อนหิน ดาบ กระบอง และลูกธนู ก้อนหินบนพื้นล้วนมีเครื่องหมายกากบาท

เหล่าสือซื่อมาถึงสวนหลังบ้าน!

ในห้องโถงใหญ่ที่เปิดโล่งมีป้ายขนาดใหญ่ที่มีคำว่า “ภักดี” แขวนอยู่ ด้านล่างมีชุดเกราะสีดำ มีดสีดำ หอกสีดำและดาบสีดำ ทั้งหมดเป็นสีดำขัดเงาเป็นมัน!

ในสวน ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังหมอบถืออาวุธ นิ่งเหมือนรูปปั้น

ทหารออกมารายงาน!

ไป๋เฟยเฟยผงะ จากนั้นกลับไปที่รถม้า มองหญิงสาวในชุดสีม่วงแล้วกระพริบตา “ชายคนนี้เปลี่ยนใจแล้ว เขารู้ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ แต่เขาไม่ต้องการพบเจ้า!”

นัยน์ตาของหญิงสาวชุดสีม่วงสั่นไหว “เจ้าต้องการใช้ข้าควบคุมเขา!”

“เจ้าคิดมากไปแล้ว กองทัพเกราะดำถูกยกเลิกแล้ว ข้าจะไปควบคุมเขาเพื่ออะไร!”

ไป๋เฟยเฟยหันไปด้านหนึ่ง แล้วนอนบนตักของหญิงสาวชุดสีม่วง ก่อนโบกมือ “นำรายชื่อผู้ตัดสินและผู้สมัครในงานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถมาให้ข้า ข้าอยากจะดูว่าการแข่งขันกวีนิพนธ์ครั้งสุดท้ายนี้ มีใครเข้าร่วมบ้าง!”

“ครั้งสุดท้าย!”

หญิงสาวในชุดสีม่วงหยิบรายชื่อออกมา มือของนางสั่นเทา “จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

“ครั้งสุดท้ายอะไร? ข้าไม่ได้พูดอย่างนั้นเลย เจ้าหูฝาดไปแล้ว!”

ดวงตาของไป๋เฟยเฟยกลอกไปมา ทันใดนั้นเขาก็เหลือบมองรายชื่อ แล้วรู้สึกประหลาดใจ “เอ๊ะ หวังหยวนคนนี้มาจากไหน เขาสามารถเป็นผู้ตัดสินของงานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถได้ ข้าไม่เคยได้ยินชื่อของเขาในเมืองจิ่วซานมาก่อน”