บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 262

หวังหยวนตกใจราวกับว่าเขาได้ยินเสียงฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ

นับตั้งแต่ชาวหวงโจมตีด่านหัวมังกรจวบจนถึงตอนนี้ ใช้เวลาไม่ถึงสามวัน พวกเขาก็ยึดได้สำเร็จ!

ว่ากันว่าด่านนี้แน่นหนามาก และไม่อาจต้านทานได้ หนึ่งคนเปิดไม่ได้ และอีกหมื่นคนยากที่จะเปิด!

ทหารเฝ้าประตูทุกคนต่างเป็นคนไร้ประโยชน์หรือไงเล่า?

เมื่อมองดูหวังหยวนที่มีสีหน้าเรียบเฉย เด็กชายจากหมู่บ้านต้าหวางก็ตกตะลึง สมกับเป็นพี่หยวน แม้จะได้ยินเรื่องใหญ่เช่นนี้ แต่เขาไม่กระพริบตาเลย!

“ตอนนี้กองทหารที่ยอมจำนนที่เหลืออยู่ที่ด่านหัวมังกร และประชาชนจากทางเหนือกำลังรีบไปที่เมืองจวิ้น!”

หูเมิ่งอิ๋งค่อย ๆ พูด “ครอบครัวที่ร่ำรวยหลายครอบครัวในเมืองส่วนมากไม่ได้เก็บสัมภาระ และสิ่งของเรียบง่ายออกจากเมืองทันที มีหลายคนบอกว่าเมืองจิ่วซานก็ไม่สามารถปกป้องไว้ได้อีกต่อไป พวกเขาทั้งหมดกำลังรีบอพยพ เราควรออกไปตอนนี้เลยไหมเจ้าคะ”

“จะไปหรือไม่?”

หวังหยวนขมวดคิ้ว

ด่านหัวมังกรหายไป และชาวหวงก็มาถึงเมืองจิ่วซานอย่างรวดเร็ว ส่วนเฟยชางกำลังส่งกองทัพไป

ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าเจ้าจะกลับไปที่เมืองฝู ก็จะไม่สามารถรับเกลือได้ในอนาคต!

หมายความว่าการออกเดินทางครั้งนี้ นอกจากขายดาบถังได้สามเล่มแล้ว ก็ไม่ได้อะไรเลย

ข้าไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนี้!

แต่หากไม่หนีไป ด่านหัวมังกรก็อันตรายมาก อ๋องถูหนานสามารถทำลายมันได้ภายในสามวัน!

เมืองจิ่วซานนี้ ด้วยความสามารถของผู้สืบทอดอย่างเสวี่ยผานแล้ว สามารถอยู่ได้นานแค่ไหน?

“พี่หยวน!”

ทันใดนั้น หวังเอ้อโกวก็เดินมาอย่างรวดเร็ว “สหายเฟยหนิวพาชาวบ้านจากหมู่บ้านเหล่าเฟยมาแล้ว”

“เรา พวกเราจำกลับไปที่หมู่บ้านเหล่าเฟยขอรับ!”

เฟยหนิวยิ้มอย่างขมขื่น “แม้ว่าชาวหวงจะโจมตีเข้ามา แต่ก็ต้องมีคนคอยต้มเกลือ!”

ครัวเรือนกลุ่มหนึ่งยิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของพวกเขาหวาดกลัวและหมดทนทางช่วยเหลือ พร้อมกับสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก!

หวังหยวนดูกังวล

เมื่อชาวหวงโจมตีเมือง พวกเขาจะรวบรวมราษฎรโดยรอบอย่างแน่นอน เพื่อใช้เป็นอาวุธสำคัญสำหรับการปิดล้อม

โดยไม่สนใจว่าราษฎรจะมีวงศ์ตระกูลอย่างไร

แต่หากเขาจะหนีไปพร้อมกับครัวเรือนเหล่านี้ แล้วเขาจะหนีไปได้ไกลแค่ไหนกัน?

หากกลับไปทางใต้ของเมืองฝู ก็คงอยู่ได้แค่ระยะหนึ่งเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไร พวกชาวหวงก็จะโจมตีอย่างแน่นอน