บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 143

บทที่ 143 เหตุไม่คาดฝัน

บทที่ 143 เหตุไม่คาดฝัน

ต้นไม้อ่อนมีขนาดเท่าฝ่ามือ เรียวและเล็ก เพิ่งผลิใบออกมาเพียงสามใบเท่านั้น ทุกใบมีสีเขียวสดดั่งอัญมณีมรกต ปราณพฤกษาที่สองที่อยู่ในนั้นหนาแน่นมากจนถึงขนาดไหลทะลักออกมา ก้อนเมฆเขียวปานหยกสามก้อนดูมีชีวิตชีวาและมีเสน่ห์ล่องลอยอยู่เหนือใบไม้ทั้งสามใบ พวกมันอุดมไปด้วยพลังและบริสุทธิ์อย่างยิ่ง

เฉินซีมั่นใจได้ในทันใดนั้นเองว่าต้นไม้ใบโกร๋นต้นใหญ่เป็นเพียงเปลือกหุ้มดุจปราการป้องกันชั้นหนึ่งเท่านั้น ส่วนปราณพฤกษาที่สองก็ถูกปล่อยออกมาจากต้นไม้อ่อน

ชายหนุ่มสูดลมหายใจขณะพยายามข่มความตื่นเต้นที่ท่วมท้นขึ้นมาในใจ เขามองไปยังรากของต้นไม้อ่อนอย่างพิจารณา

เมื่อตรวจสอบอย่างถ้วนถี่ ครั้งนี้ทำให้เฉินซีสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เขาเองต้องตกตะลึง…ธุลีโกลาหล!

ธุลีโกลาหลเป็นสมบัติล้ำค่าหายากที่ไม่ได้รวมอยู่ในธาตุทั้งห้า ตามตำนานเล่าขานในช่วงเวลาแห่งความโกลาหลเป็นช่วงเวลาที่โลกเริ่มต้นขึ้นอย่างสมบูรณ์ สิ่งมีชีวิตในกลียุคล้วนกำเนิดขึ้นมาจากธุลีโกลาหล เมื่อสวรรค์และโลกแยกออกจากกันและสร้างมิติทั้งสามขึ้นมา ธุลีโกลาหลจึงถูกฝังลืมตลอดกาลนานและไม่เคยปรากฏอีกเลย

ตอนที่เขาอยู่ที่ที่พำนักเซียนกระบี่ในดินแดนรกร้างใต้พิภพ เฉินซีเคยพบกับกลิ่นอายของธุลีโกลาหล ณ บริเวณทางเข้าห้องโถงสมบัติมาครั้งหนึ่ง ทว่าน่าเสียดายที่นั่นเป็นเพียงเสี้ยวเดียวของกลิ่นอายเท่านั้น การจะรวบรวมมันจึงเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ที่รากของต้นไม้อ่อนตรงหน้าปิดคลุมด้วยแผ่นดินสีหม่นคล้ำขนาดฝ่ามือ และมันได้ปลดปล่อยกลิ่นอายเก่าคร่ำออกมามากมาย แม้ว่ามันจะอ่อนเบา ทว่าก็สร้างความตกตะลึงในความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันที่ดูเหมือนจะติดมากับร่องรอยของกลิ่นอาย ซึ่งย้อนกลับไปในยุคโบราณ ช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายอันเป็นจุดเริ่มต้นของโลกอย่างสมบูรณ์

ไม่ว่าเฉินซีจะเป็นคนใจเย็นสักเพียงใด เขาก็ยังรู้สึกถึงกระแสแห่งความตื่นเต้นที่ได้แผ่ซ่านไปทั้งตัว

ต้นไม้อ่อนต้นน้อยแผ่ปราณพฤกษาที่สองและมีแผ่นธุลีโกลาหลขนาดฝ่ามือออกมา สมบัติล้ำค่าแห่งสวรรค์และโลกสองชิ้นปรากฏต่อหน้าอยู่แค่เอื้อมเท่านี้ ใครบ้างจะไม่ตื่นเต้น

เฉินซีสูดลมหายใจเข้าปอดพลันเขากลับมามีท่าทีระมัดระวัง สถานที่ตรงนี้อยู่ภายในเจดีย์บำเพ็ญทุกข์ท่ามกลางสายตาของคนที่คอยจับจ้องมากมายนับไม่ถ้วน หากมีใครสักคนสังเกตเห็นรัศมีของมันขึ้นมาและหาโอกาสจากสถานการณ์นี้ จะก่อให้เกิดปัญหาได้

เขาจึงล้วงกล่องหยกออกมาก่อนที่จะทรุดนั่งยองลงบนพื้น จากนั้นก็ค่อยกอบโกยธุลีโกลาหลอย่างระมัดระวัง เนื่องจากรากของต้นไม้อ่อนทั้งเล็กและบอบบางราวกับเส้นผม หากไม่ระวังอาจฉีกขาดได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นจึงต้องระวังมากเป็นพิเศษ

อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ที่เฉินซีไม่คาดฝันก็บังเกิด ทันทีที่มือเอื้อมออกไปแตะธุลีโกลาหลเท่านั้น ปราณจ้าววิญญาณในร่างกายของเขาพลันมีปฏิกิริยาทันที ราวกับฝูงฉลามที่ได้กลิ่นคาวโลหิต ก่อนที่มันจะพุ่งออกจากร่างกายตรงเข้าปกคลุมธุลีโกลาหลพร้อมกับต้นไม้อ่อนโดยมิทันที่ชายหนุ่มจะดึงขึ้นมาและเก็บเข้าสู่ร่างกายของตนเอง มันได้หายวับไปกับตาเสียแล้ว!

เฉินซีตระหนกในใจวูบเมื่อสังเกตเห็นว่าที่แผ่นหลังตน ตรงจุดที่อักขระจ้าววิญญาณขั้นปฐพีที่ห้าได้ปรากฏเงาสีหม่นคล้ำขึ้นมา ทว่าเลือนรางและไม่ชัดนัก แต่ที่น่าตกใจคือในนั้นมีมวลดินขนาดฝ่ามือที่ลอยอยู่ ในขณะที่บนอักขระจ้าววิญญาณขั้นพฤกษาที่สองก็ปรากฏเงาของต้นไม้อ่อนอยู่ในนั้นด้วย

ชายหนุ่มออกจะงงงัน

เขาสังเกตได้ว่ารูปร่างของธุลีโกลาหลที่ปรากฏขึ้น รวมทั้งต้นไม้อ่อน อาจมีความเกี่ยวข้องกับอักขระจ้าววิญญาณขั้นปฐพีที่ห้าและอักขระจ้าววิญญาณขั้นพฤกษาที่สองอยู่ไม่มากก็น้อย เหมือนมันเป็นสะพานที่เชื่อมโยงสองสิ่งนี้เข้าด้วยกัน กลิ่นอายแห่งอดีตพวยพุ่งออกมาจากธุลีโกลาหล จากนั้นก็ไหลเข้าสู่อักขระจ้าววิญญาณขั้นพฤกษาที่สอง เพื่อที่จะทำให้ต้นไม้อ่อนดูดซับพลังก่อนจะแปรสภาพเป็นปราณพฤกษาที่สองอันบริสุทธิ์ ซึ่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา

ชั่วพริบตาต่อมา เฉินซีรู้สึกได้ถึงโลหิตที่ไหลเวียนตามผิวหนัง เส้นเอ็น อวัยวะภายในและแม้แต่เส้นลมปราณและทวารต่าง ๆ ในร่างกายของเขาก็เปล่งรัศมีและพละกำลังออกมาอย่างท่วมท้น ในกายเต็มไปด้วยพละกำลัง พลังชีวิตและโลหิตล้วนก็พลุ่งพล่านสุดขีด ท่ามกลางสภาพการณ์ที่น่าฉงน เฉินซีรู้สึกว่าร่างกายของตนแข็งแรงขึ้นและมั่งคงขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด และคงมีสักวันที่เขาจะผงาดและยืนหยัดด้วยตนเองโดยไม่มีใครอาจต้านทาน!

เปรี้ยง!

เสี้ยววินาทีนั้นเฉินซีรับรู้ถึงปราณจ้าววิญญาณขั้นพฤกษาที่สองขั้นสมบูรณ์ที่อยู่ในกาย ประกอบกับอักขระจ้าววิญญาณที่หนาทึบและลึกล้ำได้ปรากฏขึ้น อีกส่วนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่แผ่นหลังของเขา!

ลักษณะของอักขระจ้าววิญญาณชั้นนี้ไม่ได้หนาทึบและหยาบเหมือนอักขระจ้าววิญญาณปฐพีที่ห้า รวมทั้งไม่ได้เบาและอ่อนโยนเหมือนอักขระจ้าววิญญาณแห่งพฤกษาที่สอง แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่เฉียบคมและเยือกเย็นเฉกเช่นดาบหรือกระบี่อันแข็งกร้าว แกร่งกล้าน่าขนลุก สิ้งนี้คืออักขระจ้าววิญญาณทองคำที่เจ็ดนั่นเอง!

ร่างกายขอบเขตตำหนักอินทนิลขั้นสามดารา ขอบเขตทองคำที่เจ็ด!

ขณะที่เจ้าตัวนิ่งงันด้วยความตกตะลึง การบ่มเพาะพลังแปรสภาพร่างกายของเขาก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วไปอีกขั้นในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้น!

เขาสัมผัสได้ถึงปราณจ้าววิญญาณภายในได้อย่างชัดเจน นอกจากคุณลักษณะของพลังดาราจักรปฐพีที่ห้าและพฤกษาที่สองที่ว่าแล้ว ร่องรอยอื่นที่ปรากฏขึ้นให้เห็นใหม่คือปราณทองคำที่เจ็ดอันแหลมคม!

ฟิ้ว!

ปราณจ้าววิญญาณที่พัวพันอยู่ในร่างกายพรั่งพรูดั่งแม่น้ำสายใหญ่ เสียงคำรามลั่นด้วยอสนีบาตราวกับความแข็งแกร่งพุ่งสูงขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่า กลิ่นอายที่ดูอ้างว้าง เร้นลับและยิ่งใหญ่แผ่ซ่านออกมาจากรูขุมขนทั่วร่างกาย ทำให้บรรยากาศโดยรอบเกิดการสั่นสะเทือนเหมือนเสียงคนพึมพำ ก่อนจะกระจัดกระจายหายไป

ชายหนุ่มคล้อยหลังไปไม่นานนัก ก็มีเงาคนสามคนปรากฏตัวขึ้นในสถานที่ลับสายตาแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ใกล้กับจุดที่มีการประลองกำลัง

“ต้องขอบใจแผนการเยี่ยมยอดของจงมู่จริง ๆ ที่ปั่นหัวเฟยเหลิ่งชุ่ยให้ต่อสู้กับชิวเหลิ่ง หากการต่อสู้ครั้งนี้จบเมื่อไร คาดว่าพวกเขาทั้งสองน่าจะอ่อนแอลงเป็นอันมากและหมดหวังจะเป็นหนึ่งในสิบอันดับต้นอีกต่อไป” คนพูดเป็นชายหนุ่มที่มีใบหน้าซูบซีดและมีผมขาวโพลนไปทั้งศีรษะ ขณะที่เจ้าตัวยกยิ้มที่มุมปาก

“พี่ลู่ผิง ท่านก็ชมเกินไป แค่ลูกไม้ตื้น ๆ เท่านั้น อย่าพูดอย่างนั้นเลย” ชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าสีเงินที่ถูกเรียกว่าจงมู่ส่ายหน้าพลางยิ้ม

“ใช่ว่าพวกเราไม่ควรฉวยโอกาสนี้ทำอะไรสักอย่างหรือ ข้าไม่ได้ถ่ายทอดเคล็ดวิชาภูตเงาให้กับพวกเจ้าเอาไว้พูดคุยเฮฮาเป็นที่สนุกสนาน รู้เอาไว้ซะด้วย” ชายหนุ่มแต่งกายสีดำผู้มีรูปลักษณ์ธรรมดาส่งเสียงเป็นเชิงกำราบพลางขมวดคิ้ว

ชายหนุ่มผมขาวที่ชื่อลู่ผิงและคนสวมผ้าคลุมสีเงินที่ชื่อจงมู่ต่างตีหน้าเจื่อนไปตาม ๆ กัน ดูท่าว่าทั้งสองจะเกรงกลัวชายหนุ่มสวมชุดดำคนที่ชื่อจ้านคงอย่างมาก จึงรีบพูดกับฝ่ายหลังด้วยท่าทางนอบน้อม “ขอรับ ๆ พี่จ้านคงพูดถูกแล้ว”

“ดี…งั้นพวกเราลงมือตอนนี้เลย!” จ้านคงสีหน้าเฉยเมย ผงกศีรษะให้สัญญาณ

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

ทุกคนกดปลายเท้าแตะพื้นเล็กน้อย ก่อนจะทะยานแยกกันไปทันที โดยต่างคนต่างพุ่งตรงไปยังบริเวณด้านข้าง กลิ่นอายบางเบาเหล่านั้นราวกับดวงวิญญาณที่เคลื่อนไหวอยู่ภายในยมโลกกระนั้น หากสายตาของคนทั่วไปไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจน

แกร๊ก!

เวลานั้นผู้บ่มเพาะที่มัวแต่สนใจดูและไม่ทันตั้งตัวจึงถูกสะบั้นศีรษะหลุดจากบ่าและตายอยู่ตรงนั้นเอง แม้กระทั่งก่อนตาย เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฆาตกรที่สังหารตัวเองมีหน้าตาอย่างไร

ฉัวะ!

ขณะเดียวกันมีผู้บ่มเพาะอีกคนหนึ่งถูกกระบี่เสียบขั้วหัวใจแค่เพียงครั้งเดียว และกำลังเปล่งเสียงร้องดังโหยหวนทันทีที่ฝ่ามือขนาดใหญ่อุดปากของมันจนแน่น ในที่สุดก็ตายลงอย่างเงียบ ๆ

ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ปรากฏขึ้นในพื้นที่โดยรอบอย่างรวดเร็ว ผู้บ่มเพาะที่เฝ้าดูการต่อสู้ระหว่างเฟยเหลิ่งชุ่ยกับชิวเหลิ่งจึงไม่ทันสังเกตว่าด้านหลังพวกเขามีสามภูตวิญญาณที่ตามเก็บเอาชีวิตทีละคน ๆ อย่างเงียบงัน