บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1616

บทที่ 1616 เทพยุทธ์พิชิตมาร

…………….

บทที่ 1616 เทพยุทธ์พิชิตมาร

การปะทะกันครั้งนี้ทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน และมันน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง พื้นที่ภายในรัศมี สองหมื่นห้าพันลี้นั่นถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นซากปรักหักพัง ทั่วแห่งหนเต็มไปด้วยความโกลาหล ความตาย และความรกร้าง

ถึงอย่างไร ดาววารีทศทมิฬก็เต็มเปี่ยมด้วยปราณอเวจีมลทิน ดังนั้นทุกสิ่งจึงแข็งมากราวกับถูกหล่อหลอมจากเหล็กกล้า และเทียบได้กับสมบัติศักดิ์สิทธิ์

ทว่าการปะทะกันครั้งนี้สามารถก่อให้เกิดการทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวได้ ซึ่งสะท้อนเป็นที่ประจักษ์ว่าพลังยุทธ์ของทั้งสองนั่นน่ากลัวเพียงใด

ในขณะนี้ ไม่ว่าจะเป็นเถี่ยอวิ๋นผิงหรือเสี่ยวหลัวหลั่วและคนอื่น ๆ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะวิตกกังวล

ทันใดนั้น เสียงครวญครางดังออกมาจากฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจาย จากนั้นร่างสูงของเสวียนท่าจื่อก็ปรากฏขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาและท่าทางที่อำมหิต

เสื้อคลุมนักพรตปลิวไสว ในขณะที่ถือง้าวอยู่ในกำมือ ร่างกายเปล่งประกายด้วยแสงอันศักดิ์สิทธิ์ ประหนึ่งเทพผู้ดุร้ายได้จุติลงมายังโลก

“สหาย มาถึงขั้นนี้แล้ว แต่เจ้ายังไม่คิดจะใช้อาวุธอีกเหรอ?” สีหน้าของเสวียนท่าจื่อมืดมน ความรู้สึกโกรธแค้นพวยพุ่งอยู่ในใจ

ในการปะทะกันครั้งก่อนนั้น การฟาดฝ่ามือของเฉินซีได้บีบให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อต้านอย่างสุดกำลัง และแม้ว่าจะต้านทานมันได้สำเร็จ แต่เมื่อเทียบกันแล้ว เขาก็เป็นฝ่ายด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ามีความสามารถพอหรือไม่” ในระยะไกล ร่างสูงของเฉินซีเผยท่าทางที่ไม่แยแสและไม่ธรรมดา ทั้งยังเปี่ยมด้วยกลิ่นที่หยิ่งผยองโดยธรรมชาติท่ามกลางการแสดงออกที่สงบเยือกเย็น

ชายหนุ่มกล่าววาจาอย่างขวานผ่าซาก และบอกเป็นนัยว่าเสวียนท่าจื่อไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะทำให้เขาใช้อาวุธได้ มันทำให้เสี่ยวหลัวหลั่ว เสี่ยวเทียนหลง และคนอื่น ๆ ตกตะลึง จากนั้นทั้งหมดล้วนกัดฟันด้วยความโกรธ คนผู้นี้ช่างจองหองยิ่งนัก!

“ฮ่า ฮ่า! ประเสริฐมาก! เจ้าเป็นคนแรกในเอกภพมสิหิมที่กล้ายั่วยุข้าเช่นนี้!” เสวียนท่าจื่อโกรธสุดขีด พลันหยุดลังเลและสืบเท้าไปในอวกาศ ในขณะที่ง้าวในมือส่งเสียงดังกังวาน พลันปลดปล่อยลำแสงและอักขระเต๋าอันลึกล้ำออกมาอย่างมากมายขณะที่มันโจมตีใส่เฉินซี

เขาไม่อดกลั้นอีกต่อไปและใช้พลังทั้งหมดอย่างเต็มพิกัด ดังนั้นเมื่อออกท่าโจมตี กลิ่นอายจึงแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง และเปี่ยมด้วยจิตสังหารที่คุกขาม

ทันใดนั้น ฟ้าดินก็ส่งเสียงคร่ำครวญด้วยทำนองของเต๋า ง้าวก็ปะทุด้วยแสงสีทอง ทำให้เสวียนท่าจื่อดูเหมือนเทพสงครามจากนิกายเต๋าโบราณ

“ศิษย์พี่เสวียนท่าจื่อกระตุ้นจิตสังหารแล้ว!” ดวงตาของเสี่ยวหลัวหลั่วสว่างด้วยความตื่นเต้น

ศิษย์คนอื่น ๆ จากอารามเต๋าสัจวิญญาณก็ตื่นเต้นเช่นกัน พวกเขาทราบดีว่าเมื่อศิษย์พี่เสวียนท่าจื่อกระตุ้นจิตสังหาร พลังจะทวีคูณจนเหนือจินตนาการ อย่างน้อยที่สุดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีคู่ต่อสู้คนใดที่รอดชีวิตจากจิตสังหารของศิษย์พี่ได้!

กลิ่นอายของเสวียนท่าจื่อนั้นแตกต่างไปจากเดิม ทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยจิตสังหารดูไม่ต่างอะไรกับเทพสงคราม และกลิ่นอายก็พวยพุ่งพัดโหมดุจทะเลคลั่ง

สิ่งนี้ทำให้ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง รอยยิ้มเย็นปรากฏที่ริมฝีปาก

“ตายซะ!” เสวียนท่าจื่อตะโกนเสียงดังพร้อมกับสายตาที่เสียดแทง เขากำง้าวไว้ในมือโดยร่อนลงมาจากท้องฟ้า ซึ่งดูดุร้ายยิ่งกว่าเดิม

โครม!

ง้าวนั้นอาบด้วยแสงอันลึกล้ำและห่อหุ้มด้วยอักขระเต๋านับไม่ถ้วน ซึ่งฟาดฟันลงมาด้วยจิตสังหารที่พลุ่งพล่าน ส่งผลให้ฟ้าดินมืดดับลง ในขณะที่บริเวณนี้เริ่มทรุดและพังทลายลง

“เทพยุทธ์พิชิตมาร!” มีคนอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อจดจำเคล็ดวิชานี้ได้

นี่เป็นเคล็ดวิชาลับที่สืบทอดกันภายในอารามเต๋าสัจวิญญาณ และมีเพียงศิษย์เอกเท่านั้นที่จะได้รับมรดกนี้ เมื่อมันสำแดงเดช ก็จะรู้สึกเหมือนถูกสิงร่างโดยเทพยุทธ์แห่งสวรรค์ ทำให้พลังยุทธ์เพิ่งขึ้นอย่างระเบิด สามารถเขย่าฟ้าดิน ทำลายดวงดาว และกลายเป็นผู้ทรงพลัง

โครม!

ร่างของเฉินซีเปล่งประกาย ชายหนุ่มใช้วิชาศักดิ์สิทธิ์คุนเผิง ร่างกายเคลื่อนไหวดั่งสายฟ้าฟาดเมื่อความเร็วเพิ่มมาถึงขีดจำกัด ทำให้คนอื่นไม่อาจระบุตำแหน่งของเขาได้

ในเวลาเดียวกัน เขาวาดผนึกด้วยฝ่ามือ และซัดพลังฝ่ามือออกไปมากมายมหาศาล พวกมันพุ่งทะยานไปบนท้องฟ้าราวกับอัสนี ทั้งยังดุร้ายและเปี่ยมด้วยพลังหยางสุดขั้ว มิหนำซ้ำ กลิ่นอายของพวกมันดูเป็นธรรมชาติ และพรั่งพรูไปด้วยยันต์อักขระลึกลับมากมาย

ในชั่วพริบตา ทั้งสองได้ปะทะกันมากกว่าพันกระบวนท่า ระเบิดเป็นแสงศักดิ์สิทธิ์อันเรืองรอง ซึ่งดูเหมือนสายฟ้าที่ทำลายล้างโลก และมันดังก้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องพรั่นพรึง เพราะก่อนที่จะเกิดการปะทะกันที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เฉินซีผู้ต่อสู้ด้วยมือเปล่ากลับไม่ได้เสียเปรียบแต่อย่างใด และมันทำให้พวกเขาไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

ในทางกลับกัน เสวียนท่าจื่อกลับตกตะลึงและโมโหสุดเหวี่ยง พลันคำรามอย่างไม่หยุดยั้งพร้อมกับใช้เคล็ดวิชาขั้นสูงต่าง ๆ

โครม!

ง้าวนั่นดูเหมือนกำลังลุกไหม้ และเปล่งแสงสีทองแพรวพราวออกมา ท่ามกลางเสียงคำรามอันเกรี้ยวกราด เสวียนท่าจื่อเตรียมที่จะโจมตีอย่างสุดกำลังอีกครั้ง

ฟิ่ว!

อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างแวบขึ้นมาต่อหน้าต่อตา จากนั้นร่างของเฉินซีก็ฉีกผ่านเงาง้าวนับพัน แล้วจึงปรากฏต่อหน้าอีกฝ่ายด้วยความเร็วอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ฝ่ามือของเฉินซีห่อหุ้มด้วยยันต์อักขระลึกลับที่เปร่งประกายขณะที่พุ่งปราดเข้าใส่อย่างดุเดือด

เฉินซีได้เริ่มโจมตีแล้ว

โครม!

ง้าวตวัดเข้าใส่อากาศ สีหน้าของเสวียนท่าจื่อดูมืดมน และปะทะกับโจมตีของเฉินซีซึ่งหน้า

ทันใดนั้น พลังฝ่ามือนับไม่ถ้วนได้พุ่งเข้าใส่ง้าว ยันต์อักขระพลุ่งพล่านในขณะที่แสงศักดิ์สิทธิ์ดังก้อง และมันก็ดังก้องไปทั่วฟ้าดินอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

จู่ ๆ ร่างของเสวียนท่าจื่อก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าแดงก่ำจากความโกรธเกรี้ยว แล้วจึงเปลี่ยนซีดเผือดในที่สุด เหงื่อเย็นเยียบผุดพรายเต็มหน้าผาก

นี่คือความสามารถที่แท้จริงของเฉินซี การปะทะกันทั้งหมดก่อนหน้านี้ เขาแค่ต้องการตรวจสอบความแข็งแกร่งและขีดจำกัดของเสวียนท่าจื่อเท่านั้น

แต่ผลลัพธ์ที่ได้ ทำให้เฉินซีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะไม่ว่าเสวียนท่าจื่อจะแข็งแกร่งเพียงใด เสวียนท่าจื่อก็แสดงพลังได้แค่ขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณเท่านั้น และเสวียนท่าจื่อก็ไม่อาจต่อกรกับบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลที่แท้จริงได้

ในทางกลับกัน เมื่อเฉินซีเพิ่งบรรลุขอบเขตเทวารู้แจ้งวิญญาณเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เขาได้ต่อสู้กับบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาลอย่างเยี่ยเหยียน จนถึงจุดที่นางต้องหลบหนีไป

แม้ว่าเยี่ยเหยียนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสในเวลานั้น ทว่านางก็เป็นบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล และเทวาวิญญาณก็ไม่อาจเทียบเคียงได้ แต่นางกลับเลือกที่จะหลบหนีเอาชีวิตรอด และนี่จึงเป็นที่ประจักษ์ว่าพลังยุทธ์ของเฉินซีนั่นท่าทึ่งเพียงใดในขณะนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น นับประสาอะไรกับเรื่องนี้ เพียงแค่ศักยภาพของเฉินซีที่จะกลายเป็นมหาเทวาวิญญาณ เขาก็แทบจะไร้เทียมทานท่ามกลางบรรดาผู้ที่อยู่ในขอบเขตการบ่มเพาะเดียวกันแล้ว!

ตอนนี้เขาได้อุทิศตนให้กับการศึกษาวิธีการต่อสู้แบบใหม่ โดยใช้ยันต์เทวะอนันต์ภายในร่างเป็นแกนกลาง เพื่อให้สอดคล้องกับกฎแห่งเต๋าศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้ที่ติที่สุดของเคล็ดวิชาก่อนที่จะถูกใช้ออกไป ดังนั้นประสิทธิภาพในการต่อสู้จึงเพิ่มขึ้นในทุกด้าน

เสวียนท่าจื่อรู้สึกว่าหน้าอกของตนใกล้จะแตกหัก และมันทำให้เขาโกรธจนกระอักเลือด นอกจากนี้ เส้นเลือดบนหน้าผากยังนูนจนเกือบจะระเบิดออกจากกัน

ในขณะนี้ แม้แต่คนที่แข็งแกร่งอย่างเขาก็ยังรู้สึกไร้พลัง และอดไม่ได้ที่จะคำรามอย่างเจ็บปวด “ไอ้สารเลว! ข้าจะฆ่าเจ้า! ฆ่าเจ้า!”

“ศิษย์พี่เสวียนท่าจื่อ !”

“โจมตีพร้อมกัน!”

ในขณะนี้ คนอื่น ๆ ทั้งหมดที่ตกตะลึงดูเหมือนกับว่าตื่นจากความฝัน พวกเขาต่างโมโหอย่างสุดขีดเมื่อเห็นเสวียนท่าจื่อถูกกระทืบลงกับพื้นซึ่งไม่อาจดิ้นรนให้เป็นอิสระ ดังนั้นทั้งหมดจึงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวพลันพุ่งปราดเข้าใส่เฉินซี

“แย่แล้ว!” สีหน้าของเถี่ยอวิ๋นผิงเปลี่ยนไปอย่างเคร่งขรึม และนางกำลังจะพุ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือเฉินซี แต่เสียงของเฉินซีกลับดังก้องในหูนาง ซึ่งสั่งให้นางอยู่เฉย ๆ และดูการต่อสู้อย่างสบายใจ

หลังจากนั้น นางเห็นเฉินซียืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับ และขาข้างหนึ่งยังคงเหยียบอยู่บนหน้าอกของเสวียนท่าจื่อ แต่เมื่อบรรดาศิษย์ของอารามเต๋าสัจจวิญญาณพุ่งเข้ามา พวกมันทั้งหมดก็ถูกซัดกลับไปด้วยการโบกแขนเสื้อเพียงครั้งเดียว

เรียกได้ว่ามาเร็วก็จากไปเร็ว เมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลที่ร้ายกาจเช่นเฉินซี ศิษย์เหล่านี้ที่ฝีมือด้อยกว่าเสวียนท่าจื่อมาก ก็เหมือนกับกระสอบทรายที่แส่หาเรื่องเจ็บตัว พวกมันถูกซัดกระเด็นจนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก และไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกต่อไป ถึงขั้นที่บางคนถูกพาตัวไปจากพื้นที่ล่าโดยตรง และหมดสิทธิ์ในการร่วมงานชุมนุมล่าดารา

โดยเฉพาะเสี่ยวหลัวหลั่ว เสี่ยวเทียนหลง และลู่เยี่ยน เฉินซีได้ ‘ดูแล’ พวกมันเป็นอย่างดี และเขาได้ทุบตีจนฟันพวกมันหลุดออกจากปาก ใบหน้าปูดโปน และกระดูกในร่างก็หักไปหลายท่อน ในท้ายที่สุด ทั้งหมดก็ถูกกำจัดออกจากการชุมนุมล่าดารา!

ไม่มีใครสามารถลุกขึ้นยืนได้ และบริเวณโดยรอบก็เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

“อ๊า!!!” เสวียนท่าจื่อโกรธแค้นอย่างยิ่ง ความเจ็บปวดรุนแรงทั่วร่างกายนั่นไม่อาจขจัดความอัปยศอดสูในใจได้ เขาเป็นใคร? เขาเป็นถึงผู้นำในกลุ่มศิษย์รุ่นเยาว์ของมหาอำนาจชั้นยอด นั่นคืออารามเต๋าสัจวิญญาณ และมีชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วเอกภพมสิหิม ทว่าตอนนี้กลับถูกกระทืบลงบนพื้น และนี่ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็น

โดยเฉพาะในขณะนี้ เขาทำได้เพียงเฝ้าดูเหล่าศิษย์น้องพ่ายแพ้ไปเท่านั้น และไม่สามารถช่วยเหลือใครได้เลย เป็นความรู้สึกที่ไร้พลัง ราวกับกองทัพมดจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังกลืนกัดกินเหตุผลในใจอย่างไม่หยุดยั้ง

โอม!

ทันใดนั้น แสงอันล้ำลึกของเต๋าก็พุ่งออกมาจากร่างกาย มันลึกลับ ลึกซึ้ง ทั้งยังเผยให้เห็นกลิ่นอายที่เที่ยงตรงและทรงพลัง

โครม

การปรากฏตัวของกลิ่นอายนี้ ทำให้เสวียนท่าจื่อหลุดพ้นเป็นอิสระจากการสยบของเฉินซีในท้ายที่สุด ยามนี้เขาคล้ายกลายเป็นเทพอสูรที่ลุกไหม้ด้วยไฟพิโรธ เส้นผมปลิวไสวอย่างรุนแรง ในขณะดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงสดราวกับเลือด

นี่คือพลังงานอันล้ำลึกสูงสุดของลัทธิเต๋า และมันถูกถ่ายทอดเข้าสู่ร่างกายโดยผู้อาวุโสของอารามเต๋าสัจวิญญาณ เพื่อที่ยามคับขันมันจะสามารถช่วยชีวิตเขาได้

ตอนนี้เขาต้องการใช้มันเพื่อหลุดพ้นจากสยบของเฉินซีแทน

ร่างของเฉินซีเซกลับไป ในขณะที่เลือดลมของเขาปั่นป่วน ดวงตาพลันหรี่ลง ทั้งยังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่เคยคิดว่าคนผู้นี้จะมีพลังที่น่ากลัวเช่นนี้

หลังจากนั้น เฉินซีก็ฟื้นความสงบ เพราะถึงอย่างไร นี่ไม่ใช่พลังที่แท้จริงของเสวียนท่าจื่อ และในขณะที่เขาอยู่ในพื้นที่ล่านี้ มันก็ไม่สามารถเป็นภัยคุกคามต่อเฉินซีได้

“ไอ้หนู เจ้าบังอาจทำให้ข้าขุ่นเคือง ฉะนั้นจงไปตายซะ!” ดวงตาของเสวียนท่าจื่อสีแดงก่ำ สีหน้าเย็นชาสุดขั้ว เขาโกรธจนบ้าคลั่งแล้ว

…………….