บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1238

บทที่ 1238 แม่น้ำเพลิงขัดเกลา สะพานสู่ห้วงลึก

บทที่ 1238 แม่น้ำเพลิงขัดเกลา สะพานสู่ห้วงลึก

อักขระคำว่าเซียน ‘仙’ ที่โบราณนี้ ถูกเขียนด้วยแก่นแท้โลหิตของเจ้าของสุสานแห่งนี้ และทุก ๆ จังหวะบนอักษรนั้นเต็มไปด้วยกฎแห่งชีวิตและความตาย!

เมื่อได้ยินสิ่งที่หม้อใบจิ๋วกล่าว นอกจากจะรู้สึกประหลาดใจแล้ว เฉินซีรีบถอนสายตาออก และไม่กล้าเหลือบมองมันอีก

หลังจากนั้น ความรู้สึกที่อ่อนแอ กระสับกระส่าย และคลื่นไส้ก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก จนสามรถรักษาสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติได้อีกครั้ง

“ผู้อาวุโส แล้วเราจะผ่านประตูนี้ไปได้อย่างไรกัน?” เฉินซีขมวดคิ้ว เขาตระหนักดีว่าสถานการณ์กำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากแรงกดดันที่ไร้รูปร่างภายในทางเดินอนิจจังกำลังค่อย ๆ แข็งแกร่งขึ้น แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังสัมผัสได้ว่า พลังที่น่ากลัวยิ่งกว่าค้างคาวอมตะกำลังจะปรากฏขึ้นในไม่ช้า

เห็นได้ชัดว่ามันคือ ศพโลหิตอมตะ

หม้อใบจิ๋วลงมือทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ร่างสีขาวหยกของมันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า และเปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ที่ปกคลุมประตูสำริดอย่างรวดเร็ว ทำให้อักขระ ‘仙’ นองเลือดถูกปกคลุมไปด้วยแสงของมัน

โอม~

ภายใต้การจ้องมองอย่างตกตะลึงของเฉินซี อักขระโบราณที่เขียนด้วยเลือดได้บินออกจากประตูสำริดและถูกดูดเข้าไปในหม้อใบจิ๋ว!

“นี่มัน…” เฉินซีอ้าปากค้าง เพราะไม่คาดคิดว่าหม้อใบจิ๋วจะดูดตัวอักษร ‘仙’ เข้าไปอย่างง่ายดาย

“อักขระนี้เป็นศูนย์กลางพลังที่รักษาสถานที่แห่งนี้ไว้ ตอนนี้มันถูกข้ายึดครองแล้ว อีกไม่นานทางเดินอนิจจังนี้จะถูกกระแสห้วงมิติพัดพาออกไป เจ้ายังยืนโง่ง่มอยู่ที่นี่เพื่ออันใด รีบไปซะ! เร็วเข้า!” เสียงเร่งรีบของหม้อใบจิ๋วดังก้องอยู่ในหูของเฉินซี

ชู่ว!

เฉินซีไม่กล้าลังเลอีกต่อไป ชายหนุ่มผลักประตูอย่างรวดเร็ว และหายไปภายในนั้น

…

ด้านหลังประตูสำริดมีแม่น้ำหินหลอมเหลวที่เดือดพล่าน

แม่น้ำนี้กว้างประมาณ 120 จั้ง มีสีแดงเข้มเหมือนเปลวเพลิง หินหลอมเหลวที่พวยพุ่งดุจมังกรไฟที่กำลังกู่ร้องคำราม อุณหภูมิร้อนระอุแผดเผาออกมาจากมัน ทำให้อากาศบิดเบี้ยว ไอน้ำสีขาวจำนวนมากลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ

เหนือแม่น้ำมีสะพานตั้งอยู่ สะพานนี้มีสีขาวราวหิมะ คล้ายถูกสร้างมาจากกระดูกของสัตว์ร้าย มันพาดผ่านแม่น้ำหินหลอมเหลว และยังคงอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์หลังจากสัมผัสกับความร้อนของแม่น้ำมาเป็นเวลาหลายปี

ทันทีที่เฉินซีเข้าไปในประตูสำริดนี้ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่ริมฝั่งแม่น้ำหินหลอมเหลว ชายหนุ่มจ้องมองหินหลอมเหลวที่พวยพุ่ง และสามารถสังเกตเห็นกฎแห่งอัคคีที่บริสุทธิ์กำลังปกคลุมไปทั้งฟ้าดิน

“แม่น้ำเพลิงขัดเกลา… สะพานสู่ห้วงลึก… ไม่นึกเลยว่าชีวิตนี้จะได้เห็นพวกมันอีกครั้ง…” หม้อใบจิ๋วถอนหายใจแผ่วเบา

นอกจากจะตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้แล้ว เฉินซีก็ผ่อนคลายลงอย่างมาก หม้อใบจิ๋วรู้จักสถานที่นี้ ดังนั้นแม้จะพบกับอันตรายใด ๆ อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสให้ตนจัดการกับมันได้

แต่สิ่งที่กระตุ้นความประหลาดใจอย่างแท้จริง คือน้ำเสียงของหม้อใบจิ๋วไม่ใช่แค่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่มันเคยมาที่นี่มาก่อนด้วยซ้ำ

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีมั่นใจมากยิ่งขึ้น ว่าหม้อใบจิ๋วมีความสัมพันธ์ที่เหนือธรรมดากับเจ้าของสุสานเป็นแน่

ครืนนน!

จู่ ๆ คลื่นพลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงก็ดังขึ้นจากประตูสำริดที่อยู่ข้างหลัง ดูเหมือนมีบางอย่างกำลังพยายามทลายประตูเข้ามา รวมถึงมีเสียงร้องแหลมคมอันบ้าคลั่งมากมายจาก ค้างคาวอมตะ และคลื่นเสียงตะโกนที่น่าสะพรึงกลัว…

เสียงโครมครามดังขึ้นเมื่อประตูสำริดพังทลายลงจริง ๆ มันถูกปกคลุมด้วยพลังไร้รูปร่าง และกลายเป็นความว่างเปล่า จากนั้นเสียงทั้งหมดก็หายไป

แม้ว่าเฉินซีจะค้นหาด้วยเนตรเทวะแห่งความจริง แต่เขาก็ไม่สามารถหาร่องรอยของประตูสำริดได้แม้แต่น้อย

“ทางเดินอนิจจังถูกทำลายลงแล้ว…” เฉินซีตกตะลึง ทางเดินที่ผ่านกาลเวลามานับไม่ถ้วน กลับถูกทำลายในวันนี้ เพราะหม้อใบจิ๋วได้เอาอักขระ ‘仙’ ออกไป มันจึงน่าสะเทือนใจอย่างแท้จริง

“การเกิดดับเป็นวัฏจักรของเต๋าแห่งสวรรค์” หม้อใบจิ๋วกล่าว

เฉินซียิ้ม “ข้ารู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่สหายจากสำนักศึกษานภาไพศาลหายไปพร้อมกับมัน”

หม้อใบจิ๋วลอยจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง และกล่าวว่า “นั่นอาจไม่เป็นอย่างนั้น ทางเดินอนิจจังเป็นเส้นทางสู่สุสานที่เต็มไปด้วยตัวแปรมากมาย พวกเขามีน้ำเต้าฟ้าดินอยู่ในครอบครอง ดังนั้นพวกเขาอาจรอดพ้นจากหายนะนี้ได้”

เฉินซีตกตะลึง พลางเลิกคิ้ว “ก็ดีเหมือนกัน ข้าแค่รู้สึกกังวลว่าข้าจะให้พวกเขาชดใช้อย่างไรสำหรับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้”

ฟั่บ! ฟั่บ!

ทันใดนั้น แม่น้ำเพลิงขัดเกลาก็เกิดระลอกคลื่นหินหลอมเหลว ปลามากมายกระโจนแหวกว่ายอยู่ในนั้น ก่อนที่พวกมันจะหายไปในแม่น้ำ

แต่เฉินซียังคงสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ปลาเหล่านั้นมีสีแดงสดดั่งเปลวไฟ ส่วนหัวของพวกมันเป็นสีทองอร่าม หางถูกปกคลุมด้วยเกล็ดที่งดงามราวกับภาพลวงตา สวยงามเกินบรรยาย แต่เขาไม่รู้ว่าปลาเหล่านี้คือปลาอะไร

“มันคือปลาหยินหยาง เป็นปลาสายพันธุ์โบราณชนิดหนึ่ง ผู้ที่มีหยินมากจะเกิดในความมืดดั้งเดิม และผู้ที่มีหยางมากจะเกิดในแสงแรกเริ่ม ตามตำนานเล่าว่า มหาเต๋าแห่งไท่จี๋ที่หายากก่อตัวขึ้นจากร่องรอยของลวดลายแห่งเต๋าภายในร่างของปลาหยินหยางเหล่านี้”

เฉินซีหายใจเข้าลึก และพยายามควบคุมใจให้กลับมาสงบอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะหยิบบุปผาสวรรค์เริงระบำทั้งสิบดอกออกมา และโยนลงไปในแม่น้ำใต้สะพาน

บุปผาสวรรค์เริงระบำเหล่านี้ มีขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ และมันงดงามยิ่ง หลังจากตกลงไปในแม่น้ำ พวกมันก็เป็นเหมือนทรายที่จมลงไปในมหาสมุทร ถูกกลืนหายไปในเกลียวคลื่นร้อนระอุ

แต่ในเวลาไม่นาน เฉินซีก็สังเกตเห็นว่า กลิ่นอายซึ่งไม่สามารถปกปิดได้ กำลังไหลขึ้นมาบนผิวน้ำ และซึมเข้าไปในส่วนลึกของจิตวิญญาณ ดึงเอาความทรงจำและการรำลึกที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจผู้คน มันทำให้รู้สึกมึนงง หลงทาง และจมอยู่กับมัน จนไม่สามารถถอนตัวได้ตลอดกาล…

“ช่างโชคดีเสียจริง!”

เฉินซีรู้เกี่ยวกับความสามารถของบุปผาสวรรค์เริงระบำมาก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อสังเกตเห็นกลิ่นอายนี้หลั่งไหลออกมา ชายหนุ่มรีบผนึกประสาทสัมผัสทั้งหกทันที และมอบจิตวิญญาณให้กับชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลาก

เพื่อป้องกันไม่ให้ตนได้รับผลกระทบใด ๆ จากกลิ่นอายนี้

ฟิ่ว! ฟิ่ว!

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เกิดคลื่นพวยพุ่งจากแม่น้ำหินหลอมเหลวที่ใต้สะพาน ภายใต้การจ้องมองของเนตรเทวะแห่งความจริง เฉินซีสามารถเห็นปลาสีแดงสดที่สง่าและงดงามจำนวนมากผุดขึ้นมาจากทุกทิศทุกทาง

ปลากว่าสิบตัวมารวมกันอย่างรวดเร็ว ให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกมันถูกดึงดูดโดยแรงที่ไร้รูปร่าง

เมื่อเห็นฉากนี้เข้า ดวงตาของเฉินซีเป็นประกาย ชายหนุ่มไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย เขาสะสมพลังไว้ในร่างกาย และรอจังหวะที่จะลงมือ

ฝูงปลาหยินหยางค่อย ๆ รวมตัวกันใต้สะพาน หางที่ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดอันงดงามราวภาพฝันแกว่งไกวท่ามกลางคลื่นเพลิง พวกมันเปล่งแสงอันน่าหลงใหลและคลุมเครือออกมา

“ช้าก่อน!” ทันทีที่เฉินซีตั้งใจจะจับพวกมันทั้งหมดในคราวเดียว หม้อใบจิ๋วก็ขัดจังหวะทันที “เมื่อปลาหยินหยางมารวมกันมากกว่าเก้าตัว ราชาปลาหยินหยางจะต้องอยู่ในหมู่พวกมันอย่างแน่นอน ข้าจะจัดการกับราชาปลาหยินหยางเอง ส่วนเจ้าต้องจับปลาหยินหยางพวกนั้นทั้งหมดเท่านั้น”

“ราชาปลาหยินหยาง!”

เฉินซีรู้สึกตกใจอย่างมาก และรู้สึกหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเป้าหมายของหม้อใบจิ๋วไม่ใช่ปลาหยินหยางเหล่านี้ แต่เป็นราชาของพวกมัน!

ครืนนน!

ไม่นานนัก หางของปลาก็ยื่นออกมาจากแม่น้ำหินหลอมเหลวที่อยู่ห่างไกล หางนั่นยาวกว่า 12 จั้ง ปกคลุมด้วยเกล็ดที่สวยงามและแวววาวอย่างยิ่ง ด้วยการแกว่งหางเบา ๆ ของมัน ทำให้เกิดคลื่นไฟจำนวนมหาศาลพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า คลื่นพายุไฟเหล่านี้พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับแรงผลักดันที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

เฉินซีมองเห็นได้ราง ๆ ว่าร่างที่มีหัวสีทองอร่าม กำลังว่ายน้ำด้วยความเร็วที่น่าตกใจใต้พื้นผิวน้ำ มันทะยานผ่านคลื่นเพลิงจำนวนมหาศาลตรงเข้ามาไม่ลดละ!