บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 87

ชายที่เป็นขี้กลาก มีผ้าสาลูสีขาวเปื้อนยาบนศีรษะรีบพูดขึ้น “นายน้อยหวังได้บอกสูตรลับลูกชิ้นปลาให้เราจริง ๆ และช่วยเราเปิดร้านด้วย เปิดมาสามวันแล้ว ธุรกิจเริ่มดีขึ้นทุกวันขอรับ”

“วันนี้เราขายไปสิบก้วน หลังจากหักต้นทุนแล้ว เราก็ได้กำไรสี่ก้วน พวกเราทั้งแปดคนจะแบ่งเท่า ๆ กัน เราแต่ละคนสามารถหาเงินได้วันละห้าร้อยอีแปะต่อวัน!”

“และนายน้อยหวังให้เงินข้า บอกให้ข้าไปหาหมอที่บอกว่าสามารถรักษาขี้กลากบนหัวของข้าได้”

คนอื่น ๆ ก็เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

ในตอนแรกพวกเขาคิดว่า หวังหยวนกำลังหลอกใช้พวกเขาเพื่อชะลอเวลา

แต่ไม่นานหวังหยวนก็สอนวิธีทำลูกชิ้นปลาให้พวกเขา และช่วยพวกเขาเปิดร้านดี ๆ ในเทศบาล

นอกจากนี้เขายังช่วยคนแปดคนให้ได้ทำสัญญา และให้ทุกคนทำงานเป็นทั้งเจ้าของร้าน และพนักงานด้วยกัน และเงินทั้งหมดที่พวกเขาหามาได้ก็แบ่งเท่า ๆ กัน

ร้านลูกชิ้นปลาเปิดมาสามวันแล้ว และได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงทำเงินได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

พวกเขาเข้าใกล้การเป็นคนเมืองมากขึ้นเรื่อย ๆ จะได้แต่งงานกับภรรยา มีลูกและฝันอยากจะรวย

ใครก็ตามที่ทำร้ายนายน้อยหวัง ในตอนนี้พวกเขาจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด แม้ว่าจะต้องมีปัญหากับคนผู้นั้นก็ตาม!

โอ้โห!

พวกอันธพาลทั้งสองที่อยู่ด้านหลังเซี่ยซานหู่ ก็อ้าปากค้างและรู้สึกอิจฉา

หากหาเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน เหตุใดถึงอยากจะปล้นอีก พวกเขาทุกคนก็อยากทำบ้าง

“เหตุใดพวกเจ้าถึงมาบอกข้าเช่นนี้ล่ะ อยากให้ข้าไปขายลูกชิ้นปลากับพวกเจ้าหรือ!”

เมื่อเห็นสีหน้าของคนทั้งแปด เขาก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง เซี่ยซานหู่ที่เหมือนถูกตบหน้าโกรธจัดราวกับพายุคลั่ง

“นายท่านสามมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ การมาขายลูกชิ้นปลากับเรานั้นคงจะอัปยศอดสู!”

เฮยลวี๋ยิ้มและพูดว่า “นายท่านหวังต้องการคุยกับท่าน เขากำลังรอท่านอยู่ในป่าด้านหลังหมู่บ้านขอรับ”

“คุยกับข้า!”

เซี่ยซานหู่ยิ้มเยาะ แล้วถือขวานในมือข้างหนึ่ง “ข้าเกรงว่าชายสกุลหวังจะซุ่มโจมตีอยู่ในป่า เพื่อที่จะได้รอจับตัวข้าน่ะสิ!”

เมื่อเฮยลวี๋ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “นายท่านสาม ข้าไม่พอใจหากท่านพูดเช่นนั้น นายน้อยหวังไม่ใช่คนเช่นนั้น หากเขาต้องการจับตัวท่านจริง ๆ เขาจะไม่ปล่อยพวกเราไปเช่นนี้”

โซ่วโหวพูดด้วยสีหน้าขมขื่น “ข้าไม่อยากจะบอกเลย แต่ในเมื่อนายน้อยพูดแล้วข้าจะทำอย่างไร นายน้อยเป็นคนดีมีเมตตาดั่งพระโพธิสัตว์ ถึงแม้ว่านายท่านสามจะเป็นคนชั่วร้าย แค่บุญก็ต้องรักษาท่านแน่นอน!”

“หวังว่าอย่างนั้น!”

ทั้งแปดคนสวดภาวนาขอพรพระอย่างเงียบ ๆ

พวกอันธพาลสองคนแบกของหนักเข้ามาใกล้ แล้วพูดว่า “พี่น้องทั้งแปด พวกเจ้าช่วยเราเรื่องลูกชิ้นปลาของพวกเจ้าได้หรือไม่ เราไม่อยากเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว!”

“เราทุกคนเป็นเพียงสมุน ไม่มีคดีฆาตกรรมภายใต้การควบคุมของเรา และไม่มีใครรู้จักเรา นายน้อยหวังจึงช่วยให้เราเปิดร้านเล็ก ๆ ในเมืองฝูได้”

เฮยลวี๋เหลือบมองทั้งสองคน “แต่พวกเจ้าแตกต่างออกไป เจ้ามีคดีฆาตกรรมติดตัว หากนายน้อยหวังช่วยให้พวกเจ้าสร้างตัวเองในเมืองฝู มันจะไม่ทำร้ายท่านหรือ หากมีคนจำพวกเจ้าได้ ไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้แน่นอน!”

เมื่อสองอันธพาลได้ยินเช่นนี้ ก็ผิดหวังและถอยกลับไป!

โซ่วโหวแนะนำด้วยเสียงแผ่วเบา “เฮยลวี๋ นายน้อยยังกล่าวอีกว่า หากรู้ความผิดพลาดของตัวเอง ก็สามารถปรับปรุงตัวได้มาก! หากพวกเขาสามารถกลับใจได้ การช่วยพวกเขาก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย หากไม่เปิดร้านในเมืองฝู ก็ไปเปิดในเมืองอื่นได้!”

ดวงตาของอันธพาลทั้งสองเป็นประกาย เมื่อได้ยินเช่นนั้น