บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 458

บทที่ 458 สมบัติล้ำค่าปรากฏขึ้น

บทที่ 458 สมบัติล้ำค่าปรากฏขึ้น

ฟู่!

เลือดสาดกระเซ็น ในขณะที่ผู้เยี่ยมยุทธ์อัจฉริยะหลบหนี เขาของสัตว์อสูรที่อยู่ด้านหลังก็เจาะทะลวงผ่านท้องของอีกฝ่าย ก่อนที่มันจะยกเขาเหวี่ยงขึ้นไปกลางอากาศ ทำให้เลือดกระจายไปทั่ว หลังจากที่ศพของเขาลงมาถึงพื้นก็ถูกบดขยี้จนแหลกทันที และจมหายไปในกระแสอสูร

“อ๊า!” ผู้เยี่ยมยุทธ์กลุ่มหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลร้องโหยหวนขึ้นอย่างน่าเวทนา พวกเขาถูกปิดล้อมโดยสัตว์อสูรบินได้สีแดงเข้มหลายร้อยตัว เปลวเพลิงพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า กลุ่มคนมากกว่าโหลกลายเป็นเถ้าถ่านทันที

ภาพที่น่าสลดใจนี้สามารถเห็นได้ทั่วทั้งซากปรักหักพังเหล่านี้ กระแสอสูรไหลเชี่ยวราวกับแม่น้ำที่ซัดเขื่อนกั้นน้ำ ดุจกองทัพอันเกรียงไกรเคลื่อนพล สั่นสะเทือนถึงท้องฟ้า ทำให้สถานที่แห่งนี้กลายเป็นนรกแห่งการฆ่าฟันและทะเลเลือด

โฮก!

ช้างมังกรขนาดมหึมาพุ่งออกมา กีบทั้งสี่ของมันเป็นดั่งเสาค้ำสวรรค์กระทืบลงมาอย่างรุนแรง บดขยี้อัจฉริยะเจ็ดหรือแปดคนจนแหลกเป็นเนื้อเดียวกัน ทุกคนที่อยู่ที่นี่รู้สึกหวาดกลัวมาก พวกเขาแทบไม่เจอใครในหมู่ตนที่สามารถต่อต้านฝ่ายตรงข้ามได้เลย นับแต่มาถึงพวกเขาก็พบว่าชีวิตของตนเองช่างไร้ค่ายิ่งนัก

กลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งในอากาศทั่วซากปรักหักพัง ขณะที่การเข่นฆ่าเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่ง มันกลายเป็นภาพที่น่าสยดสยองจนใคร ๆ ก็ไม่อาจทนดูได้

ไม่ถึงครึ่งชั่วยามต่อมา เหตุการณ์ดังกล่าวก็หยุดลง คลื่นสัตว์อสูรล่าถอยไป สมบัติของทวยเทพนับสิบชิ้นที่ควบคุมกระแสอสูรก็หายไปพร้อมกับมันเช่นกัน

ท้องฟ้าและพื้นดินกลับคืนสู่ความเงียบสงบ ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเลือดที่รุนแรงในอากาศ ในขณะที่แสงเรืองรองและเจิดจรัสจากสมบัติวิเศษในซากปรักหักพังที่อยู่ห่างไกลก็พุ่งขึ้นสูงเหนือเมฆ ราวกับดาวหางที่พาดผ่านท้องฟ้า

ทว่าไม่มีใครกล้าโลภมากอีกต่อไป และกลับรู้สึกว่าหลังของพวกเขาเย็นเฉียบขึ้นมาแทน เพราะทุกอย่างในซากปรักหักพังนั้นน่ากลัวเกินไป สัตว์อสูรที่ทรงพลังยิ่งถูกควบคุมโดยสมบัติที่ทวยเทพทิ้งไว้ และพลังดังกล่าวก็สามารถทำลายล้างทุกสิ่งได้โดยไม่มีอะไรมาหยุดมันได้

ฝูงสัตว์อสูรค่อย ๆ หายไป พร้อมกับชีวิตของผู้เยี่ยมยุทธ์อัจฉริยะหลายร้อยคนที่เสียไปด้วยน้ำมือของพวกมัน ศพของพวกเขาเรียงรายอยู่ทั่วซากปรักหักพัง เลือดเปรอะเปื้อนเศษหินที่ผุกร่อนไปทั่วทุกที่

หลายคนมีความคิดที่จะถอยกลับ เกาะสมบัติที่ร่วงหล่นแห่งนี้เป็นดุจถ้ำปีศาจ แม้ว่าสมบัติจะเป็นของดี แต่ก็ไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของพวกเขา ความประมาทเลินเล่อเพียงเล็กน้อยอาจทำให้ทุกคนตายลงได้ทุกเมื่อ

เฉินซียืดตัวขึ้นจากซากปรักหักพังด้วยความลำบากใจ เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น ชายหนุ่มเป็นหนึ่งในสมาชิกมากมายของกลุ่มผู้หลบหนีที่สามารถหลีกเลี่ยงหายนะนี้ได้อย่างปลอดภัย

“มันน่ากลัวจริง ๆ ใครจะคิดกันว่าสัตว์อสูรบนเกาะสมบัติที่ร่วงหล่นจะน่ากลัวขนาดนี้” เฉินซีลูบไหล่ซ้ายของเขา จุดที่ถูนั้นได้ถูกเขี้ยวของกิ้งก่าตัวใหญ่กรีดเป็นแผลเปิด แต่ในตอนนี้มันหายเป็นปกติแล้ว

ยามนี้ เขาได้แยกตัวออกมาจากหวงฝู่ฉิงอิง นายน้อยโจว เผยอวี่ และคนอื่น ๆ มานานแล้ว เนื่องจากฝูงสัตว์อสูรนั้นน่ากลัวเกินไป พังทลายทุกสิ่งลงพร้อมเสียงระเบิดก้อง เพื่อที่จะหลบหนีเอาชีวิตรอด พวกเขาจึงไม่สามารถเกาะกลุ่มกันได้อีกต่อไป

วูบ!

ท้องฟ้าสั่นสะเทือน ริ้วลำแสงสีเงินปรากฏขึ้น กวาดตรงไปทางเอวของเฉินซี แสงกระบี่ที่น่าสะพรึงกลัวสายนี้ตั้งใจที่จะตัดครึ่งร่างของเขา

ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง ขณะที่หลีกเลี่ยงอย่างรวดเร็ว ลำแสงที่พุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วก็ได้ผ่าหินขนาดมหึมาที่มีน้ำหนักมากกว่าแสนจินที่อยู่ข้าง ๆ เผยผิวที่ถูกตัดเรียบดุจกระจก

กระบี่เล่มนี้คมและน่ากลัวมาก เห็นได้ชัดว่าผู้ใช้สามารถผสานเต๋าแห่งโลหะเข้ากับกระบวนท่ากระบี่ได้อย่างไร้ที่ติ

คนที่ลอบโจมตีเขาเป็นชายหนุ่มที่สวมชุดสีดำ อีกฝ่ายถอยกลับอย่างเด็ดขาดเมื่อการโจมตีพลาดไป ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเฉินซีนั้นทรงพลังเพียงใด

แต่เฉินซีจะปล่อยให้ศัตรูหลุดมือไปได้อย่างไร? ชายหนุ่มใช้งานปีกนภาดารกะทันที ในชั่วพริบตาเขาก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของชายหนุ่มที่สวมชุดดำ

“มันคงไม่สุภาพนัก หากข้าจะไม่คืนกลับให้เจ้า!” ยันต์ศัสตราของเฉินซีปรากฏขึ้นเหนือท้องฟ้าราวกับเสาแสง เจตจำนงแห่งกระบี่เสียดแทงออกไปรอบด้าน ก่อนจะถูกฟันออกไปด้วยความตั้งใจที่จะสังหารผู้ลอบโจมตีให้ขาดครึ่ง เช่นเดียวกับที่โดนเมื่อครู่

เคร้ง!

ประกายไฟปลิวว่อนไปทุกที่ ในช่วงเวลาสำคัญ ชายหนุ่มในชุดดำหยุดลงและหันกลับมา ก่อนที่จะเคลื่อนกระบี่มาขวางหน้าตนเอาไว้ ทว่าถึงแม้จะสกัดกั้นกระบี่ที่เข้าโจมตีช่วงเอวได้ แต่ตัวคนก็ยังถูกแรงระเบิดส่งให้ปลิวว่อนไปและเซล้มลงกับพื้น

“หือ? เจ้าเป็นคนของราชวงศ์ตงเซี่ยอย่างนั้นหรือ? ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะกล้าลอบโจมตีข้า” ผมเผ้าของชายหนุ่มชุดดำยุ่งเหยิงยิ่ง ขณะที่รูปร่างหน้าตาที่แท้จริงของอีกฝ่ายเองก็ถูกเปิดเผย ทำให้เฉินซีจำคนคนนี้ได้ในทันที

“เช่นนั้น ข้าคงปล่อยเจ้าไปไม่ได้แล้ว!” ชายหนุ่มไม่รั้งรอแม้แต่น้อย ยันต์ศัสตราวาดขึ้นไปในอากาศพร้อมกับเสียงคร่ำครวญ เต๋ารู้แจ้งเดือดพล่านและก็ฟันลงมาอีกครั้ง

แม้ว่าชายหนุ่มในชุดดำจะดูแข็งแกร่งและเหนือกว่าผู้เยี่ยมยุทธ์อัจฉริยะทั่วไป แต่ก็ยังไม่อาจเทียบกับเฉินซีได้อยู่ดี หลังจากต้านทานการโจมตีด้วยกระบี่ของเฉินซีอย่างต่อเนื่องอีกไม่กี่ครั้ง ร่างกายของคนผู้นี้พลันสั่นสะท้าน จนถึงจุดที่เลือดไหลออกจากอวัยวะทั้งห้า และกระดูกหลายชิ้นแตกหัก

ฟิ้ว!

เฉินซีโจมตีด้วยกระบี่ของเขาอีกครั้ง

ชายหนุ่มในชุดดำรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก เมื่อเขายังคงต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีด้วยกระบี่นี้ ในที่สุดเจ้าตัวก็กัดฟันบดขยี้ยันต์เคลื่อนเอกภพในมือ และหายตัวไปทันที

“เป็นยันต์เคลื่อนเอกภพอีกแล้ว” เฉินซีขมวดคิ้ว ยันต์ประเภทนี้แฝงมหาเต๋าแห่งมิติที่ลึกซึ้งเอาไว้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถขัดเกลาได้ ยิ่งไปกว่านั้นมันยังไม่มีวิธีโต้กลับที่มีประสิทธิภาพเลย เช่นเดียวกับที่ซวีเหลิ่งเยี่ยอาศัยยันต์แผ่นนี้เพื่อหลบหนีไปก่อนหน้านี้

“ดูเหมือนว่าครั้งต่อไปที่เผชิญหน้ากับศัตรู ข้าต้องเด็ดขาดและโหดเหี้ยมยิ่งกว่านี้…”

ครึ่งเดือนผ่านไปในชั่วพริบตา เฉินซีได้เข้าสู่ภายในซากปรักหักพัง ในระหว่างนั้นกระแสอสูรก็ได้เกิดขึ้นอีกสองถึงสามรอบ ทำให้เขาค่อย ๆ เข้าใจรูปแบบของมันแล้วว่า หลังจากกระแสอสูรผ่านไป ก็จะมีช่วงเวลาที่เงียบสงบอยู่สองวัน

‘หืม?’ เฉินซีประหลาดใจ ตอนนี้ คลื่นแสงสว่างจ้าแผ่ออกมาจากหุบเขาภายในซากปรักหักพัง เหมือนจะมีสมบัติล้ำค่าของเทพถูกซ่อนเอาไว้ที่นั่น เฉินซีเคลื่อนตัวเข้าไปอย่างเงียบเชียบทันที

หุบเขาแห่งนั้นแห้งแล้งโดยสมบูรณ์ มีเพียงกำแพงที่พังทลายและอาคารทรุดโทรมหลายแห่ง เห็นกระทั่งเสาหินสูงลิบ แต่ทั้งหมดล้วนเหลือเพียงซาก มีรอยกะดำกะด่างอยู่มากมายด้วยกาลเวลาที่ผ่านไป

สถานที่แห่งนี้เป็นพระราชวังที่มีขนาดกว้างขวางของสมัยโบราณ ทว่าคล้ายกับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นที่นี่ ทำให้มันตกอยู่ในสภาพผุพังเช่นนี้

เฉินซีค่อย ๆ เดินเข้าไป กวาดสายตามองครู่หนึ่งแล้วก็ต้องหรี่ตาลง มีสมบัติที่เทพทิ้งไว้จริงด้วย!

สมบัติชิ้นนั้นเป็นเครื่องประดับหยกสีขาวบริสุทธิ์ มันลอยอยู่ใจกลางซากโบราณ มีแสงสว่างเรืองรองออกมา ปลดปล่อยปราณมงคลสีขาวนวลออกมาหลายชั้น ดูน่าตกใจทั้งยังดูสูงส่งยิ่งนัก

เครื่องประดับหยกเป็นสิ่งที่แสดงถึงความเป็นสิริมงคล และมันก็ได้สร้างภาพอันน่าประทับใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นคงจะเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างไม่ต้องสงสัย

เฉินซีพลันมีกำลังใจขึ้นมา ถึงกับระวังไม่ให้ปลุกสมบัติชิ้นนั้นขึ้นมา และกังวลตนจะไม่อาจสยบมันได้

ฟิ้ว!

ชั่วพริบตาต่อมา เฉินซีก็ใช้ปีกนภาดารกะเต็มกำลัง พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นก็เกิดเสียงฟ้าลั่นขึ้นรอบกาย มันควบรวมเป็นบ่อพลังที่กลืนกินพื้นที่โดยรอบ ผลักให้เครื่องประดับหยกชิ้นนั้นเข้าไปในวงล้อมที่กางกั้นไว้

ครืน!

ภายในหุบเขาเกิดฟ้าผ่าลงมา ลำแสงหลายสายยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า ทั้งยังมีปราณมงคลสีขาวผสมอยู่ในแสงศักดิ์สิทธิ์ ดูเป็นภาพสว่างกระจ่างตาไปทั่วทั้งหุบเขา

ณ ภูเขาที่อยู่ห่างออกไปคือชายหนุ่มสามคนที่กำลังค้นหาบางอย่างอยู่

หนึ่งในนั้นสวมชุดเนื้อหยาบ มีกระดูกหนารูปร่างใหญ่ ท่าทางดูธรรมดา ทว่าแววตากลับลึกล้ำและเฉียบคมดั่งกระบี่ เขาก็คือผู้เยี่ยมยุทธ์อันดับหนึ่งในศิษย์รุ่นเยาว์ของราชวงศ์เสวี่ยหง ไท่ชูฮวาหรง ที่มีฉายาว่าคลั่งกระบี่น้อยนั่นเอง

“หืม? เป็นปรากฏการณ์ที่น่าตกใจโดยแท้! สมบัติล้ำค่าจะต้องปรากฏตัวขึ้นเป็นแน่! ไปกันเถอะ! ไม่ว่าจะเป็นใคร เราจะฆ่ามันทิ้งแล้วชิงสมบัติมาเสีย!” ไท่ชูฮวาหรงพลันหันกลับ นัยน์ตาฉายแววน่าสะพรึงกลัว พาอีกสองคนบินมุ่งหน้าไปยังหุบเขานั้นด้วยความรวดเร็ว

ตู้ม!

คนทั้งสามมุ่งหน้าเต็มความเร็วจนมาถึงที่ กระบวนยุทธ์ขั้นสูงทั้งหลายและพลังสมบัติกระจายไปทั่วจนหุบเขาแทบจะระเบิดและถล่มลงมา

เฉินซีหรี่ตาลง โทสะคุกรุ่นอยู่ภายในใจ จังหวะสำคัญเช่นนี้กลับมีคนเข้ามาขัดเสียได้ ซัดพลังเข้ามาไม่สนใจสิ่งใด ขัดขวางไม่ให้เขาสยบเครื่องประดับหยกชิ้นนั้นได้ ทำเอาใจของชายหนุ่มโกรธเป็นฟืนไฟ!