บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 538

บทที่ 538 หลังสงครามสิ้นสุด

บทที่ 538 หลังสงครามสิ้นสุด

การต่อสู้ปิดฉากลงพร้อมกับการตายของจักรพรรดิภูตผีหลีหวงและผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งสามคนที่มาถึงสมรภูมิบรรพกาล

ผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต่าง ๆ รวมไปถึงทูตแห่งแดนภวังค์ทมิฬได้กลับมายังที่พักของตนเพื่อพักฟื้นและพักผ่อนอยู่นาน ทำให้เมืองบรรพกาลอันกว้างใหญ่เงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวเย็นยะเยือกเท่านั้น

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

เมืองบรรพกาล ณ อาณาเขตทางตะวันออกเฉียงเหนือ

ยามพลบค่ำวันที่สอง เฉินซีตื่นขึ้นมาในห้องกว้าง

เขาลุกขึ้นจากเตียงพลางยกแขนขึ้น ทว่ารู้สึกอ่อนแรงเล็กน้อย เห็นได้ว่าเขาใช้พละกำลังมากเกินไป โชคดีที่สภาพร่างกายแข็งแรงเพียงพอ ดังนั้นจึงไม่มีสัญญาณว่าพลังชีวิตจะเหือดแห้งหรือแก่นสารจะถูกทำลาย มิฉะนั้น การฟื้นฟูร่างกายจนแข็งแรงสมบูรณ์เหมือนเดิมคงไม่ใช่เรื่องง่าย

หลังจากนั้น เฉินซีก็ดูจะคิดอะไรบางอย่างได้ในทันใด เขายกมือขึ้นแตะหน้าอกของตัวเองพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อสังเกตเห็นว่าหม้อใบจิ๋วยังอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น เหตุการณ์มากมายที่เพิ่งเกิดขึ้นได้หลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเขา

ในวันนั้น หม้อใบจิ๋วได้ฉายแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา มันพาเขาขึ้นไปบนเวหาเพื่อต่อกรกับจักรพรรดิภูตผีหลีหวงและพรรคพวก ในเวลานั้น สติของเขายังคงอยู่ มีเพียงร่างกายของเขาเท่านั้นที่ถูกมันควบคุม

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขาเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้น พลังและวิชาอันทรงพลังที่หม้อใบนั้นแสดงออกมาทั้งหมดทำให้เขาตื่นเต้นจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก

ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงที่สุดก็คือภูมิหลังของมัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสมบัติที่ได้มาโดยไม่ได้ตั้งใจจะมีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ หม้อใบจิ๋วไม่เพียงได้เห็นการเดินทางของเหล่าทวยเทพมาก่อน แม้แต่สมรภูมิบรรพกาลก็สร้างขึ้นโดยมันผู้เดียว หม้อใบจิ๋วนั้นเหมือนกับเทพเจ้าผู้น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก!

“ขอบคุณนะ…” ฝ่ามือของชายหนุ่มลูบหม้อใบนั้นเบา ๆ ขณะที่พึมพำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ทว่าไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากหม้อใบจิ๋ว มันตกอยู่ในความเงียบงันเหมือนกับคราที่เขาได้รับสมบัติครั้งแรก

เฉินซีทราบว่าหม้อใบจิ๋วไม่ได้ทอดทิ้งเขาเพราะสัมผัสได้ว่าจิตสำนึกของมันยังคงอยู่ ส่วนเงาที่ทุกคนเห็นในวันนั้น มันเป็นเพียงสิ่งที่หม้อใบจิ๋วตั้งใจทำเพราะกังวลว่ามันจะนำภัยพิบัติมาสู่เขา

เพราะอย่างไรแล้ว ทุกคนก็ได้เห็นหม้อหยกใบนี้เมื่อกำลังต่อสู้กับหลีหวงและพรรคพวกและสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของมัน ดังนั้นมันคงจะกลายเป็นจุดดึงดูดความโลภมาอย่างแน่นอน หากยังอยู่กับเฉินซีต่อไป

ความมั่งคั่งของคนผู้หนึ่งพังพินาศลงด้วยความโลภของผู้อื่น

หากข่าวลือเกี่ยวกับสมบัติทรงอำนาจกับการดำรงอยู่อันน่าเกรงขามที่สร้างทั้งสมรภูมิบรรพกาลด้วยตัวเองถูกเผยแพร่ออกไป มันอาจพาผู้ยิ่งใหญ่ทั่วทั้งภพที่สามออกมาเพื่อแย่งชิงมันจากเขาก็เป็นได้!

ดังนั้นหม้อใบจิ๋วจึงได้คิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะทำสิ่งนี้ มันได้แก้ไขปัญหามากมายให้กับเฉินซีได้อย่างเหลือเชื่อ

สิ่งนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของหม้อใบจิ๋วอย่างยิ่ง แม้ว่ามันจะช่วยเหลือเขาโดยอาศัยกฎสมดุลแห่งแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกันเสมอ ทว่าความช่วยเหลือนี้ย่อมเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่ชื่นชอบอย่างแน่นอน ดังนั้นเฉินซีจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

เฉินซีผลักประตูห้องและมาถึงลานกว้าง

ลานกว้างนั้นรกไปด้วยวัชพืชเช่นเดิม ขณะที่ดอกไม้ป่าผลิบานอยู่ตลอดทางภายใต้ลมหนาวที่พัดผ่าน

ก๊อก! ก๊อก!

หลังจากยืนอยู่ในลานกว้างได้ครู่หนึ่ง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอก

เฉินซีถอนสายตาพลางเอ่ยขึ้นว่า “เข้ามาสิ”

ไม่นานนัก คนกลุ่มหนึ่งก็ผลักประตูเข้ามา เป็นเจิ้นหลิวชิง ฟ่านอวิ๋นหลานและพวกพ้อง

“เฉินซี เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” เจิ้นหลิวชิงยิ้มพลางเฝ้าดูชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง ความสุขเล็กน้อยฉายวาบขึ้นบนใบหน้าของนาง เมื่อเห็นว่าเขาสบายดี

เฉินซียิ้มบาง จากนั้นสายตาของเขาก็กวาดมองผ่านทุกคนก่อนที่จะเอ่ยว่า “ข้าสบายดี”

ไม่มีผู้ใดในราชวงศ์ซ่งสูญเสียในศึกครั้งนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการปรากฏตัวของอวิ๋นหลานเซิง แต่ที่สำคัญที่สุดเป็นเพราะได้รับความช่วยเหลือจากวิปลาสหลิ่ว

อาจเป็นเพราะความกังวล วิปลาสหลิ่วจึงเฝ้าดูแลพวกเขาทั้งหมดเป็นพิเศษในระหว่างการต่อสู้กับกองทัพมรณะ และด้วยการปกป้องจากผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีที่น่าเกรงขามเช่นเขา จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีผู้ล้มตายในหมู่พวกเขา

ทว่าชะตากรรมของบรรดาศิษย์จากต่างราชวงศ์นั้นช่างน่าสลดใจยิ่งนัก

หลังจากการต่อสู้ยุติลงเมื่อวานนี้ มีคนได้นับจำนวนคนของพวกเขาและพบว่ามีคนเพียงร้อยกว่าคนจากราชวงศ์ต่าง ๆ ที่รอดชีวิต และมีจำนวนผู้เสียชีวิตถึงร้อยละเจ็ดสิบของจำนวนคนทั้งหมด!

แม้แต่สามราชวงศ์ชั้นนำและตระกูลอันทรงเกียรติก็ยังสูญเสียคนไปจำนวนมาก ขณะที่ไม่มีผู้ใดในราชวงศ์ซ่งล้มตาย ซึ่งเป็นเรื่องพิเศษที่ไม่มีที่ใดอื่น

ทว่าเฉินซีก็ไม่ได้ถือสาอะไรตราบใดที่พวกเขาไม่ก่อปัญหา อีกอย่างเขาไม่เต็มใจที่จะพบศัตรูที่จะมาเยือนเพื่อแสดงความปรารถนาดีต่อเขาและยุติความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างกันอย่างยิ่ง

เมื่อพูดถึงความเป็นปฏิปักษ์ หากมันเกิดขึ้นแล้ว ใช้แค่เพียงสองสามคำก็ไม่อาจแก้ไขปัญหาได้

อย่างเช่นซางเชวี่ยจากตระกูลซางและเฟิงเจี้ยนไป๋จากตระกูลเฟิง พวกเขาได้ถูกบรรจุลงในบัญชีแค้นของเฉินซีแล้ว หากมีโอกาสละก็ เขาคงจะกำจัดอีกฝ่ายให้สิ้นซากเพื่อยุติปัญหาในวันข้างหน้า

เมื่อถึงยามดึก ในที่สุดเฉินซีก็ได้ส่งแขกคนสุดท้ายของเขาออกไปพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ชายหนุ่มกำลังจะได้พักผ่อน… ทว่าในตอนนั้นเอง วิปลาสหลิ่วก็มาถึง ท่าทางของเขาค่อนข้างเคร่งขรึม ทันทีที่เห็นเฉินซี เขาก็กล่าวออกมา “เจ้าหนู สถานการณ์ของศิษย์แห่งราชวงศ์ซ่งของเจ้านั้นดูไม่ดีนัก”

ความกังวลมาเยือนเฉินซี จากนั้นเขาก็กล่าวพลางขมวดคิ้วว่า “ผู้อาวุโส ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“ปิงซื่อเทียนเรียกทูตทั้งหมดในแดนภวังค์ทมิฬมาก่อนหน้านี้และมีการพูดคุยกันอย่างลับ ๆ เป็นเวลานาน แม้ว่าข้าจะไม่สามารถเข้าร่วมได้ ทว่ายังเดาได้พอสังเขปว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังหมายหัวเจ้าอยู่” วิปลาสหลิ่วกรอกสุราลงคอจนเอ่อ แล้วเม้มริมฝีปากไม่ให้มันไหลออกมา พลางถอนหายใจ “เจ้าก็รู้ดีว่าบททดสอบสุดท้ายของสมรภูมิบรรพกาลนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว และในวันพรุ่งนี้พวกเจ้าทุกคนจะสามารถเข้าสู่แดนภวังค์ทมิฬได้อย่างราบรื่น แต่ข้ากังวลว่าปิงซื่อเทียนจะเล่นตุกติกในวันพรุ่งนี้และทำให้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยกับพวกเจ้า”

“ข้าเพิ่งช่วยชีวิตเขาเมื่อวานนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้าข้า แต่ก็ไม่ควรจะทำอะไรเกินเลยใช่หรือไม่?” เฉินซีขมวดคิ้วหนาเมื่อปิงซื่อเทียนถูกกล่าวถึง

“เขาคงไม่คิดแบบนั้น!” วิปลาสหลิ่วกล่าวด้วยความเหยียดหยัน “เซียนสวรรค์ที่เกือบจะถูกผู้เยี่ยมยุทธ์ต่างพิภพสังหาร นั่นก็น่าอับอายมากพอแล้ว เขายังต้องให้คนอย่างเจ้ามาช่วยอีก คิดว่าเขาจะปลื้มหรือไม่?”

“ไม่!” ก่อนที่เฉินซีจะตอบ วิปลาสหลิ่วเขาก็พูดตรง ๆ ว่า “ปิงซื่อเทียนคงจะคิดแค่ว่าเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่และลึกลับที่เข้ามาควบคุมร่างกายของเจ้าเท่านั้น… ที่ช่วยเขาเอาไว้ ไม่ใช่เจ้า! และแน่นอนว่าเขาคงจะไม่ทำให้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยต่อพวกเจ้าอย่างเปิดเผยอย่างแน่นอน เพราะนั่นคงจะส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ของเขา”

“หรือบอกได้ว่า เขาจะลอบใช้กลอุบายบางอย่าง และทำให้พวกเราทุกคนไม่สามารถเข้าสู่แดนภวังค์ทมิฬได้โดยง่าย?” เฉินซีขมวดคิ้ว เพราะการถูกเซียนสวรรค์วางอุบายทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

“ถูกต้อง ข้ากำลังห่วงเรื่องนี้อยู่พอดี” วิปลาสหลิ่วผงกศีรษะ แม้แต่เขาเองก็ยังรู้สึกลำบากใจเมื่อเผชิญกับกลอุบายของเซียนสวรรค์หนุ่ม

เฉินซีขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไรขอรับ ปล่อยให้ข้าดูว่ากลอุบายที่ปิงซื่อเทียนนำออกมาใช้ในวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร และถ้าหากมันเกินไปละก็…”

วิปลาสหลิ่วอดไม่ได้ที่จะถาม “เจ้าจะทำอะไร?”

“ข้าจะเอาให้ตาย” เฉินซียักไหล่พลางเหยียดมือออกไป แม้ว่าจะกล่าวด้วยท่าทางเช่นนี้ ความอำมหิตก็ยังคงฉายให้เห็นผ่านดวงตาของเขา ดูเหมือนว่าจะได้ตัดสินใจครั้งสำคัญบางอย่างแล้ว