บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 231

ฉินเทียน ใช่ฉินเทียนจริง ๆ ด้วย！

“คนแซ่ฉิน ใช่นายจริง ๆ ด้วย！”

“นายยังกล้ามาอีกเหรอ！”

หลังจากเงียบสงัดไปชั่วครู่ หลิ่วหรูยู่ก็ปล่อยเสียงโฮพุ่งเข้าหาตัวฉินเทียนอย่างกับคนบ้า แผดร้องสุดเสียงทุบตีไม่ยั้ง

ฉินเทียนมองหลิ่วหรูยู่ที่แทบจะบ้าคลั่ง ในสายตาส่อถึงความรู้สึกผิดในใจ

เขานึกไม่ถึงว่าเกมนี้คนที่เจ็บปวดที่สุดจะเป็นหลิ่วหรูยู่

พอเห็นท่าทางที่แสนเจ็บปวดของเธอ เขาก็อดยืนมือไปโอบเอวอันสะองของเธอดึงตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมอกไม่ได้

กระซิบว่า： “ผมทำให้คุณต้องขมขื่น”

“ไม่เป็นไร มันผ่านไปแล้ว”

“ผมรับปากคุณว่านายท่านต้องไม่เป็นไรแน่นอน ตอนนี้ผมมาทำตามสัญญา”

อะไรนะ？

หลิ่วหรูยู่มองฉินเทียนอย่างงง ๆ สีหน้ายากที่จะเชื่อ

อดหลับอดนอนหลายวัน อารมณ์ล่มสลายได้ทุกเมื่อ

เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนว่าวที่อยู่บนท้องฟ้า มีเพียงด้ายบาง ๆ เส้นหนึ่งพยุงไว้

ซึ่งด้ายเส้นนั้นพร้อมจะขาดได้ทุกเวลา

จากนั้น เธอก็เหมือนจอกแหนที่แห้งเหี่ยว จากเส้นขอบฟ้าไร้ซึ่งพรมแดน ไร้ที่พึ่งพา โดดเดี่ยวล่องลอย ไม่มีที่ให้หวนกลับ

มีความหวาดกลัวในใจสุดขีด

แต่ว่า การถูกชายผู้นี้กอดไว้ในเวลานี้ ได้ยินคำอ่อนโยนของเขา เห็นใบหน้าที่แน่วแน่หมดจดของเขา

เธอก็รู้สึกทันใดว่าตัวเองถึงพื้นดินแล้ว

“นายรับปากฉันแล้ว……”

“ห้ามโกหกฉัน！”

“ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง！”

น้ำตาอาบเต็มใบหน้าของเธอพลางพร่ำรำพึง จากนั้น ก็ไร้เรี่ยวแรงลง ร่างกายอ่อนระทวยลงในอ้อมอกของฉินเทียน

ฉินเทียนยิ้มเฝื่อน เห็นทีตอนนี้คิดจะช่วยปลุกชีพอันกั๋วคงจะไม่ง่ายอย่างนั้น

พอมองไปรอบ ๆ คน ก็เห็นผู้คนมากมายพร้อมด้วยมีดยาวเต็มไปหมด

เขาถูกคนตระกูลอานที่โกรธแค้นล้อมไว้แล้ว

“มีคนอยากจะฆ่าเรามากขนาดนี้เลยเหรอ？”

“ท่าทางเราคงไปยั่วคนส่วนมากเข้าให้แล้วสิ” เขาพูดพลางหัวเราะเฝื่อน

หูปินที่อยู่ข้าง ๆพูดอย่างเอือมระอาว่า： “ดูสิว่าตอนนี้นายจะรับมือยังไง”

“หรือจะให้ฉันขวางไว้แล้วนายหนีไป？”

ฉินเทียนเหลือกตาใส่เอ่ยว่า： “เหล่าหู  จะทิ้งเพื่อนกันเลยเหรอ！”

“นายเป็นราชาบู๊ไม่ใช่เหรอ？พวกเขาทั้งหมดเป็นคนของนาย ยังไม่รีบออกคำสั่งให้พวกเขาหลีกไปอีก”

“อย่ามาขวางฉันทำงาน”

หูปินปัดมือเอ่ยว่า： “นายก็เห็นแล้วนี่”

“ตอนนี้ฉันยังเอาตัวเองไม่รอดเลย ฉะนั้น นายจงทำบุญไว้ให้มาก ๆ ดีกว่า”

หลี่ชุนพูดเสียงดังว่า： “พี่น้องทั้งหลาย ทุกคนได้ยินมั๊ย？”

“หูปินสมคบกับฉินเทียน หลักฐานดิ้นไม่หลุดอย่างไม่ต้องสงสัย！”

“ฟังคำสั่งของฉัน ทุกคนจงร่วมมือกันสับคนชั่วสองคนนี้ออกเป็นชิ้น ๆ！”

“เพื่อสังเวยวิญญาณวีรชนของนายท่าน！”

ตอนนี้เขาคุมสถานการณ์ไว้อย่างสิ้นเชิงแล้ว ต่อให้ฉินเทียนกับหูปินปรากฏตัวแล้วยังไง？

ก็ดี เขาจะได้ฆ่าทิ้งซะแล้วตั้งตนเป็นใหญ่！

ขอแค่ฆ่าฉินเทียนกับหูปิน ก็จะไม่มีใครมาสั่นคลอนสถานภาพของเขาได้อีกต่อไป

หูปินเห็นว่ามหาสงครามกำลังจะประทุ ฉินเทียนยังคงทำหน้าไม่แยแสจนเขาทนไม่ได้

เอ่ยด้วยเสียงขรึมว่า： “หยางเจี้ยน ยังรออะไรอยู่！”

พอได้ยินเสียง คนสนิทคนหนึ่งข้างกายหลี่ชุนก็ชักมีดขึ้นมาจี้ที่คอของหลี่ชุน

หลี่ชุนตกใจเอ่ยว่า： “หยางเจี้ยน นายจะบ้าเหรอ？”

“นายทำอะไรของนาย？ รีบวางมีดลงเดี๋ยวนี้！”

หยางเจี้ยน ลูกน้องฝีมือดีที่สุดของหลี่ชุน และเป็นคนสนิทที่เขาไว้ใจที่สุดห

คิดไม่ถึง เวลาคับขันกลับเอามีดมาจี้คอหลี่ชุน

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่ชุน หยางเจี้ยนก็หัวเราะเย็นชาเอ่ยว่า： “หัวหน้าลี่ คงคิดไม่ถึงสินะ”

“ตั้งแต่คุณสั่งให้ผมเข้ามาในตระกูลอาน คุณหูก็จัดแจงให้ผมอยู่ข้างกายคุณ”

“เตรียมการไว้ก็เพื่อวันนี้”

“นายว่าอะไร？” พอเห็นรอยยิ้มที่วางอุบายแยบยลของหูปิน สีหน้าหลี่ชุนก็ซีดเป็นขี้เถ้าทันที

เพื่อที่ในเวลาคับขันจะได้ช่วยหลี่ชุนปราบปรามคนหมู่มาก

แต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ใช่เลย

เจี่ยเซี่ยวเหลียนแห่งตระกูลเจี่ยก็มีปฏิกิริยารีบตะโกนว่า： “คนตระกูลเจี่ยจงฟัง！”

“พวกเราจะติดตามตระกูลหลี่ สนับสนุนหลี่ชุนล้อมปราบคนทรยศ ล้างแค้นให้นายท่านอานกั๋ว！”

พอสิ้นเสียงคำสั่ง ลูกสมุนตระกูลเจี่ยที่ซุ่มอยู่ล่วงหน้าก็พุ่งเข้ามา

พวกเขาเดิมเป็นคนที่เจี่ยเสี้ยวเหลียนสมคบกับพ่อลูกตระกูลจี้เตรียมการไว้ยามคับขัน ช่วยพ่อลูกตระกูลจี้

ตอนนี้ จากสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงตรงหน้า เจี่ยเซี่ยวเหลียนก็เหมือนกับหลี่ชุนจง ต้องช่วยหลี่ชุนกำจัดหูปินคนพวกนี้ก่อน

เมื่อเป็นเช่นนั้น พอเหลือแค่กำลังของตระกูลอันก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไป

คนสนิทของหลี่ชุน บวกกับคนของตระกูลหลี่กับตระกูลเจี่ย เมื่อรวมกันแล้วมีกว่าร้อยคนซึ่งมากว่าคนของหูปินเป็นเท่าตัว

เกิดสู้กันขึ้นมา หูปินกับพรรคพวกไม่มีทางรอดแน่

สีหน้าของหลิ่วหรูยู่ซีดเผือก เอ่ยด้วยเสียงสั่นเทาว่า： “พวกนายทำอะไร？”

“คนตระกูลอันจงฟัง ยังไม่รีบถอยไปอีก”

“ฉินเทียนบอกแล้วว่าเขารักษานายท่านให้หายได้”

ทว่า คนของตระกูลอันไม่ได้ฟังเธอเลย

หลี่ชุนหัวเราะฮ่า ๆ เอ่ยว่า： “คุณหนูใหญ่ คุณนี่ช่างงี่เง่าจังเลยนะ”

“เรื่องราวมาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังคิดว่าสั่งผมได้อีกเหรอ？”

“ตอนนี้ ผมจะล้างแค้นให้นายท่านอาน ไม่มีใครขวางผมได้หรอก!”

“หยางเจี้ยน นายฆ่าฉันได้แต่อย่าลืมว่า ถ้าฉันตาย พวกนายทั้งหมดก็จะถูกสับเป็นหมื่นชิ้น！”

ไม่คิดว่าหลี่ชุนจะเหี้ยมโหดอย่างนี้ จนสั่นคลอนหยางเจี้ยนได้

หากเวลานี้เขาฆ่าหลี่ชุน ก็เป็นการเติมเต็มให้หลี่ชุนขึ้นชื่อว่ามีความชอบธรรม ส่วนตัวเองกับหูปินก็ตกเป็นความอยุติธรรม

ถึงเวลานั้น ไม่ว่าหูปินจะพูดอะไร ก็จะไม่มีใครเชื่อถือเขาอีก

มือที่ถือมีดของเขาสั่นเทาเล็กน้อย สายตามองไปที่หูปินด้วยความลังเล

ณ จุดนี้ หูปินก็คิดไม่ถึง

เขายิ้มเฝื่อน ๆ มองฉินเทียนแล้วเอ่ยว่า： “ท่าทางจะเล่นใหญ่เกินไปแล้ว คุมสถานการณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว”

“ฉันจะขวางพวกเขาไว้เอง นายต้องฉวยโอกาสช่วยนายท่านให้ฟื้น”

“เวลานี้ มีเพียงช่วยให้นายท่านฟื้นเท่านั้นจึงจะพลิกสถานการณ์ได้”