บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 835

บทที่ 835 ทักษะพิเศษ

บทที่ 835 ทักษะพิเศษ

หญิงสาวสวมชุดสีม่วงที่มีลวดลายกลีบดอกไม้กระจัดกระจาย ไหล่ของนางบอบบาง เข้ากันได้ดีกับเอวบางเรียว และใบหน้าที่ขาวเนียนดั่งหยก นางทั้งงดงาม บริสุทธิ์ และอ่อนโยน ทำให้หญิงสาวดูโดดเด่นยิ่งในขณะที่เดินอย่างสง่างามมาจากทางเดินด้านใน

นางคือหญิงสาวคนนั้น หลิงชิงโม่ที่เฉินซีจำได้ว่าเป็นหญิงสาวที่ขี้หลงขี้ลืมและมีอารมณ์รุนแรง

ดูเหมือนนางจะหงุดหงิดเล็กน้อย และคิ้วที่ดำสนิทก็ขมวดเข้าหากัน หญิงสาวเม้มปากน้อย ๆ ขณะที่พึมพำเรื่องแปลก ๆ ระหว่างเดิน “จะมีประโยชน์อันใดในการเฝ้าดูกลุ่มคนขี้โม้ มันน่าเบื่อมาก…”

เมื่อนางเดินผ่านเฉินซี ร่างของหญิงสาวก็พลันหยุดชะงักไป ก่อนที่หลิงชิงโม่จะเอียงคออย่างประหลาดใจ และอดไม่ได้ที่จะร้องออกเมื่อเห็นรูปลักษณ์ของชายหนุ่มอย่างชัดเจน “เป็นเจ้านั่นเอง!”

เฉินซีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เราเจอกันอีกแล้ว”

ในขณะนี้ ประตูห้องรับรองพิเศษเลียบริมทางเดินด้านในก็เปิดออกอย่างกระทันหัน เป็นนักพรตเต๋าหลิงผมหงอกที่เดินออกมา ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองหลิงชิงโม่ และใบหน้าของเจ้าตัวก็มืดมนทันทีขณะเอ่ยคำตำหนิ “ชิงโม่! การที่เจ้าออกมาเช่นนี้ มันไม่เหมาะสมยิ่งนัก!”

ใบหน้าเรียวเล็กของหลิงชิงโม่มืดมนลง จากนั้นนางก็ดึงแขนเสื้อของเฉินซี และพูดกับนักพรตเต๋าหลิงว่า “ท่านปู่ ดูสิ! นี่คือปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระที่ข้าเคยเล่าให้ฟัง เป็นอย่างไรบ้าง เขายังเด็กจริง ๆ ใช่หรือไม่?”

นักพรตเต๋าหลิงกำลังเดินเข้ามาใกล้ และเจ้าตัวก็เป็นต้องตกตะลึงไปเช่นกันเมื่อเห็นเฉินซี หากแต่ไฟแห่งความโกรธกำลังลุกโชนอยู่ในใจ ดังนั้นชายชราจึงเพียงพยักหน้าให้เฉินซีก่อนจะมองไปทางหลานสาว และพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมองว่า “มาเถอะ กลับไปกับปู่”

หลิงชิงโม่ส่ายหัวราวรัวกลอง และพูดว่า “ไม่ ไม่! ข้าจะไม่กลับไปแม้ว่าปู่จะฆ่าข้าก็ตาม!”

นักพรตเต๋าหลิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็พลันโกรธเสียจนปากของเขากระตุกเมื่อเห็นหลานสาวทำตัวดื้อรั้น “ถ้าเจ้ายังดื้อรั้นต่อไป ท่านปู่ผู้นี้จะลงโทษเสีย!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออก หลิงชิงโม่ดูราวกับหวาดกลัวยิ่ง หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหูข้างขวาแน่น ก่อนจะกรีดร้องขณะวิ่งหนีเหมือนกวางน้อยที่กำลังหนีด้วยความหวาดกลัว

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ช่วยข้าเร็วเข้า ท่านปู่รังแกข้าอีกแล้ว!” หญิงสาวร้องเสียงดังขณะหลบหนี เสียงใสของนางดังก้องไปทั่วทางเดิน

“เจ้ามันอวดดีเกินไป ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้าแน่ไม่ว่าใครจะมาช่วยเจ้าในวันนี้ก็ตาม!” เมื่อเห็นผู้เป็นหลานสาวทำตัวเช่นนี้ ใบหน้าของชายชราพลันกลายเป็นถมึงทึง ก่อนที่นักพรตเต๋าหลิงจะรีบไล่ตามนางไป

ในเวลาไม่นาน ปู่และหลานสาวคู่หนึ่งก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เฉินซีมองดูฉากนี้ด้วยความสนุกสนาน ก่อนจะถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “เซวียนอวิ๋น เหตุใดนางจึงปิดหูก่อนหน้านี้?” การกระทำนั้นแปลกประหลาด และทำให้เขาจดจำมันได้

ผู้ดูแลสาวสวยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าใจเหตุผล นางปิดปากและหัวเราะคิกคักขณะที่พูดว่า “คุณชาย ท่านจะเข้าใจว่าทำไมหลังจากที่ได้ลองหยิกหูนาง”

ในฐานะผู้หญิง นางจึงเข้าใจว่าหญิงสาวที่มีร่างกายพิเศษจะมีจุดที่บอบบางไม่มากก็น้อย เช่น หู คอ ใต้ซี่โครง… หรือแม้กระทั่งในขอบเขตที่มีสถานที่ส่วนตัวมากกว่านั้น

หากมีใครต้องการจัดการกับผู้หญิงคนนั้น การกำหนดเป้าหมายไปยังจุดที่ละเอียดอ่อนนั้น จะทำให้ได้รับผลที่ไม่คาดคิดและน่าอัศจรรย์ยิ่ง

แน่นอนว่าในฐานะผู้หญิง จุดดังกล่าวถึงเป็นของสงวนอย่างยิ่งและจะไม่เปิดเผยได้ง่าย ๆ โดยปกติแล้ว มีเพียงคู่บำเพ็ญที่สนิทสนมเท่านั้นจึงจะรู้ถึงจุดดังกล่าว…

ดังนั้นเซวียนอวิ๋นจึงไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้ มิฉะนั้นจะเป็นการเปิดเผยอีกฝ่ายมากเกินไป

เฉินซีคล้ายเข้าใจบางสิ่งอย่างคลุมเครือ แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่แม้เขาจะคุ้นเคยกับผู้หญิงหลายคนในช่วงชีวิตที่ผ่านมา แต่ชายหนุ่มก็เป็นเพียงกระดาษเปล่าในด้านนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจว่าเหตุใดรอยยิ้มของเซวียนอวิ๋นถึงเป็นเช่นนั้น

เฉินซีส่ายหัวและหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากนั้นเขาจึงเดินตามเซวียนอวิ๋นมาถึงหน้าห้องรับรองพิเศษในทางเดิน

มีแผ่นทองสัมฤทธิ์แขวนอยู่เหนือประตูห้องรับรองพิเศษ และมีหมายเลขเขียนไว้ ‘007’

…

หลังจากที่เฉินซีเข้าไปในห้องรับรองพิเศษ เขาพลันสังเกตเห็นว่ามันเหมือนโลกที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง มันถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ในขณะที่ผังอักขระยันต์แขวนไว้ตรงกลางอย่างโดดเด่น

เมื่อเทียบกับม่านแสงในห้องโถงใหญ่ ม่านของที่นี่กว้างกว่า และเส้นยันต์อักขระที่ไหลอยู่ภายในนั้น ก็ทำให้ดูเหมือนทะเลสาบที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ตามข้อมูลที่เซวียนอวิ๋นให้ไว้ ห้องรับรองพิเศษนี้มีเพียงสิบห้องเท่านั้น และมันได้ถูกจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับผู้บ่มเพาะที่น่านับถืออย่างยิ่ง หรือเพื่อให้ปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระใช้งานโดยเฉพาะ ดังนั้นแม้มันจะว่างเปล่า ผู้อื่นก็จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

เฉินซีมองไปรอบ ๆ ห้องรับรองนี้ ก่อนที่ตัวเขาจะหันไปสนใจวัตถุสองชิ้น

อย่างแรกคือเบาะทำสมาธิที่ถักทอจากกิ่งและใบของต้นหม่อนแห่งความว่างเปล่าในยุคบรรพกาล กับพู่กันสีเขียวสดที่เล็กราวนิ้วก้อยและแผ่สัมผัสที่เย็นเยือกออกมา

วัตถุทั้งสองชิ้นนี้ดูไม่ธรรมดาเมื่อมองแวบแรก เฉินซีนั่งขัดสมาธิบนเบาะ และรู้สึกได้ถึงพลังงานที่เย็นสดชื่นที่ไหลเวียนเข้าไปในจิตใจของเขาทันที ทำให้จิตวิญญาณของชายหนุ่มรู้สึกปลอดโปร่งเบาสบาย

เขาหยิบพู่กันยันต์ขึ้นมาและลูบมันเบา ๆ ซึ่งก็ให้ความรู้สึกสบายมากเช่นเดียวกัน

เฉินซีพอใจมาก เขามาที่ห้องโถงใหญ่เพื่อซ่อมแซมค่ายกลยันต์อักขระ ดังนั้นการทำเช่นนี้ในห้องรับรองพิเศษ จะช่วยประหยัดเวลาได้มากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย และเขาจะไม่ต้องกังวลว่าจะถูกรบกวนจากผู้อื่น

“คุณชาย ม่านแสงนี้แตกต่างจากม่านในห้องโถงใหญ่ มันสามารถแสดงค่ายกลยันต์อักขระที่เสียหายทั้งหมดที่อยู่ภายในหอคอยยันต์อักขระนี้ และท่านสามารถเลือกได้ว่าจะซ่อมแซมค่ายกลส่วนใดก่อน” เซวียนอวิ๋นอธิบายจากด้านข้างด้วยเสียงที่แผ่วเบา “กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ คุณชายสามารถเลือกค่ายกลอักขระยันต์ทั้งสามพันหกร้อยแห่งในห้องโถงใหญ่เพื่อทำการซ่อมแซมได้เจ้าค่ะ”

เฉินซีพูดด้วยความประหลาดใจ “จะเป็นอย่างไรหากค่ายกลอักขระยันต์ที่ข้าเลือก เป็นอันเดียวกับที่เหล่าผู้บ่มเพาะในโถงใหญ่เลือกเช่นกัน”

เซวียนอวิ๋นยิ้มเบา ๆ “คุณชายจะได้รับความสำคัญกว่าแน่นอนเจ้าค่ะ”

เฉินซีพยักหน้า จากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรอีกในขณะที่มุ่งความสนใจไปยังม่านแสงเบื้องหน้า

เซวียนอวิ๋นถอยไปยืนด้านข้างเงียบ ๆ เมื่อนางเห็นสิ่งนี้ จากนั้นหญิงสาวจึงนั่งขัดสมาธิบนพื้น และตราบใดที่เฉินซีมีคำสั่ง นางก็จะดำเนินการทันที ซึ่งนี่เป็นสิทธิพิเศษที่มีเฉพาะแขกผู้มีเกียรติในห้องรับรองพิเศษเท่านั้นที่จะได้รับ

ณ มุมตะวันตกเฉียงเหนือของห้องโถงใหญ่ ภายในห้องทางด้านหลังอันกว้างขวางมีม่านแสงขนาดมหึมาลอยอยู่ที่นั่นและวูบไหวไม่หยุด

เมื่อมองอย่างระมัดระวัง ม่านแสงนั้นถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนอย่างน่าประหลาด โดยแบ่งเป็นส่วนของห้องโถงหลักและห้องรับรองพิเศษ

ใต้ป้ายห้องรับรองพิเศษมีหมายเลขเรียงกันสิบห้อง ตั้งแต่ 001 ถึง 0010

และใต้ฉลากสำหรับห้องโถงใหญ่มีหมายเลขสามพันหกร้อยตำแหน่งที่แสดงไว้เช่นกัน อีกทั้งยังแสดงไว้อย่างเป็นระเบียบและชัดเจนตั้งแต่หนึ่งถึงสามพันหกร้อย

ตัวเลขเหล่านี้แสดงบนทุกม่านแสงในห้องโถงใหญ่และห้องรับรองพิเศษ ซึ่งใต้ตัวเลขเหล่านี้คือกลุ่มตัวเลขรองที่เคลื่อนไหวและเปลี่ยนแปลงไม่หยุดหย่อน

ตัวเลขรองเหล่านี้แสดงถึงพลังธรรมเทพ และตัวเลขตัวเดียวแทนดาวหนึ่งดวง

ในขณะนี้ มีเจ้าหน้าที่ของโถงอันดับเก้ากำลังนั่งตัวตรงเบื้องหน้าม่านแสงนี้ ขณะใช้แผ่นหยกในมือเพื่อกู้คืนการเปลี่ยนแปลงของตัวเลขบนม่านแสงอย่างระมัดระวัง

มีการแบ่งงานกันทำ บางคนรับผิดชอบในการบันทึกห้องรับรองพิเศษ บางคนรับผิดชอบในการบันทึกตามหมายเลขในห้องโถงใหญ่ และพวกเขาจะใช้แผ่นหยกเพื่อบันทึกทุกการเปลี่ยนแปลงบนม่านแสง

พวกเขาทำสิ่งนี้เพื่อวิเคราะห์ความสำเร็จของบรรดาผู้ที่ซ่อมแซมค่ายกลยันต์อักขระ และความสามารถในการซ่อมแซมหอคอยอย่างแม่นยำ

ตัวอย่างเช่น ดาวยี่สิบสี่ดวงแสดงอยู่ใต้ตัวเลขที่แสดงถึงหมายเลขสี่ร้อยหกในห้องโถงใหญ่ แต่อีกฝ่ายใช้เวลาสามวันเพื่อรับพลังธรรมเทพจำนวนนี้ ดังนั้นจึงสามารถตัดสินได้ว่าระดับของคนผู้นี้อยู่ในระดับธรรมดาเท่านั้นและไม่คุ้มค่าที่จะให้ความสนใจ

มีเพียงปรมาจารย์ค่ายกลยันต์อักขระที่ใช้ช่วงเวลาสั้น ๆ เพื่อรับพลังธรรมเทพจำนวนมากเท่านั้นที่จะเป็นจุดสนใจของพวกเขา และตราบเท่าที่พวกเขาสังเกตเห็นคนผู้นั้น บรรดาเจ้าหน้าที่ของโถงอันดับที่เก้าก็จะใช้ความพยายามอย่างมากในการผูกสัมพันธ์

เพราะไม่ว่าอาชีพใดในโลกนี้ กลุ่มคนที่สามารถบรรลุสู่จุดสูงสุดได้ก็คือสิ่งมีชีวิตที่ต่อสู้เพื่อแย่งชิงมากที่สุดตลอดกาล และถ้าพวกเขาสามารถผูกมัดเป็นหนึ่งเดียวได้ เมื่อนั้นผลประโยชน์นับไม่ถ้วนย่อมเข้ามา

โดยเฉพาะสำหรับโถงอันดับที่เก้า เพราะพวกเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการส่งผู้มีความสามารถสูงสุดในเต๋าแห่งยันต์อักขระไปยังสี่ตระกูลใหญ่ ดังนั้นการวิเคราะห์ตัวเลขบนม่านแสงโดยละเอียดจึงกลายเป็นงานประจำวันของเจ้าหน้าที่เหล่านี้

“เอ๊ะ! การเปลี่ยนแปลงของตัวเลขนี้รวดเร็วมาก!” ทันใดนั้น เสียงประหลาดใจและงุนงงก็ดังขึ้น จนทำลายความเงียบในห้องไป

“ลวี่อิง เจ้าเอะอะเสียงดังเรื่องอันใด!?” มีคนไม่พอใจและตำหนิ

ชายหนุ่มที่ชื่อลวี่อิงดูราวกับไม่ได้รู้ตัว ดวงตาของอีกฝ่ายกำลังจับจ้องไปที่หมายเลขที่รับผิดชอบ ในขณะที่ความตกใจเพียงเล็กน้อยได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะร้องออกมาโดยไม่อาจควบคุม “สวรรค์! ความเร็วนี้เป็นเพียง… เพียงแค่…”

หลังจากสำลักคำพูดเป็นเวลานาน ใบหน้าของเจ้าตัวพลันกลายเป็นแดงระเรื่อ แต่เขาก็ไม่สามารถหาคำที่เหมาะสมมาอธิบายได้

“ลวี่อิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ในขณะนี้ คนอื่น ๆ เริ่มตื่นตระหนกบ้างแล้ว และพากันหันมาให้ความสนใจ

เมื่อพวกเขาพบเห็นสิ่งเดียวกับที่ลวี่อิงมองเห็น ใบหน้าของพวกเขาก็แข็งทื่อทันที ในขณะที่ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง และปากของพวกเขาก็อ้าค้าง ทำหน้าราวกับเห็นผี!