บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 205

　　“หัวหน้าแก๊ง?”

　　พี่ยิงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าวด้วยความตื่นเต้น: “เหตุใดท่านถึงมาด้วยตัวเอง?”

　　“เรื่องเล็กน้อย ผมสามารถจัดการได้!”

　　พี่ใหญ่ของแก๊งเทียนหลง เฉียงหลงหัวหน้าแก๊ง นึกไม่ถึงว่าจะมาด้วยตนเอง!

　　ดูเหมือนว่า พี่ยิงคนนี้จะเป็นคนที่ไว้วางใจแถวหน้าของเฉียงหลงจริงๆ เฉียงหลงพาพวกพ้องมาด้วยตนเอง มาหนุนหลังให้เขา

　　เถ้าแก่ของร้าน4S กลายเป็นเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่งในชั่วพริบตา พยักหน้าโค้งตัวลงแสดงความเคารพ จุดบุหรี่ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมแก่เฉียงหลง

　　เฉียงหลงไม่ได้มองเขาแม้แต่แวบเดียว

　　เมื่อตอนที่เห็นว่าฉินเทียนถูกล้อมอยู่ตรงกลาง เขาก็เข้าใจทันที

　　เมื่อเห็นว่าในดวงตาเขาแฝงไปด้วยเจตนาสังหาร สีหน้าของเขาซีดเผือด จ้องมองพี่ยิง เสียงเน้นทุกคำ กัดฟันกล่าว: “บอกฉันมา เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

　　พี่ยิงรีบร้อนกล่าว: “ไอ้หนุ่มคนนี้ข่มขู่ว่าจะทุบร้าน ร้านนี้ผมคุ้มครองอยู่”

　　“ผมเข้ามาถามซักถามเขา เขากลับบอกว่า เขามีน้องเล็กคนหนึ่ง เป็นคนในแก๊งเทียนหลงของพวกเราเช่นกัน”

　　“พี่เฉียง ไอ้หนุ่มนี้พูดซี้ซั้วเต็มปากเต็มคำใช่หรือไม่ แท้ที่จริงแล้วเขาไม่มีน้องเล็กอยู่ในแก๊งเทียนหลงของพวกเรา?”

　　“นึกไม่ถึงว่าจะกล้าแอบอ้างชื่อแก๊งเฉียงหลงของพวกเรา พี่เฉียงโปรดระงับโทสะ ผมจะทำลายมันเดี๋ยวนี้!”

　　“ไอ้ระยำ!” เฉียงหลงตะคอกอย่างเดือดดาล ตบฉาดเข้าไปที่พี่ยิงที่มีสงสัยในชีวิต

　　หลังจากนั้น เฉียงหลงกัดฟันแน่น จำใจต้องบากหน้า เดินมุ่งไปทางฉินเทียน

　　“พี่เทียน——” เขายิงฟันยิ้มเจื่อน

　　ฉินเทียนสะบัดมือ ตบเข้าไปบนใบหน้าของเฉียงหลงฉาดหนึ่ง

　　การตบฉาดนี้ ทำให้ทุกคนที่ไม่ใช่พวกพ้องของเฉียงหลง ทุกคนงุนงงไปแล้ว

　　นึกไม่ถึงว่าเขา จะกล้าตบหน้าของพี่ใหญ่แก๊งใหญ่อันดับหนึ่งแห่งหลงเจียง!

　　ยังคงไม่หยุดตบหน้า

　　ฉินเทียนตบผลัวะผลัวะผลัวะผลัวะ เข้าไปที่หน้าข้างหนึ่งของเฉียงหลง ตบหน้าติดต่อกันเจ็ดแปดครั้ง

　　จนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเฉียงหลงบวมขึ้นมาทันที ถึงจะหยุด

　　“ฉันตบแก แกยอมไหม?” เขาเอ่ยถามด้วยความเย็นชา

　　เฉียงหลงก้มหน้า กล่าวอย่างหวาดกลัว: “ยอมครับ!”

　　ฉินเทียนกล่าวอย่างเย็นชา: “นี่คือสิ่งที่แกช่วยฉันจัดการแก๊งเทียนหลง?”

　　ศีรษะของเฉียงหลงยิ่งก้มลงต่ำกว่าเดิม กล่าวอย่างเสียใจและโกรธ: “เป็นความผิดพลาดของผม!”

　　“ขอพี่เทียนได้โปรดลงโทษ!”

　　พี่ยิงอ้าปากค้าง

　　หน้าตาเหลือเชื่อ แต่ว่าเรื่องจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าตอนนี้ ทำให้เขาขาอ่อนยวบทันที คุกเข่าลงไปบนพื้นดังตึง

　　น้องเล็กคนนั้นที่ฉินเทียนพูดถึง นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหัวหน้าแก๊งของแก๊งเทียนหลง!

　　“ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก ฉันจะตีขาแกให้หัก!”

　　“จะจัดการอย่างไร แล้วแต่แกจะจัดการ”

　　“ตอนนี้ พาไอ้พวกสวะเหล่านี้ของแก ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉัน!”

　　“ครับ ผมไสหัวไปเดี๋ยวนนี้ครับ!”

　　“ผมจะไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”

　　เฉียงหลงราวกับได้รับอภัยโทษ คว้าผมของพี่ยิงเอาไว้ แล้วลากกลับขึ้นรถไป

　　ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่เขาพามาเหล่านั้น ก็รีบปฏิบัติตาม คว้าผมของลูกน้องพี่ยิงเหล่านั้น

　　เหมือนกับกำลังลากหมาตกน้ำฝูงหนึ่งอยู่อย่างไรอย่างนั้น

　　“ได้โปรดไว้ชีวิต!”

　　“พี่เฉียงได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”

　　“พี่เทียน ผมผิดไปแล้ว!”

　　“ผมมีตาหามีแววไม่ พี่เทียนได้โปรดเมตตาด้วย!”

　　เสียงร้องขอให้ไว้ชีวิตที่ตื่นตระหนกหวาดกลัว ทันทีที่ติดเครื่องยนต์ ก็สลายหายไปด้วยความรวดเร็ว

　　ที่เกิดเหตุ ก็กลับไปสงบเงียบตามเดิมอีกครั้ง

　　ไม่มีใครพูดจา ทั้งหมดมองดูฉินเทียน สายตาซับซ้อน

　　ฉินเทียนมองซังซิน กล่าวอย่างดูแคลน: “ตอนนี้แกเชื่อแล้วหรือยัง ว่าฉันสามารถทุบร้านแกได้?”

　　ซังซินคุกเข่าลงไปดังตึง: “พี่เทียนได้โปรดไว้ชีวิต!”

　　“ผมผิดไปแล้ว!”

　　“ขอให้พี่เทียนได้โปรดเมตตากรุณาด้วย!”

　　“ผมจะเปลี่ยนรถคันใหม่ให้ลูกค้าท่านนี้เดี๋ยวนี้!”

　　เมื่อเห็นว่าฉินเทียนไม่พูดจา เขาจึงกล่าวอย่างรีบร้อน: “เปลี่ยนเป็นรุ่นท็อปสุด!”

　　“แล้วก็ ซ่อมบำรุงฟรีตลอดชีวิต!”

　　เขาคิดอยากจะประจบสอพลอ ก็ยังไม่คู่ควร

　　ฉินเทียนเปิดประตูรถแลนด์ครุยเซอร์ออก จำเป็นต้องพูดว่า ถึงแม้ว่าร้าน4Sจะใจดำ แต่ว่า รถเป็นรถที่ดี

　　โดยเฉพาะแรงขับที่ทรงพลัง ทำให้ฉินเทียนอดเอาไว้ไม่ได้ที่คิดอยากจะไปเดินทางท่องเที่ยวในธรรมชาติเสียหน่อย

　　ที่ร้านขายอุปกรณ์ตกปลาข้างทางแห่งหนึ่ง ซื้ออุปกรณ์ครบชุด เขาขับออกไปนอกเมืองอย่างร้อนอกร้อนใจ

　　ขับมาตามเส้นทางที่หลินเซวี่ยบอกคร่าวๆ มาถึงหาดหินรกแห่งหนึ่งริมแม่น้ำ

　　นำรถจอดไว้ด้านข้าง เขาหาก้อนหินมาหลายก้อน มาค้ำคันเบ็ดตกปลาหลายอันเอาไว้

　　อันที่จริงแล้วการตกปลาสำหรับฉินเทียน ถือว่าไม่ใช่ไม่คุ้นเคย

　　แต่ก่อนตอนที่อยู่ตระกูลฉินซีเป่ย ตอนที่เขาอายุน้อย ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชา แม้แต่คนรับใช้ในบ้านต่างก็บีบคั้นเขาในทุกๆด้าน

　　ในช่วงเวลาที่กลัดกลุ้ม เขาไม่มีอะไรทำก็จะไปตกปลาที่แม่น้ำลำคลองนอกเมืองคนเดียว

　　นั่งทีก็นั่งทั้งวัน

　　เขาในตอนนั้น เป้าหมายหลักก็คือ ไม่ใช่การตกปลา แต่เพื่อหลบหนีจากสีหน้าท่าทางที่เยาะเย้ยเสียดสีเหล่านั้น

　　 บ่อยครั้งรอจนกว่าฟ้าจะมืด คนในบ้านทานอาหารเรียบร้อยแล้ว ถึงจะแอบคลำทางท่ามกลางความมืดกลับบ้านคนเดียว

　　ฝีมือการทำปลา ก็ฝึกปรือมาจากตอนนั้น

　　เนื่องจากขนาดของตระกูลฉินใหญ่โต หลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ก็จะไม่เอาอาหารขึ้นโต๊ะอีก เขาทำได้เพียงแค่หลบอยู่ในห้องคนเดียว กินปลาที่ตัวเองตก

　　คิดไม่ถึงว่า วันหนึ่ง ฝีมือการตกปลานี้ นึกไม่ถึงว่าจะสามารถได้ใช้ประโยชน์ในเวลาที่จำเป็น

　　นึกถึงตอนกลางคืน ซูซูกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้าไปทั่วทั้งตัว เมื่อเห็นน้ำแกงปลาที่สดอร่อยที่ลงมือเคี่ยวด้วยตนเอง ไม่แน่ว่าอาจจะยกโทษให้แก่ความประมาทเมื่อคืนนี้ของตนเอง

　　เขาสงบสติอารมณ์ ตั้งใจตกปลา

　　โชคไม่เลว

　　ไม่นานก็มีปลาติดเบ็ด

　　ผ่านไปหลายชั่วโมง ในถังเก็บปลาของเขา เต็มไปด้วยปลาเฉาฮื้อ ปลาหลีฮื้อ ปลาตะเพียน รวมทั้งขึ้นชื่อชนิดต่างๆของหลงเจียง รวมๆกัน ประมาณหลายสิบตัว

　　ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีตะพาบยักษ์สองตัว

　　สิ่งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาตินั้นก็คือแตกต่างออกไป มองดูจะเห็นได้ชัดว่าสดใหม่มีชีวิตชีวากว่าที่ขายอยู่ในตลาดแบบนั้น

　　ฉินเทียนนึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน ตนเองสามารถตกเพิ่มได้อีกนิดหน่อย นำกลับไปปล่อยเลี้ยงไว้ในทะเลสาบมังกร

　　แบบนี้ต่อไปถ้าซูซูอยากกิน ก็ไม่ต้องเดินทางมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว

　　ตามความเร็วของการตกปลาแบบนี้ เขาคิดว่าวันนี้ตนเองสามารถตกได้มากกว่าหนึ่งร้อยตัว

　　แต่ที่น่าเสียดายก็คือ เมื่อถึงตอนบ่าย หาดหินรกก็มีรถมาเพิ่มอีกสองสามคัน ทำลายแผนการที่เขาวางเอาไว้