บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 190

“แย่จัง” หลิวหรูยู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “ปรมาจารย์หวังเล่นกลได้ดี หลอกลวงพวกเราได้หมดทุกคนเลย ”

ในขณะที่ทุกคนหัวเราะ พวกเขาก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เป็นกลอุบายเล็กน้อย และแม้แต่พวกเขาก็มองพลาดไปแล้ว

“ไอ้สารเลว ! ”นายท่านอานกั๋วพูดอย่างโกรธเคือง “คุณพึ่งสิ่งนี้ เพื่อโอ้อวด และเอามาหลอกคนงั้นเหรอ ? ”

“ ไร้ยางอาย ! ”

เมื่อคิดว่าตัวเองอายุขนาดนี้แล้ว ในที่สุดผู้ที่ไม่เชื่อพระเจ้ามาตลอดชีวิต ก็เกือบถูกหลอกด้วยกลอุบายเล็ก ๆ นี้แล้ว

นายท่านโกรธมากจนหายใจไม่ออก จนไอออกมาเสียงดัง

“คุณปู่ ! ”

“นายท่านโปรดระงับโทสะ！”

“ นายท่าน สุขภาพสำคัญ ! “หลิวหรูยู่และกลุ่มคนรับใช้ รีบปลอบโยนเขา

“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าคุณ ! “หูปินดึงมีดออกมา และคว้าผมของหวังเซิน

หวังเซินกรีดร้องทันทีราวกับหมูที่ถูกฆ่า คุกเข่าลงอ้อนวอนขอความเมตตา “ไม่！”

“อย่าฆ่าฉัน ! ”

“นายท่านได้โปรดเมตตาด้วย！”

“อันที่จริงฉัน อันที่จริงก็แค่อยากจะแสดงมายากล และอวยพรวันเกิดให้นายท่าน ! ”

“จริงนะ ตีให้ตายฉันก็ไม่กล้าทำร้ายนายท่านหรอกครับ ！”

อานกั๋วถอนหายใจ โบกมือแล้วพูดว่า “วันเกิดเป็นวันนี้ เห็นเลือดจะเป็นลางไม่ดี ”

“นอกจากนี้ มันไม่ใช่ความผิดทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ ยังเป็นบาปดั้งเดิมของพวกเรา ที่เพ้อฝันและฝันถึงสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา”

“มันไม่ใช่ความผิดทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ ไม่ใช่หรือว่าเป็นบาปดั้งเดิมสำหรับพวกเราที่เพ้อฝัน และฝันถึงสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา “

“ถ้าปราศจากความช่วยเหลือจากเรา เขาคงไม่มีวันนี้ ”

“ช่างเถอะ ปล่อยเขาไปเถอะ”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หัวเราะและพูดว่า “ไม่คิดว่าชีวิตของฉันอานกั๋วผู้นี้ มันเป็นเรื่องของชีวิตและความตาย ไม่เห็นด้วยก็ต้องทำ เมื่อแก่ตัวลง ก็เกือบถูกจอมเวทหลอก เพราะฉันโลภชีวิตและกลัวความตาย ”

“ละอายใจ น่าละอายใจ ! ”

“ในเมื่อพระเจ้าได้กำหนด ให้ฉันมีชีวิตอยู่มาหลายปีขนาดนี้ ฉันก็ควรจะยอมรับมัน ”

“นอกจากนี้ คนเราจะเจ็ดสิบปีนั้นหายาก มันก็เพียงพอแล้ว ! ”

“เอาละ ทุกคนไม่ต้องเสียใจแล้ว ตามฉันไปเจอแขกที่ด้านหน้ากันเถอะ”

เดิมทีที่ไม่มีความหวัง ดังนั้นเขาเลยยอมรับง่าย ๆ แต่ว่า หวังเซินก็กลับมาให้ความหวังเขาอีกครั้ง

ความหวังนี้ กลับพังทลายลงในชั่วพริบตา บอกตามตรง ไม่ว่าใครก็ล้วนทนไม่ได้

หายากมากที่ชายชราจะเป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่า เขาจะแก่ขึ้นมากในทันที

แสงศักดิ์สิทธิ์บนร่างกาย หายไปอย่างรวดเร็ว

เขายืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอก เมื่อเห็นฉินเทียน เขายิ้มและพูดว่า “น้องฉิน การแสดงของคุณเมื่อครู่นี้ มันไม่เลวเลยจริง ๆ ”

“ถ้ามีโอกาส พวกเราก็เรียนรู้กันไป”

“มาแล้วคือแขก มาเถอะ ตามฉันไปด้านหน้า ไปพบกับแขกเหล่านั้นด้วยกัน ”

ฉินเทียนไม่ขยับ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “นายท่าน พวกนี้ล้วนไม่สำคัญ”

“หวังเซินไม่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของท่านได้ ไม่ได้หมายความว่าฉันทำไม่ได้ ”

“อย่าลืมสิ ฉันมา ก็เพื่อมอบชีวิตให้คุณเพิ่มไปอีกสามสิบปี ”

“คุณพูดว่าอะไรนะ ? ”อานกั๋วตกตะลึง

คนอื่น ๆ ต่างก็มีท่าทางที่ซับซ้อนเช่นกัน พวกเขาเพิ่งประสบกับเรื่องวุ่นวาย จนพวกเขาไม่มีความหวังแล้ว

ตอนนี้ ฉินเทียนยังกล้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร ?

นี่ไม่ใช่ต้านพายุเหรอ !

แววตาของหลินหรูยู่เป็นประกายและพูดว่า “คุณปู่คะ ให้ฉินเทียนลองดูเถอะค่ะ ! ”

“ถ้าเกิดว่าสามารถรักษาได้ล่ะ ?”

อานกั๋วขมวดคิ้ว มองไปที่ฉินเทียน และพูดด้วยความไม่พอใจว่า “น้องชาย คุณคิดว่ามันจำเป็นจริง ๆ เหรอ ?”

“วันนี้ฉันถูกหลอกไปแล้วครั้งหนึ่ง และฉันไม่ต้องการโดนซ้ำสอง”

ฉินเทียนพยักหน้า และพูดว่า “ฉันสามารถกดดันตัวเองจนไม่มีทางออกได้ ”

“ถ้าอาการป่วยของคุณรักษาไม่ได้ ก็ปล่อยมันไป ”

อานกั๋วรู้สึกประทับใจ

ยกความเย่อหยิ่งครั้งสุดท้ายและพูดว่า “เอาล่ะ ! ”

“ในเมื่อน้องชายพูดแบบนี้ ทำไมฉันถึงจะไม่ลองเชื่อคุณอีกสักครั้งล่ะ ! ”

“บอกมา คุณจะรักษาอย่างไร ? แล้วต้องการให้ฉันทำยังไง ?”

ฉินเทียนกระซิบ “รีบเตรียมห้องสะอาดไว้ห้องหนึ่ง นอกจากฉันกับคุณ ใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้”

“ฉันเป็นบอดี้การ์ดข้างกายของนายท่าน ออกไปไหนไม่ได้ ”

อานกั๋วยิ้มและพูดว่า “คุณฉิน จุยเฟิงเป็นคนที่ฉันเลี้ยงดูมาจนโต และจงรักภักดีกับฉัน ”

“ปล่อยให้เขาอยู่ คงจะไม่เป็นอะไรหรอกใช่ไหม ? ”

ขณะที่พูดก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง “อารมณ์ของเขาก็เป็นแบบนี้ บางครั้งเขาไม่ฟังฉันด้วยซ้ำ ”

“ คุณต้องการให้เขาไป เกรงว่ามันจะไม่ง่าย ”

ฉินเทียนพยักหน้าและพูดว่า “ฉันสามารถรู้สึกได้ ว่ามีดของคุณนั้นเร็วมาก”

จุยเฟิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันยังไม่เคยเห็น ใครที่เร็วกว่าฉันมาก่อน”

“แต่______”ฉินเทียนเยาะเย้ย : “ต่อหน้าฉัน คุณไม่มีโอกาสชักดาบของคุณ ”

“คุณพูดอะไร ? ”สีหน้าของจุยเฟิงเปลี่ยนไป และชักดาบออกมาทันที

ใบมีดยาวเกินไป และในทางตรรกะแล้ว มันจะส่งผลต่อความเร็วในการดึงใบมีดแต่จุยเฟิงก็ยังเร็วเกินไป !

เขาต้องการวาดมีด แต่มือขวาของเขาคว้าที่จับมีดทันที ดูเหมือนว่าแต่เดิมมือของเขาอยู่บนด้ามมีด

ดาบเย็นเฉียบออกมาจากฝักด้วยเสียงดังปัง และอากาศโดยรอบเย็นลงเล็กน้อย

น่าเสียดาย มีดถูกดึงออกมาเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น

ฉินเทียนโบกมืออย่างสบาย ๆ และตบไปที่ด้ามมีด

ดาบแห่งภูตผีและเทพเจ้าที่กำลังจะปลดออกจากฝักอย่างดุเดือด ในมือของจุยเฟิง มีดที่ไม่เคยผิดพลาด ก็กลับเข้าฝักทันที

จุยเฟิงกัดฟันและพยายามใช้แรง แต่เขาไม่สามารถจับมือของฉินเทียนได้เลย

สีหน้าเขาเปลี่ยนไปมาก

ฉินเทียนเยาะเย้ย “ตอนนี้คุณรู้แล้ว ถ้าฉันต้องการทำร้ายนายท่าน พวกคุณไม่มีใครหยุดฉันได้”

“ฉันเองก็ไม่อยากยุ่งยากลำบากขนาดนั้น”

ดวงตาคู่หนึ่งของ จุยเฟิงจ้องไปที่ฉินเทียน ราวกับม้าป่าที่ไม่เคยถูกฝึกให้เชื่อง และในที่สุดก็ได้พบกับคนที่ทำให้มันเชื่อมั่น

เขากระซิบ “ฉันแพ้แล้ว”

“ฉันอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องคุณ ”

พูดจบ ก็ปิดประตูเอง เขาถือมีด ยืนอยู่ที่ประตูอย่างไร้ความรู้สึก

ฉินเทียนยิ้ม มี จุยเฟิงเฝ้าประตูอยู่ ยิ่งมั่นใจได้เต็มร้อย

เขาพูดกับอานกั๋วว่า “นายท่าน โปรดถอดเสื้อคลุม และนอนลงบนเตียงครับ ”