บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 81

“เป็นโฉนดบ้านพร้อมที่ดินจริงหรือ?”

ล่าลี่โถวและซานเจี่ยวเหยี่ยนตกใจเมื่อเห็นมัน!

แม้ว่าทั้งสองจะอ่านหนังสือไม่ออก แต่ก็เคยเห็นโฉนดบ้านที่มีอยู่ทุกครัวเรือน

“เฮยลวี๋ เจ้าจะอวดเพื่ออะไร ไม่ได้บอกว่าจะไม่บอกใครหรอกหรือ!”

โซ่วโหวดุเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขากำลังตำหนิเพื่อนที่เผลอเปิดเผยความลับ

“เอ๊ะ เอ๋!”

เฮยลวี๋รีบเก็บโฉนดบ้านแล้วพูดว่า “โฉนดบ้านนี่เป็นของปลอม ข้าหยิบมันมาจากข้างทาง พวกเราไม่ได้ร่ำรวยหรอก แค่ล้อพวกเจ้าเล่นน่ะ เจ้าทำธุระไปเถอะ เราสองคนขอตัวไปก่อน!”

พวกเขาทั้งสองออกไปทันทีที่พูดจบ!

“เฮยลวี๋ โซ่วโหว เราเป็นพี่น้องจากหมู่บ้านเดียวกัน มีมิตรภาพที่ยืนยาวมาด้วยกัน หากมีโอกาสร่ำรวยจากการปล้น ก็ควรช่วยพี่น้องด้วย!”

ทันทีที่พวกเขาเห็นว่าคนสองคนนั้นมีพิรุธ ล่าลี่โถวและซานเจี่ยวเหยี่ยน ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงไล่ตามพวกเขาไป

หากจะทำ ต้องลงมือทำเลย!

ทำบางอย่างประสบความสำเร็จ บางทีผลประโยชน์อาจตกอยู่ในมือพวกเขาบ้าง

“เอาล่ะ เห็นแก่ผลประโยชน์จากการปล้นที่ผ่านมา ข้าจะเล่าให้พวกเจ้าฟังก็ได้ ข้าไม่ได้แค่พบโอกาสสร้างโชคลาภ แต่ข้าเจอคนใจดี...”

“เป็นไปได้อย่างไร โลกนี้จะมีคนใจพระเช่นนี้ได้อย่างไร ให้เงินพวกโจรที่ขโมยของของตัวเอง แล้วให้พวกโจรทำงานเป็นเพื่อน... ซ้ำยังเรียกโจรอย่างพวกเราว่าวีรบุรุษแห่งพงไพร ข้าไม่เชื่อหรอก!”

“หากไม่เชื่อก็ตามข้ามาดูสิ”

“แต่เราได้บอกนายน้อยหวังเกี่ยวกับสถานการณ์ในภูเขาแล้ว หากเจ้าไม่อาจลงนามในสัญญายอมจำนนแต่โดยดี ก็อย่าคิดว่าจะมีบ้านแบบพวกเรา!”

“อืม เข้าใจแล้ว ว่าแต่เหตุใดพวกเจ้าถึงตัวขาวกันถึงเพียงนี้?”

“เจ้าเคยได้ยินเรื่องสบู่หรือไม่?”

…

สองวันต่อมา ขุนเขาพยัคฆ์ดำ!

เซี่ยซานหู่ เจ้าแห่งขุนเขาพยัคฆ์ดำอันดับสาม ใช้ขวานสับหิน สะเก็ดไฟพวยพุ่งออกมา!

เคร้ง!

แม้ว่าข้าจะเกลียดอันธพาลที่เหยียบย่ำข้า แต่ตอนนี้ต้องเจรจาเพื่อพวกเขา!

ที่พูดเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเขามีปัญหากับคนในกลุ่ม แต่การแบ่งสตรีในหมู่บ้านนั้นไม่ยุติธรรม!

เช่นนี้ก็สามารถโยนปัญหาไปที่พี่ใหญ่ได้ หลังจบเรื่องนี้แล้วได้รับส่วนแบ่ง เขาก็จะไม่มีข้ออ้างหักเงินเพิ่มแล้ว

เฮยซินหู่หรี่ตาลง “เช่นนั้นเจ้าว่าข้อตกลงนี้สามารถทำได้หรือไม่ พวกเราพี่น้องยังผ่านฤดูหนาวไปไม่ได้ หากเจ้าทำไม่ได้ก็ให้น้องรองไปสิ!”

“ไม่ ข้าทำได้!”

เซี่ยซานหู่กัดฟันแล้วยืนขึ้น “พี่ใหญ่ ไม่ต้องกังวล ข้าจะไปที่นั่นเอง และจะพาคนของข้าไปด้วย ข้าจะดำเนินการทันทีหลังจากที่เข้าใจสถานการณ์”

“เจ้าจะไปด้วยตนเองเลยหรือ?”

เฮยซินหู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เจ้ามีหนวดเครารกครึ้ม ไม่รู้ทั้งเมืองฝูมีกันกี่คน แต่เจ้าจะถูกจับได้ทันทีที่เจ้าเข้าไปในหมู่บ้าน!”

“ข้าจะโกน!”

เซี่ยซานหู่หยิบขวานมาถูหน้าไปทางซ้ายและขวาสองสามครั้ง เขาโกนเคราอย่างช่ำชอง แล้วพูดด้วยสีหน้าชั่วร้ายว่า “ข้าไม่เพียงต้องการฆ่าเด็กสกุลหวังเท่านั้น แต่ยังต้องการไปตามหาเจ้าพวกสารเลวเหล่านั้น ที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในซ่อง แล้วลากตัวพวกมันกลับมาตอนให้หมด”

เฮยซินหู่ส่ายหน้า แล้วถอนหายใจ “แค่ฆ่าชายสกุลหวังดีกว่า อย่าไปซ่องเลย ข้าเกรงว่าหากเจ้าไปแล้วจะกลับมาไม่ได้! พวกสตรีเหล่านั้น เฮ้อ!”