บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 93

“เก็บค่าผ่านทางหรือ?”

หวงปิ้งหู่เข้าใจและส่ายหัว “เจ้าสาม บัณฑิตมีเล่ห์กลมากเกินไป เจ้าถูกเด็กสกุลหวังหลอก เรื่องนี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเลย แม้ว่าเราจะเชื่อเจ้า แล้วโจรคนอื่น ๆ จะเชื่อเจ้าหรือ เรามาเป็นแค่โจรธรรมดากันเถอะ อย่าเชื่อเรื่องไร้สาระของบัณฑิตคนนั้นเลย ไม่เช่นนั้นพี่น้องของเราจะอดตาย!”

เซี่ยซานหู่ส่ายหัว “พี่รอง ไม่ใช่ ตราบใดที่ยืนหยัดตั้งใจ เรื่องนี้ย่อมสามารถทำได้ และจะนำความรุ่งโรจน์มาสู่บรรพบุรุษของเรา...”

“เอาล่ะ เจ้าสาม!”

เฮยซินหู่ที่รู้สึกเหมือนฟังเรื่องไร้สาระขัดขึ้นทันที “เหตุใดพวกเจ้าถึงกลับมาแค่สิบเอ็ดคนล่ะ? แล้วทั้งแปดคนที่อยู่ใต้การควบคุมของเจ้าอยู่ที่ไหน พวกเขาหายไปไหนแล้ว!”

เซี่ยซานหู่ก้มหน้าลง “พวกเขาพักที่หมู่บ้านต้าหวัง ท่านผู้นั้นสอนวิธีการทำธุรกิจให้พวกเขา แต่ละคนทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน พวกเขาไม่ต้องการเป็นโจรอีกต่อไปแล้ว”

เฮยซินหู่มองเขาเหมือนกำลังมองคนโง่อยู่!

สอนโจรให้รู้วิธีทำธุรกิจ และทำเงินได้ห้าร้อยอีแปะต่อวัน ใครจะเชื่อเรื่องเหลวไหลนี้!

เจ้าสามเสียสติไปแล้ว!

“พี่ใหญ่ เจ้าสามถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงหรือเปล่า!”

หวงปิ้งหู่เตือนด้วยเสียงแผ่วเบา

น้องสามคนนี้เคยฉลาด และความคิดของเขาก็ละเอียดอ่อนพอ ๆ กับของทั้งสองคน

ตอนนี้เขากำลังพูดเรื่องไร้สาระ จึงไม่มีคำอธิบายอื่นใด นอกจากการถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง!

เฮยซินหู่ตกตะลึง แล้วพยักหน้า “ใช่ ดูเหมือนว่าเขาจะถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง!”

เซี่ยซานหู่ขมวดคิ้ว “พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้ถูกผีเข้า โจรภูเขาไม่มีอนาคตหากเรายังทำเช่นนี้ ลองฟังท่านผู้นั้นเถอะ สร้างเส้นทางที่ปลอดภัยดีกว่า เราจะได้เก็บค่าผ่านทาง ขายชา อาหาร และเปิดโรงเตี๊ยม เพื่อให้สามารถสร้างพันธมิตรโจรภูเขาทั้งหมดในเฉิงโจวได้ จะได้ยิ่งใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นไปด้วยกัน!

”

“เป็นไปได้!”

เฮยซินหู่พยักหน้า ขยิบตา แล้วหวงปิ้งหู่ก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นว่าพี่ใหญ่เต็มใจจะฟังแล้ว เซี่ยซานหู่ก็พูดต่อไป

เฮยซินหู่พยักหน้าเห็นด้วยเป็นครั้งคราว ราวกับว่าเขากำลังรับฟังจริง ๆ และหันหน้ามองออกไปข้างนอกเป็นครั้งคราว

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงร้องโหยหวนของสุนัขตัวหนึ่งดังขึ้นข้างนอก แล้วหวงปิ้งหู่ก็เข้ามาพร้อมกับอ่างใส่เลือด!

“พี่รอง อะไรอยู่ในอ่างของท่าน เหตุใดวั่งไฉถึงกรีดร้องน่าอนาถถึงเพียงนี้!”

หวงปิ้งหู่และเฮยซินหู่ปิดหู แล้วเดินออกไป

เฮยซินหู่พูดอย่างเย็นชา “น้องรอง เห็นทีต้องไปจัดการเรื่องในหมู่บ้านต้าหวังด้วยตนเองเสียแล้ว บัณฑิตคนนั้นมีวิธีการชั่วร้าย เจ้าต้องระวังให้ดี อย่าตกหลุมพรางคาถาอาคมชั่วร้ายของเขาเหมือนน้องสาม!”

“พี่ใหญ่ เจ้าสามเพิ่งกลับมา เขาต้องระวังตัว อาจจะไม่อยู่บ้านก็เป็นได้!”

หวงปิ้งหู่หรี่ตาลงเหมือนงูพิษ “หลังจากนั้นไม่กี่วัน เขาก็จะผ่อนความระมัดระวังลง ข้าพาคนบนหลังม้าไปฆ่าเขาในชั่วข้ามคืน รวมถึงพี่น้องของข้าทุกคนที่เคยฆ่าคนมาก่อน พวกเขาทุกคนเต็มไปด้วยจิตสังหาร แม้แต่คาถาอาคมชั่วร้ายก็ทำอะไรไม่ได้!”

ดวงตาของเฮยซินหู่เปลี่ยนเป็นเย็นชา “จำไว้ว่าต้องไม่แตะต้องผู้หญิงคนนั้น นั่นคือสิ่งที่ตระกูลหลิวเน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จงควบคุมจิตใจหื่นกระหายไว้ให้ดี!”

“ขอรับ พี่ใหญ่!”

สายตาเขาเย็นชาราวกับคมมีด หวงปิ้งหู่ก็ตัวสั่นเมื่อเห็นเช่นนั้น และความวุ่นวายก็เกิดขึ้นในใจของเขา

พี่ใหญ่ออกจากจากกองทัพเกราะดำมาห้าปีแล้ว แต่การมองเพียงปราดเดียว ก็ยังทำให้เขาหวาดกลัวมาก

ตอนอยู่ในสนามรบจะดุร้ายเพียงใดกัน!

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเมื่อห้าปีก่อน ที่พี่ใหญ่ขี่ม้าและสวมชุดเกราะสีดำ มาที่ขุนเขาพยัคฆ์ดำเพียงลำพัง แล้วเข้ายึดครองทั้งหมู่บ้านด้วยตัวเอง ก่อนสถาปนาตนเป็นนายใหญ่!