บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 369

บทที่ 369 เปิดฉาก

บทที่ 369 เปิดฉาก

โลกแห่งดารา

จี้อวี๋ยืนเอามือไพล่ไปด้านหลัง สายตาดูลึกล้ำ ขณะมองไปยังร่างสูงซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ไกล ๆ

เมื่อไม่นานมานี้ เฉินซีได้เข้าสู่โลกแห่งดาราและพูดคุยกับเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มนั่งสมาธิ และเฉินซียังคงเงียบเชียบตั้งแต่ต้นจนจบ ราวกับว่ากำลังเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง

จริง ๆ แล้ว สิ่งที่จี้อวี๋เป็นห่วงก็คือความแข็งแกร่งที่เฉินซีมีอยู่ในตอนนี้เทียบได้กับอัจฉริยะแห่งยุคแรกเริ่ม ซึ่งน่าเกรงขามยิ่งกว่าเทพอสูรโบราณที่ยังเล็กอยู่

การมีความแข็งแกร่งระดับนี้ทำให้นับว่ามีอันดับชั้นยอดในหมู่ผู้มีพลังบ่มเพาะเท่ากัน!

ทว่าเขาดูเหมือนจะยังไม่พอใจกระมัง?

จี้อวี๋ไม่ได้ไปรบกวนเฉินซี เพียงแค่มองเขาเงียบ ๆ เท่านั้น

“วารีเพลิงพิฆาต!” ผ่านไปหลายอึดใจ เฉินซีพลันลุกขึ้นยืนและชกหมัดธรรมดา ๆ ออกไป มันช้ามากแต่กลับรู้สึกราวกับไร้ที่ให้หลบหนี

ราวกับว่าโลกที่ไร้ขอบเขตและทุกอย่างภายในนั้นถูกปิดกั้นไว้ด้วยหมัดนี้

ตู้ม!

หมัดที่ธรรมดาหมัดนี้อาจเรียกได้ว่าเรียบง่ายไร้การขัดเกลา ทุกพื้นที่ที่มันเคลื่อนผ่านราวกับอากาศจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ คลื่นพลังกระจายออกไร้ทิศทาง

ในเวลาเดียวกันนั้น พลังน่าสะพรึงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจะทำลายทุกอย่างก็ระเบิดออกจากกำปั้นพร้อมกับเสียงดัง จากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นเส้นอากาศสองสาย เส้นหนึ่งกว้างใหญ่และพลุ่งพล่าน มันแฝงด้วยเต๋ารู้แจ้งแห่งสายน้ำ ส่วนอีกเส้นหนึ่งรุนแรงและดุดันและแฝงด้วยเต๋ารู้แจ้งแห่งไฟ ราวกับมังกรวารีและมังกรเพลิงเข้าปะทะพร้อมเสียงคำราม

ฟึ่บ!

ทันใดนั้น รอยฉีกขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ลากยาวไปถึงหกลี้ เมื่อมองจากระยะไกลจะดูราวกับว่ามีรอยแยกมิติถูกกรีดเปิดออก ขณะปล่อยลมปราณที่ทำให้ใจคนสะเทือน

นี่คือกระบวนท่าแรกของเพลงหมัดมหาทำลายล้าง ‘หมัดทลายพิภพ’ แต่เฉินซีผสมเต๋ารู้แจ้งแห่งสายน้ำและไฟไว้ เขาจึงเปลี่ยนชื่อมันเสีย

เป็นวิชาหมัดที่ดีจริง ๆ! แต่ความแข็งแกร่งที่เกิดจากการโจมตีครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่พลังที่แท้จริงของวิชาหมัดนี้…

ดวงตาของจี้อวี๋หรี่ลง จากนั้นเขาก็เข้าใจได้ในทันที ด้วยสายตาอันกว้างไกล เขาจึงแยกแยะได้ว่าเฉินซีเพียงใช้เต๋ารู้แจ้งในกระบวนท่าแรก ทว่าไม่ได้ใช้เต๋าแห่งการรู้แจ้งของตัวกระบวนท่า

ถึงกระนั้นพลังของกระบวนท่านี้ก็ค่อนข้างน่าตกใจทีเดียว เต๋ารู้แจ้งแห่งไฟและน้ำเป็นพลังงานสองประเภทที่ครอบครองพลังสุดขั้วซึ่งต่อต้านกันเอง ดังนั้นความสามารถในการปล่อยเต๋ารู้แจ้งแห่งน้ำและไฟด้วยวิธีพิเศษของท่าหมัดนี้จึงแยบยลหรือกล่าวได้ว่าน่าอัศจรรย์อย่างหาที่เปรียบมิได้

มีเพียงผู้ยิ่งใหญ่ผู้มีสติปัญญากว้างไกลเท่านั้นที่จะสามารถสร้างวิชาเช่นนี้ได้

“หมัดทลายโกลาหล!” ร่างของเฉินซีขยับอีกครั้งราวกับมังกรออกจากถ้ำ ขณะที่ร่างของเขารุดผ่านน่านฟ้าดูดุดัน เป็นหมัดที่ทำให้ใจคนสั่นคลอน

ฝั่งหนึ่งดำ ฝั่งหนึ่งขาว พลังอีกสองประเภทปกคลุมกำปั้นราวกับกำลังสร้างโลกขึ้นมา โลกที่มีชั้นฟ้าทั้งหลายอยู่เบื้องล่างและแผ่นดินอยู่เบื้องบนคล้ายกับโลกาที่ถูกพลิกกลับ และแม้แต่สิ่งมีชีวิตทั้งมวลที่อยู่ภายในนั้นยังกลับหัวกลับหาง ศีรษะอยู่บนพื้น เท้าชี้ขึ้นฟ้า

เพียงแค่เหลือบมองจากระยะไกลก็ทำให้รู้สึกแย่จนอยากจะกระอักเลือดได้

ตู้ม!

หมัดที่มีพลังสองอย่างนี้พลันระเบิดออกมาเสียงดัง ทันใดนั้น โลกก็พลิกคว่ำ หยินหยางอยู่ในความโกลาหล ห้วงอากาศไร้ขอบเขตถูกระเบิดจนแตกสลายและตกอยู่ในความวุ่นวายครั้งใหญ่

แต่การโจมตีครั้งนี้ไม่ได้ถูกปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์ พลังงานภายในยังไม่ทันได้ถูกปล่อยออกมาทั้งหมด ร่างของเฉินซีก็ซวนเซ หน้าซีดเผือด และเกือบจะล้มลงกับพื้น

‘เช่นนี้ไม่ได้แล้ว! ข้ายังมีพลังไม่พอ เต๋ารู้แจ้งแห่งหยินหยางแกร่งเกินไป ถ้าข้าไม่สามารถเข้าใจแก่นแท้ของกระบวนท่านี้ได้อย่างสมบูรณ์ ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถแสดงพลังของมันออกมาได้ มันยังอาจจะทำร้ายข้าได้… แต่ข้าพลาดจุดไปกันแน่?’ เฉินซีสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางมุ่นคิ้วครุ่นคิด เขานึกถึงตอนที่ซัดพลังออกมาก่อนหน้าอย่างละเอียด …ตกอยู่ในภวังค์อย่างสมบูรณ์

“พลังหยินหยางเป็นเต๋ารู้แจ้งที่แข็งแกร่งที่สุดท่ามกลางแก่นพลังทั้งหลาย หากสามารถหลอมรวมพวกมันได้ในหมัดเดียว ก็อาจเป็นประโยชน์ต่อการทำความเข้าใจมหาเต๋าแห่งหยินหยางในอนาคตได้” จี้อวี๋พยักหน้าเมื่อเห็นเช่นนั้น จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป

เขากำลังจะไปช่วยหลิงไป๋ซ่อมแซมร่าง ตั้งแต่หลอมรวมผลดอกบัวดวงจิตทองคำเข้ากับร่างของหลิงไป๋ สหายน้อยก็ยังคงไร้สติและไม่อาจตื่นขึ้นได้เป็นเวลานาน

ในด้านหนึ่งเป็นเพราะหลิงไป๋เป็นเสี้ยววิญญาณกระบี่ ซึ่งไม่ได้อยู่ในธาตุทั้งห้า ดังนั้นหากต้องการเปลี่ยนเป็นร่างกายที่แตกต่างกัน จึงยากกว่าสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ในชั้นฟ้าและแผ่นดินทั้งหลาย

ทว่าเนื่องจากหลิงไป๋สละพลังชีวิตตนไปสองครั้ง ทำให้ร่างกายเสียพลังไปมาก หลังจากหลอมรวมกับผลดอกบัวดวงจิตทองคำแล้ว เขาจะเปลี่ยนเป็นอีกร่าง แต่หากต้องการฟื้นฟูแก่นพลังชีวิต มันไม่ใช่สิ่งที่สามารถฟื้นคืนในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้ แต่จี้อวี๋มั่นใจอย่างยิ่งว่าวันที่หลิงไป๋ตื่นขึ้นมา ความแข็งแกร่งของเขาจะยิ่งเพิ่มสูงขึ้นด้วยความเร็วอันน่าผวา และเมื่อรวมกับกายาดวงจิตทองคำ ถึงตอนนั้นอาจจะน่ากลัวกว่าเฉินซีก็เป็นได้

จี้อวี๋ตั้งตารอว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็ววัน

…

สิบวันต่อมา แสงศักดิ์สิทธิ์ที่พร่างพราวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือนครหลวงธารสายไหม มันดูไม่สมจริงเท่าไรนัก จากนั้นเสียงมังกรคำรามก็ดังสะเทือนชั้นฟ้าดังก้องออกมาพลางมีลำแสงจำนวนมากพุ่งออกมา

ทุกคนในนครหลวงธารสายไหมพากันตกใจ พวกเขารู้สึกราวกับว่ามังกรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ใต้พิภพตื่นขึ้นจากการหลับใหล มันลืมตาที่เกรอะฝุ่นมาเป็นเวลาหลายปีขึ้นและคำรามอย่างภาคภูมิก้องไปทั่วทิศ ทำให้สายลมและก้อนเมฆล้วนสั่นสะเทือน

ชิงซิ่วอี้ จ้าวชิงเหอ หวงฝู่ฉางเทียนและคนอื่น ๆ พุ่งขึ้นไปก่อน พร้อมกับกลุ่มของคนอื่นที่ติดตามไปใกล้ชิด พวกเขาดูเหมือนฝูงตั๊กแตนที่มีมากกว่าสองพันตัวก็มิปาน นี่เป็นภาพที่งดงามมาก

ที่ตีนยอดเขาทะยานสวรรค์ถูกห่อหุ้มด้วยกำแพงแสงศักดิ์สิทธิ์

เกราะแสงศักดิ์สิทธิ์นี้มีอำนาจป้องกันเท่ากับผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยางขั้นสูง ซึ่งมีแต่ต้องใช้กำลังฝ่าไปเท่านั้นจึงจะสามารถขึ้นสู่ยอดเขาทะยานสวรรค์ได้

ครืน!

หลุมขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนเกราะแสงศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นชิงซิ่วอี้และคนอื่น ๆ ก็ผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่เงาร่างพวกเขาจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“หลินโม่เซวียน เซียวหลิงเอ๋อร์ หลิวเฟิ่งฉือ หม่านหง เซวี่ยเฉิน… พวกเขาไปด้วยกันจริง ๆ หรือจะร่วมมือกันเพื่อเลี่ยงทำเหตุร้ายบนยอดเขาทะยานสวรรค์และถูกบีบให้ออกจากเขา?”

“เป็นเช่นนั้นแน่ ผู้บ่มเพาะเหล่านี้ล้วนหยิ่งผยอง ไม่อาจทนเห็นกันได้หรอก และส่วนใหญ่ก็มีข้อขัดแย้งและข้อพิพาทระหว่างกันด้วย ดังนั้นระหว่างขึ้นยอดเขาทะยานสวรรค์จะต้องมีปะทะกันเป็นแน่”

“ฮ่า ๆ มีแต่ต้องทำเช่นนี้ล่ะถึงจะน่าสนใจ!”

“แต่ก็โหดร้ายเช่นกัน มีคนที่เข้าร่วมการชุมนุมดาวรุ่งครั้งนี้ทั้งหมดห้าหมื่นคน แค่เกราะนี่ก็กำจัดคนออกไปได้กว่าสี่ในสิบส่วนแล้ว!”

ในขณะนี้ ทั้งนครหลวงธารสายไหมเกิดเสียงพูดคุยกันอึกทึกครึกโครม

ที่มุมหนึ่งของฝูงชนทั้งหลาย เหวินเสวี่ยนขมวดคิ้วเอ่ยเสียงกังวลเล็กน้อย “เฉินซียังไม่มาอีกหรือ?”

มู่เหยา มู่เหวินเฟย เหยียนเยียน อวิ๋นน่า และเฟยเหลิ่งชุ่ยมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเฉินซีจึงยังไม่ปรากฏตัว

ย่าชิงส่ายหัวพลางหัวเราะเสียงขื่น “ตั้งแต่เขาปิดด่านบ่มเพาะในวันนั้น ในห้องนั้นก็ไม่มีสัญญาณการเคลื่อนไหวใดอีก ให้ตาย สหายผู้นั้นนี่จริง ๆ เชียว ยังไม่ได้ไปลงทะเบียนกับกองเทพองครักษ์ต้าซ่งและรับป้ายหยกเข้าร่วมมาเลย หากไม่มีป้ายหยกก็อย่าแม้แต่จะฝันว่าจะได้ขึ้นสู่ยอดเขาทะยานสวรรค์เลย”

“ท่านแม่ ดูนั่นสิ! ท่านลุงมาแล้ว!” เฉินอวี่ที่มองหาคนมาตลอดพลันร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นร่างสูงของเฉินซี

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นจึงเห็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาในชุดสีฟ้ากำลังมุ่งหน้าเข้ามา นั่นมันไม่ใช่เฉินซีหรอกหรือ?

“ขออภัย ข้ามาช้าไปหน่อย” เฉินซีพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษขอโพยเล็กน้อยหลังจากมายืนอยู่ต่อหน้าทุกคนในพริบตา ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาได้ทำความเข้าใจกระบวนท่าต่าง ๆ ของหมัดทลายโกลาหลและลืมเวลาไปเสียสนิท หากไม่ใช่เพราะจี้อวี๋เตือนก็เกือบจะพลาดเหตุการณ์สำคัญไปเสียแล้ว

“หยุดพูดไร้สาระแล้วรีบมาลงทะเบียนกับกองเทพองครักษ์ต้าซ่งกับข้าได้แล้ว! หากเจ้าไปสาย เจ้าจะไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมการแข่งขันด้วยซ้ำ!” ย่าชิงจ้องเฉินซีเขม็ง ก่อนจะดึงมือเขารุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว