บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 238

มีตราประทับของเจ้าเมืองเมืองจิ่วซาน ซึ่งเป็นข้าราชการระดับสี่

หลายคนต่างไปแสดงความเคารพ จางหานยกยิ้มและพยักหน้า ไม่ได้มีท่าทางเย่อหยิ่ง

หยางว่านหลี่ขมวดคิ้ว จางหานให้เงินห้าพันตำลึงแก่ชมรมกวีนิพนธ์ เพื่อช่วยสนับสนุน

กุบ กุบ กุบ...

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกีบม้าดังขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วทหารม้ากลุ่มหนึ่งก็ควบม้าเข้ามา!

ที่นำหน้ามามีชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดหรูหรา ด้านหลังล้วนมีแต่ทหารม้าหุ้มเกราะ!

“ผู้บัญชาการเสวี่ยมาถึงแล้ว!”

ก่อนที่ทหารม้าจะก้าวออกมา ผู้ประกาศก็ตะโกนบอกทุกคนในกลุ่มผู้ชม

ครู่ต่อมา จางหานและเหยียนฟู่กู่ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วทั้งสองก็ลงจากเวทีไปทักทายเขา!

ตามมาด้วยการเคลื่อนไหวอีกมากมาย!

แม้แต่หยางว่านหลี่ที่เย่อหยิ่งเมื่อครู่นี้ก็ยังลงไปชั้นล่างด้วยสีหน้าหวาดเกรง!

บนเวที นอกเหนือจากทหารที่ยืนเฝ้า เหลือเพียงไป๋เฟยเฟยและหวังหยวนเท่านั้น!

ในขณะนี้ พวกเขาทั้งห้าต่างมองมา ขณะที่อีกฝ่ายก็มองกลับไปเช่นกัน และต่างก็ประหลาดใจที่อีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน

ไป๋เฟยเฟยเดินไปหาขณะโบกพัด แล้วหรี่ตาลง “เจ้าก็เป็นบัณฑิตเหมือนกัน เจ้าควรรู้ว่าผู้บัญชาการนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด เหตุใดเจ้าไม่ไปทำความเคารพเขา!”

ผู้บังคับบัญชาเป็นทหารระดับสี่ เป็นผู้บังคับบัญชากองทัพบริเวณชายแดน เรียกได้ว่ามีอำนาจเหลือล้น

เจ้าเมืองของเมืองจิ่วซานก็เป็นขุนนางระดับสี่ แต่ก็ยศต่ำกว่าผู้บัญชาการหนึ่งระดับ!

แม้ว่าต้าเย่จะเน้นด้านวิชาการมากกว่ากิจการทางทหาร แต่ตำแหน่งทหารระดับสี่นั้นมีอำนาจที่แท้จริง และเป็นคนที่ราชสำนักจับตามอง

ผู้บัญชาการเสวี่ยที่สั่งการกองทัพห้าหมื่นนาย เป็นผู้ปกครองด่านหัวมังกรที่ยิ่งใหญ่

หวังหยวนเลิกคิ้ว “ยิ่งใหญ่แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย!”

“แน่นอนว่าเกี่ยวสิ!”

ไป๋เฟยเฟยยกยิ้มแล้วพูดว่า “เสวี่ยผานเป็นผู้สูงศักดิ์ หยิ่งยโสและใจแคบ หากใครไม่เคารพเขา เขาจะสร้างปัญหาให้คนผู้นั้น! ข้าไม่ให้หน้าเขา เพราะเขาไม่กล้าสร้างปัญหาให้ข้า แต่เหตุใดเจ้าไม่ให้หน้าเขากันเล่า? เขาเป็นลูกผู้ดีมีเงินที่ได้บัญชาทหารห้าหมื่นนาย สำหรับเขา ฆ่าคนก็เหมือนฆ่าไก่”

ฟึ่บ!

สีหน้าของต้าหู่และหูเมิ่งอิ๋งเปลี่ยนไปทันที!

“อ๋อ!”

เมื่อเห็นทั้งห้าคน ทุกคนก็ตกตะลึง เพราะไม่มีใครคิดว่าจะยังมีคนที่ไม่ออกไปทักทายพวกเขา

เสวี่ยผานหรี่ตาลง แวบแรกมองไปที่ไป๋เฟยเฟยและหญิงสาวในชุดสีม่วง ความโลภและความเกรงกลัวฉายแววในดวงตาของเขา จากนั้นรีบมองไปที่หวังหยวนแล้วขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นหูเมิ่งอิ๋งที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างหลัง ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้น

จางหานและเหยียนฟู่กู่มองหน้ากัน แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลย!

แต่ในฝูงชน หยางว่านหลี่หันไปพูดใส่ไฟว่า “หวังหยวน ทั้งท่านเจ้าเมืองและถงจือ ต่างก็ไปทำความเคารพผู้บัญชาการเสวี่ย เจ้าถงเซินนั่นกล้าดีอย่างไรมานั่งรอที่นี่ ช่างบังอาจนัก!”

หลังจากพูดจบ เสวี่ยผานก็ละสายตาออกไป ใบหน้าของเขามืดมน

เหยียนฟู่กู่จ้องมองหยางว่านหลี่ด้วยสายตาดุดัน และพยายามครุ่นคิดว่าจะแก้ไขอย่างไร

แม้ว่าฝ่ายทหารจะถูกควบคุมโดยเจ้าหน้าที่พลเรือน แต่เสวี่ยผานยังคงมีความสูงส่ง และมีภูมิหลังทางตระกูลที่ไม่ธรรมดา

เขาเป็นคนใจแคบ ไม่ใช่คนที่ถูกยั่วยุได้ง่าย ๆ ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!

แต่เหตุการณ์ตอนนี้ จะต้องอธิบายอย่างไร เพื่อให้เอาใจชายผู้สูงศักดิ์ผู้หยิ่งผยองคนนี้ได้!

ไป๋เฟยเฟยยกยิ้มราวกับว่ากำลังดูละคร หลายคนมองหวังหยวนด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

หวังหยวนหรี่ตาลง “หยางว่านหลี่ งานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถ ไม่ใช่โอกาสที่เจ้าจะก่อปัญหา ถงจือและเจ้าเมืองคนอื่น ๆ ทำความเคารพผู้บัญชาการ นั่นคือการแสดงมิตรภาพ ขุนนางทักทายผู้บัญชาการ นั่นคือการให้ความเคารพต่อผู้บัญชาการ งานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถ ให้ความสำคัญเรื่องการเรียนรู้ และความสามารถทางวรรณกรรม ไม่ใช่เรื่องสถานะสูงหรือต่ำ! เจ้าถามข้าเช่นนี้ เหล่าบัณฑิต ถงจือ เจ้าเมือง ผู้บัญชาการ จะจัดงานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถเพื่ออะไร?”