บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 130

มองผ่านจากกระจกมองหลัง เห็นรถเก๋งสีดำคันหนึ่ง พวกเขาตามอยู่ข้างหลังอย่างไม่ใกล้ไม่ไกล จนมาถึงโรงแรมที่คณะกรรมการจองไว้ให้

ฉินเทียนสีหน้าเรียบเฉย เดินมาเป็นเพื่อนซูซูจนถึงห้องพัก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็เป็นงานเลี้ยงค็อกเทลปาร์ตี้ หลังจากคาร์ลได้แนะนำกำหนดการคร่าวๆของค็อกเทลปาร์ตี้ พูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจเล็กน้อย : “คุณฉิน มันเป็นแบบนี้”

“ในฐานะที่เป็นคนแนะนำ สิทธิของผม มีเพียงหนึ่งคนที่ผมจะพาเข้างานได้ ท่านคิดว่า?”

ฉินเทียนคิดสักพัก แล้วพูดว่า : “งั้นก็ให้ภรรยาผมไปเถอะ”

“พอดีว่าผมอยากไปเดินเล่นข้างนอก ชื่นชมทิวทัศน์ของเมืองหลานของพวกคุณสักหน่อย”

คาร์ลยิ้ม : “เชื่อว่าทิวทัศน์ของเมืองหลานของพวกเรา ไม่ทำให้คุณฉินผิดหวังแน่นอน”

“ออกจากโรงแรมไป เดินไปไม่ไกลก็คือโบสถ์คริสต์ท่านสามารถไปชมได้”

“ใช่แล้ว ต้องการให้ผมแนะนำไกด์ให้ท่านสักหนึ่งคนไหมครับ?”

“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณ”

“ดูแลภรรยาผมให้ดี”

ฉินเทียนรู้สึกว่าคาร์ลคนนี้ถือเป็นสุภาพบุรุษที่มีคุณค่าอย่างแท้จริง มีรสนิยมดีมาก และก็มีมารยาทด้วย

รวมกับศักดิ์ศรีของเขาในพื้นที่ ซูซูไปกับเขา น่าจะไม่เกิดเรื่องเกิดราว

แต่พอดีเขามีเรื่องอีกอย่างที่ต้องจัดการ

นั้นคือ รถเก๋งสีดำคันนั้นที่ตามเขามาจากสนามบินจนถึงโรงแรมมาโดยตลอด

ในขณะนี้ ยังจอดอยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม

งานนิทรรศการครั้งนี้ มีความหมายสำหรับซูซูอย่างมาก ฉินเทียนไม่ยอมให้เกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นแน่นอน ดังนั้นเขาอยากจะลากคนพวกนี้ออกไปจัดการอย่างลับๆ

หลังจากที่เตือนซูซู เขาแกล้งทำเป็นเหมือนนักท่องเที่ยว ออกจากโรงแรมไปคนเดียว

เป็นจริงตามคาด รถเก๋งสีดำที่อยู่ตรงข้าม รีบขับตามเขามาทันที

นั้นก็อธิบายได้ว่าจุดประสงค์ของฝ่ายตรงข้ามนั้นคือเขาเอง ไม่ใช่ซูซู

เพิ่งจะมาถึงก็โดนสะกดรอยตาม เห็นได้ชัดมากว่าถูกเปิดเผยข้อมูลเดินทางแล้ว

ในบรรดาคนที่เขาเคยทำความผิดด้วยในช่วงนี้ มีอำนาจที่จะหานักฆ่ามืออาชีพชาวต่างชาติได้มีแค่หยิบมือ

ใครคือผู้อยู่เบื้องหลัง พอเรียกชื่อเท่านั้นก็จะโผล่ออกมา

มิน่าละตอนอยู่หลงเจียงไม่มีความเคลื่อนไหวใดใด ที่แท้วางแผนมาที่นี่แล้วเหรอ ในสายตาของเขาเปลี่ยนเป็นความต้องการในการฆ่าอย่างรวดเร็ว

เขาเดินผ่านถนนที่คึกคัก จนมาถึงโบสถ์คริสต์คนที่นี่มากหน้าหลายตา เป็นโอกาสดีที่จะลงมือ

ฉินเทียนใจเปิดโอกาสให้ฝ่ายตรงข้าม ใครจะไปรู้ รถเก๋งสีดำจอดอยู่ที่ประตูทางเข้าโบสถ์ และไม่มีคนลงมาจากรถ

เห็นท่า พวกเขาอยากเลือกที่จะลงมือในสถานที่เปลี่ยว

หรือไม่ก็ คนพวกนี้มาแค่สะกดรอยตาม คนที่มีหน้าที่ลงมือที่แท้จริง ยังไม่ปรากฎตัวออกมา

ออกจากเมืองไปยังทิศใต้ ก็เป็นเทือกเขาแอลป์ที่มีชื่อเสียงอย่างมาก คนที่นั้นน้อยบางเบา เป็นสถานที่ดีในการลักพาตัวมาฆ่า

ได้ กูก็จะให้ความร่วมมึงกับพวกมึงครั้งหนึ่ง

ฉินเทียนออกจากโบสถ์คริสต์ กวักมือเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง

เตรียมจะบอกคนขับรถว่า ไปลานสกีเทือกเขาแอลป์ แม่หนูใส่หน้ากากอนามัยคนหนึ่งเดินพุ่งเข้ามาจากระยะไกล

“รอก่อน!”

“เธอพุ่งเข้ามาในรถ รีบปิดประตูรถ”

“รีบออกรถ!”

“เร็ว!”

“มีคนตามฉันมา!”

คนขับรถยังคิดว่าเจอโจรปล้นแล้ว รีบออกรถทันที

ฉินเทียนเห็น รถเก๋งสีดำทั้งสองคันนั้นรีบตามมาติดๆ

“ไม่ใช่สิ คุณผู้หญิงท่านนี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“ผมเรียกรถก่อนนะ ผมต้องออกไปนอกเมือง ไปเทือกเขาแอลป์”

ผู้หญิงหันศีรษะออก ดูเหมือนไม่อยากให้ฉินเทียนเห็นหน้าของเธอ

พูดติดอ่าง : “ทุกคนล้วนเป็นคนบ้านเดียวกัน ช่วยสักหน่อยเถอะ!”

“ฉันวิ่งออกมาอย่างยากลำบาก”

พูดแล้ว หันไปมองข้างนอกด้วยความกังวล ปรากฏว่าไม่มีคนตามมา แววตาแสดงออกถึงความภูมิใจแบบมีเล่ห์เหลี่ยม

ดวงตาสวยงามมาก

ถึงแม้จะใส่หน้ากากอนามัยอยู่ แต่ก็พอมองออกว่า เป็นสาวสวย

แต่ก็นึกไม่ออกแล้ว

หรือว่าสาวงามของโลกนี้ล้วนมีความคล้ายคลึงกันเล็กน้อย

เขาส่ายหัวไปมา : “คุณผู้หญิงมีชื่อว่าอะไร”

“ฉัน.....”ขนตาอันเรียวยาวของหญิงสาวกระพริบปริบๆ ดวงตาสวยใสเจ้าเล่ห์ : “ฉันชื่อหลิวเสี่ยวฮัว”

หลิวเสี่ยวฮัว？ฉินเทียนไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ

เห็นว่าฉินเทียนไม่รู้จักตัวเอง หลิวเสี่ยวฮัวดูเหมือนว่าภาพลักษณ์ไอดอลได้หายไปแล้ว กลายเป็นผ่อนคลายขึ้นเยอะมาก

เธอเป็นคนคุยเก่งมาก เล่าเกร็ดความรู้เล็กน้อยของเทือกเขาแอลป์ขึ้นมา

“คูณฉิน คุณเล่นสกีเป็นไหม?”

“เทือกเขาแอลป์เป็นดินแดนแห่งการเล่นสกี”

“ในตอนนี้ แม้ว่ายังไม่ถึงช่วงไฮซีชั่นของการเล่นสกี แต่บนเขาก็หิมะตกแล้ว พวกเราไปดูกันเถอะ!”

“คนน้อย ราคาไม่แพง ยังได้เล่นอย่างมีความสุข”

ฉินเทียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ : “ฟ้าใกล้มืดแล้ว.....”

คนขับรถพูดแทรก : “พวกคุณสามารถพักที่โรงแรมในลานสกีได้นะ ห้องพักดีกว่าในเมืองเยอะเลย”

“นี่เรียกว่าอะไรนะ อืม พวกคุณสองคนบ้านเดียวกันได้พบกันในต่างแดน สามารถมีความฝันแห่งฤดูใบไม้ผลิที่หายไปด้วยกันได้”

หลิวเสี่ยวฮัวหน้าแดง : “พี่ชาย ประโยคก่อนหน้าถูกต้องแล้ว แต่ประโยคหลังก็ไม่จะเป็นแล้ว”

คนขับรถ : “ทำไมล่ะ? ความฝันแห่งฤดูใบไม้ผลิที่หายไป ไม่ได้บ่งบอกว่ามีคืนที่แสนหวานเหรอ?”

หลิวเสี่ยวฮัวกลั้นยอ้ม แล้วอธิบาย : “ใช่บ่งบอกว่าเป็นคืนที่แสนหวาน แต่นั้นเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิ ตอนนี้ก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว”

คนขับรถถอนหายใจ : “ภาษาและวัฒนธรรมของพวกคุณทางตะวันออก ช่างลึกซึ้งจริงๆ งั้นขอให้ความฝันแห่งฤดูหนาวของพวกคุณหายไป”

หลิวเสี่ยวฮัวหัวเราะอย่างมีความสุข มองไปยังร่างกายของฉินเทียนไปมาตามสัญชาตญาณ

ร่างกายของผู้หญิงต้องมีกลิ่นเฉพาะหอมแตะจมูก ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เขายอมรับ ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เป็นพิเศษอย่าหนึ่ง เขายิ่งรู้สึกขึ้นเรื่อย ๆ น่าจะเคยเจอกันที่ไหน

แต่ก็คิดไม่ออก

แต่ว่าเขาก็ขี้เกียจไปคิดแล้ว ข้างหน้าก็คือลานสกีที่โล่งกว้าง รถเก๋งสีดำได้ตามมาแล้ว รีบจัดการให้เสร็จโดยเร็ว กลับไปหาภรรยาคือสิ่งที่ถูกต้อง