บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 55

หวังหยวนทนไม่ไหวแล้ว “เจ้าจะมาพูดแทนข้าเพื่ออะไร? โบราณว่าไว้ว่าออกทัพแทนบิดา ชำระหนี้ให้บิดา เช่นนั้นเหตุใดเจ้าไม่คำนับแทนข้า และขอโทษแทนข้าเสียเลยเล่า!”

หลิวเจี้ยนเย่โกรธจัด “เจ้า!”

ท่านไป๋หลี่หัวเราะ “พี่อู๋โยว สหายน้อยผู้นี้น่าสนใจนัก เหตุใดไม่แนะนำเขาให้รู้จัก!”

หลิวเจี้ยนเย่ชอบประจบประแจง และเหยียบย่ำคนอื่น เขาอยู่ทั้งตำแหน่งสูงและต่ำมาหลายปีแล้ว จึงสามารถมองออกได้อย่างรวดเร็ว

เขาไม่ชอบพฤติกรรมร้ายกาจเช่นนี้

“เขา เฮ้อ!”

หลังจากมองไปที่หวังหยวนแล้ว หลี่ซานซือก็ส่ายหน้า ไม่สามารถพูดคำว่า 'พี่เขย' ออกมาได้

หลิวเจี้ยนเย่ตอบแทนว่า “ท่านไป๋หลี่ เขาเป็นหนุ่มเสเพล ไม่ได้ไปโรงเรียนมาสามปีแล้ว เขาล้างผลาญทรัพย์สินของครอบครัวไปจนหมดสิ้น ซ้ำยังจำนองบ้าน ที่ดินของบรรพบุรุษ และภรรยาอีกด้วย เขาเกือบจะขายตัวเองไปเป็นทาส”

ท่านไป๋หลี่ขมวดคิ้ว “สหายน้อยเจี้ยนเย่ โปรดระวังคำพูดด้วย! แม้ว่าข้าจะไม่รู้จักสหายน้อยผู้นี้ดีนัก แต่เขาไม่น่าจะเป็นคนเช่นนั้น”

เขามีความสามารถในการสังเกตคน ต่างคนต่างมีนิสัยต่างกัน

มองเพียงปราดแรก ชายหนุ่มคนนี้ดูหล่อเหลา แต่เมื่อพิจารณาให้ดี เขาน่าจะมีความประพฤติสูงส่ง

ผู้ที่มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เช่นนั้น จะต้องมีอำนาจยิ่งใหญ่หรือมีความรู้

หลิวเจี้ยนเย่รู้สึกกังวล “ท่านไป๋หลี่ ทุกเรื่องที่ข้าพูดเกี่ยวกับเขานั้นเป็นเรื่องจริงขอรับ ท่านสามารถถามพี่ซานซือได้ขอรับ!”

ท่านไป๋หลี่หันไปมอง

หลี่ซานซือโบกมือ “พี่ไป๋หลี่ สิ่งที่สหายน้อยเจี้ยนเย่พูดนั้นเป็นเรื่องจริง มันยากที่จะอธิบายได้ในประโยคเดียว ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังโดยละเอียดในวันอื่น! เชิญเถิด!”

“โอ้!”

ท่านไป๋หลี่ก้าวเข้าไปในจวนหลี่ ขณะเดินผ่านหวังหยวน เขาก็โบกมือ “สหายน้อย เชิญเถิด ข้ามั่นใจว่าข้ามองคนไม่ผิด หากเป็นดังที่พวกเขาพูดจริง เจ้าก็น่าจะมีอะไรซ่อนอยู่เช่นกัน!”

“ขอบคุณขอรับ!”

หวังหยวนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเดินตามไป

เขาไม่คาดคิดมาก่อน ว่าท่านไป๋หลี่จะมีนิมิตที่ร้ายกาจเช่นนี้

เขาได้เข้ามายึดร่างของเจ้าของร่างเดิม แต่นิสัยของเขาแตกต่างจากเจ้าของร่างเดิม เขาไม่อาจทำเรื่องเหล่านั้นได้

พวกเขาทั้งสี่มาที่ห้องโถง แล้วนั่งลงตามลำดับ

หลังจากนั่งอยู่ที่นั่นสักพัก เขาก็นึกอยากจะไปขายสบู่

บัณฑิตกลุ่มหนึ่งพูดเรื่องกิจการบ้านเมืองกันไปเรื่อยเปื่อย พูดไปก็ไม่มีประโยชน์!

ท่านไป๋หลี่ยังคงแนะนำ “สหายน้อย เช่นนั้นอย่าพูดถึงเรื่องกิจการบ้านเมืองดีกว่า เรามาคุยกันแบบสบาย ๆ ดีกว่า!”

หลิวเจี้ยนเย่หัวเราะเยาะ “ท่านไป๋หลี่ เด็กหนุ่มที่สอบซิ่วไฉไม่ผ่านเช่นเขา จะเข้าใจเรื่องการเก็บภาษีของบ้านเมืองได้อย่างไรขอรับ”

หวังหยวนยังไม่ได้พูด

ท่านไป๋หลี่มองด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าหนู เกียรติคุณลำดับขั้นไม่ได้หมายถึงความรู้ มันเป็นเพียงสิ่งบ่งชี้ว่าเจ้าสามารถสอบได้เท่านั้น ท่านหนานซานยังสอบบัณฑิตถงเซินไม่ผ่านด้วยซ้ำ แต่บางคนยังกล้าพูดว่า เขาไม่เข้าใจกิจการบ้านเมืองที่สำคัญ!”

“ท่านไป๋หลี่ ข้าน้อยรีบร้อนเกินไปขอรับ!”

สีหน้าของหลิวเจี้ยนเย่เปลี่ยนไป เขารีบประสานมือก้มหัวขอโทษ เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

ท่านหนานซาน ทุกคนต่างรู้จักดี มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า ร้อยละสิบของบุคคลสำคัญในราชสำนัก ล้วนเป็นศิษย์ของเขา และท่านไป๋หลี่คนนี้ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นเช่นกัน

ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่เรียกว่า “สหายน้อย” อีกต่อไป แต่กลับเรียกเขาว่า “เจ้าหนู” แทน ซึ่งหมายความว่าเขาไม่มีความรู้