บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1006

บทที่ 1006 เต๋าแห่งสวรรค์แตกสลาย

บทที่ 1006 เต๋าแห่งสวรรค์แตกสลาย

ภูเขาลูกนี้สูงเสียดฟ้าทะยานไปถึงจักรวาล

และชายหนุ่มกำลังยืนอยู่บนยอด มันให้ความรู้สึกเหมือนยืนอยู่นอกโลกและเดินเข้าสู่จักรวาลอันไกลโพ้น ดวงดาวมากมายเรียงร้อยเป็นประกาย ตะวันและจันทราส่องแสง เป็นภาพอันยิ่งใหญ่ตระการตา

เฉินซีไม่คิดเลยว่าจะมีภูเขาเช่นนี้อยู่ในแดนภวังค์ทมิฬ มันสูงเหมือนเสาตั้งตระหง่านเสียดฟ้า เมื่อยืนอยู่ข้างบนแล้วมองลงมาก็จะเห็นหมู่เมฆ ฟ้าใส ภูเขา ธารน้ำ ทะเลสาบ มหาสมุทร และโลกทั้งใบ …มันเป็นความรู้สึกแปลกพิลึกเช่นเดียวกันกับภาพเบื้องหน้าชายหนุ่มในขณะนี้

“นี่คือยอดเขาเดียวดายในเขตแดนไร้นาม ตามตำนานเล่าไว้ว่า มันเกิดขึ้นจากโลหะหนาชิ้นหนึ่งเมื่อครั้งบรรพกาล โดยนับจากกาลก่อนก็มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถขึ้นมาถึงยอดเขาได้ ข้าบังเอิญได้อ่านบันทึกเรื่องนี้ในตำราเล่มหนึ่งของนิกายเรา” ชุดของหลียางสะบัดปลิว นัยน์ตาของนางใสกระจ่าง “หากเราดูการต่อสู้จากตรงนี้ก็จะเห็นได้ทุกอย่าง”

ว่าแล้ว นางก็นั่งลงบนหินก้อนหนึ่งแล้วตบที่ว่างข้าง ๆ เป็นสัญญาณให้เฉินซีนั่งลงเช่นกัน

“แดนไร้นาม ยอดเขาเดียวดาย…” เมื่อนั่งลงข้างหลียางแล้ว เฉินซีก็รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ชั่วพริบตาเดียวเขาก็มาถึงแดนไร้นาม ซึ่งเป็นสถานที่ลึกลับที่สุดในแดนภวังค์ทมิฬแล้ว วิชาเคลื่อนมิตินี้เหนือกว่าที่เขาจินตนาการไว้จริง ๆ

“ศิษย์พี่หญิงเล็ก เรื่องของภัยพิบัตินี้…” เฉินซีพูดยังไม่ทันจบ หลียางก็ขัดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ภัยพิบัตินี้มีผลกระทบเป็นวงกว้าง เราไม่จำเป็นต้องพูดถึงมันแล้ว เพราะอย่างไรเจ้าก็ไม่เข้าใจ พอผู้ยิ่งใหญ่พวกนั้นปะทะกันเมื่อใดเจ้าถึงจะเข้าใจเอง”

เฉินซีอึ้งไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เขาเก็บความคิดตนเองไว้แล้วมองไปไกล ๆ เห็นภาพท้องฟ้าเหนือแดนภวังค์ทมิฬที่เต็มไปด้วยพลังผันผวนอันไม่สามารถอธิบายได้

เหมือนว่าพลังอันน่าเกรงขามกำลังคุกรุ่นอยู่…

ซึ่งพลังผันผวนนี้ดำเนินอยู่นานสามวันสามคืน ยิ่งนานก็ยิ่งดูมืดมนเรื่อย ๆ ทำให้มันปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทำเอาคนใจสั่นออกมา

ไม่เพียงเฉินซีที่สังเกตเห็นภาพนี้ ผู้บ่มเพาะหลายคนในแดนภวังค์ทมิฬเองก็เห็นเช่นกัน ทุกคนเกิดความกังวลอยู่ชั่วขณะ สัมผัสได้ว่าอีกไม่นานคงเกิดความเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจขึ้น

“ภัยพิบัติกำลังมาถึงแล้ว!”

“ไม่คิดเลยว่าภัยพิบัติจะมาถึงเร็วเช่นนี้”

“รังแตกเช่นนี้ไข่ในรังก็ไม่รอด มีแต่ต้องสู้เท่านั้น!”

ภายในแดนภวังค์ทมิฬ ไม่ว่าจะเป็นผู้อาวุโสที่เร้นกายหรือผู้ละทิ้งสวรรค์ทั้งหลาย หากมีพละกำลังเหนือกว่าพลังในขอบเขตภพมนุษย์ล้วนแต่มีสีหน้าตึงเครียดด้วยกันทั้งสิ้น

“ศิษย์พี่หญิง สหายของข้าจะไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ?” ในวันนี้ เมื่อเฉินซีนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ อีกทั้งยังมีหลียางอยู่ข้างกายเขา ดังนั้นชายหนุ่มย่อมไม่ต้องเกรงกลัวภัยอันใด แต่หั่วโม่เลย หลิงไป๋ และคนอื่น ๆ เล่า?

“พวกเขาน่ะหรือ?” หลียางลืมตาขึ้นพลางส่ายหน้า “ไม่ต้องห่วง การต่อสู้นี้ไม่ใช่ว่าใครก็เข้าร่วมได้”

เฉินซีได้ยินแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่หลียางกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ได้ ชายหนุ่มก็เป็นต้องตกใจอีกครั้ง ‘กองกำลังบางกลุ่มที่ไม่ควรมีอยู่ในภพมนุษย์จะถูกกำจัดหายไปในภัยพิบัตินี้ และไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้…’

คำเหล่านี้หมายความว่ายังไง?

หรือว่า…

เฉินซียังไม่ทันทำความเข้าใจ เขาก็ได้ยินเสียงฟ้าลั่นดังก้องไปทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬ มันรุนแรงมากราวกับฟ้าดินจะแยกออกจากกัน ทำให้ทุกคนสั่นกลัวขึ้นมา

จากนั้นท้องฟ้าทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬก็กรีดออกเหมือนผ้าไหมถูกฉีก เกิดเป็นรอยแยกปรากฏขึ้นมากมาย คล้ายว่าฟ้ากำลังจะถล่ม

พร้อมกันนั้น สายฟ้าหลายเส้นที่หนาพอ ๆ กับแขนคนก็ซัดลงมาจากรอยแยกเหล่านั้น มันสว่างวาบและส่งเสียงคำรามไปทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬ

แทบจะในพริบตา ฟ้าดินก็เต็มไปด้วยพลังผันผวนที่แผ่กลิ่นอายทำลายล้างออกมา!

จังหวะนั้นผู้บ่มเพาะทั้งหลายต่างพากันแหงนหน้าขึ้นมองฟ้า ก่อนพวกเขาจะพร้อมใจกันตกใจจนหน้าซีดขาว ตัวคนสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ เกือบจะล้มหงายหลังลงกับพื้น

ไม่เพียงแต่ฟ้าเท่านั้นที่เหมือนจะถล่มลงมา แม้กระทั่งพลังกฎแห่งเต๋าสวรรค์ที่ไหลเวียนอยู่ยังใกล้จะล่มสลายเช่นกัน!

“สวรรค์โปรด! โลกกำลังจะถึงการอวสานอย่างนั้นหรือ?”

“นี่มัน…นี่…นี่…”

“ฟ้ากำลังถล่ม เต๋าแห่งสวรรค์ถูกทำลายแล้ว แดนภวังค์ทมิฬกำลังประสบมหาภัยพิบัติหรืออย่างไร?” ผู้บ่มเพาะทั้งหลายในแดนภวังค์ทมิฬพากันไม่สบายใจและหวาดกลัว ร้องตกใจขึ้นมาพร้อมกันหรือไม่ก็หลบอยู่ในเรือนอาศัยแล้วใช้วิชาป้องกันหลากหลายอย่างที่ตนมี และแต่ละคนก็ล้วนดูตื่นตระหนกตกใจกันมากทีเดียว

“จะเริ่มแล้ว” หลียางพลันผุดลุกขึ้นแล้วมองไปยังท้องฟ้าที่อยู่ไกลออกไป ดวงตาเปล่งประกายของนางส่องแสงสะท้อนราวกับภาพฝันลวงตา

พร้อมกันนั้นก็มีเงาร่างอันสูงส่งทั้งสามพุ่งออกมาจากภายในนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง พวกเขาพุ่งขึ้นฟ้าเหมือนทวยเทพทยาน เป็นสามปราชญ์แห่งเก้าเรืองรอง เฟิงถิง เติ้งเฉิน และเฟยหลิงนั่นเอง!

ความมุ่งมั่นในการต่อสู้ทั้งหลายรวมกันจนมืดฟ้ามัวดิน พลังถูกซัดออกมาจากห้วงมิติลึก เมื่อปะทะกันก็ส่งเสียงลั่นครืนไม่รู้จบ ทุกการบรรจบของพลังทำเอาท้องฟ้าปั่นป่วน ตะวันและจันทราหม่นแสง พื้นที่โดยรอบถูกทำลายสิ้น

เมื่อมองให้ลึกลงไปจะเห็นว่าภายในวงต่อสู้เหมือนมีแขนขนาดใหญ่จำนวนมากคล้ายกับยื่นออกมาจากห้วงมิติ หากไม่แผ่กลิ่นอายทำลายล้าง มันก็กว้างขวางเหมือนมหาสมุทร หรือไม่ก็ให้ความรู้สึกบริสุทธิ์เหมือนดวงจันทร์ หรือไม่อย่างนั้น มันก็เป็นความรู้สึกชั่วร้ายกลืนวิญญาณ… บางแขนถือสมบัติวิเศษที่มีอำนาจสะท้านโลกาไว้มากมาย เพียงแค่พวกมันกำมืออย่างแผ่วเบา ห้วงเวลาก็แตกสลาย ท้องนภาถูกทำลาย เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวยิ่ง!

นี่คือการต่อสู้กันของผู้เยี่ยมยุทธ์ ทุกอย่างแตกสลาย เลือดในกายกลายเป็นฝุ่นผง ทั่วท้องฟ้าของแดนภวังค์ทมิฬเต็มไปด้วยพลังผันผวนปะทะกัน

เฉินซีถึงขนาดเห็นนิ้วมือที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายโบราณยื่นออกมาจากห้วงอากาศ มันเคลื่อนผ่านหมู่ดวงดาว ก่อนจะทำท่ากดลงเบา ๆ ดวงดาวเหล่านั้นพลันแหลกเป็นผุยผง!

แต่นิ้วทรงพลังที่ทำลายดาวได้ทั้งดวงนั่นกลับถูกฟันจนขาดด้วยกระบี่เหล็กสนิมเขรอะเล่มหนึ่ง!

ชั่วพริบตานั้น ชายหนุ่มรู้สึกใจสั่นอย่างแรง หนังศีรษะชาหนึบไปหมด กระดูกในกายสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกอันน่าหวาดกลัว ทุกการเคลื่อนไหวสามารถทำลายดวงดาวระเบิดกาลเวลาได้ มันจึงจินตนาการได้ยากว่าจะต้องบ่มเพาะพลังเช่นไรถึงจะสามารถสร้างการโจมตีเช่นนี้ออกมาได้

เฉินซีสูดลมหายใจเข้าลึกหลายครั้ง ก่อนจะคลายความตกใจลงได้ ในใจพลันเกิดคำถามขึ้นมาหลายอย่าง

‘พวกเขาเป็นใครกัน?’

‘เหตุใดจึงเข้ามาอยู่ในการต่อสู้อันดุเดือดเช่นนี้ได้?’

‘แล้วเหตุใดจึงต้องสร้างภัยพิบัตินี้ขึ้นมาด้วย?’

“นี่เป็นเพียงภัยพิบัติขนาดเล็กเท่านั้น มีเพียงยอดฝีมือจำนวนไม่มากในสามภพที่เข้าร่วมการต่อสู้ หมากสำคัญตัวจริงล้วนพากันหลบดูการต่อสู้อยู่หลังม่านทั้งสิ้น” ริมฝีปากสีแดงของหลียางเผยอเล็กน้อยเพื่ออธิบายเสียงเบา ไม่ปิดบังแววเยาะเย้ยถากถางในน้ำเสียงสักนิด

นี่…เป็นเพียงแค่ภัยพิบัติขนาดเล็กเท่านั้นหรือ? เฉินซีนิ่งไป มันไม่น่าตกใจสักหน่อยหรือ? เท่านี้ก็นึกภาพไม่ออกแล้วว่าหากกลียุคแห่งสามภพมาถึงจริงจะเป็นอย่างไร

“ศิษย์น้องสงบใจลงแล้วบ่มเพาะพลังเถอะ ยิ่งเจ้าแข็งแกร่งเร็วขึ้นก็ยิ่งดี กลียุคแห่งสามภพมาถึงเมื่อไร ถึงคราวนั้นใครก็หนีไม่พ้น…” ไม่รู้ว่าหลียางคิดคำนึงอะไรอยู่ แต่นางถอนหายใจออกมาและดูหดหู่ใจยิ่งนัก

ในใจของเฉินซีได้แต่ตกตะลึง จากนั้นสีหน้าก็เกิดความมุ่งมั่นขึ้นมา “ศิษย์พี่หญิง ถึงตอนนั้นข้าต้องช่วยแบ่งเบาภาระให้ท่านได้แน่!”ไอรีนโนเวล

“ไม่ใช่ข้า แต่ต้องเป็นเขาเทพพยากรณ์ของเรา อีกอย่าง ข้าเชื่อว่าเจ้าจะแกร่งกว่าที่ข้าคาดไว้เสียอีก” หลียางเงยหน้ามองเฉินซี นัยน์ตาดาราเปล่งประกายดุจสายน้ำดูจะวางใจเล็กน้อย

จากนั้นนางก็ลากสายตาไปมองการต่อสู้ต่อ มุมปากพลันปรากฏรอยยิ้มลึกล้ำ “ศิษย์น้อง กฎแห่งเต๋าสวรรค์ถูกทำลายแล้ว เหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์เองก็มัวแต่ยุ่งกับเรื่องของตนเอง นี่จึงนับเป็นโอกาสอันดีในการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อย่างยิ่ง”