บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 925

บทที่ 925 สังหารโหดจนถึงห้องโถง

บทที่ 925 สังหารโหดจนถึงห้องโถง

ภายในโถงมหาวีรชน

ดอกบัวสีทองดูพร่างพราวผลิบานบนพื้นดิน มันเปล่งแสงเป็นสายฝนสีดอกกุหลาบและปราณมงคลออกมา อีกทั้งยังมีเสียงมังกรคำราม วิหคเพลิงขับขาน และเสียงสวดของมหาเต๋า ทำให้บรรยากาศภายในห้องโถงดูศักดิ์สิทธิ์งดงามยิ่งนัก

ปิงซื่อเทียนกับชิงซิ่วอี้ยืนหันหน้าเข้าหากันอยู่ตรงกลาง ระหว่างคนทั้งคู่มีน้ำถ้วยหนึ่งวางไว้ น้ำนี้เรียกว่านิรมล มันเป็นน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่บริสุทธิ์ที่สุดในใต้หล้า แค่หยดหนึ่งยังมีมูลค่ามหาศาล

ดังนั้นมูลค่าของนิรมลวารีถ้วยนี้จึงสูงค่ามาก

ในตอนนี้ อวี้เจินยืนอยู่ทางด้านหลังคนทั้งสอง ในมือถือแหวนหยกสองวงไว้ มันเป็นแหวนเรียบง่ายที่มีสีอ่อน ส่องประกายสีทองออกมาอ่อน ๆ

แหวนคู่นี้เรียกว่า ‘ปัญญาเซียน’ ทำมาจากเขาของอสูรเซียนแรดวิญญาณ ซึ่งไม่สามารถหาได้จากภพมนุษย์ แม้กระทั่งในภพเซียนยังนับเป็นสมบัติล้ำค่าที่ได้มาอย่างยากลำบาก

อวี้เจินค่อย ๆ จุ่มแหวนลงในนิรมลวารีอย่างระมัดระวังด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

ตามคำร่ำลือนั้น หลังจากแหวนปัญญาเซียนได้รับการชำระล้างจากนิรมลวารีและสวมใส่โดยคู่บำเพ็ญแล้ว พวกเขาก็จะได้รับคำอวยพรจากสรวงสวรรค์

จิตใจและความรู้สึกไม่เพียงจะเชื่อมถึงกันเท่านั้น แต่จะได้โชคจากมหาเต๋ามาอีกด้วย เมื่อบ่มเพาะพลังต่อไป ถึงจะอยู่ห่างกันสุดขอบโลก แต่หากอีกฝ่ายเกิดปัญหา อีกคนก็จะสัมผัสได้ ทำให้มันเป็นแหวนที่วิเศษนัก

บรรยากาศในห้องโถงนั้นเงียบสงบ ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายจากทั่วทุกสารทิศต่างจับจ้องมันด้วยใบหน้าเคร่งเครียด คล้ายว่ากำลังจ้องมองพิธีกรรมอันยิ่งใหญ่ของการผูกสัญญาคู่บำเพ็ญ

มีเพียงเลี่ยเผิงที่สีหน้าไม่ดีนัก ทั้งยังไม่อาจปิดบังสีหน้าไว้ได้อีกต่อไป

เขารู้ดีว่าเมื่อปิงซื่อเทียนกับชิงซิ่วอี้สวมแหวนกันเมื่อไรก็ไม่อาจหยุดพิธีนี้ได้อีกต่อไป

หรือก็คือเมื่อมีผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายมาเป็นสักขีพยานเช่นนี้ หากตอนจบพิธีมีใครคัดค้านขึ้นมา ก็เท่ากับว่าเป็นศัตรูกับทุกคนในห้องโถงนี้!

ซึ่งเป็นสาเหตุให้ปิงซื่อเทียนเชื้อเชิญผู้มีฝีมือทั้งหลายในแดนภวังค์ทมิฬมาเป็นสักขีพยานในพิธีนี้ด้วย

และก็เป็นเพราะเหตุนี้ที่ลู่เป๋ยอวี่จัดการหยุดเฉินซีไว้ที่ด้านนอกนิกาย

ส่วนเรื่องเดิมพันระหว่างปิงซื่อเทียนกับเฉินซีนั้น หลังจากจบพิธีไปก็ได้ผู้ชนะแล้วไม่ใช่หรือไร?

นี่คือแผนการของลู่เป๋ยอวี่ แน่นอนว่าในเมื่อกล้าทำเช่นนี้ ย่อมเป็นสิ่งที่ปิงซื่อเทียนสั่งมาเป็นแน่

ตอนนี้อวี้เจินชำระล้างแหวนเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางถือมันไว้ในมือข้างละวง สีหน้ายังคงความสุขุมเยือกเย็นอยู่

เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้ก็ยิ่งมีความเคร่งขรึมมากขึ้นแล้วพากันจ้องเหตุการณ์นิ่ง เพราะรู้ดีว่ากำลังจะได้เห็นช่วงสำคัญของพิธีคู่บำเพ็ญเพียรแล้ว

ถึงแม้จะอยู่มานานหลายปี แต่ผู้เยี่ยมยุทธ์ทั้งหลายก็อดเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจไม่ได้ มีทั้งรู้สึกยินดี ริษยา และชื่นชมไปพร้อม ๆ กัน

และยังมีอีกอารมณ์ที่ทุกคนอดคิดเหมือนกันไม่ได้ เหตุใดถึงจังหวะสำคัญเช่นนี้แล้วเฉินซียังไม่มาสักที?

หรือจะเป็นอย่างที่ผู้อาวุโสสูงสุดเจียงเซิงไห่แห่งหอกระบี่สยบดวงใจว่าไว้จริง? เพราะเจ้าตัวรู้ดีว่าอย่างไรก็แพ้พนันแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีหน้ามาปรากฏตัวในวันนี้?

“ซื่อเทียน ซิ่วอี้ สวมแหวนนี้เสีย แล้วพวกเจ้าก็จะเป็นคู่บำเพ็ญกัน ต่อไปเมื่อพวกเจ้าบ่มเพาะร่วมกันก็ย่อมสนับสนุนกัน รักกัน และให้ความเคารพกันในฐานะคู่บำเพ็ญ ถนอมความสัมพันธ์กันเอาไว้…” อวี้เจินเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำทว่าดังกังวานไปทั่วทั้งห้องโถง เป็นเสียงให้พรที่เคร่งขรึมนัก

ปิงซื่อเทียนรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก นัยน์ตาเป็นประกายดั่งดวงดารา ส่งสายตาอ่อนโยนมองชิงซิ่วอี้ที่อยู่ข้างกาย และเอ่ยขึ้นก่อนอวี้เจินจะทันพูดจบว่า “ขอขอบคุณความเมตตาของสหายเต๋าทั้งหลายและอาจารย์ป้าอวี้เจินที่มอบให้แก่พวกเรามากมาย ช่วยเป็นสักขีพยานให้ข้ากับซิ่วอี้ด้วย ต่อไปข้าจะปฏิบัติต่อนางเหมือนปฏิบัติต่อตนเอง ให้ฟ้า ตะวันและจันทราเป็นสักขีพยานแก่ใจข้า”

ชิงซิ่วอี้เบ้ปากแต่ยังคงความสงบไว้ ตั้งแต่ต้นจนจบ นางยังคงสีหน้านิ่งสงบไร้ความรู้สึกใด ราวกับว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องอันใดในห้องโถงนี้

แต่ปิงซื่อเทียนไม่ได้สนใจ

กลับเป็นอวี้เจินที่ดูจะรู้ว่าชิงซิ่วอี้จะต้องทำเช่นนี้ เพราะนางดูไม่ตกใจแม้แต่น้อย หลังจากได้ยินปิงซื่อเทียนเอ่ยเช่นนั้นแล้ว นางก็เผยรอยยิ้มพยักหน้ากล่าวว่า “รีบสวมแหวนเสียสิ”

ว่าแล้ว นางก็ยื่นแหวนทั้งสองวงให้

ในจังหวะนั้น แม้กระทั่งปิงซื่อเทียนที่มีนิสัยเช่นนั้นยังอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ คิดจะสวมแหวนให้ตนเองก่อนแล้วค่อยสวมให้ชิงซิ่วอี้

“ข้าคัดค้าน!” เป็นตอนนั้นเองที่มีน้ำเสียงหนักแน่นเอ่ยขัดขึ้นมา มันเป็นเหมือนฟ้าผ่าท่ามกลางบรรยากาศเงียบสนิท ทำให้ทุกคนชะงักไปทันที

ผู้อาวุโสเลี่ยเผิงลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ นัยน์ตาทั้งสองแทบลุกเป็นไฟตอนที่กวาดสายตามองทุกคน ก่อนจะมาหยุดลงที่ปิงซื่อเทียน “สหายเต๋าปิง ผู้ชนะเดิมพันระหว่างเจ้ากับเฉินซียังไม่ตัดสิน แต่เจ้าจะผูกคู่บำเพ็ญเพียรกับสหายเต๋าซิ่วอี้แล้วหรือ? นี่มันไม่ยุติธรรมเลยไม่ใช่หรือไร?”

สีหน้าของลู่เป๋ยอวี่กับอวี้เจินขรึมขึ้นทันที พวกเขากำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ถูกปิงซื่อเทียนหยุดไว้

เขาเลิกคิ้วสูงเล็กน้อย ภายในแววตามีจิตสังหารวาดผ่าน สายตาจับจ้องไปที่เลี่ยเผิงอยู่นานก่อนจะส่ายหน้า “ท่านไม่ได้สังเกตเลยหรือว่าแม้แต่ซิ่วอี้ก็ยังไม่คัดค้านเลย? ส่วนเรื่องเฉินซีน่ะ ฮ่า ๆ! พอเขามาถึงที่นี่ก็คงต้องสังหารตนเองชดใช้ความผิดแล้ว!”

ถึงตอนนี้ปิงซื่อเทียนก็เอ่ยเสียงเรียบมาจากอีกด้านหนึ่ง “อาจารย์ป้าอวี้เจิน กลับมาเถอะ ก็แค่สหายคนหนึ่งที่คุมอารมณ์ตนเองไม่อยู่ เขาอยากไปก็ให้เขาไปเถอะ แต่ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเล่า”

“เพ้ย!” เลี่ยเผิงถุยน้ำลายใส่ด้วยความโกรธ จากนั้นจึงก้าวออกไปด้วยความเกรี้ยวกราด

ครืน!

ทว่ายังไม่ทันก้าวไปถึงทางออก พลันเกิดเสียงสนั่นดังขึ้น ก่อนที่เงาดำหนึ่งจะถูกโยนเข้ามาในห้องโถง มันกลิ้งหลุน ๆ อยู่บนพื้นแล้วกระอักเลือดออกมาไม่หยุด

เหตุการณ์กระทันหันนี้ทำให้ทุกคนถึงกับอึ้งไป ยิ่งเมื่อเห็นคนที่กองอยู่กับพื้น นัยน์ตาทุกคนต่างเบิกกว้างด้วยความไม่อยากเชื่อ

ร่างของคนผู้นั้นโชกด้วยเลือด ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ใบหน้าสองข้างบวมเป่งเหมือนหมูป่าถูกเชือด แต่พอมองดี ๆ ก็เห็นว่าเป็นประมุขนิกายวิถีกระแสสวรรค์ ลู่เป๋ยอวี่นั่นเอง!

หากไม่ใช่เพราะทุกคนคุ้นเคยกับเขาดีก็คงจำไม่ได้แล้ว ช่วยไม่ได้นี่นะ ก็สภาพคนตรงหน้าย่ำแย่เกินไปจริง ๆ

“ศิษย์น้องลู่!’

“ศิษย์หลานเป๋ยอวี่! ชั่วร้ายนัก! เป็นฝีมือใครกัน?”

ปิงซื่อเทียนกับอวี้เจินร้องออกมาด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ ผ่านไปเพียงชั่วอึดใจเดียว ลู่เป๋ยอวี่จะถูกทุบตีจนถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?

“ขวางทางข้าเช่นนี้ ข้าไม่สังหารทิ้งก็นับว่าเมตตามากแล้ว” จังหวะนั้นเองที่น้ำเสียงเรียบเรื่อยดั่งน้ำนิ่งดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง หลังจากน้ำเสียงก็ตามมาด้วยร่างสูงที่อาบไปด้วยแสงตะวันที่เยื้องย่างเข้ามาด้านในอย่างมั่นคง

เขาอยู่ในชุดสีเขียว รูปลักษณ์หล่อเหลา สองมือไพล่หลัง กวาดสายตามองไปรอบตัว เผยความรู้สึกกดดันราวกับเขาคือผู้ถืออำนาจสูงสุด

น่าตกใจนักที่เขาคือเฉินซีนั่นเอง!

ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาด้านใน ทุกสายตาก็จับจ้องไปทางเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน ในสายตาเหล่านั้นมีทั้งความมึนงง ความชื่นชม ความเกลียด และความรู้สึกอื่น ๆ อีกมากมาย

“ไอ้หนู ในที่สุดก็มาถึงสักที!” เลี่ยเผิงนัยน์ตาเป็นประกาย เอ่ยเสียงงึมงำด้วยความยินดี

เฉินซีไม่สนใจสายตาที่มองมาของผู้อื่น เขาพยักหน้าเบา ๆ ให้เลี่ยเผิงแล้วกล่าวขึ้นว่า “อาจารย์ลุงเลี่ยเผิง ท่านดูให้ดีก็พอ ที่เหลือข้าจัดการเอง”

น้ำเสียงเขานิ่งสงบ เผยแววน่าเกรงขามออกมา