บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 204

บทที่ 204 พี่น้องตระกูลเถิง

บทที่ 204 พี่น้องตระกูลเถิง

นิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิตหรือ?

หลินโม่เซวียน เซียวหลิงเอ๋อร์ และคนอื่น ๆ ล้วนตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงของเฉินซี สายตาที่มองพี่น้องตระกูลเถิงแปรเปลี่ยนเป็นสงสัยและประหม่าในพลัน

นิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิตบุกทั่วทั้งใต้หล้าเมื่อสามพันปีก่อน ฆ่าสังหารคนไปนับไม่ถ้วน เกิดเป็นธาราโลหิต เกือบจะโค่นราชวงศ์ซ่งที่กุมอำนาจอยู่ตอนนั้นได้ จึงกล่าวได้ว่าเป็นนิกายที่เลื่องชื่อไม่ใช่น้อย

ตอนนี้ พอรู้จากเฉินซีว่าพี่น้องตระกูลเถิงอาจเป็นศิษย์นิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิต ทุกคนจึงตกใจกันอย่างเห็นได้ชัด

“ทุกคน อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระจากไอ้เด็กนี่เลย พวกข้าจะเป็นศิษย์นิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิตได้อย่างไรกัน?” เถิงหัวจีรีบโต้กลับ แต่ในใจทั้งโกรธทั้งประหลาดใจ ไม่ว่าจะคิดอย่างไร เขาก็ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเฉินซีคาดเดาตัวตนพวกเขาออกได้อย่างไร

“ใช่ เจ้านี่มันสาดโคลนใส่พวกเราสองพี่น้องเพื่อให้พวกเราทะเลาะกันเอง สหายเต๋าอย่าได้ถูกเขาหลอกเชียวเล่า” เถิงหัวซวี่รีบอธิบายเช่นกัน

พูดแล้วทั้งสองก็เหลือบมองหวงฝู่ฉงหมิงทั้งแบบรู้ตัวและไม่รู้ตัว

“ใช่ ข้ารับรองให้ได้ว่าพี่น้องคู่นี้ไม่ใช่ผู้เหลือรอดจากนิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิตหรอก ข้าคิดว่าทุกคนคงเชื่อคำข้ากระมัง?” หวงฝู่ฉงหมิงกวาดตามองคนอื่น ๆ จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เขาคือองค์ชายน้อยแห่งตำหนักจ้าวปัญญาของราชวงศ์ซ่ง เป็นผู้มีตัวตนสูงส่งและน่าเชื่อถือของราชวงศ์ หลังจากเขาออกหน้ารับรองให้พี่น้องตระกูลเถิง ก็ทำลายความสงสัยในใจคนได้ทันที สีหน้าของคนเหล่านั้นล้วนผ่อนคลายขึ้น

หลังจากได้หวงฝู่ฉงหมิงรับรองให้แล้ว เถิงหัวจีจึงรู้สึกคลายใจ พูดขึ้นมาทันทีว่า “ฮึ่ม! เจ้านี่คงมีเจตนาร้ายมานานแล้ว เราสู้อุตส่าห์พาเขามาหาสมบัติด้วย แต่กลับไม่รู้จักบุญคุณและกล้าว่าร้ายพวกเรา ความผิดนี้อภัยให้ไม่ได้ ควรต้องตายนับพันครั้ง ข้าจะปลิดชีพเขาเสียตอนนี้ ลบล้างที่มันลบหลู่พวกเราสองพี่น้อง!”

“ใช่แล้ว! ทุกคนรอสักครู่ พวกเราพี่น้องจะไปจับมัน ชิงเอาทักษะขัดเกลากายาแล้วสังหารเขาเสีย!” เถิงหัวซวี่เอ่ยเสียงเหี้ยม

เมื่อพูดคำว่า ‘ทักษะขัดเกลากายา’ เขาจงใจเน้นคำ พลันเผยความในใจออกมาทันใด ทำให้สายตาหวงฝู่ฉงหมิงและคนอื่น ๆ เป็นประกายและไม่พูดอะไรอีก เห็นได้ชัดว่าต่างเห็นด้วยกับคำของพี่น้องตระกูลเถิง

“เอาล่ะ! วิชาบ่มเพาะเจ้าเด็กนี่ช่างต่ำต้อย ไม่น่ามีวิชาขัดเกลากายาลึกล้ำอะไรนัก พวกเจ้าจับเขาเสียตอนนี้ ชิงวิชามา จากนั้นพวกเราก็ทำความเข้าใจตัววิชาสลับกับคุ้มกันคนอื่น ๆ ไปพร้อมกันได้” หวงฝู่ฉงหมิงพยักหน้าอย่างสงวนท่าที

พี่น้องตระกูลเถิงมองหน้ากัน ในใจแอบรู้สึกเริงร่าดีใจนัก พวกเขาไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์จะกลับตาลปัตร สุดท้ายก็ทำให้กำจัดเฉินซีอย่างเปิดเผยได้ เหตุการณ์เช่นนี้แม้แต่พวกเขาก็ยังไม่คาดคิด

ฟ้าว! ฟ้าว!

ทั้งคู่ไม่ลังเลแม้แต่นิด ซัดพลังออกไปทางฝูงค้างคาวผลึกเหมันต์ในพลัน

“ทุกคน เราจะต้านสัตว์ร้ายพวกนี้ไว้ระหว่างรอข่าวดีนะ หากเราชิงเอาทักษะจากเจ้านั่นมาได้ เช่นนั้นข้าก็รับรองว่าจะอนุญาตให้ทุกคนได้เรียนรู้มันด้วยกัน และข้าไม่กลับคำแน่” เมื่อมองพี่น้องตระกูลเถิงพุ่งเข้าใส่ค้างคาวผลึกเหมันต์ หวงฝู่ฉงหมิงก็กวาดสายตามองทุกคน เอ่ยเสียงดังฟังชัดเจน

“เช่นนั้นดียิ่ง” หลินโม่เซวียนพยักหน้า

เซียวหลิงเอ๋อร์ยิ้ม เห็นด้วยกับการตัดสินใจของหวงฝู่ฉงหมิง

สีหน้าถันไถหงยังดูคลุมเครือ ยังไม่ทันเอ่ยอะไร เขาก็เห็นว่าหวงฝู่ฉงหมิงส่งสายตาเย็นชาใส่ ทำให้ใจสะดุดในพลัน ไม่กล้าลังเลอีกและเอ่ยด้วยเสียงอันขมขื่น “ข้ารับฟังคำสั่งองค์ชาย”

หวงฝู่ฉงหมิงพึงพอใจนัก อดหัวเราะลั่นออกมาไม่ได้ “เอาล่ะทุกคน ร่วมแรงร่วมใจกันต้านศัตรูระหว่างรอได้ประโยชน์เถอะ ดีกว่านี้ย่อมไม่มีอีกแล้ว” ยามหวงฝู่ฉงหมิงพูด เขาถือว่าเฉินซีตายไปแล้ว

…

ปัง! ปัง! ปัง!

ทันทีที่เฉินซีฝ่าเข้าฝูงค้างคาวผลึกเหมันต์มา ก็ถูกโจมตีจากรอบทิศโดยพลัน ไม่ว่ามุมไหนก็มีแต่ค้างคาวผลึกเหมันต์กระพือปีก ผลึกน้ำแข็งจำนวนมากพุ่งใส่ดั่งพายุ

ผลึกน้ำแข็งนั้นคมกริบ เย็นยะเยือก มีพลังที่สามารถทำลายสมบัติวิเศษระดับมนุษย์ได้ แต่เมื่อมันพุ่งเข้าหาเฉินซี กลับเกิดเพียงละอองน้ำเป็นประกายแวววาว ไม่ทำร้ายผิวกายและขนสักเส้นบนร่าง

แต่เนื่องจากการโจมตีโถมเข้ามาอย่างหนาแน่น เมื่อควบรวมแรงโจมตีทั้งหมด ก็นับว่าไม่ด้อยไปกว่าผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำทีเดียว พริบตาเดียว เฉินซีก็ต้องตกตะลึงจนอวัยวะภายในสะเทือน ก่อนจะหลบการโจมตีจากผลึกน้ำแข็งไม่หยุด สถานการณ์พลันตึงเครียดขึ้นมา

‘ฝ่ามือมหาดารา!’ เฉินซีไม่ลังเล โคจรอักขระจ้าววิญญาณอัคคีที่สาม ฝ่ามือมหาดารามาพร้อมกับเปลวเพลิงเดือดพุ่งไปในอากาศ อำนาจไร้ที่สิ้นสุดสกัดค้างคาวผลึกเหมันต์ที่กำลังกระโจนเข้ามาให้ลังเลได้ เขาฉวยจังหวะนั้นปรับใช้ท่าฝ่ามือมหาดาราอีกครั้ง เปลวเพลิงดั่งธารน้ำไหลพลันพวยพุ่ง มาพร้อมกับเต๋ารู้แจ้งขั้นสูงสุดที่ทำให้วารีทั้งหลายในใต้หล้ายอมสยบ

“ใช่แล้ว ส่งทักษะขัดเกลากายามาด้วย ไม่เช่นนั้น อย่าโทษว่าพวกข้าจับเจ้าและใช้วิชาปล้นวิญญาณโลหิตกับเจ้าก็แล้วกัน เราจะดึงวิญญาณเจ้าออกมา อยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ ต้องทนทุกข์ทรมานไม่สิ้นสุดทั้งวันทั้งคืน” เถิงหัวซวี่เสริม

“เช่นนั้นแล้ว ข้าส่งของให้ก็ตาย ไม่ส่งให้ก็ตายสินะ?” เฉินซีถามเสียงเรียบเรื่อยไร้อารมณ์

“ถูกต้อง ทว่าหากส่งมาแต่โดยดี เช่นนั้นจะให้เจ้าไม่ต้องตายโดยเร็ว ไม่ต้องทุกข์ทรมาน เจ้าคิดเช่นไรเล่า? มีเมตตามากพอแล้วกระมัง?” เถิงหัวจียิ้มย่อง

“ฮ่า ๆ! พี่ใหญ่พูดถูก! หากเป็นข้าก็อาจไม่เป็นเช่นนั้น เจ้าหนู เราให้โอกาสเจ้าแล้ว ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะรับมันไว้หรือไม่!” เถิงหัวซวี่ตะโกนลั่นออกมา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้… งั้นก็มาดูว่าใครจะตายก่อนกัน!” เมื่อเฉินซีเผยน้ำเสียงเยือกเย็น ร่างเขาก็พลันหายไปในทันที พริบตาต่อมา เขาก็ปรากฏตัวขึ้นห่างจากเถิงหัวจีหนึ่งจั้ง

ปัง!

กระบี่ระดับล้ำลึกขั้นสุดยอดที่อาบไปด้วยสายฟ้าส่งประกาย เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกทิ่มแทงและกลิ่นอายทำลายล้างพลันปรากฏขึ้นในมือ มันถูกตีจากเหล็กอัสนี ตัวกระบี่มีค่ายกลอสนีบาตขนาดเล็กฝังไว้สิบหกค่ายกล เป็นหนึ่งในดาบที่ท่านหญิงสุ่ยฮวามอบให้เขาเมื่อตอนอยู่หอขุมทรัพย์สวรรค์เมืองห้วงทะเลทรายมรณะ มีชื่อว่ากระบี่สายฟ้าฟาด

ตอนนี้ เฉินซีใช้กระบี่เจิ้นแห่งสายฟ้าพร้อมกับกระบี่สายฟ้าฟาดซัดออกไป ท่าเคลื่อนไหวรวดเร็วดุดัน ทะลวงอากาศ พุ่งเข้าใส่หน้าเถิงหัวจี

“ฮึ่ม! ข้ารู้นานแล้วว่าเจ้าคงไม่ยอมโดยง่าย ไอ้หนูนี่! ดาบอสูรโกลาหล!” เถิงหัวจีตะโกนลั่น ในมือปรากฏดาบโค้งสีเลือด ซัดพลังลมโกลาหลออกมา เขาซัดท่าดาบออกมากว่า 108 ครั้ง ทุกท่าดาบล้วนดุดัน แม่นยำ เล็งไปยังปลายกระบี่ของเฉินซี

ปัง! ปัง! ปัง!

ดาบโค้งและกระบี่ตรงเข้าห้ำหั่นกันจนเกิดฟ้าลั่นคำรามสนั่น แสงสีเลือดสว่างจ้า แรงลมคลั่งให้ความรู้สึกเยือกเย็นซัดไปทั่ว ทำให้ค้างคาวผลึกเหมันต์ที่อยู่ในรัศมีร้อยจั้งซึ่งไม่อาจหลบได้ทันถูกทำลายหายไปสิ้น

ท่าสังหารของเฉินซีกลับถูกเถิงหัวจีสกัดไว้ได้!

“ไอ้หนู เจ้ากล้าลอบโจมตีข้าด้วยพลังเท่านี้เองน่ะหรือ?” เถิงหัวจีหัวเราะเยาะ แต่ท่วงท่าไม่ได้ช้าลงเลยสักนิด ดาบโค้งสีเลือดสั่นสะท้าน ก่อนกรีดผ่านอากาศ เล็งไปยังศีรษะเฉินซี!

เขาหมายฉวยจังหวะนั้นปลิดชีวิตเฉินซีในดาบเดียว!