บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 224

ตระกูลเจียและตระกูลหลี่ ต่างก็ระแวงกันเอง

ส่งมือดีไปแบบลับๆ เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน แยกกันนั่งรถที่ดูธรรมดาสี่คัน ออกจากเมืองหลวงของมณฑล และขับไปทางหลงเจียง

ในเวลาเดียวกัน ฉินเทียนได้รับรายงาน ซึ่งส่งมาจากเจ้ามังกรดำ

เจ้ามังกรดำตรวจพบว่ามือดีของตระกูลเจียและตระกูลหลี่มีการเคลื่อนไหว เตือนให้ฉินเทียนระวัง

เขาไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของทั้งสองตระกูล

เจ้ามังกรดำคิดว่าฉินเทียนกลับมาที่หลงเจียงแล้ว ทั้งสองตระกูลได้รับคำสั่งให้ลอบสังหารฉินเทียน

จากนั้นฉินเทียนได้รับโทรศัพท์จากเฉียงหลง

“พี่เทียน เกิดเรื่องแล้ว!”

“ฉันเพิ่งได้รับโทรศัพท์ลึกลับจากเมืองหลวงของมณฑล บอกว่าตระกูลเจียได้ส่งมือดีสิบคนในตระกูลไปยังหลงเจียง”

“พวกเขาจะลักพาตัวพี่สะใภ้!”

“นายพูดว่าอะไรนะ?” สีหน้าของฉินเทียน ซีดลงทันที

แต่พอนึกขึ้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย: "นายหมายถึง โทรศัพท์ลึกลับจากเมืองหลวงเหรอ?"

“ใช่!” เฉียงหลงพูดอย่างตื่นเต้น: “อีกฝ่ายยังบอก เวลาและเส้นทางที่มือดีของตระกูลเจียไปที่หลงเจียงอีกด้วย”

“พี่เทียน ฉันจะพาคนไปลอบโจมตีพวกมัน!”

“แม่ง กล้ามาที่หลงเจียงเพื่อก่อเรื่อง ฉันจะให้พวกมันกลับไปไม่ได้!”

“เดี๋ยวก่อน!” ฉินเทียนรู้สึกว่าเรื่องนี้ค่อนข้างแปลก

แม้แต่เจ้ามังกรดำของกลุ่มมังกรก็ไม่รู้จุดประสงค์ที่แน่ชัดของการกระทำของตระกูลเจียและตระกูลหลี่

แล้วใครคือบุคคลลึกลับที่แจ้งเฉียงหลง?

ทำไมแม้กระทั่งจำนวนมือดีของตระกูลเจีย เวลา และเส้นทางถึงชัดเจนขนาดนี้?

มีอะไรแปลกๆ อยู่?

ด้านล่าง มีเสียงลากยาวๆ ดังขึ้น

“รู้ไหมว่าทำไมคนลึกลับ ถึงพูดถึงแค่ตระกูลเจียเท่านั้น ไม่ได้พูดถึงตระกูลหลี่?”

“เพราะข่าวที่รายงานมา ก็คือตระกูลหลี่”

“ถ้าการคาดเดาของฉันไม่ผิด ตระกูลหลี่รายงานข่าวมาเพราะพวกเขาต้องการยืมมือของคุณ ไปกำจัดมือดีของตระกูลเจีย”

“หากจำเป็น รอทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บ มือดีของตระกูลหลี่จะออกมา กำจัดคนของคุณและตระกูลเจีย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”

“นี่เรียกว่าตั๊กแตนตำข้าวจับจักจั่นและนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง”

ฉินเทียน มองดูจุยเฟิงที่เหมือนท่อนไม้และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "คุณรู้ได้อย่างไร"

น่าแปลก จุยเฟิงอยู่ในห้องมาโดยตลอดไม่ได้ออกห่างไปสักก้าว แล้วก็ไม่รับโทรศัพท์ด้วย

แต่ว่า ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สถานการณ์ภายนอกเป็นอย่างดี

จุยเฟิงไม่ได้ตอบคำถามของฉินเทียน แต่กลับพูดว่า "เพื่อยืมมือของคุณเพื่อกำจัดตระกูลเจีย ข้อมูลที่รายงานโดยตระกูลหลี่ ไม่มีทางผิดพลาด"

“เตรียมคนของคุณให้พร้อมรับมือเถอะ”

"จำไว้ว่าตั๊กแตนตำข้าวจับจักจั่นและนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง"

ฉินเทียนรู้สึกว่าเขาประเมินจุยเฟิงคนนี้ต่ำไป ปกติอย่ามองเขาเหมือนท่อนไม้ที่ไม่สนใจโลกภายนอก

แต่ตอนนี้ฉินเทียนรู้สึกราวกับว่า จุยเฟิง คนนี้เป็นนักล่าตัวจริงที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลัง

แต่ ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะขุดคุ้ยความลับของจุยเฟิง

เขาหัวเราะก่อนจะพูดว่า: "ตั๊กแตนตำข้าวจับจักจั่นหรือนกขมิ้นอยู่ข้างหลัง? งั้นจักจั่นแบบฉัน จะจับตั๊กแตนตำข้าวและนกขมิ้นตีให้ตายในครั้งเดียว"

เขาสั่งเฉียงหลง: “ฉันจะส่งคนไปจัดการเรื่องนี้เอง นายแค่ต้องทำเรื่องของตัวเองให้ดีก็พอ”

จากนั้นเขาก็โทรไปหาฉานเจี้ยน

“ลุงฉาน ไปฝึกข้างนอกตอนกลางคืนกันเถอะ เอาไว้เป็นของว่างยามดึก”

ฉานเจี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: "ได้"

ฉินเทียนบอกฉานเจี้ยน ถึงจำนวนมือดี เวลา และเส้นทางของมือดีตระกูลเจีย

แต่ว่า เขาไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับตระกูลหลี่นกขมิ้นที่อยู่เบื้องหลัง

ในสนามรบ สถานการณ์เปลี่ยนไป เป็นไปไม่ได้ที่จะควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดทุกครั้งได้

เขาจงใจเปลี่ยนตัวเลขนั่นเพื่อทดสอบคำสาปสวรรค์

“ลุงฉาน อย่าลืมวิดีโอคอลก่อน ฉันอยากดูตั้งแต่แรกจบ”

ผู้ชายหลายคนหัวเราะเสียงดังออกมา

พวกเขาเคยเป็นโจรที่อาศัยอยู่ในแม่น้ำและทะเลสาบ สิบคน เรียกรวมกันว่ายมทูตทั้งสิบ

ต่อมา ตระกูลเจียซื้อมาในราคาสูง อยู่ดีกินดี ไม่ต้องระหกระเหิน

หน้าที่ครั้งนี้ เดิมทีพวกเขาไม่อยากรับมัน เพราะรู้สึกว่ามันง่ายเกินไป

เป็นคำขอซ้ำๆ ของเจี่ยเซี่ยวเหลียน พวกเขาถึงตอบรับอย่างไม่เต็มใจ

ชายชุดสีชมพู มองดูรูปถ่ายของซูซูที่อยู่ในมือ ดวงตาของเขาเป็นประกายอย่างประหลาด

เขาเลียริมฝีปากและกระซิบว่า "ฉันไม่ได้เห็นของที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้มานานแล้ว"

“อีกประเดี๋ยว ฉันจะเข้าไปคนเดียวจับมัด พวกนายอย่าแย่งกับฉันด้วย”

หญิงสง่างามพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ตาเฒ่า ตายเพราะผู้หญิงไม่ช้าก็เร็ว!"

ตาเฒ่ายิ้มแล้วพูดว่า “ฮัวเหนียง หึงเหรอ?”

“รู้ไหม ที่จริงแล้วฉันมีแต่เธอในหัวใจ”

ฮัวเหนียงตอบกลับด้วยน้ำเสียงยั่วยวน: "จริงเหรอ?ถ้าอย่างนั้นนายก็จีบฉันสิ"

ตาเฒ่ากลืนน้ำลาย ปล่อยคำรามเบาๆ กำลังจะกระโจนเข้าใส่

ทันทีที่ร่างกายสัมผัสฮัวเหนียง ทันใดนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว

เพราะระหว่างนิ้วของฮัวเหนียง มีเข็มเหล็กเรียวยาว กดลงที่คอของเขา

“ทำไม กลัวงั้นเหรอ?”

ตาเฒ่ากัดฟันพูดด้วยความโกรธที่แฝงอยู่ในสายตา “มึงแม่งลงมือจริงๆ!”

“กูยังไม่ได้ลงแรงจริงๆ รอไปจับซูคนสวยนั่นเถอะ!”

พูดจบ ก็เสแสร้งทำเป็นถอยหลัง ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปจับมือฮัวเหนียง อีกมือหนึ่ง เขาคว้าเสื้อผ้าของเธอ

“กล้าดียังไง!” ฮัวเหนียงไม่คิดว่านักเลงเฒ่าจะกล้าหาญถึงเพียงนี้ กำลังจะถูกเอาเปรียบ

ข้างหลังพระนั้น ก็เอาขวานไปจ่อคอตาเฒ่าแล้วกล่าวอย่างไร้อารมณ์ว่า

“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องเธอ ฉันจะฆ่านายทั้งเป็น”