บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 570

บทที่ 570 สัจธรรมสวรรค์

บทที่ 570 สัจธรรมสวรรค์

ในอดีตที่ผ่านมา เมื่อเฉินซีเข้าใจในเต๋ารู้แจ้งแล้ว เขาจะนำมันไปใช้ตามปกติ และไม่เคยคิดที่จะใช้มหาเต๋าอันลึกล้ำเพื่อควบคุมเต๋ารู้แจ้งอื่น ๆ

แต่หลังจากไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วนแล้ว เฉินซีก็ตระหนักได้ว่า สิ่งที่เต๋าบงกชกล่าวออกมานั้นยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง

ตัวอย่างเช่น ในอดีตที่ผ่านมาเขาได้บรรลุและเชี่ยวชาญเคล็ดกระบี่หมื่นบรรจบ แต่เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าในตอนนี้ คัมภีร์กระบี่หมื่นบรรจบไม่ได้ใช้เต๋าแห่งกระบี่เพื่อควบคุมกระบวนท่าทั้งแปดหรอกหรือ?

ตัวอย่างเช่น ก่ออัสนีผสานดาราก็มีมหาเต๋าแห่งดวงดารา มหาเต๋าแห่งวารี มหาเต๋าแห่งอัสนี และมหาเต๋าแห่งการกลืนกิน แต่เป็นมหาเต๋าแห่งการกลืนกินที่ควบคุมมหาเต๋าอื่น ๆ ซึ่งก็เป็นการสั่งการเช่นกัน

อีกตัวอย่างก็คือฝ่ามือมหาดารา แม้ว่ามันจะเป็นพลังอิทธิฤทธิ์ แต่มันก็สามารถบรรจุเต๋ารู้แจ้งต่าง ๆ ให้หมุนเวียนอยู่ภายในได้ และถ้าไตร่ตรองอย่างรอบคอบ พลังอิทธิฤทธิ์นี้ถูกชักนำโดยมหาเต๋าแห่งดวงดารา ซึ่งทำหน้าที่สั่งการและควบคุมเต๋ารู้แจ้งอื่น ๆ ทั้งหมด

ดังนั้นจึงสรุปได้ว่า การควบคุมและสั่งการระหว่างเต๋ารู้แจ้งนั้นมีอยู่มานานแล้ว แต่เมื่อได้เข้าใจและใช้งานเต๋ารู้แจ้งในอดีตที่ผ่านมา เขาก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

ตอนนี้เมื่อได้รับการชี้แนะจากอีกฝ่าย ก็เหมือนกับการปลุกเขาให้ตื่นขึ้นจากความฝัน และมันทำให้ชายหนุ่มได้รู้แจ้งอย่างฉับพลัน

“มีเพียงการควบคุมเต๋ารู้แจ้งต่าง ๆ ได้อย่างไร้ที่ติเท่านั้น ข้าจึงจะสามารถดึงพลังที่แท้จริงออกมาได้ หากเป็นเช่นนี้แล้วละก็ ข้าควรเลือกเต๋ารู้แจ้งบางส่วนให้เป็นผู้นำเพื่อควบคุมและสั่งการเต๋ารู้แจ้งชนิดอื่น ๆ” เฉินซีพึมพำเบาๆ

“มันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หนทางนี้เป็นขั้นตอนที่ผู้บ่มเพาะทุกคนต้องทำ และมันมีความสำคัญที่สุดสำหรับเจ้าในตอนนี้” เต๋าบงกชกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นั่นเพราะเจ้ากำลังจะบรรลุสู่ขอบเขตสถิตกายา หากเจ้าไม่สามารถประสานเต๋ารู้แจ้งทั้งหมดได้ มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเจ้าที่จะใช้พลังที่แท้จริงได้”

ขอบเขตสถิตกายา!

การกลมกลืนกับสรรพสิ่งในโลกและผสานตนเองให้เป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดิน เมื่อบรรลุถึงขอบเขตนี้แล้ว ทุกการเคลื่อนไหวก็จะสามารถควบคุมพลังฟ้าดิน เพียงแค่ดีดนิ้วก็จะสามารถถล่มภูเขาหรือแยกปฐพีได้

ยิ่งกว่านั้น หลังจากที่ได้บรรลุขอบเขตนี้แล้ว กงล้อสังสารวัฏภายในร่างกายจะเปลี่ยนเป็นหลุมดำและมันจะเหมือนกับมีโลกถูกเปิดอยู่ภายในร่างกายของคนผู้นั้น ทำให้มันเรียกอีกอย่างว่า ‘แดนฮุ่นตุ้น*[1]’

ในเวลานั้น ร่างกายทั้งหมดของผู้บ่มเพาะจะสะท้อนฟ้าดินจากภายนอก ในขณะที่จิตวิญญาณเชื่อมโยงกับร่างกายจากภายในและสอดคล้องกับเต๋าแห่งสวรรค์ ไม่ว่าพละกำลังหรือแก่นแท้ของชีวิต พวกมันล้วนเกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่ทั้งหมด

การบ่มเพาะของเฉินซีในตอนนี้ได้บรรลุถึงขอบเขตจุติขั้นสมบูรณ์แล้ว และเขาอยู่ห่างจากการบรรลุขอบเขตนี้อีกเพียงไม่กี่ก้าว ดังนั้นชายหนุ่มจึงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างมาก แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เต๋าบงกชกล่าวนั้นหมายถึงสิ่งใด

“หรือว่าการควบคุมเต๋ารู้แจ้งนั้นมีความสอดคล้องอย่างใกล้ชิดกับขอบเขตสถิตกายา?”

“เหตุผลนั้นง่ายดายมาก เมื่อเจ้าบรรลุสู่ขอบเขตสถิตกายาแล้ว หลังจากที่เจ้าสามารถควบคุมมหาเต๋าชนิดหนึ่งได้อย่างถ่องแท้ มันจะทำให้เจ้าสามารถใช้พลังของศาสตร์เต๋าได้เป็นสองเท่า เช่นเดียวกับที่เจ้าสามารถควบคุมมหาเต๋าสองชนิดได้อย่างถ่องแท้ ซึ่งจะทำให้สามารถใช้พลังของศาสตร์เต๋าได้เป็นสามเท่า ซึ่งมันก็จะดำเนินเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ ดังนั้นหากเจ้าสามารถควบคุมเต๋ารู้แจ้งต่าง ๆ ที่เจ้าเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ เจ้าย่อมจะจินตนาการได้ว่า พลังในการต่อสู้ของเจ้าเพิ่มพูนขึ้นถึงกี่เท่า”

…เต๋าบงกชจ้องมองอย่างลึกซึ้งในขณะที่เขากล่าวทีละคำว่า “แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ การทำเช่นนี้จะทำให้แดนฮุ่นตุ้นของเจ้ากว้างใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น อีกทั้งปราณแท้ที่สะสมอยู่ภายในนั้นก็จะเพิ่มพูนเป็นทวีคูณ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินซีอดไม่ได้ที่จะตกใจและเขารู้สึกไม่เชื่อเล็กน้อย

เมื่อตอนที่อยู่ในราชวงศ์ซ่ง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าความแข็งแกร่งของผู้บ่มเพาะขอบเขตสถิตกายานั้นยอดเยี่ยมจนสามารถทำให้พลังในการต่อสู้เพิ่มขึ้นอย่างท่วมท้นและทวีคูณตามเต๋ารู้แจ้งที่ผู้บ่มเพาะสามารถควบคุมได้!

“บางทีนี่อาจเป็นความแตกต่างระหว่างโลกใบเล็กกับโลกใบใหญ่ กฎของฟ้าดินนั้นแตกต่างกัน ทำให้สิ่งที่เราสัมผัสได้ก็แตกต่างกันไป…” เมื่อถึงจุดนี้ เฉินซีเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงระยะห่างระหว่างโลกใบเล็กและโลกใบใหญ่

สิ่งนี้เหมือนความแตกต่างระหว่างหมู่บ้านที่ห่างไกลในชนบทกับเมืองหลวงที่เจริญรุ่งเรือง ไม่ว่าจะเป็นพละกำลัง ระบบการบ่มเพาะพลัง และอื่น ๆ โลกใบเล็กนั้นด้อยกว่ามากเมื่อเทียบกับโลกใบใหญ่ ซึ่งมันก็เหมือนกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์และโลก

ถ้าไม่ได้มาที่แดนภวังค์ทมิฬ เขาอาจไม่เคยคิดมาก่อนในชีวิตว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างในโลกนี้ที่เขาไม่รู้

“ตอนนี้ เจ้าคิดออกหรือยังว่าจะเลือกเต๋ารู้แจ้งใดเพื่อนำและสั่งการเต๋ารู้แจ้งอื่น ๆ?” อีกฝ่ายดูจะเข้าใจความรู้สึกของเฉินซีในขณะนี้เป็นอย่างดี และเขาก็รออย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานานก่อนจะกล่าว

“เต๋าแห่งยันต์อักขระขอรับ!” ชายหนุ่มเงียบไปนานก่อนจะตอบช้า ๆ

“เต๋าแห่งยันต์อักขระหรือ?” เต๋าบงกชตกตะลึง จากนั้นประกายอันสว่างไสวพลันวาบผ่านออกมาจากแววตา เขาดูจะประหลาดใจและเหมือนนึกย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีตบางอย่าง จากนั้นจึงแสดงอาการตกใจออกมา

“ใช่แล้วขอรับ เต๋าแห่งยันต์อักขระ หากศิษย์ต้องการควบคุมเต๋ารู้แจ้งอื่น ๆ ก็มีเพียงเต๋าแห่งยันต์อักขระเท่านั้นขอรับ” ในขณะนี้ เฉินซีได้คำนึงถึงหลายสิ่งหลายอย่าง และคำตอบของเขาก็หนักแน่นมาก

เต๋ารู้แจ้งที่เขาเชี่ยวชาญอยู่ในตอนนี้ ประกอบไปด้วย เต๋ารู้แจ้งแห่งเบญจธาตุ เต๋ารู้แจ้งแห่งหยิน เต๋ารู้แจ้งแห่งหยาง เต๋ารู้แจ้งแห่งวายุ เต๋ารู้แจ้งแห่งอัสนี เต๋ารู้แจ้งแห่งนภา เต๋ารู้แจ้งแห่งดวงดารา เต๋ารู้แจ้งแห่งปารมิตา เต๋ารู้แจ้งแห่งการลืมเลือน เต๋ารู้แจ้งกระบี่ เต๋ารู้แจ้งแห่งยันต์อักขระ เต๋ารู้แจ้งแห่งการทำลายล้าง เต๋ารู้แจ้งแห่งการกลืนกิน เต๋ารู้แจ้งแห่งการสังหาร และอื่น ๆ

เต๋าแต่ละชนิดก็มีมหาเต๋าอันลึกล้ำ และบางชนิดก็เป็นมหาเต๋าที่หาได้ยากยิ่ง แต่หากเขาต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อควบคุมเต๋ารู้แจ้งอื่น ๆ สิ่งนั้นย่อมคือเต๋าแห่งยันต์อักขระอย่างไม่ต้องสงสัย

เหตุผลนั้นง่ายดายมาก ตั้งแต่วันที่เขาได้รับเคหาแห่งการบ่มเพาะที่อยู่ภายในจี้หยกมา และเขาพบกับจี้อวี๋เป็นครั้งแรก เขาก็มีชะตาต้องกันกับเต๋าแห่งยันอักขระอย่างที่มิอาจแยกได้!

ตัวอย่างเช่น ยันต์เทวะทั้งห้าที่อยู่ภายในยันต์ศัสตรา พวกมันมีความลึกล้ำของมหาเต๋าแห่งเบญจธาตุ แต่พวกมันทั้งหมดกลับถูกควบคุมโดยเต๋าแห่งยันต์อักขระ

หรือฝ่ามือมหาดาราก็สามารถสั่งการเต๋ารู้แจ้งต่าง ๆ ได้ แต่วิถีการโคจรของดวงดาวภายในนั้นก็ถูกควบคุมด้วยเต๋าแห่งยันต์อักขระในทำนองเดียวกัน

เท่าที่เขาได้ทราบมา ศาสตร์เต๋าที่ถูกจารึกอยู่ในแผ่นไผ่เหล่านี้คือสิ่งที่บรรพบุรุษผู้ก่อตั้งได้เหลือทิ้งไว้ ศาสตร์เต๋าแต่ละเคล็ดก็มีพลังที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน ซึ่งในประวัติศาสตร์ของนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ศิษย์ทุกคนที่สามารถมาถึงที่นี่ได้นั้น ล้วนเป็นผู้มีพรสวรรค์เป็นอย่างมาก แต่พวกเขาก็สามารถได้รับศาสตร์เต๋าเพียงหนึ่งเคล็ดเท่านั้น

นี่เป็นกฎที่สืบทอดกันมาจนถึงทุกวันนี้และไม่เคยเปลี่ยนแปลงให้แก่ศิษย์คนใดเลยสักคน

แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับกล่าวว่าเขานั้นสามารถเข้าใจศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าเคล็ดได้จริง ๆ แล้วจะไม่ให้เฉินซีตกใจได้อย่างไร?

“ทำไมหรือ? นี่เจ้าไม่เต็มใจหรือ?” เต๋าบงกชยิ้ม

“ศิษย์เต็มใจอย่างแน่นอน แต่… นี่จะไม่ผิดกฎหรือขอรับ?” เฉินซีถูจมูกขณะกล่าว

“ทั้งสามภพกำลังจะเกิดกลียุค หากไม่มีใครบ่มเพาะพวกมัน ศาสตร์เต๋าเหล่านี้ที่มักถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นผงก็จะไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง” เต๋าบงกชถอนหายใจ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “หลังจากเจ้าสามารถเข้าใจศาสตร์เต๋าเหล่านี้ได้ทั้งหมด ในยามที่จะจากไป เจ้าสามารถส่งต่อมันให้กับบุคคลระดับสูงของนิกายและปล่อยให้พวกเขาได้ตัดสินใจกันเอง”

เฉินซีพยักหน้าและก็เข้าใจการกระทำของเต๋าบงกชเช่นกัน นั่นเป็นเพราะอีกฝ่ายกังวลว่ากลียุคที่จะเกิดกับทั้งสามภพนั้น จะส่งผลกระทบต่อนิกายกระบี่เก้าเรืองรอง ดังนั้นเจ้าตัวจึงมอบศาสตร์เต๋าเหล่านี้ให้กับเฉินซี เพื่อถ่ายทอดออกไปและเสริมความแข็งแกร่งให้กับศิษย์ทั้งหมด

“ดังคำกล่าวที่ว่า เต๋านั้นไม่เคยสมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขได้” จู่ ๆ เต๋าบงกชก็ยิ้มมีเลศนัยและกล่าวว่า “แต่ข้าคิดว่าศาสตร์เต๋าที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้านั้น ไม่ใช่ศาสตร์เต๋าทั้งสี่สิบเก้าเคล็ดนี้”

ในขณะที่กล่าว เขาก็ยกมือขึ้นและสะบัดแสงสีทองที่ส่องลงมาในมือของเฉินซี และมันก็คือกลีบดอกไม้!

กลีบดอกไม้เป็นสีทองและมีเส้นสายที่ลึกซึ้ง ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีตรามหาเต๋าอันไร้ขอบเขตเปิดอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น มันยังเปล่งแสงสีทองแห่งพลังเทวะออกมา!

“กลีบดอกไม้นี้ข้าเป็นคนขัดเกลาเอง และมันได้บันทึกแก่นแท้ของเต๋าดั้งเดิมของคัมภีร์เก้าเรืองรอง ข้าเรียกมันว่า ‘สัจธรรมสวรรค์’ เจ้าสามารถเรียนรู้ศาสตร์เต๋าทั้งหมดของนิกายกระบี่เก้าเรืองรองได้ และเมื่อมีมันอยู่เคียงข้าง มันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งเมื่อเจ้าบัญญัติศาสตร์เต๋าเป็นของตัวเอง อีกทั้งยังเปิดเส้นทางสู่เต๋าแห่งยันต์อักขระ…” ขณะที่กล่าว เต๋าบงกชก็สะบัดแขนเสื้อ ทำให้ภูตผีทั้งสี่สิบเก้าตนปรากฏขึ้นเหนือกองแผ่นไผ่ทั้งสี่สิบเก้าชิ้นซึ่งอยู่บนโต๊ะหิน “มอบศาสตร์เต๋าเหล่านี้ให้กับเฉินซี แล้วพวกเจ้าทุกคนจงหาที่อยู่อื่นเถิด”

“ไม่เลว ไม่เลว” ภูตผีเหล่านี้ต่างผงกหัวอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นพวกมันก็กลายเป็นลมเย็นที่พัดหายไปในศาลา

เฉินซีนึกออกด้วยความประหลาดใจว่าภูตผีเหล่านี้คือสิ่งที่เขาคาดเดาว่าเป็น ‘ปีศาจคัมภีร์’

“เฉินซี ถ้าพวกเราชะตาต้องกันอีกในอนาคต เราจะได้พบกันอีกแน่นอน” เต๋าบงกชยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนที่เขาจะสะบัดแขนเสื้อ จากนั้นทั้งฟ้าดินก็ตกอยู่ในความโกลาหลทันที

หุบเขา ลำธาร และศาลากล้วยไม้ข้างลำธารก็หายไป ในขณะที่เฉินซีรู้สึกว่าการมองเห็นของเขากลายเป็นมืดมิดสีดำสนิท และร่างกายก็ถูกแรงมหาศาลพัดพาไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

[1] ฮุ่นตุ้น คือภาวะที่อากาศ รูป และธาตุยังปะปนเกาะกลุ่มกัน เป็นสภาพดั้งเดิมของจักรวาลก่อนที่เทพผานกู่จะใช้ขวานจามแยกเป็นฟ้าและดินตามตำนานการสร้างโลกของชาวจีน