บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1017

บทที่ 1017 สังหารเซียนสวรรค์

บทที่ 1017 สังหารเซียนสวรรค์

“คุณชายเฉินซี เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

“มีผู้เยี่ยมยุทธ์กำลังใกล้เข้ามา!”

“อะไร…เขาตั้งใจจะทำอะไร?”

“ยังไงก็เถอะ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ หากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริง ๆ เจ้าจงซ่อนตัว แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของข้าเอง”

ภายในทางเดินที่เงียบและลึก เฉินซีนำมู่หลิงหลงพุ่งไปยังส่วนลึกของเหมืองอย่างรวดเร็ว

ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ปราณวิญญาณครามก็ยิ่งหนาแน่นขึ้น จนเต็มไปทุกหนทุกแห่ง หลังจากนั้น มันเหมือนกับแม่น้ำไหลเชี่ยวกราก บีบให้ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องโคจรปราณจ้าววิญญาณของเขาด้วยพลังทั้งหมดอย่างเต็มที่ เพื่อต้านทานพลังกัดกร่อนอันน่าสะพรึงกลัวของปราณวิญญาณคราม

“ว่าแต่เป็นใครกัน?”

เฉินซีพุ่งตัวข้างหน้าไปพร้อมกับครุ่นคิด แต่นึกอย่างไรก็ไม่ออก ทำให้เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

ตุ๊บ! ตุ๊บ!

ไม่นานหลังจากเฉินซีและมู่หลิงหลงหายไป คลื่นเสียงฝีเท้าประหลาดก็ดังก้องไปทั่วทางเดินอันเงียบ ฟังดูคล้ายเสียงฟ้าร้องอู้อี้ แต่กลับเขย่าหินจนสั่นสะเทือน

ในชั่วพริบตา ร่างกำยำของหวงซินก็ปรากฏขึ้นในสถานที่ที่เฉินซีและมู่หลิงหลงยืนอยู่เมื่อสักครู่

“ดูเหมือนจะเป็นเจ้าเด็กนั้น…” หวงซินแหงนหน้าขึ้น ซึ่งเต็มไปด้วยกระแสวังวนสีเงินดูเหมือนพายุสายฟ้า และมองไปยังส่วนลึกของทางเดินผ่านชั้นของปราณวิญญาณคราม

รอบกายมีกระแสพลังแห่งกฎ เหมือนอสรพิษสีเงินตัวเล็ก ๆ เลื้อยไปมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกมันกระแทกปราณวิญญาณครามให้กลับไปอย่างง่ายดาย

ชู่ว!

ในชั่วพริบตาต่อมา ก็หายตัวไปจากจุดนั้น ราวกับพยัคฆ์ยามออกล่า ช่างแข็งแรงและดุร้าย ทุกที่ที่พุ่งผ่าน ปราณวิญญาณครามจะถูกผลักดันไปทางด้านข้าง และไม่ส่งผลต่อความเร็วของเขาเลยแม้แต่น้อย

“เร็วอะไรปานนั้น คนผู้นี้อาจเป็นหนึ่งในสี่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนสวรรค์ของเหมืองวิญญาณคราม ข้าไม่สามารถหนีต่อไปได้อีกแล้ว มิฉะนั้น ข้าจะเฉื่อยชายิ่งกว่าเดิม…” เมื่อสัมผัสได้ถึงฝีเท้าแปลกประหลาดและหนักหน่วงจากทางด้านหลังที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ คิ้วที่ขมวดแน่นของเฉินซีก็คลายลง

ผู้เป็นเซียนสวรรค์ที่เข้าใจถึงพลังของกฎนั้น ไม่ใช่คนที่เสี่ยวอวิ๋นและหนานกงฮุ่ยจะสามารถเปรียบเทียบได้ หากเฉินซีพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ผู้เป็นเซียนสวรรค์คนนั้นจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าร่างอวตารของเซียนทองคำ!

เพราะนี่คือมิติเซียน และเซียนสวรรค์ที่แท้จริงได้ควบรวมสี่สระต้นกำเนิดสวรรค์ไว้ในร่างกาย นอกจากนี้ ความแข็งแกร่งของเซียนสวรรค์จะไม่ถูกควบคุมโดยกฎแห่งเต๋าสวรรค์เหมือนในภพมนุษย์

ดังนั้น เมื่อเผชิญกับการไล่ล่าจากผู้เยี่ยมยุทธ์เช่นนี้ ภายในอุโมงค์ที่ลึกจนไม่อาจหยั่งถึง มีแต่ต้องเตรียมพร้อมต่อสู้จึงจะเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด มิฉะนั้นเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์อันสิ้นหวัง

ไม่นานนักร่างกำยำก็ปรากฏขึ้น ภายในปราณวิญญาณครามมาปกคลุมอยู่บริเวณโดยรอบดุจดั่งราชา ทุกที่ที่เขาผ่าน ปราณวิญญาณครามจะแตกกระจายไปด้านข้าง

‘เป็นเขาเอง…’ ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง ตอนที่เพิ่งเข้าไปในเหมือง เขาสัมผัสได้ว่ามีเซียนสวรรค์สี่คนและเซียนลึกลับหนึ่งคนอยู่ภายในเหมืองนี้

ในบรรดาพวกเขา เฉินซีได้พบเหวยเจิ้ง โหลวเฟิง และชายวัยกลางคนตัวอ้วนอย่างเสวี่ยคุน มีเพียงหวงซินเท่านั้นที่อยู่ในอุโมงค์ของเหมือง ดังนั้นเฉินซีจึงสัมผัสได้เพียงกลิ่นอายของหวงซินเท่านั้น แต่ไม่สามารถเห็นรูปลักษณ์ของหวงซินได้

“ข้าหวงซิน ผู้พิทักษ์ขอบเขตเซียนสวรรค์ภายใต้คำสั่งของราชันเซียนหลินฮ่าว จงตามข้ามาซะ แล้วเจ้าจะได้ไม่ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัว มิฉะนั้นการมีชีวิตอยู่อาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายสำหรับเจ้า”

หวงซินหยุดลงเมื่ออยู่ห่างจากเฉินซีเพียงร้อยยี่สิบจั้ง ดวงตาของเขาเหมือนสายฟ้าฟาดเมื่อจดจ้องไปยังเฉินซีอย่างเย็นชา น้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็เผยให้เห็นถึงการควบคุมที่สมบูรณ์

เขาเป็นเหมือนเหยี่ยวกำลังมองมดขณะประกาศคำสั่งของตน ไม่จำเป็นต้องกล่าวเสียงดัง แต่ก็แสดงความเย่อหยิ่งและอำนาจออกมาอย่างชัดเจน

“แม้ว่าเจ้าต้องการจะจับตัวข้า ก็ควรมีเหตุผลใช่หรือไม่?” ใบหน้าของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลง เขาถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เจ้าสามารถถามท่านราชันเซียนได้” หวงซินไม่คาดคิดว่าเฉินซีจะสามารถสงบสติอารมณ์ได้ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนจะสงบสติอารมณ์ได้ ใบหน้าสงบนิ่งถูกปกคลุมด้วยความเฉยเมย

“ราชันเซียนหลินฮ่าว?” เฉินซีขมวดคิ้ว พร้อมกับครุ่นคิดในใจอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนว่าในอดีตข้าจะไปล่วงเกินผู้ยิ่งใหญ่เข้า บางทีอาจเป็นศัตรูของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองในภพเซียนหรืออาจจะเป็นตระกูลจั่วชิวกระมัง?”

“หรืออาจเป็น ปิงซื่อเทียน?”

อย่างไรก็ตาม เฉินซีไม่คิดว่าปิงซื่อเทียนผู้มีการบ่มเพาะเพียงขอบเขตเซียนทองคำ จะสามารถทำให้ราชันเซียนต้องเคลื่อนไหวเพื่อตัวเขาได้ เว้นแต่ปิงซื่อเทียนจะใช้ความสัมพันธ์บางอย่าง

ครั้งนี้หวงซินไม่ได้ตอบกลับ ทำเพียงจ้องเฉินซีอย่างเฉยเมย ราวกับกำลังจ้องมองศพ ขณะที่กำลังจะกล่าวบางอย่าง ดวงตาของเขาก็หรี่ลง จากนั้นก็กล่าวด้วยความประหลาดใจ “ขอบเขตเซียนปฐพีระดับแปดในการขัดเกลากายา? เจ้าขึ้นมาได้อย่างไร…”

ยังกล่าวไม่ทันจบ เฉินซีที่ยืนอยู่เงียบ ๆ ก็ลงมือ ปราณจ้าววิญญาณในร่างกายพลุ่งพล่านและเปลี่ยนเป็นพายุฝนฟ้าคะนองจำนวนนับไม่ถ้วนหลั่งไหลเข้าสู่หมัดขวา ในขณะที่หมัดของเขาพุ่งทะลุท้องฟ้า

เปรี้ยง!

ฟ้าร้องดังกึกก้อง พวกมันควบแน่นเป็นพลังหมัด และปลดปล่อยกระแสวังวนเจิดจ้าราวกับพายุพัดผ่านฟ้าดิน มันถาโถมลงมาจากกลางอากาศพร้อมกับเสียงฟ้าร้องดังสนั่น

หมัดนี้เป็นหมัดที่ดีที่สุดของขอบเขตเซียนปฐพีระดับแปดในขัดเกลากายาที่เฉินซีเคยได้ใช้ และถ้านี่คือภพมนุษย์ มันก็เพียงพอที่จะบดขยี้ทุกสิ่งที่อยู่ในระยะสองหมื่นห้าพันลี้โดยรอบ

ฟู่!

โลหิตสาดกระเซ็นไปในอากาศ

หวงซินคำรามด้วยความโกรธ คล้ายสัตว์ร้ายที่ใกล้จะถึงแก่ความตาย “สารเลว! แม้ว่าข้าจะต้องตาย เจ้าทั้งคู่ก็ต้องถูกฝังไปพร้อมกับข้า!”

ท่ามกลางเสียงคำรามด้วยความโกรธ กลิ่นอายของเขาระเบิดขึ้นราวกับพระอาทิตย์ที่แผดเผา จากนั้นแขนก็สั่นสะท้าน แขนแต่ละข้างตบลงไปที่เฉินซีและมู่หลิงหลง หวงซินตั้งใจจะฆ่าคนทั้งสองให้ตกตายตามกันไป

“ไปตายซะ!” น่าเสียดายที่เขายังช้าเกินไป กระบี่ที่แทงเข้าด้านหลังศีรษะถูกหมุนพลิกขึ้น ก่อนจะฟันลงมาอย่างแรง ผ่าหวงซินออกเป็นสองส่วน!

การโจมตีที่เขาตั้งใจจะทำก่อนสิ้นชีพก็ได้รับผลกระทบจากสิ่งนี้เช่นกัน มันคลาดออกจากเป้าหมายเล็กน้อย กระแทกเข้ากับกำแพงหินด้านข้าง ทำให้เกิดเสียงดังโครมครามเหมือนเสียงฟ้าร้อง ก้อนหินกระเด็นกระดอนไปโดยรอบ พื้นดินสั่นสะเทือนไอรีนโนเวล

พรู่ด!

จู่ ๆ มู่หลิงหลงก็กระอักโลหิตออกมาเต็มปาก ร่างของนางกระเด็นไปไกลกว่าร้อยยี่สิบจั้ง ใบหน้าเล็ก ๆ ของหญิงสาวซีดเผือดจนแทบโปร่งแสง เพราะแม้การโจมตีของหวงซินจะคลาดเคลื่อนออกจากเป้าหมาย แต่สุดท้าย การโจมตีของเซียนสวรรค์ที่กำลังจะตาย พลังที่ระเบิดออกมาของฝ่ามือนั้นรุนแรงมาก ดังนั้นนางจึงโชคดีที่รอดชีวิตมาได้

ในอีกด้านหนึ่ง เฉินซีกระแทกเข้ากับกำแพงอุโมงค์อย่างรุนแรงเช่นกัน ทั่วทั้งร่างของเขาเปล่งเสียงกระดูกหัก โลหิตไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด

“โชคดีที่ร่างอวตารของข้ารอดมาได้…” ร่างหลักของเฉินซีเก็บยันต์ศัสตราออกไป ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับไปยังโลกแห่งดาราอย่างรวดเร็ว

ฮึ่ม! ฮึ่ม!

ร่างอวตารของเฉินซีอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขานั่งขัดสมาธิและหายใจหอบ อาการบาดเจ็บทั่วร่างกายฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ อาการบาดเจ็บอันน่าสะพรึงกลัวและกระดูกที่หักมากมายก็ได้รับการเยียวยาอย่างสมบูรณ์

นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ขอบเขตเซียนปฐพีในการขัดเกลากายานั้นทรงพลังมาก ตราบเท่าที่แก่นวิญญาณยังคงอยู่ เมื่อนั้นก็สามารถสร้างร่างกายใหม่ได้ด้วยความคิดเพียงวูบเดียว และฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ มันยิ่งใหญ่กว่าการสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่จากโลหิตเพียงหยดเดียว

แต่ทุกครั้งที่ผู้ขัดเกลากายาได้รับบาดเจ็บสาหัส แก่นโลหิตภายในร่างกายจะถูกเผาผลาญอย่างมหาศาล และไม่ใช่สิ่งที่จะฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ในชั่วข้ามคืน

“แม่นางมู่สบายดีหรือไม่?” หลังจากนั้นไม่นาน เฉินซีก็ยืนขึ้นและมาถึงข้าง ๆ มู่หลิงหลง เขาตรวจสอบอาการบาดเจ็บ แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าพลังชีวิตของนางเพียงอ่อนแอลงเล็กน้อย แต่ชีวิตของนางก็ไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย “ ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าไปซ่อนตัวหรอกหรือ?”

ผมสีดำขลับของมู่หลิงหลงยุ่งเหยิง ใบหน้าอันงดงามและบอบบางของนางซีดเผือดจนแทบโปร่งแสง นางก้มหน้าเหมือนเด็กน้อยที่กระทำผิด ก่อนจะกล่าวพึมพำ “ข้า… คิดว่าท่านกำลังจะตาย จะให้ข้านิ่งเฉยโดยไม่ช่วยท่านได้อย่างไร..”

เฉินซีตกตะลึง เขาไม่อาจตำหนินางได้อีกต่อไป

“จงผ่อนคลายและพักฟื้นเถอะ ข้าจะคอยคุ้มกันให้เจ้าเอง” เฉินซีออกคำสั่งก่อนจะยืนขึ้นและเดินไปยังศพของหวงซิน เขาตั้งใจจะเก็บกวาดสมบัติจากการต่อสู้

“อืม?” แต่สายตาของเขากลับเหลือบไปเห็นรอยแยกด้านล่างของกำแพงหินใกล้ ๆ และประกายแสงเหมือนน้ำในทะเลสาบใสกระจ่าง…