บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 224

บทที่ 224 เฉียดใกล้ความตาย

บทที่ 224 เฉียดใกล้ความตาย

บัดซบ!

ใบหน้าของเขาเผือดซีดขณะได้ยินเสียงอ่อนเบาดังกังวานเข้าในโสตประสาทและสัมผัสได้ถึงกระบี่รู้แจ้งทางด้านหลังเฉินซีอันยากจะหาใดเทียบเทียม ฉู่เทียนจวี่คาดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ จู่ ๆ เหตุการณ์ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้นพลันความรู้สึกสิ้นหวังเข้าเกาะกุมหัวใจทันที

แต่ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาหาได้ลดทอนลงไม่ จึงรวบรวมพลังที่มีผลักออกปราณแท้แปรเปลี่ยนฝ่ามือให้เป็นกำปั้นสีครามชกต้านปราณกระบี่ที่จู่โจมเข้ามากะทันหัน

เปรี้ยง!

แรงปะทะของกำปั้นและกระบี่ที่ประสานงากันบังเกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง ฉู่เทียนจวี่อาศัยจังหวะการปะทะเกิดแรงระเบิด พลันพลิกกลับร่างที่ดั่งพญาเหยี่ยวของเขาถอยห่างอย่างสง่างามไกลออกไปกว่า 30 จั้ง

“อ๊าคคค! อ๊าคคค!” ขณะฉู่เทียนจวี่เพิ่งจะทะยานลงมาถึงพื้นดิน เป็นเวลาที่เสี่ยวว่าน และเสี่ยวเซี่ย ส่งเสียงร้องโหยหวนก่อนจะถูกสองคนฟ่านอวิ๋นหลานและชิงซิ่วอี้ฟาดศีรษะของพวกนางจนแหลกเละราวกับทุบผลแตงโมตายอยู่ตรงนั้นเอง

เมื่อเห็นเช่นนั้นใบหน้าของฉู่เทียนจวี่มืดหม่นเป็นที่สุด ความหวาดกลัวเหลือประมาณพุ่งวาบจับขั้วหัวใจ

เขาไม่กล้าถอยหนีด้วยเกรงรังสีของทั้งชิงซิ่วอี้และฟ่านอวิ๋นหลานซึ่งเวลานี้ได้แผ่เข้าสกัดกั้นตนไว้แน่นหนาแล้ว โดยเฉพาะฟ่านอวิ๋นหลานคนผู้นี้มี ‘พลัง’ แห่งฟ้าดินอยู่ในพลังบ่มเพาะทำให้ฉู่เทียนจวี่รู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับพลังฟ้าดินอันกว้างใหญ่ไพศาล จนรู้สึกเหมือนตัวเล็กมากที่ไม่กล้าแม้กระทั่งจะกระดิกตัวไปไหน

“แม่นางชิง…ข้าชื่อฉู่เทียนจวี่มาจากนิกายนภาจรัสแสง อาจารย์ของข้าคือบรรพชนเซวียนหลง ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะล่วงเกินเจ้า แต่เผอิญศิษย์น้องสองคนของข้ามันไร้มารยาทและยังอวดดี ข้าต้องขออภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย” ฉู่เทียนจวี่ทำกะพริบตาถี่ แถมโยนความผิดไปให้เสี่ยวว่านและเสี่ยวเซี่ยคนตายไปแล้วหน้าตาเฉย

“เหอะ…ฉู่เทียนจวี่แห่งนิกายนภาจรัสแสงงั้นหรือ! พูดจาพล่อย ๆ หาข้ออ้างแก้ตัวแค่นี้หรือ ทำอย่างนี้เท่ากับหักหน้าอาจารย์ของเจ้าแท้ ๆ!” เสียงชิงซิ่วอี้โต้กลับอย่างอย่างเย็นชา ขณะที่มือเรียวขาวของนางสะบัดออกไปทำให้ผ้าคลุมสีขาวสะอาดดั่งเกล็ดหิมะที่ทำจากขนกระเรียนห่อคลุมแผ่ออกก่อนที่จะคลุมลงบนร่างของนางและปกปิดไว้อย่างมิดชิด

ส่วนอีกด้านฟ่านอวิ๋นหลานได้สะบัดผ้าสีแดงเลือดนกออกมาคลุมบ่าของนางไว้แล้วเช่นกัน ทว่าเป็นฝ่ายยืนดูเงียบ ๆ จึงยากที่จะล่วงรู้ความคิดในใจของเจ้าตัว ณ ขณะนั้น

“แม่นางชิง ข้าไร้เดียงสานัก! หากเจ้ายังโกรธอยู่ ข้ายินดีที่จะชดเชยให้แก่เจ้าเป็นโอสถและสมบัติวิเศษก็ได้ หวังเพียงว่าเจ้าจะให้อภัย ยอมลบล้างความผิดจากการกระทำที่ไม่เจตนาในครั้งนี้” ฉู่เทียนจวี่รีบพูดลนลาน เขาจะไม่มีวันยอมรับผิดต่อให้ถูกตีจนตายก็ตาม มิฉะนั้นภัยพิบัติครั้งนี้จะยิ่งหนักหนาและบางทีอาจทำให้โยงไปถึงนิกายและตระกูลที่ให้การสนับสนุนเขาอยู่เบื้องหลังก็ได้

อย่างไรเสีย ชิงซิ่วอี้เป็นถึงเซียนสวรรค์อวตาร เปรียบดั่งอัญมณีล้ำค่าในมือของนิกายกระเรียนพิสุทธิ์ ผู้อาวุโสต่างให้ความคุ้มครองและมีมิตรสหายที่พร้อมโอบอุ้มอีกหลายคน ถ้าหากคนพวกนั้นมารู้ทีหลังว่าเขา…ฉู่เทียนจวี่คบคิดกันต่อต้านชิงซิ่วอี้ อย่าว่าแต่ตนเองเลยแม้แต่ผู้มีอำนาจเบื้องหลังก็คงไม่สามารถยืนหยัดต้านรับผลร้ายที่จะตามมาได้อย่างแน่นอน

“ไร้เดียงสางั้นหรือ” ทันใดนั้นบนฝ่ามือของชิงซิ่วอี้เผยให้เห็นหมุดโปร่งแสงยาวประมาณ 3 ชุ่น บอบบางดั่งขนวัว สิ่งนี้เป็นที่รู้จักกันในชื่อเข็มผูกตรวนแช่วิญญาณ “เท่าที่ข้ารู้ ตระกูลฉู่ของเจ้าเป็นเจ้าของเส้นชีพจรวิญญาณเยือกแข็งที่แก่นกลางโลก และเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเรื่องแปรสภาพและขายเข็มผูกตรวนแช่วิญญาณในนครหลวงธารสายไหม ไม่ใช่ว่าเจ้าหรือหรือที่มอบให้ของเหล่านี้แก่พวกนางทั้งสองคน”

ฉู่เทียนจวี่สีหน้าบอกบุญไม่รับ “เอ่อเรื่องนั้น…”

พลันชิงซิ่วอี้เอ่ยตัดบทขัดจังหวะน้ำเสียงเย็นเยียบ “ไม่ต้องอธิบายให้มากความ อย่างไรเสียผลลัพธ์สำหรับเจ้ามีอย่างเดียวเท่านั้น วันนี้เจ้าจะต้องตาย!”

ขณะเดียวกันร่างของผู้พูดกลายเป็นฝ่าหมอกเลือนลาง ชั่วแวบหนึ่งก็มาปรากฏตัวต่อหน้าฉู่เทียนจวี่ ก่อนที่จะตวัดฝ่ามือออกไปพลันใช้กำปั้นของนางทุบไปที่กะโหลกของฉู่เทียนจวี่อย่างรุนแรงประหนึ่งแส้เหล็ก

เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด โอกาสที่ฉู่เทียนจวี่จะเคลื่อนไหวเพื่อต้านทานจึงไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยคนผู้นั้นไม่คาดคิดว่าชิงซิ่วอี้จะจู่โจมตีกะทันหันเช่นนี้ เขารีบยกแขนขึ้นป้องเหนือศีรษะโดยหวังจะใช้มันเพื่อป้องกันภัยให้ตัวเอง

พลั่ก!

พลังหมัดธรรมดาของชิงซิ่วอี้ทว่าดูราวกับมีน้ำหนักมากมหาศาล ถึงกับทำให้แขนของฉู่เทียนจวี่หักทันทีจนเสียงกระดูกที่ถูกทุบแตกเป็นเสี่ยงดังมาให้ได้ยิน

เป๊าะ! เป๊าะ! เป๊าะ!

แรงประทะทำให้ร่างฉู่เทียนจวี่กระถดถอยห่างไปกว่า 10 ก้าว ยามนั้นใบหน้าของมันซีดขาวอย่างกับผี เม็ดเหงื่อเท่าเม็ดถั่วผุดเต็มหน้าผาก เมื่อกระดูกแขนแตกละเอียดเสียแล้วดังนั้นแขนสองข้างจึงกลายเป็นอ่อนปวกเปียกตกลงไปที่ข้างลำตัว

เป็นไปได้อย่างไร ข้าเป็นผู้ฝึกพลังขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นกลาง แค่อ่อนด้อยกว่านางจนกระทั่งไม่สามารถต้านทานพลังจู่โจมเพียงครั้งเดียวได้เลยเชียวหรือ หรือว่านางบรรลุพลังขอบเขตจุติแล้ว ยามนั้นฉู่เทียนจวี่ทั้งตกตะลึงผสมขุ่นแค้นในใจ จนแล้วจนรอดเจ้าตัวเองยังไม่อยากเชื่อ

แม้ว่าจะเคยได้ยินมานานแล้วว่าสตรีที่ชื่อชิงซิ่วอี้มีพลังแกร่งกล้าอย่างยากหยั่งถึง แต่พอได้มาเห็นกับตาจึงรับรู้ได้ทันทีว่าเขาประมาทนางเกินไป ทักษะการต่อสู้ของนางสามารถต่อกรกับผู้ฝึกพลังขอบเขตแกนทองคำหยินหยางในระดับเดียวกันได้อย่างแน่นอน!

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!

พลังหมัดของนางทะลุทะลวงขึ้นสู่ท้องฟ้า ชิงซิ่วอี้ไม่เปิดโอกาสให้ฉู่เทียนจวี่แม้สักอึดใจด้วยทะยานเจ้าหาอีกฝ่ายทันที พร้อมผลักกำปั้นซึ่งเหมือนจะงอยปากนกกระเรียนพุ่งออกไป เวลานั้นปราณแท้อันกว้างใหญ่ที่รวมเข้ากับกำปั้นได้ปะทะระเบิด ประดุจกระเรียนศักดิ์สิทธิ์กำลังรอจังหวะที่จะเขมือบเหยื่อของมัน!

“ชิงซิ่วอี้ เจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้! ไม่กลัวว่าตระกูลฉู่กับนิกายนภาจรัสแสงจะตามไปแก้แค้นงั้นหรือ” ในช่วงคับขันฉู่เทียนจวี่ก็ตะโกนออกมาสุดเสียงขณะเดียวกันแก่นทองคำปรากฏขึ้นเหนือศีรษะครอบคลุมไว้ด้วยด้วยลำแสงแห่งเต๋ารู้แจ้ง

“ฆ่า!” แกนทองคำที่บรรจุพลังบ่มเพาะของฉู่เทียนจวี่ทั้งหมดรวมทั้งเก้าเต๋ารู้แจ้งหมุนวนอยู่รอบ ๆ เปล่งประกายเจิดจ้า พุ่งปะทะและระเบิดพลังหมัดที่กำลังจู่โจมฉู่เทียนจวี่ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังร่างของชิงซิ่วอี้

การต่อสู้นี้เป็นการต่อสู้ชนิดชีวิตแลกชีวิต ซึ่งเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดที่สุด

ฉู่เทียนจวี่เองดูเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าถ้าตนไม่ต่อสู้ตอนนี้ โอกาสที่จะรอดคงไม่มีอีกต่อไป

ถึงกระนั้นสถานการณ์ไม่ได้เป็นดังที่คิด ชิงซิ่วอี้โหดเหี้ยมกว่าเขามาก การจู่โจมของแกนทองคำทำอะไรนางไม่ได้อย่างสิ้นเชิง พลังแรงของหมัดที่นางซัดออกไปก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงอีกทั้งยังพุ่งเข้าหาบริเวณคอของฉู่เทียนจวี่ไม่ยั้ง

เปรียะ!

เสียงกระดูกลำคอของฉู่เทียนจวี่ถูกบดขยี้แตกเป็นเสี่ยง ความรุนแรงของพลังยังส่งให้ลำคอของมันบิดเป็นเกลียวและตายทันทีด้วยสภาพที่น่าสังเวชอย่างยิ่ง

“แน่นอน ข้าก็คิดหมือนกัน” ชิงซิ่วอี้พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ถึงอย่างไรวันนี้ข้าต้องฆ่าเขาให้ตาย เพื่อล้างความสกปรกและความอับอายของข้า”

“ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของข้ามีหวังป่นปี้แน่ พวกเรามาตกลงกันดีไหม เรามาร่วมมือกำจัดเขาเสียจากนั้นก็มาสาบานด้วยเต๋าแห่งสวรรค์ว่าพวกเราจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครรู้ ว่าไง” ฟ่านอวิ๋นหลานพึมพำเสียงเบาราวกระซิบ

อีกฝ่ายนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนที่จะพยักหน้าตกลง

เมื่อได้ยินดังนั้นหลิงไป๋ใจหายวูบพลันเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา “ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินซี ป่านนี้เจ้าทั้งคู่คงต้องทุกข์ทรมานจากผลข้างเคียงของปราณผันแปรและอาจตายเพราะกลิ่นแห่งความมึนเมาจากสวรรค์ไปนานแล้วมิใช่หรือ เวลานี้พวกเจ้ากลับมองความหวังดีเป็นประสงค์ร้ายไปได้ มันจะไม่มากเกินไปงั้นหรือ”

กลิ่นแห่งความมึนเมาจากสวรรค์ งั้นหรือ

ทันใดนั้นทั้งชิงซิ่วอี้และฟ่านอวิ๋นหลานต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจเมื่อได้ฟังสิ่งที่ได้รับการบอกกล่าวจากนั้นทั้งสองจึงเริ่มตระหนักรู้ได้ทันที แสดงว่าพวกนางจดจำเหตุที่เกี่ยวข้องกับกลิ่นแห่งความมึนเมาจากสวรรค์ได้แล้ว

แต่ก็ไม่มีใครยอมปล่อยเฉินซีไปเพราะคำพูดเพียงเท่านี้ ด้วยเกี่ยวเนื่องกับความบริสุทธิ์ของพวกตนและหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปตนนั้นเองที่ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง ดังนั้นจึงยอมให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นไม่ได้อย่างเด็ดขาด ส่วนวิธีที่จะลบล้างต้นเหตุก็คือฆ่าปิดปากคนที่รู้เห็นทั้งหมด!

ฟิ้ววว!

พลันชิงซิ่วอี้ลงมือจู่โจมทันที นางสะบัดมือข้างขวาที่นวลเนียนราวเนื้อหยกออกไปรวดเร็วปานสายฟ้า จากนั้นก็จับตัวหลิงไป๋ซึ่งมีความสูงเพียง 3 ชุ่นไว้ในมือจนแน่น โดยไม่เปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามโต้ตอบได้ทัน

ทว่าเป็นเรื่องปกติเดิมทีความแข็งแกร่งของชิงซิ่วอี้ก็เหนือกว่าหลิงไป๋อยู่แล้ว ยิ่งภายหลังจากการร่วมกันฝึกบ่มเพาะพลัง ตอนนี้พลังของนางได้ก้าวหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนางจู่โจมตีกะทันหันเช่นนี้จึงทำให้จับหลิงไป๋ได้อย่างง่ายดายแทบไม่ต้องใช้ความพยายามเลยด้วยซ้ำ

“เจ้านี่มันน่าอัศจรรย์นัก ทั้งความเฉลียวฉลาดเหมือนกับมนุษย์ทั่วไปแต่กลับมีสมบัติวิเศษทางกายา ถ้ายังไม่อยากตายก็จงว่านอนสอนง่าย ไม่อย่างนั้นแค่ข้าออกแรงอีกนิดนางตายแน่” ชิงซิ่วอี้เค้นเสียงพูดโดยตั้งใจที่จะขู่เข็ญอย่างมาปกปิด

“ฆ่ามัน!” เมื่อเห็นชิงซิ่วอี้ขู่นางโดยจับหลิงไป๋ไว้ ฟ่านอวิ๋นหลานส่งเสียงตวาดอย่างดุดัน อีกทั้งยังแสดงความขุ่นเคืองด้วยการเงื้อมมือฟาดลงไปที่เฉินซีซึ่งนั่งอยู่บนพื้น พร้อมกันนั้นปราณแท้ควบแน่นและเปลวเพลิงปีศาจปรากฏวาบบนฝ่ามือ เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้นางออกพลังอย่างเต็มที่

ชิงซิ่วอี้บิดมุมปากยกยิ้มพลันสะบัดมือออกไปเช่นกัน ยามนี้ฝ่ามือของนางตบไปที่ศีรษะของชายหนุ่มอีกด้านหนึ่ง

ทั้งสองพยายามตั้งใจที่จะฆ่า ขณะนี้พวกนางเปิดฉากจู่โจมพร้อมกันและดูเหมือนว่าหนนี้ไม่ว่าจะอย่างไร เฉินซีก็ไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมในครั้งนี้ได้อีกต่อไป

ความตายเฉียดเข้าใกล้เฉินซีเต็มที!

หลิงไป๋แทบนัยน์ตาเหลือกถลน ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเริ่มบิดเบี้ยวเหยเก แต่ไม่ว่าจะพยายามดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดจากการควบคุมของชิงซิ่วอี้ได้ พลันส่งเสียงคำรามเกรี้ยวกราด ลูกนัยน์ตากลายเป็นสีแดงฉาน

และแล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น