บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 35

คนผู้นี้ย่อมต้องพบกับฝูงตะเภาฟองอย่างแน่นอน

เฉินซีไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อยเมื่อเขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนของต้วนมู่เจ๋อ เนื่องจากข้างหน้าไม่ไกลมีหนองน้ำกับฝูงสัตว์อสูรประเภทหนูขนาดเท่ากำปั้นอาศัยอยู่ใต้ดิน

ตะเภาฟองเคลื่อนตัวอยู่ใต้พื้นดินด้วยความเร็วที่ฉับไวราวกับวายุพัดผ่าน ร่างกายของพวกมันเหมือนกับฟองอากาศที่ถูกเป่าให้พอง ซ้ำยังเต็มไปด้วยพิษสีเขียวเข้มที่มีกลิ่นเหม็นเน่า ถึงแม้ว่าพิษของมันจะไม่รุนแรง แต่หากพุ่งเข้าสู่ร่างกายคนมันก็สามารถทำให้คนผู้นั้นเป็นบ้าได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตะเภาฟองนั้นอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ยิ่งพวกมันเจอกับศัตรู เจ้าสิ่งที่น่าขยะแขยงและน่าเกลียดเหล่านี้ จะรวมกลุ่มกันแล้วระเบิดตัวเอง เมื่อของเหลวสีเขียวเข้มระเบิดออกมาจากท้องของมัน ให้จินตนาการว่ามันแทบจะเหมือนกับพายุฝนที่บดบังผืนฟ้า และไม่มีผู้ใดสามารถหลีกเลี่ยงได้

“นี่…” ตู้ชิงซีแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นสภาพของต้วนมู่เจ๋อ บุรุษตรงหน้าราวกับถูกโยนลงไปในถังย้อมสี ผมเอย ร่างกายเอย อาภรณ์สีขาวดุจหิมะพวกนั้น… ล้วนแล้วแต่ถูกอาบย้อมไปด้วยของเหลวสีเขียวเข้ม ทำให้เขาดูเหมือนกับปีศาจคางคกที่น่าเกลียดยิ่ง

หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง มันคงเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าคนตรงหน้าของพวกเขาคือ ต้วนมู่เจ๋อที่หล่อเหลาและอ่อนโยน ผู้ชื่นชอบสวมอาภรณ์สีขาวพลิ้วปลิวไสวตามสายลม

โดยฉับพลัน บังเกิดวายุกระโชกแรง ส่งกลิ่นเหม็นเน่าขจรขจายไปทั่วทุกหนแห่งของผืนป่า

“น่ารังเกียจยิ่ง” ซ่งหลินหายใจไม่ออก กลิ่นเหม็นเน่าลอยคลุ้งในอากาศทำให้มิอาจหลับลงได้ จึงทำได้แค่ปิดจมูกและขยับตัวไปมาเท่านั้น

“เขาไม่ตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม” ตู้ชิงซีขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา

เฉินซีส่ายหัว “เขาสบายดี แค่มีกลิ่นตัวนิดหน่อย”

แหวะ~!

ตู้ชิงซีหายใจไม่ออกจนเกือบจะอาเจียน นางไม่ลังเลที่จะเดินถอยห่างออกไปไกล แล้วถึงพูดขึ้นมาว่า “ต้วนมู่ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่เสีย”

“พวกเจ้า… พวกเจ้ากล้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร!?”

ดวงตาของต้วนมู่เจ๋อเบิกกว้าง ขณะมองตู้ชิงซีและซ่งหลินที่ถอยออกไปยืนอยู่ห่างจากเขาด้วยความเศร้าเสียใจ ซ้ำแล้ว น้ำเสียงของต้วนมู่เจ๋อยังเผยให้เห็นถึงความน่าสมเพช ราวกับเขาเป็นแม่ม่ายที่ถูกสามีทอดทิ้ง

“นายน้อยต้วนมู่ ข้าเตือนท่านแล้ว หากแต่ท่านไม่คิดฟังคำของข้าเลย… อนิจจา ข้าว่าท่านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถิด กลิ่นของพวกมันเหม็นมากจริง ๆ” เฉินซีส่ายหัว ก่อนจะหันหลังเดินหนีกลิ่นไปไกล

ต้วนมู่เจ๋อรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าเข้าให้ เขาตกตะลึงอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนจะแผดเสียงโกรธจัดอยู่ภายในใจ

เฉินซี! เจ้าจงใจให้เป็นเช่นนี้ จงใจอย่างแน่นอน!

ข้าจะฆ่าเจ้า!

ต้วนมู่เจ๋อบันดาลโทสะจนเริ่มหอบหายใจแรง ทว่าเขาเกือบจะเป็นลมไปในทันทีเมื่อได้กลิ่นเหม็นเน่าบนร่างกายตัวเอง และแล้วคลื่นโทสะภายในใจก็กลับมาระเบิดอีกครั้ง ยามนี้บุรุษผู้นี้เกลียดเฉินซีเข้ากระดูกดำเสียแล้ว

และเมื่อต้วนมู่เจ๋อปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็ฟื้นคืนรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาเรียบร้อยแล้ว ทว่ายามจับจ้องไปยังเฉินซีเขากลับดูมืดมนเป็นอย่างมาก นัยน์ตายังเผยให้เห็นท่าทีอยากฆ่าคนเต็มแก่ด้วย

‘ดูท่า ข้าจะเผลอทำร้ายสหายผู้นี้เข้าแล้ว แต่ตราบใดที่ตู้ชิงซียังอยู่ด้วย คาดว่าเขาคงไม่กล้าลอบโจมตีข้าหรอกกระมัง’ เฉินซีส่ายหัว และเลิกสนใจสายตาของต้วนมู่เจ๋อที่จ้องมองมา ฝีเท้าเดินขึ้นหน้าต่อไป

ต้วนมู่เจ๋อเงียบไปตลอดทาง และภายใต้การนำทางของเฉินซีก็ไม่มีอุบัติเหตุใดเกิดขึ้นอีก

ตู้ชิงซีเดินตามอยู่ด้านหลัง ขณะที่บังเกิดความรู้สึกประหลาดใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะระหว่างทางพวกเขาได้พบกับสัตว์อสูรที่น่าเกรงขามมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ดูเหมือนเฉินซีจะมองการณ์ไกล จึงพาคนทั้งกลุ่มเดินอ้อมไปอย่างระมัดระวัง ทำให้พวกเขาสามารถเดินทางได้อย่างปลอดภัยทุกครั้ง

นางยอมรับว่าเคยดูถูกเฉินซีจริง ๆ เพราะบางครั้งก็เป็นเรื่องยากที่นางจะสังเกตเห็นสัตว์อสูร ที่เชี่ยวชาญในการปกปิดตัวตนเหล่านั้นได้

สำหรับต้วนมู่เจ๋อ การที่เฉินซีดูเข้าใจสภาพแวดล้อมโดยรอบเช่นนี้ มันทำให้เขาเห็นว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เป็นเฉินซีที่ตั้งใจทำให้เขาดูโง่ ชั่วขณะหนึ่ง ความเกลียดชังของต้วนมู่เจ๋อที่มีต่ออีกฝ่ายนั้นถึงกับลงไปอยู่ที่ก้นเหวลึกแล้ว หากไม่ใช่เพราะว่าตู้ชิงซียังอยู่ด้วย เขาคงฆ่าเฉินซีไปแล้วเป็นแน่

ยามรุ่งอรุณใกล้มาเยือน กลุ่มของเฉินซีได้ผ่านผืนป่าที่ดูเหมือนปราการธรรมชาติ ลึกเข้าไปในแดนต้องห้ามป่าเถื่อนตอนใต้ ก่อนจะไปปรากฏตัวที่หน้าทะเลสาบขนาดมหึมา

เฉินซีรับรู้ได้ในทันทีว่าทะเลสาบที่กว้างใหญ่และไร้ขอบเขตแห่งนี้ ถูกเรียกว่าทะเลสาบถ้ำวิญญาณ เนื่องจากอสูรยักษ์ที่ตัวใหญ่ยิ่งกว่าอาณาจักรถูกสังหารด้วยน้ำมือของเขา เป็นแรดอินทนิลสองหัวที่ฝึกฝนมานานนับพันปี และเคยอาศัยอยู่ที่ใจกลางของทะเลสาบแห่งนี้

ยามนี้ มีผู้ฝึกฝนไม่ต่ำกว่าหมื่นคนมารวมตัวกันที่ทะเลสาบถ้ำวิญญาณ และทุกหนแห่งที่เขาจ้องมองก็เต็มไปด้วยผู้คนที่อยู่กันอย่างแน่นขนัด เสียงสนทนาโหวกเหวกดังขึ้นลงไม่รู้จบ อันที่จริง ดูเหมือนว่ามันจะคึกคักมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

“ทางเข้าสู่ดินแดนรกร้างใต้พิภพไม่ได้อยู่บนยอดทะเลสาบถ้ำวิญญาณหรอกหรือ” เฉินซีมองไปที่ฝูงชนที่อยู่ห่างไกลและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“เจ้าไม่รู้?” ตู้ชิงซีดูจะประหลาดใจที่ชายหนุ่มไม่รู้

เฉินซีส่ายหัว “ข้าไม่เคยเข้าร่วมการทดสอบในดินแดนรกร้างใต้พิภพ และไม่เคยสนใจข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ฮ่า! ในฐานะชาวเมืองหมอกสน เจ้าไม่แม้แต่จะเคยเข้าร่วมการทดสอบดินแดนรกร้างใต้พิภพด้วยซ้ำ ช่างน่าสงสารเสียจริง” ต้วนมู่เจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม

เฉินซีเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “แม้ว่าข้าจะไม่เคยเข้าไปในดินแดนรกร้างใต้พิภพมาก่อน แต่ข้าเข้าใจวิธีลัดเลาะไปตามป่าเขาของเขตป่าเถื่อนตอนใต้”

เข้าใจวิธีลัดเลาะไปตามป่าเขาป่าของแดนเถื่อนตอนใต้…

ต้วนมู่เจ๋อตกตะลึงไปในทันที หวนนึกถึงตอนที่เผชิญหน้ากับผึ้งเหมันต์และตะเภาฟอง ราวกับว่าแผลเป็นในหัวใจถูกฉีกออก สีหน้าของเขามืดมนลงฉับพลัน และเขาก็เริ่มต่อปากต่อคำ “ข้าหวังว่าความสามารถของเจ้าจะแข็งแกร่งพอ ๆ กับปากของเจ้าแล้วกัน อย่าได้ตกตายอยู่ในดินแดนรกร้างใต้พิภพเชียว”

คำพูดเช่นนี้เท่ากับเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉินซีลง

ตู้ชิงซีขมวดคิ้ว ขณะที่นางเหลือบมองคนทั้งสอง ก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “พอได้แล้ว! หากพวกเจ้าทั้งสองยังคงเป็นเช่นนี้ก็จงกลับไปเสีย!”

ต้วนมู่เจ๋อเม้มริมฝีปากแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เห็นได้ชัดว่าเขากลัวตู้ชิงซีจะขับไล่ไสส่งตัวเอง

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้ต้วนมู่เจ๋อผิดหวังก็คือ แม้ว่าคนรอบข้างมักจะจ้องมองมาที่คนผู้นี้ด้วยความประหลาดใจ ภายใต้ความสับสน ความเข้าใจ และความรังเกียจ แต่การแสดงออกของเฉินซีก็ยังคงเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ

ไม่นานหลังจากนั้น โจ๊กหนึ่งร้อยสมบัติที่ปรุงจากผลไม้วิญญาณกว่าหนึ่งร้อยชนิดผสมกับธัญพืชวิญญาณห้าชนิด ได้แก่ ข้าว ถั่ว ข้าวสาลี และลูกเดือยสองประเภทก็พร้อมทานแล้ว ในที่สุดกลิ่นหอมกรุ่นของข้าวต้มก็นำมาซึ่งกลิ่นผลไม้สด ๆ ขณะที่ม้วนตัวขึ้นและลอยไปรอบ ๆ

โครกกก! ครากกก!

เสียงท้องของผู้คนร้องดังก้องไปทั่วบริเวณ ผู้บ่มเพาะส่วนใหญ่ที่อยู่ ณ ที่นี้ล้วนแต่มีระดับฝึกตนอยู่ในขอบเขตก่อกำเนิด และยังไม่สามารถอยู่รอดได้ด้วยพลังวิญญาณเช่นผู้บ่มเพาะขอบเขตตำหนักอินทนิล ดังนั้นพวกเขาจึงนำอาหารแห้งมาติดตัวมาด้วย แต่เมื่อได้กลิ่นของโจ๊กที่สดใหม่จากหม้อ ใครจะไม่อยากโลภเล่า แม้แต่ท้องของพวกเขาก็ไม่เห็นด้วยหากพวกเขาทำ!

“นายน้อยต้วนมู่เป็นคนที่สามัญชนไม่สามารถเปรียบเทียบได้จริง ๆ เขายังพาพ่อครัววิญญาณมาด้วยตอนที่เขาออกไปท่องเที่ยวด้วย อนิจจา ชีวิตแบบนี้น่าอิจฉาจริง ๆ!”

“แน่นอน! เพียงแค่ได้กลิ่นหอมของโจ๊กนั้น เจ้าก็รู้ได้อย่างแน่นอนว่าคนรุ่นเยาว์ผู้นั้นอย่างน้อยก็มีมาตรฐานของพ่อครัววิญญาณสองใบไม้!”

…

ต้วนมู่เจ๋อรู้สึกมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดปากสีขาวขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยสั่ง “เติมโจ๊กให้ข้าหนึ่งชาม”

เฉินซีกำลังกินอยู่ และเขาก็พึมพำตอบว่า “ไม่มีอีกแล้ว”

ไม่มีอีกแล้ว หลังจากที่เขาแบ่งโจ๊กคนละชามกับตู้ชิงซี ซ่งหลินก็หยิบชามใบใหญ่ขึ้นมา ทำทีราวกับเป็นวิญญาณผู้หิวโหยและจัดการทำความสะอาดก้นหม้อจนเกลี้ยง

ต้วนมู่เจ๋อก้มศีรษะลงมองผ้าเช็ดปากที่เขาเตรียมไว้บนขา จากนั้นมองไปที่หม้อเปล่า และการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างต่อเนื่อง

“โอ้ ข้าวต้มนี้อร่อยยิ่งนัก สิ่งที่หายากคือมันมีรสชาติที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงและไม่ด้อยกว่าหัวหน้าพ่อครัวที่บ้านของข้าเลย” ซ่งหลินกลืนอาหารด้วยสีหน้ามึนเมาและพึงพอใจ และบางครั้งก็ส่งเสียงเล็ดลอดออกมา

“โจ๊กนี้เป็นสิ่งที่เขาพัฒนาขึ้นเองอย่างแน่นอน มีรสหวานและเนื้อเหนียวที่แตกต่างจากปกติ และมีพลังวิญญาณบริสุทธิ์หนาแน่นและจะไม่สลายไปจนกว่าจะถูกกิน มันไม่เลวเลยจริง ๆ” ตู้ชิงซีพยักหน้าขณะที่นางตัดสิน

ท่าทางของต้วนมู่เจ๋อดูไม่ค่อยดีนัก เมื่อเขาเห็นว่าทั้งสองคนไม่มีเจตนาที่จะสนับสนุนเขา และประเมินรสชาติของโจ๊กร้อยสมบัติด้วยความสนใจอย่างมาก

“เอ๊ะ! นั่นมัน…”

ยามนี้ ฝูงชนบังเกิดความโกลาหล และสายตาของคนทุกผู้ก็พุ่งไปยังทิศทางหนึ่งจากระยะไกล

ตู้ชิงซีเหลือบไปมองก่อนจะถอนสายตาออก นางพูดด้วยท่าทีสงบว่า “ที่แท้สตรีผู้นั้นก็มาจากตระกูลซู มิแปลกเลยว่านางเองก็ไม่ยอมพลาดโอกาสในครานี้”

ตระกูลซู?

หัวใจของเฉินซีพลันสั่นสะท้านอย่างรุนแรง และทันใดนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว