บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 780

บทที่ 780 เคล็ดวิชาปฏิการะโลกา

บทที่ 780 เคล็ดวิชาปฏิการะโลกา

ข้อจำกัดเทพอสูรเป็นข้อจำกัดธรรมดาที่มีคนกล่าวถึงน้อยมาก แต่ทุกคนล้วนทราบถึงการมีอยู่ของมัน มันธรรมดาเหมือนอากาศในฟ้าดินที่มีคนหายใจเข้าไปทุกวัน แต่น้อยคนนักที่จะกล่าวถึงการมีอยู่ของมันโดยเจตนา

แต่เฉินซีกลับไม่ทราบถึงสิ่งนี้ เพราะเขามาจากโลกใบเล็ก และนับตั้งแต่ที่เริ่มบ่มเพาะมาจนถึงตอนนี้ ชายหนุ่มพึ่งพาเพียงตัวเองในการคลำหาวิถี ซึ่งเขาแทบไม่มีโอกาสได้รับคำแนะนำเป็นการส่วนตัวและคำชี้แนะจากผู้อาวุโสของนิกาย

บางทีเขาอาจมีความสามารถในการทำความเข้าใจและพรสวรรค์ในศาสตร์เต๋า รวมถึงเคล็ดวิชาบ่มเพาะต่าง ๆ ที่คนธรรมดาไม่สามารถเข้าถึงได้ แต่เฉินซีก็มีข้อบกพร่องในตัวเองเช่นกัน นั่นคือเขาไม่มีความรู้พื้นฐานของการบ่มเพาะ

ดังนั้นเขาจึงขอคำชี้แนะจากอาซิ่วอย่างสุภาพ

หลังจากรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย อาซิ่วก็เปิดริมฝีปากสีชมพูของนางเล็กน้อย และอธิบายด้วยน้ำเสียงไพเราะ

ไม่จำเป็นต้องกล่าวใด ๆ ก็รู้ว่า อาซิ่วเป็นหญิงสาวที่ดีผู้หนึ่ง นางไม่ได้ถากถางหรือเยาะเย้ยเฉินซี ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่า อาซิ่วนั้นทั้งน่ารักและเจริญหูเจริญตายิ่งนัก

ข้อจำกัดเทพอสูรเป็นข้อห้ามในวิถีบ่มเพาะ และเป็นคำสาปของเผ่าเทพอสูร กล่าวง่าย ๆ ก็คือ ผู้ขัดเกลากายาจะไม่สามารถบ่มเพาะปราณแท้ได้ในเวลาเดียวกัน มิฉะนั้น พวกเขาจะไม่สามารถไปถึงขีดจำกัดของมหาเต๋าได้!

นี่เป็นคำสาปที่น่าสะพรึงกลัว และเกิดขึ้นหลังจากที่หายนะของเทพอสูรได้อุบัติขึ้นในยุคบรรพกาลเมื่อหนึ่งล้านปีก่อน สรรพชีวิตที่บ่มเพาะทั้งการขัดเกลากายาและการบ่มเพาะปราณแท้ ย่อมไม่อาจทำให้การบ่มเพาะของพวกเขาทะลวงไปยังขอบเขตสถิตกายาได้

นี่เป็นกฎเหล็ก เป็นการดำรงอยู่ที่เหมือนกับ ‘กฎ’ เช่นเดียวกับพระจันทร์ที่มีข้างขึ้นและข้างแรม หรือสายน้ำที่ไหลลงมาจากน้ำตก มันมีอยู่ในทั่วทุกพื้นที่ของภพทั้งสาม

ในฐานะหนึ่งในสรรพชีวิตนับหมื่นแสนล้านของภพทั้งสาม เฉินซีย่อมถูกจำกัดด้วยสิ่งนี้แน่นอน และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้การขัดเกลากายาของเขาไม่สามารถบรรลุสู่ขอบเขตสถิตกายาได้นานถึงขนาดนี้

หลังจากรู้เรื่องทั้งหมดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

“ข้อจำกัดเทพอสูรถูกสร้างขึ้นอย่างไรกัน ถึงสามารถส่งผลกระทบต่อวิถีแห่งการบ่มเพาะของสรรพชีวิตมากมายในภพทั้งสามได้เพียงนี้? นี่ไม่ได้หมายความว่า เผ่าเทพอสูรนั่นเป็นดั่งตัวตนที่เสมือนจ้าวผู้ปกครองของภพทั้งสามหรอกหรือ?”

“มิฉะนั้นคำสาปจะสามารถส่งผลกระทบต่อวิถีแห่งการบ่มเพาะของภพทั้งได้อย่างไร?”

“มันน่าเหลือเชื่อเกินไป เสมือนกับจ้าวแห่งการรังสรรค์ได้สร้างกฎเหล็กใหม่ขึ้นมา!”

แต่หลังจากได้ไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างใจเย็น เฉินซีก็รู้สึกได้ราง ๆ ว่า การปรากฏของข้อจำกัดเทพอสูรนี้ไม่ใช่ตำนานที่ไร้สาระเป็นแน่ เนื่องจากเคล็ดขัดเกลากายาได้ถือกำเนิดขึ้นจากเผ่าเทพอสูร ก่อนที่จะถ่ายทอดกันไปทั่วโลกและชีวิตมากมายในโลกก็ได้เรียนรู้มัน

แต่ ณ ปัจจุบัน เผ่าเทพอสูรนั้นได้ถูกกำจัดจนหมดสิ้นในช่วงหายนะของเทพอสูรในยุคบรรพกาลเมื่อหนึ่งล้านปีก่อน และหายไปจากภพทั้งสามโดยสิ้นเชิง บางทีคำสาปที่เป็นเหมือนสิ่งต้องห้ามนี้อาจถูกสร้างขึ้นในตอนนั้น…

แน่นอนว่าข้อจำกัดนี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ผู้ขัดเกลากายา แต่มันมุ่งเป้าไปที่ผู้บ่มเพาะทั้งการขัดเกลากายาและการบ่มเพาะปราณแท้

แต่สิ่งที่เหลือเชื่อที่สุดสำหรับเฉินซีก็คือ อาซิ่วได้บอกว่า นางมีเคล็ดวิชาที่สามารถทะลวงผ่านข้อจำกัดเทพอสูรได้!

ถ้านี่ไม่ใช่การโอ้อวดของนาง มันก็นับว่าน่าเกรงขามอย่างยิ่ง!

เฉินซีหายใจเข้าลึก ๆ และจ้องมองอาซิ่วอย่างจริงจัง จากนั้นจึงเอ่ยปากถามว่า “เจ้า…แน่ใจจริง ๆ หรือ?”

อาซิ่วพยักหน้าอย่างง่ายดาย “แน่นอน”

สายตาของชายหนุ่มค่อย ๆ แปลกไป เพราะเขาตระหนักได้ว่า ต้นกำเนิดของอาซิ่วไม่เพียงจะลึกลับเท่านั้น แต่ต้นกำเนิดของนางยังดูยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้อีกด้วย

“เหตุใดหญิงสาวผู้ลึกลับและยากหยั่งถึงเช่นนี้ จึงมาอยู่เคียงข้างข้า?”

อาซิ่วยื่นมือที่ขาวราวกับหิมะของนางออกมา แล้วโบกไปมาตรงหน้าเฉินซี

“นี่! เจ้าอย่าได้จ้องหญิงสาวนานขนาดนั้นได้หรือไม่? รู้ไหมว่ามันหยาบคายมาก”

เฉินซีปัดมือที่โบกไปมาตรงหน้าของอาซิ่วด้วยความโกรธและกล่าวว่า “ข้าจะจัดการกับข้อจำกัดเทพอสูรได้อย่างไร?”

จู่ ๆ หญิงสาวก็คลี่ยิ้มจนตาหยี จากนั้นก็กล่าวด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “ขอร้องข้าสิ”

เฉินซีขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ”

อาซิ่วยังคงยิ้ม ขณะที่นางกล่าวซ้ำ “หากเจ้าขอร้อง ข้าก็จะบอกเจ้า”

เฉินซี “…”

…

ในที่สุด เฉินซีก็เผยสีหน้าที่ไม่น่าดู เขาสะบัดแขนเสื้อและจากไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ทำให้อาซิ่วไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องไล่ตามเขา นางบุ้ยปากสีชมพู ขณะหยิบแผ่นหยกออกมาด้วยความโกรธและโยนมันให้กับเฉินซี “นี่! นี่! รับไปซะ! เจ้าช่างเป็นท่อนไม้ที่น่าเบื่อ ไม่น่าสนใจ โง่เขลาและดื้อรั้นเสียจริง ๆ”

ทันทีที่กล่าวจบ นางก็จากไปอย่างสง่างาม โดยเอามือไพล่หลังเอาไว้ ปล่อยให้ปอยผมสีดำสนิทพลิ้วไหวไปกับสายลม

เฉินซีถือแผ่นหยกขณะที่นั่งอยู่ในห้องของเขา จากนั้นชายหนุ่มก็พึมพำ “โอ้ พอข้าใช้ไม้อ่อนนางกลับปฏิเสธ แต่พอใช้ไม้แข็งนางกลับทำตามแต่โดยดี ดูเหมือนว่าข้าจะใช้วิธีนี้จัดการกับสาวน้อยคนนี้ได้…”

หลังจากนั้น เขาก็ส่ายศีรษะและจ้องมองไปยังแผ่นหยกในมือของเขา

นี่คือเคล็ดวิชาบ่มเพาะที่เรียกว่า ‘เคล็ดวิชาปฏิการะโลกา’ และเป้าหมายสุดท้ายของมันคือการแบ่งร่างอวตารออกจากร่างหลัก!

เนื้อหาของเคล็ดวิชานั้นคลุมเครือ ลึกล้ำ และเต็มไปด้วยคำอธิบายที่ไม่น่าเชื่อถือ เช่น วิธี ‘เปลี่ยนเลือดเป็นตัวอ่อน’ ‘แยกวิญญาณออกเป็นสองส่วน’ ‘เสริมพลังปราณแท้และหล่อหลอมจิตวิญญาณ’ และอื่น ๆ อีกมากมาย

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ สิ่งที่เคล็ดวิชาปฏิการะโลการะบุไว้ มันคือการใช้วัตถุวิญญาณของฟ้าดินเพื่อควบแน่นตัวอ่อนวิญญาณ จากนั้นก็ใช้เคล็ดวิชาลับเพื่อแยกแก่นวิญญาณออกเป็นสองส่วน และให้มันเติบโตภายในตัวอ่อนวิญญาณ

ถ้าเขาสามารถทำได้สำเร็จ ชายหนุ่มก็จะสามารถสร้างร่างอวตารได้!

นี่เป็นขั้นตอนที่สองของเคล็ดวิชาปฏิการะโลกา… ‘แยกวิญญาณออกเป็นสองส่วน’!

มันเป็นขั้นตอนที่จะแยกแก่นวิญญาณของเขาออกเป็นสองส่วน และถ้าทำสำเร็จ แม้ว่าจิตวิญญาณของเขาจะอ่อนแอลงเล็กน้อยเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มันก็เป็นเรื่องเล็กน้อย และใช้เวลาไม่นานก่อนจะสามารถกลับคืนสู่สภาพเดิม

แต่ถ้าแก่นวิญญาณส่วนหนึ่งของเขาถูกทำลาย เฉินซีอาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัส และอาจสูญเสียความทรงจำบางส่วนหรือเสียสติโดยตรง ยิ่งไปกว่านั้น ชายหนุ่มอาจถูกธาตุไฟเข้าแทรกได้!

ทว่าเฉินซีหาได้กังวลไม่ เพราะเขาได้เฝ้าทำความเข้าใจรูปปั้นเทพเจ้าฝูซีอยู่ทุกวันคืนมาตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้จิตวิญญาณของชายหนุ่มมั่นคงและแข็งแกร่งเหนือกว่าบรรดาผู้บ่มเพาะในรุ่นเดียวกัน ซึ่งในตอนนี้ มันเทียบได้กับผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีแล้ว!

แม้ว่าแก่นวิญญาณของเฉินซีจะถูกแยกออกเป็นสองส่วน ตราบใดที่ไม่มีความผิดพลาดเกิดขึ้น เขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะเผชิญกับอันตรายใด ๆ

“แยกส่วนแก่นวิญญาณ!” ในช่วงเวลาถัดมา เฉินซีพลันคำรามลั่น และราวกับสายฟ้าได้ฉีกม่านหมอกที่ขวางกั้นอนาคตของเขาออกจากกัน

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาถูกแยกออกเป็นสองส่วนทันที และความเจ็บปวดที่เกิดจากการถูกตัดแก่นวิญญาณของเขา ก็เหมือนกับกระบี่นับไม่ถ้วนทิ่มแทงหัวใจ แม้เฉินซีจะมีความอดทนเป็นพิเศษ แต่ตัวเขาก็ยังสั่นสะท้าน เพราะมันเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

ขวับ!

แก่นวิญญาณของชายหนุ่มถูกแยกออกเป็นสองส่วน ครึ่งหนึ่งบินเข้าไปในตัวอ่อน ในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งกลับเข้าไปในร่างกายของเขา และทันทีที่แก่นวิญญาณแยกออกจากกัน ชายหนุ่มพลันรู้สึกวิงเวียนและอ่อนเพลียอย่างมาก

แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมอย่างยิ่งก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจของเฉินซีอย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกได้ว่า เมื่อแก่นวิญญาณครึ่งหนึ่งของตนพุ่งเข้าไปในตัวอ่อน มันดูเหมือนมัจฉาได้น้ำ ทำให้ความรู้สึกอบอุ่นและสบายใจแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจของเขา

ทว่าเฉินซีไม่กล้าผ่อนคลาย เพราะเขายังขาดขั้นตอนที่สำคัญที่สุด นั่นคือ ‘เสริมสร้างปราณแท้และหล่อหลอมจิตวิญญาณ!’

ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เสียงตุบอย่างเป็นจังหวะที่หนักแน่นดังก้องออกมาจากภายในตัวอ่อนมหึมา ซึ่งปกคลุมด้วยอักขระยันต์ที่เจิดจ้าและแวววาว อีกทั้งยังเหมือนกับเสียงการเต้นหัวใจของยักษ์ดังก้องไปทั่วโลก

ใบหน้าของเฉินซีดูเคร่งเครียด ในขณะที่เขาฝืนทนกับความอ่อนแอของจิตวิญญาณอย่างสุดกำลัง และมือของชายหนุ่มก็โบกไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ส่งผนึกพุ่งออกมามากมาย โดยไม่กล้าที่จะหย่อนหยานแม้แต่น้อย

กระบวนการทั้งหมดนี้ดำเนินไปตลอดทั้งเดือน!

ใบหน้าของเฉินซีในเวลานี้ซีดเซียว ในขณะที่แสงเจิดจ้าซึ่งเล็ดลอดออกมาจากตัวอ่อนมหึมานั้น กลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ มันทั้งพร่างพราวและเจิดจ้าราวกับหินตะวัน อีกทั้งยังเปล่งพลังที่พลุ่งพล่านและน่าตกใจออกมา

ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เสียงที่เป็นจังหวะนั้นดูคล้ายกับเสียงกลองที่หนักแน่นในสนามรบ และตัวอ่อนดูจะกลายร่างเป็นสิ่งมีชีวิตในชั่วพริบตา

แกร๊ก!

เสียงแผ่วเบาแว่วผ่านมา ราวกับชั่วยามแห่งความโกลาหลถูกแยกออกจากกันเป็นครั้งแรก ในขณะนี้ เฉินซีพลันสั่นสะท้านไปทั้งตัว และหยุดทุกการเคลื่อนไหวที่เขาทำ ดวงตาของชายหนุ่มปะทุสายฟ้าอันเย็นเยียบ กำลังกวาดมองออกไปอย่างรวดเร็ว!!