บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 656

บทที่ 656 เพียงลำพัง

บทที่ 656 เพียงลำพัง

ผู้เยี่ยมยุทธ์เกือบพันคนจากกองกำลังต่าง ๆ กระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณด้านหน้าของภูเขายักษ์ พวกเขาปิดล้อมอันเวยกับหลงเจิ้นเป่ยไว้อย่างแน่นหนา

“ตอนนี้ข้าเชื่อในสัญชาตญาณของเจ้าแล้ว เด็กนั่นเป็นตัวก่อปัญหาจริง ๆ น่าประหลาดใจยิ่งนักที่มีคนต้องการจับตัวเขามากมายเช่นนี้ ข้าล่ะอดชื่นชมไม่ได้จริง ๆ”

ฉิวจวินแห่งนิกายอสูรวสันต์ยมโลกยืนเอามือไพล่หลัง ในขณะที่เสื้อผ้าของเขาปลิวไสวไปตามสายลม ร่างกายเหมือนหินผาที่มั่นคง โดดเดี่ยว และสูงตระหง่าน ด้วยท่าทางเหยียดหยามทุกสิ่งราวกับผู้ปกครองโลก

“มีคนมากมายยิ่งนัก” ที่ด้านข้าง รัตติกาลผู้มีกลิ่นอายมืดมนและลึกลับ ได้กล่าวขึ้นด้วยเสียงอันน่ากลัวและไร้อารมณ์

“ใช่แล้ว ยิ่งมีคนมามากขึ้น การแข่งขันก็จะยิ่งมากขึ้น และความยากลำบากในการได้รับเต๋ารู้แจ้งแห่งปารมิตา การลืมเลือน และจุดจบในการครอบครองของเด็กคนนั้นก็จะมากขึ้นเช่นกัน”

นั่นเป็นเพราะผู้เยี่ยมยุทธ์ที่อยู่ในที่แห่งนี้มีจำนวนมากเกินไป และส่วนใหญ่ก็มาเพื่อเศษชิ้นส่วนมหาเต๋าที่อยู่ในความครอบครองของเฉินซี ดังนั้นความยากลำบากในการจับตัวอีกฝ่ายจึงเป็นเรื่องยากอย่างเห็นได้ชัด

“เราสามารถใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายได้” หลังจากเงียบไปนานรัตติกาลก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“นั่นคือสิ่งที่ข้าตั้งใจไว้” ฉิวจวินยิ้มบาง จากนั้นเขาก็จับจ้องไปที่อีกฝ่ายอย่างแน่วแน่และพูดอย่างจริงจัง “ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า”

รัตติกาลเพียงแค่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรมาก

ฉิวจวินยิ้ม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างมาก ด้วยความช่วยเหลือของรัตติกาล เขาจะไม่ต่างอะไรกับเสือติดปีก ทำให้เขามีความมั่นใจอย่างมากในการจับตัวเฉินซี

…

“ข้ารู้สึกได้ว่าฆาตกรที่ฆ่าบรรพบุรุษกำลังเข้ามาใกล้ที่นี่!” ดวงตาของผู้เยี่ยมยุทธ์เผ่าหยาจื้อทอประกายแสงจ้า ขณะที่พูดอย่างตื่นเต้น

“ดีมาก เมื่อจับไอ้สารเลวนี่ได้ เราจะถลกหนังมันทั้งเป็น ดึงเอ็นของมันออก ก่อนจะทรมานมันทีละส่วนจนตาย!”

“ใช่! เขากล้าดีอย่างไรถึงมาแตะต้องร่างของท่านบรรพบุรุษ เขาจะต้องชดใช้สิ่งนี้เป็นสิบเท่า!”

“สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการทวงคืนอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเราและกระดูกต้นกำเนิดของบรรพบุรุษ เราไม่สามารถปล่อยให้ระเบิดสังหารเทวะสูญหายไปได้”

ผู้เยี่ยมยุทธ์เผ่าหยาจื้อคนอื่น ๆ ต่างโห่ร้องยินดี พวกเขาถูฝ่ามือเข้าด้วยกันในขณะที่ดวงตาเผยประกายความโหดเหี้ยมและกระหายเลือด

“หืม? ศิษย์พี่เลี่ยเฟิง ท่านคิดว่าฆาตกรคือเฉินซีจากนิกายกระบี่เก้าเรืองรองอย่างนั้นหรือ?” จู่ ๆ ผู้เยี่ยมยุทธ์เผ่าหยาจื้อคนหนึ่งก็ดูจะตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง และถามด้วยความประหลาดใจ

“เฉินซี?” เลี่ยเฟิงตกตะลึง จากนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที หากเรื่องนี้เป็นความจริง มันคงเป็นเรื่องที่ลำบากเกินไป เพราะตอนนี้มีผู้เยี่ยมยุทธ์มากมายอยู่ที่นี่ หากเฉินซีตกอยู่ในเงื้อมมือของผู้อื่น พวกเขาจะทวงคืนอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าและกระดูกต้นกำเนิดของบรรพบุรุษกลับมาได้อย่างไร?

“ทำใจให้สบายและรอดูก่อน หากฆาตกรคือเฉินซีจริง ๆ เราจะลงมือทันทีที่เขาปรากฏตัว ทุกคนจะต้องจับเขาด้วยการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรงที่สุด!”

เลี่ยเฟิงครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ เป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจและพูดพลางกัดฟัน อีกทั้งน้ำเสียงยังเย็นชา เต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรง

…

“บัดซบ! การถูกเด็กคนนั้นหลอกเมื่อวันก่อนทำให้เผ่ากระทิงอัคคีของข้าสูญเสียอย่างหนัก ครั้งนี้ข้าจะฆ่าเขาให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!”

“ไม่ใช่แค่นั้น แต่เรายังต้องยึดชิ้นส่วนมหาเต๋าของเราคืนมาด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กที่น่ารังเกียจคนนี้ เราคงได้รับชิ้นส่วนมหาเต๋าในเขตทองมาอยู่ในมือไปแล้ว จะต้องมารอจนถึงตอนนี้เพื่ออันใด?”

“ใครก็ตามที่เอาสมบัติของข้าและฆ่าคนในเผ่าของข้าไป จะต้องชดใช้มันด้วยเลือด!”

ในอีกด้านหนึ่ง ผู้เยี่ยมยุทธ์เผ่ากระทิงอัคคีสองสามคนต่างกัดฟันแน่น ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยดุร้ายและอาฆาตแค้น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเขตทอง พวกเขาทั้งหมดก็แทบจะระเบิดและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ในฐานะผู้นำกลุ่มของเผ่ากระทิงอัคคีที่เดินทางมายังเหวเงาทมิฬในครั้งนี้ แม้เจี่ยงเหวยจะเงียบอยู่ตลอดเวลา ทว่าเขาฃกลับโกรธแค้นยิ่งกว่าสหายคนใด และแทบรอไม่ไหวที่จะสับเฉินซีเป็นพัน ๆ ชิ้น ความเดือดดาลอันน่าสะพรึงกลัวนี้ถูกสะกดไว้ในใจของเขามานานแล้ว รอเพียงแค่เฉินซีปรากฏตัวมันก็พร้อมที่จะปะทุขึ้น!

การสนทนาเช่นนี้เกิดขึ้นทุกหนทุกแห่งใกล้ภูเขายักษ์ลูกนี้ บางคนมาเพื่อแก้แค้น บ้างก็มาเพื่อฉกชิงชิ้นส่วนมหาเต๋า บ้างก็มาเพื่อทวงคืนสมบัติศักดิ์สิทธิ์ของเผ่า และเหตุผลอื่น ๆ อีกมากมาย

สรุปแล้ว ในครั้งนี้พวกเขาทั้งหมดได้เตรียมการมาอย่างเต็มที่แล้ว สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือรอให้เฉินซีปรากฏตัวเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่ เป้าหมายก็ยังคงไม่ปรากฏตัว และไม่มีแม้แต่ข่าวคราวใด ๆ เกี่ยวกับชายหนุ่ม ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกกระวนกระวายและใกล้จะหมดความอดทนลงไปทุกที

“เฮ้ ในเมื่อเขาไม่ปรากฏตัวเสียที งั้นข้าขอเพลิดเพลินไปกับคนงามตรงนี้และทำให้นางขายหน้าอย่างรุนแรงก่อนแล้วกัน ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะบังคับให้เฉินซีออกมาไม่ได้!”

ทันใดนั้น ผู้เยี่ยมยุทธ์จากนิกายอสูรหกปรารถนาเหลือบมองไปที่อันเวย ดวงตาของเขามองขึ้นลงบนใบหน้าอันสวยงามและร่างกายที่โค้งมนอย่างเปิดเผย ฉายชัดถึงตัณหาและความโลภที่อยู่ในแววตาอย่างชัดเจน

นั่นคือผู้บ่มเพาะอัจฉริยะจากหนึ่งในสิบนิกายเซียนที่ยิ่งใหญ่ นิกายกระบี่เก้าเรืองรอง หากเขาสามารถเอานางมาครองได้มันจะวิเศษเพียงใดกันนะ?

“ฮ่า ๆ ในที่สุดปีศาจเกี่ยวบุปผา เฝิงเป่า ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!”

“เอาเลย ศิษย์พี่เฝิงเป่า! ทุกคนจะสนับสนุนเจ้าเอง เชิญระบายได้ตามใจชอบเลย ฮ่า ๆ!”

เมื่อเห็นว่าเฝิงเป่าต้องการสัมผัสอันเวย ศิษย์คนอื่น ๆ ของนิกายอสูรหกปรารถนาต่างก็โห่ร้องไม่หยุดด้วยสีหน้าตื่นเต้น สายตาที่พวกเขาจ้องมองไปยังหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยความโลภและไร้ยางอาย

“หาที่ตาย!”

เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์นี้ ท่าทางของเฉินซีก็ยังคงสงบนิ่งเช่นเดิม สายตาของเขากวาดผ่านใบหน้าของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น จ้องไปยังความตื่นเต้นและความโลภบนใบหน้าของพวกเขา ก่อนที่ทันใดนั้น… จิตสังหารอันแรงกล้าปะทุขึ้นในหัวใจของเขา!

เพื่อจับตัวและฆ่าเขา คนพวกนี้ถึงกับใช้สหายของเขาเป็นตัวประกัน ใช้ทุกวิถีทาง ไล่ล่าคุกคามไม่หยุด วิธีการเหล่านี้ช่างน่ารังเกียจและไร้ยางอายเป็นที่สุด!

“เฉินซี ครั้งสุดท้ายที่เจ้าฉกชิ้นส่วนเต๋าของข้าไปยามอยู่ที่เขตทอง และทำให้ศิษย์จำนวนมากของเผ่ากระทิงอัคคีต้องพินาศ ความปฏิปักษ์นี้ไม่อาจปรองดองกันได้ จงชดใช้มาด้วยชีวิตของเจ้าเสีย!”

ทันใดนั้น เสียงคำรามที่สั่นสะเทือนท้องฟ้าก็ดังขึ้น ขณะที่เจี่ยงเหวยจากเผ่ากระทิงอัคคีทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและนำสมาชิกของเขาพุ่งเข้าหาเฉินซีก่อนใคร

“ช่างน่าขันเสียจริง! พวกเจ้าทุกคนฉวยโอกาสตอนที่ข้าไม่ทันตั้งตัวลอบโจมตีข้า แต่สุดท้ายเจ้าก็ไม่ได้ชิ้นส่วนมหาเต๋า แล้วยามนี้ก็โยนความผิดและสาดโคลนมาใส่ข้าแทนรึ? ช่างน่าทุบตีให้ตายจริง ๆ!”

ดวงตาของเฉินซีเย็นชาราวกับใบมีด จังหวะเต๋าดังก้องไปทั่วร่างกายของเขาราวกับเสียงคำรามของมังกร อักขระยันต์สั่นสะท้านขณะที่ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้า ราวกับราชาที่จุติลงมาปกครองโลก!

โอม!

ขั้นตอนนี้ดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวง่าย ๆ ที่ไม่มีอะไร แต่มันกลับสร้างสนามพลังที่มองไม่เห็นและไร้รูปร่างของศาสตร์เต๋ามหาพันธนาการขึ้นมา ทำให้เจี่ยงเหวยและคนอื่น ๆ ที่ยังไม่พุ่งไปข้างหน้ายังถูกพันธนาการลอยค้างอยู่กลางอากาศ โดยไม่สามารถขยับเคลื่อนไหวได้เลยในทันที

ราวกับแมลงวันที่ติดอยู่บนใยแมงมุม ไม่ว่าพวกมันจะดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่สามารถหลุดจากพันธนาการของโซ่ตรวนได้ ทำให้ฉากนี้ดูแปลกประหลาดอย่างมาก

จากนั้นเฉินซีก็เงยหน้าขึ้น มองด้วยสายตาที่ราวกับมีประกายสายฟ้าอยู่ภายใน เสียงของเขาระเบิดก้องดุจฟ้าผ่าออกมา “ไสหัวไป!”

เพียงประโยคเดียวก็ทำให้เมฆและลมสั่นสะเทือน ราวกับว่ามันเป็นเสียงคำรามของเทพเจ้าที่ทำให้เจี่ยงเหวยและคนอื่น ๆ ประหนึ่งถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ กระดูกในร่างกายทั้งหมดของพวกเขาแตกร้าว เลือดไหลออกจากทวารทั้งเจ็ด ก่อนที่ร่างกายของพวกเขาจะชักกระตุกอย่างรุนแรง

ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึงยิ่ง ‘นี่คือศาสตร์เต๋าประเภทใดกัน? ก้าวไปข้างหน้าเพียงก้าวเดียวก็สามารถกักขังเจี่ยงเหวยกับคนอื่น ๆ ไว้ได้ และด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้พวกเขาทั้งหมดได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว!’

นี่แทบจะเทียบได้กับสุดยอดทักษะหนึ่งคำกำราบสิ้นในตำนานเลยทีเดียว!

ครืน!

ความว่างเปล่าสั่นสะท้าน ขณะที่เฉินซีสะกดกลิ่นอายของเขา ทำให้เจี่ยงเหวยและคนอื่น ๆ ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บของพวกเขารุนแรงเกินไป คนทั้งหมดจึงร่วงลงสู่พื้นอย่างจัง พร้อมกับส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

“อ๊า!!!”

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงถาโถมมาจากทั่วทั้งร่างกายของพวกเขา จากกระดูกที่แตกหักนับไม่ถ้วน เจี่ยงเหวยและคนอื่น ๆ รู้สึกหวาดกลัวอย่างยิ่งในขณะที่มองไปยังเฉินซีผู้อยู่กลางอากาศ ราวกับว่าพวกเขามองเห็นเทพเจ้า ทำให้ความตั้งใจในการต่อสู้ของพวกเขาพังทลายลงในทันที ก่อนที่จะพยายามลุกขึ้นดิ้นรนหนีเอาชีวิตรอด

ฟุ่บ!

ปราณกระบี่ที่ดุร้ายและทรงพลัง จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นจากอากาศเบาบาง และกวาดออกไปอย่างเงียบงัน ลากเอาหัวที่เปื้อนเลือดและน้ำพุสีแดงลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับมันในชั่วพริบตา!