บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 410

บทที่ 410 พลังแห่งความจริงอันศักดิ์สิทธิ์

บทที่ 410 พลังแห่งความจริงอันศักดิ์สิทธิ์

นอกสังเวียนปีศาจสังหาร

“เร็วอะไรอย่างนี้! ช่างเป็นฝ่ามือที่น่าเกรงขามเสียจริง!”

“นั่นมันเคล็ดวิชาตัวเบาอะไรกัน? มันถึงกับรังสรรค์ปีกคู่หนึ่งที่มีดวงดาวนับร้อยล้านดวงซึ่งสามารถสะท้อนกับดวงดาวบนท้องฟ้าหมุนเวียนอยู่ภายในขึ้นมาได้ ช่างทรงพลังมากจริง ๆ”

“มันไม่ใช่แค่เคล็ดวิชาตัวเบาเท่านั้นหรอก ดูที่รอยฝ่ามือนั้นสิ มันมีธาตุทั้งห้าที่ไหลเวียนอยู่ในนิ้วทั้งห้า ขณะที่ดวงดาวไหลเวียนอยู่ตรงกลางฝ่ามือ ไหนจะยังมีเต๋ารู้แจ้งที่บรรจุอยู่ในดาวแต่ละดวงนั้นอีก นอกจากนี้เต๋าแต่ละอย่างก็ไม่ขัดแย้งกันเองเลยแม้แต่น้อย ข้ามีชีวิตอยู่มาเกือบพันปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นพลังอิทธิฤทธิ์น่าเกรงขามเช่นนี้”

เมื่อเฉินซีใช้ออกปีกนภาดารกะและฝ่ามือมหาดารา รูม่านตาของศิษย์เหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีทั้งหลายต่างหดลง พร้อมกับอาการตกใจบนใบหน้าของพวกเขา

ด้วยระดับของพวกเขา พวกเขาแทบย่อมสามารถบอกข้อดีข้อเสียของพลังอิทธิฤทธิ์และชื่อของมันได้แทบจะในทันที แต่พวกเขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินเกี่ยวกับพลังอิทธิฤทธิ์ที่เฉินซีใช้เลย ยิ่งกว่านั้น พวกมันยังทรงพลังอย่างมาก เห็นได้ชัดเลยว่ามันเป็นพลังอิทธิฤทธิ์ที่จัดอยู๋ในระดับสูงยิ่ง!

“อย่างนั้นเองหรือ เป็นเช่นนั้นจริง ๆ…” เหนือท้องฟ้า จักรพรรดิซ่งผู้ลืมตาขึ้นตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ กำลังมองลงไปที่สังเวียนปีศาจสังหาร ภายในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสายฟ้าและคลื่นลูกใหญ่ดุจเกลียวคลื่นในมหาสมุทรที่เกิดพายุฟ้าคะนอง เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เขาได้เห็นพลังอิทธิฤทธิ์ที่เฉินซีใช้ออก ด้วยตาของตนเองแล้ว เขาก็อดรู้สึกตกใจไม่ได้เช่นกัน

ฮึ่ม!

ในยามนี้จ้าวชิงเหอได้เปิดใช้งานพลังอิทธิฤทธิ์ ผนึกน้ำแข็งต้องห้าม อักษร ‘禁’ ขนาดมหึมาแผ่กลิ่นอายแห่งความตายอันเย็นยะเยือกออกมา มันทะลวงผ่านและสะท้อนไปทั่วท้องฟ้าเหนือสังเวียนประลอง

จ้าวชิงเหอได้รับความสามารถนี้มาจากบัลลังก์เทพ หลังจากการฝึกฝนบ่มเพาะอยู่ในแผนภาพขุนเขาธารสายไหมมาปีเต็ม เขาก็เข้าใจถึงแก่นแท้ของมันแล้ว ทันทีที่เขาใช้มัน ในชั่วพริบตา การไหลเวียนของอากาศ ฝุ่น แสง…ทุกอย่างบนสังเวียนราวกับว่าถูกแช่แข็งและถูกผนึกเอาไว้ กลายสภาวะที่เงียบงันและแปลกประหลาดขึ้น

เมื่อมองไปที่อักษร ‘禁’ ที่เย็นยะเยือกและเงียบงันอยู่ในความมืดสนิท ทุกคนในที่แห่งนี้ก็ต้องอ้าปากค้าง นี่คือพลังอิทธิฤทธิ์ที่น่าเกรงกลัวยิ่ง พลังของมันไม่ด้อยไปกว่ากระบวนยุทธ์ระดับเต๋าขั้นสมบูรณ์แบบแม้แต่น้อย!

เกือบจะในเวลาเดียวกันกับที่จ้าวชิงเหอใช้เคล็ดวิชานี้ จู่ ๆ ที่หว่างคิ้วของเฉินซีก็ปรากฏดวงตาสีดำสนิทผ่าตั้งขึ้น วงเวียนปรากฏการณ์ที่ไม่รู้จบล้วนปรากฏอยู่ภายในนั้น

อักขระยันต์นับไม่ถ้วนพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลางหน้าผากของเขา เปลี่ยนขึ้นเป็นลง สับเปลี่ยนข้างฟ้าดิน การเคลื่อนที่ของดวงดาว การผันผ่านของกาลเวลา การเปลี่ยนแปลงของโลกมานับชั่วอายุขัย… ราวกับว่ามันโอบล้อมการเปลี่ยนแปลงอันไม่มีที่สิ้นสุดของเอกภพ จักรวาล ฟ้าดินอย่างลึกซึ้งและไร้ขอบเขต!

พลังอิทธิฤทธิ์ ….เนตรเทวะแห่งความจริง!

หลังจากการปรากฏตัวของดวงตาที่สามนี้ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้านนอกของสังเวียน แต่ทุกคนก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของพวกเขาถูกมองผ่านไปจนถึงส่วนลึกของจิตวิญญาณ ราวกับว่าดวงตานี้มองเห็นความลับทั้งหมดของพวกเขา ไม่เว้นแม้กระทั้งรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ

พลังอิทธิฤทธิ์นี้ก็มาจากบัลลังก์เทพเช่นกัน แต่ที่ส่วนสุดท้ายนั้นมาจากชิ้นส่วนแผนภาพวารีหลากที่แสนจะลึกลับ ในช่วงปีเต็มที่เขาฝึกฝนในแผนภาพขุนเขาธารสายไหม เฉินซีเองก็สามารถทำความเข้าใจพลังอิทธิฤทธิ์นี้ได้ในทำนองเดียวกัน

“ตราบเท่าเหมันต์กลืนกิน สรรพสิ่งเงียบสงัด!” จ้าวชิงเหอพลิกมือของเขา ส่งอักขระตัวนั้นลอยอยู่กลางอากาศเปล่งแสงสีดำสนิทและแสงเจิดจ้าที่กระจายออกไปเหมือนระลอกคลื่น

แกร๊ก! แครก!

แสงสีดำสนิทเป็นราวกับเทพเจ้าน้ำแข็ง ไม่ว่าพวกมันจะผ่านไปที่ใด ทุกสิ่งโดยรอบนั้นถูกแช่แข็ง และปกคลุมไปด้วยเงาที่เปล่งประกายราวกับผลึกน้ำแข็ง แม้กระทั่งกระแสลมที่ล่องลอยอยู่รอบ ๆ ก็ถูกแช่แข็งไปเช่นกัน พวกมันกลายเป็นละอองน้ำแข็งเหมือนควันและหมอก เกาะติดอยู่กลางอากาศและไม่ขยับเขยื้อน

รัศมีแปลก ๆ ที่ชวนให้รู้สึกถึงความตายยังคงอยู่ ความเงียบงันที่แปลกประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วสังเวียนปีศาจสังหารอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกได้ดับสูญไปแล้ว มันกระจายตัวตรงเข้าหาเฉินซีด้วยความเร็วที่หาที่เปรียบมิได้

นี่คือไพ่ตายของจ้างชิงเหอ เขาต้องใช้ออกมันในเวลานี้เพื่อจัดการกับเฉินซีโดยตรง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกขังอยู่ในการปะทะที่ไม่รู้จบและเสียเรี่ยวแรงไปเปล่าอย่างก่อนหน้านี้

ฟุ่บ!

แสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกมาจากดวงตาที่อยู่ตรงระหว่างคิ้วของเฉินซี ทันใดนั้น ภาพทั้งหมดเบื้องหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ท้องฟ้าและโลกดูเหมือนจะเข้าสู่สภาวะหยุดนิ่ง ชายหนุ่มสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่า มุมปากของจ้าวชิงเหอนั้นกำลังยกขึ้นเป็นรอยยิ้มประหนึ่งชัยชนะอยู่ในกำมือของตนแล้ว

นอกจากนี้เขายังเห็นว่าภายใต้ผลกระทบของผนึกน้ำแข็งต้องห้าม พลังชีวิตทั้งหมดภายในสังเวียนปีศาจสังหารล้วนสังเวียนปีศาจสังหาร เหมือนกับเต่าและงูที่กำลังเข้าสู่สภาวะจำศีล

ในที่สุด สายตาของเขาจับจ้องไปยังรัศมีที่เย็นยะเยือกและแปลกประหลาด ซึ่งกำลังโจมตีเขา

ปัง!

เมื่อแสงจากดวงตาแนวตั้งของเขาปะทะเช้ากับรัศมีประหลาดที่ถูกปล่อยออกมาจากผนึกน้ำแข็งต้องห้าม ข้อมูลจำนวนมากก็พรั่งพรูเข้ามาในจิตใจของเขาทันที

“ผนึกน้ำแข็งต้องห้าม มีความลึกซึ้งที่สมบูรณ์แบบของมหาเต๋าวารี ร่างกาย จิตใจ และจิตวิญญาณของผู้ที่สัมผัสมันจะตกอยู่ในสภาพเยือกแข็ง วิธีเอาชนะมัน…”

เมื่อคำว่า ‘วิธีการเอาชนะ’ ปรากฏขึ้นในใจของเขา เฉินซีก็เห็นได้ทันทีว่ารัศมีแปลก ๆ ที่พุ่งเข้ามาหาตนถูกปกคลุมด้วยชั้นของแสงจ้า บางส่วนของแสงจ้าพร่างพราวเจิดจ้านั้นควบแน่นราวกับว่ามันเป็นวัตถุ ในขณะที่บางจุดกลับสลัว ๆ ไม่แวววาวและอ่อนแสง

“แสงจ้าชี้ไปยังตำแหน่งที่พลังโจมตีแข็งแกร่งที่สุด และตำแหน่งที่แสงบางและสลัวคือจุดที่อ่อนแอ กล่าวอีกนัยหนึ่ง นั่นคือจุดที่ควรเป็นจุดอ่อน!” หัวใจของเฉินซีตกตะลึง ตอนนี้เขาเข้าใจผลที่น่าอัศจรรย์ของเนตรเทวะแห่งความจริงแล้ว

พลังอิทธิฤทธิ์นี้สมควรได้รับสมญานามว่า ‘สัจธรรมแห่งสวรรค์’ หลังจากที่ฝึกฝนจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ไม่เพียงแต่จะสามารถมองผ่านรูปลักษณ์ที่แท้จริงของทุกสิ่งในโลกนี้ได้เท่านั้น การปกปิด การซ่อนเร้น การปลอมตัว ภาพลวงตา และอื่น ๆ ของศัตรูล้วนไม่สามารถหลบหนีการตรวจจับของเนตรเทวะแห่งความจริงไปได้เลย

ที่สำคัญที่สุด เนตรเทวะแห่งความจริงยังสามารถมองเห็นพลังบ่มเพาะ เต๋ารู้แจ้ง และความเข้าใจในเต๋ารู้แจ้ง ทั้งยังเห็นจุดอ่อนในพลังอิทธิฤทธิ์และวิชาของผู้อื่นได้ด้วย

ร่างหนึ่งพลันปรากฏขึ้นตรงจุดที่จ้าวชิงเหอเพิ่งกระเด็นออกมา คือเฉินซีนั่นเอง แขนที่หกเขายื่นออกมารวดเร็วดั่งสายฟ้า คว้าร่างจ้าวชิงเหอไว้แน่น

จ้าวชิงเหอพยายามดิ้นรน ทว่าก็ไม่อาจขยับตัวได้

น้ำเสียงเรียบเฉยของเฉินซีพลันดังขึ้น “ฉีกร่าง!”

ชิ้ง!

ก่อนมือนั่นจะออกแรงดึง เกิดเป็นฝนโลหิตกระจายออกเมื่อแขนขาถูกกระชากออก เขาฉีกร่างจ้าวชิงเหอออกกลางอากาศ!

ศิษย์ผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งหอหยกนภาที่น่าภาคภูมิที่สุดในสายตาผู้คน ผู้ซึ่งมีหวังในการเข้าสู่อันดับแรกในการชุมนุมดาวรุ่ง กลับถูกเฉินซีฉีกร่างต่อหน้าทุกคน!

นี่มันช่างดุร้ายเสียนี่กระไร? เด็ดขาดเพียงไหนกัน?

ทุกคนไร้การตอบสนองใด จนกระทั่งเห็นภาพนองเลือดตรงหน้า ในใจไม่อาจกดความตะลึงไว้ได้ ราวกับถูกโยนลงก้นเหวอันเหน็บหนาวก็มิปาน

“ข้ายอมแพ้แล้ว!” ครู่ต่อมา ร่างที่ถูกฉีกกระชากของจ้าวชิงเหอก็กระดิกไปมา ไม่นานก็ฟื้นสู่สภาพเดิม แต่หน้าเขาซีดเผือด ทั้งยังมีร่องรอยความไม่ยินยอมเจืออยู่

เฉินซีไม่ได้ใส่แรงเต็มกำลังในการโจมตีเมื่อครู่ ดังนั้นพลังบ่มเพาะในการแปรสภาพร่างกายของอีกฝ่ายจึงมากพอจะทำให้ฟื้นสภาพได้เอง แค่ต้องใช้กำลังมากหน่อยก็เท่านั้น

“ข้ายอมรับว่าแต่ก่อนข้าประเมินพลังเจ้าต่ำไป ความแกร่งปัจจุบันของเจ้านั้นเพียงพอจะเหนือกว่าผู้เยี่ยมยุทธ์รุ่นเยาว์คนไหน คว้าชัยอันดับแรกมาได้ไม่ยากแน่” มุมปากจ้าวชิงเหอเจือแววเย้ยหยันตนเอง ราวกับนึกย้อนถึงภาพที่ตนโอ้อวดไว้ก่อนเริ่มการต่อสู้ได้

“เจ้าเองก็แกร่งมากเช่นกัน” เฉินซีตอบเสียงเรียบ เท่าที่เขารู้ จ้าวชิงเหอแกร่งมาก พลังบ่มเพาะการแปรสภาพร่างก็แกร่งกว่าเขาเสียอีก แต่ที่แพ้ไปเป็นเพราะประมาทกำลังของเนตรเทวะแห่งความจริง

“แพ้ก็คือแพ้ จะปลอบกันเพื่ออะไรเล่า?” แต่เอาชนะข้าได้ยังไม่เท่าไหร่หรอก ยังเหลือคู่ต่อสู้ผู้แกร่งกล้าอีกหนึ่ง ชิงซิ่วอี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะไปต่อจนสุดได้” จ้าวชิงเหอส่ายหัวและไม่พูดอะไรอีกก่อนจะลงจากสังเวียนสังหารปีศาจไป

คนผู้นี้เปิดเผยซื่อตรง หากมีโอกาส ได้เป็นสหายกันก็คงไม่ใช่เรื่องแย่ เฉินซีสูดลมหายใจเข้าก่อนแวบร่างลงจากสังเวียนสังหารปีศาจ

ทั้งสองจากไปเงียบ ๆ การต่อสู้รอบแรกจึงจบลงด้วยชัยชนะของเฉินซีไปเช่นนั้น

ตอนนี้นครหลวงธารสายไหมกำลังวุ่นวาย เสียงอึกทึกครึกโครมด้วยความตกใจ ตื่นเต้น และประหลาดใจดังกระหึ่มเมือง ก้องไปทั่วฟ้าดิน