บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 234

คนหมู่มากถอนใจกัน ในสายตาส่อความเร้าใจ

ศึกครั้งนี้สวยงามมาก！

ไม่เพียงได้โอกาสเค้นหนอนบ่อนไส้อย่างจี้เจิน หลี่ชุน แล้วยังได้กำจัดคู่ปรับตระกูลหลี่ และตระกูลเจี่ยสองพยัคฆ์ที่คอยขย้ำเหยื่อในคราวเดียวด้วย

นับจากนี้ไป หนานเจียงก็จะเหมือนถังเหล็กใบหนึ่ง อยู่ในกำมือของตระกูลอันอย่างสิ้นเชิง

เรียกได้ว่า ชนะราบคาบ！

“ส่วนพ่อบ้านจี้——” หูปินขมวดคิ้วเอ่ยว่า： “เขาเป็นคนเก่าแก่ที่ติดตามนายท่านมาหลายปี”

“เชิญนายท่านเป็นผู้จัดการลงโทษเถิด”

“ฆ่าเขาซะ！”

“คนเหี้ยมโหดอำมหิต！”

“สับเป็นชิ้น ๆ แล้วเอาเนื้อให้หมากิน！” คนหมู่มากตระกูลอันพากันโกรธแค้นร้องตะโกนอีกครั้ง

จี้เจินส่งเสียงร่ำไห้ คุกเข่าลงตรงหน้าอันกั๋ว น้ำตานองหน้า

“นายท่าน ไว้ชีวิตด้วย！”

“เห็นแก่ที่ผมติดตามท่านด้วยความภักดีมาหลายปี โปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถิด！” พูดจบก็ร้องไห้ครวญคราง

เขาเคยติดตามอันกั๋ว ร่วมเป็นร่วมตาย เป็นสิงห์ร้ายในสนามรบ ขึ้นชื่อว่าเป็นมือสังหาร

เห็นความเป็นความตายมานักต่อนัก

เคยคิดว่า เขาเห็นความเป็นความตายจนชินชา จึงไม่มีอะไรต้องกลัว

แต่ว่า เมื่อความตายมาตรงหน้าในยามนี้ เขาถึงพบว่า ที่เขาเห็นจนชินชาเป็นแค่ความตายของคนอื่น

ไม่ใช่ของเขา

แม้บุตรชายคนเดียวต้องตายอย่างอนาถ เขามีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไร้ความหมาย

แต่เขา ยังไม่อยากตาย

เขาอยากมีชีวิตอยู่

ในสายตาของอันกั๋ว ก็มีความอดไม่ได้

พูดด้วยเสียงขรึมว่า： “อำนาจเงินทอง เป็นของดี นายไขว่คว้าของเหล่านี้ ฉันก็ไม่ถือโทษหรอก”

“แม้นายจะหักหลังฉัน ฉันก็ไว้ชีวิตนายได้”

“เพียงแต่ว่า ไม่ว่ายังไงก็ตาม นายไม่ควรหลอกใช้หรูยู่”

“นายก็รู้ว่าฉันเห็นหรูยู่เหมือนหลานสาวแท้ ๆ นายบีบคั้นให้เธอแต่งกับลูกชายที่ไม่เอาถ่านของนาย แล้วนายได้คิดถึงความรู้สึกของเธอมั๊ย？”

“พอพูดถึงข้อนี้ ฉันก็ไม่สามารถอภัยให้เธอได้”

จี้เจินทรุดตัวลงกับพื้น

เขารู้ว่า นายท่านพูดออกมาแบบนี้เขาไม่มีทางรอดแน่

ทว่า เขาไม่ยอม！

อยู่ ๆ เขาก็เห็นยู่หลิงหลงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อานกั๋ว

ฉุกคิิดบางอย่างขึ้นมาได้ก็ลนลานพูดเสียงดังขึ้นมาว่า： “นายท่าน ผมทำคุณไถ่โทษได้！”

“ขอแค่คุณไว้ชีวิตผม ผมมีความลับที่ยิ่งใหญ่จะบอกคุณ！”

“จริง ๆ ความลับนี้ เกี่ยวข้องความเป็นความตายของตระกูลอัน！”

หูปินพูดด้วยอารมณ์ไม่ดี： “ตาแก่ ถึงขั้นนี้แล้วยังคิจะเล่นลูกไม้อีก！”

“ข้าจะเชือดเจ้าเอง！”

เขาสาวเท้าเข้ามา มือข้างหนึ่งคว้าจี้เจินเอาไว้ ส่วนมีดสั้นในมืออีกข้างกำลังเล็งไปที่หัวใจ

จี้เจินตะโกนว่า： “ฆ่าฉันตาย ตระกูลอันจบเห่แน่！”

“เดี๋ยวก่อน！” อันกั๋วตะโกนพูดขึ้นว่า： “หูปิน ให้เขาพูด”

“ฉันอยากรู้ว่า ความลับใหญ่อะไรที่จะเป็นภัยต่อความเป็นความตายของตระกูลอัน”

จี้เจินถอนใจ สายตาของเขา อยู่ ๆ ก็จ้องไปที่ยู่หลิงหลง

พูดด้วยเสียงดังว่า： “เธอเป็นไส้ศึก！”

“ราชาหยกเป็นไส้ศึก！”

อะไร？

คนหมู่มากต่างคิดไม่ถึง

ยู่หลิงหลงหัวเราะพูดว่า： “ทุกคนดูสิ ฉันเหมือนไส้ศึกเหรอ？”

“จี้เจิน นายอย่างคิดว่าเมื่อก่อนฉันอยู่ข้างนาย เห็นด้วยที่คุณหนูใหญ่แต่งกับลูกชายของนายแล้วฉันจะเป็นพวกเดียวกับนายนะ？”

“ให้ตาย นั่นฉันเคารพในคำสั่งเสียของนายท่านต่างหากโอเคมั๊ย”

“ตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่าคำสั่งเสียก็มาจากการถ่ายทอดเท็จของนาย

คนหมู่มากก็รู้สึกว่า คำอธิบายนี้ก็สมเหตุผล

ยู่หลิงหลงอยู่ตระกูลอันมาหลายปี เป็นหนึ่งในสี่ราชา จะเป็นไส้ศึกได้ยังไง

“ตาแก่ ยังมีอะไรจะพูดอีกมั๊ย？” หูปินทำตาดุ

แม้แต่จุยเฟิง ก็ไม่มีโอกาสขัดขวาง

สีหน้าจุยเฟิงเคร่งขรึมเหมือนเหล็ก

เขารู้สึกว่าทั้งหมดนี้ควรโทษเขา เพราะว่า เขาเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของนายท่าน

แต่เขากลับห่างจากตัวนายท่านโดยพละกาล เปิดโอกาสให้ยู่หลิงหลง

เขาค่อย ๆ ชับมีดยาวออกมา กัดฟันพูดว่า： “ถ้าเธอกล้าทำร้ายนายท่านแม้แต่ขนเส้นเดียว ฉันจะให้เธอ กับคนทั้งหมดของเป่ยเจียงสังเวยด้วยเลือด！”

ยู่หลิงหลงหัวเราะเอ่ยว่า： “ฉันรู้จักนาย ราชาลับ ดูผิวเผินเหมือนไม่ร้ายกาจ ซึ่งความจริง ทั้งตระกูลอันคนที่ร้ายกาจที่สุดก็คือนาย

“เพียงแต่ว่า มีดของนายต่อให้เร็วแค่ไหนจะเร็วกว่าปืนหรือเปล่า？”

“ฉันตายที่นี่ได้ แต่ว่า ต้องลากตาแก่นี่ตายตามไปด้วย”

“พวกนายอยากฆ่าก็เข้ามาฆ่าเลย”

ไม่มีใครกล้าลงมือ！

ฉินเทียนเพิ่งจะก้าวเข้ามาข้างหน้า ยู่หลิงหลงรีบหลบหลังอันกั๋วพูดด้วยเสียงดังว่า： “ถอยไป！”

เธอเหมือนจะหวาดกลัวฉินเทียนเป็นพิเศษ

สีหน้าฉินเทียนเคร่งขรึม ในสถานการณ์อย่างนี้ เขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามลงมือ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นยู่หลิงหลง เขาก็รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา

นึกไม่ถึง ว่าจะจะแสบอย่างนี้

เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว ชูสองมือขึ้นเป็นสัญญาณว่าเขาไม่เป็นภัย

“ว่ามา เธอจะเอายังไง？” เขาพูดด้วยเสียงเข้ม

ยู่หลิงหลงใช้อานกั๋วเป็นตัวประกันพูดด้วยเสียงดังว่า： “พวกนายถอยไปให้หมด！”

“ให้คนขับรถของฉันขับรถมา！”

“เพื่อเป็นหลักประกันความปลอดภัยของฉัน ฉันจะให้ตาแก่ส่งฉันไปเป่ยเจียงด้วยตัวเขาเอง！”

“เป็นไปไม่ได้！”

“ฝันไปเถอะ！” หูปินกับพวกทำตาดุสบถคำด่า

ยู่หลิงหลงยิงปืนขึ้นฟ้าอีกครั้ง กลุ่มคนในที่เกิดเหตุเงียบกริบไร้เสียง

“ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยฉันไป หรือไม่ก็แหลกไปพร้อมกัน พวกนายเลือกเองแล้วกัน”

คนหมู่มากต่างมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี