บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 239

ไม่นานนัก เรือลำใหญ่ก็ค่อย ๆ จอดเทียบท่า

ฝั่งตรงข้าม มีผู้กล้าตายที่ปักดอกไม้สีแดงไว้ตรงอกคนหนึ่งตะโกนเสียงดัง: “ผู้ที่ย่างกรายเข้ามาในเป่ยเจียง ตาย!”

ทันใดนั้นเอง จำนวนคน 200 คนถ้วนก็ชักดาบยาวออกมาจากปลอกดาบพร้อมเพรียงกัน แล้วตะโกนเสียงดัง: “ผู้ที่ย่างกรายเข้ามาในเป่ยเจียง ตาย!”

เสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งสี่ทิศ ไอสังหารมากมายมหาศาล

นี่เป็นการข่มขู่ฉินเทียน

เมื่อเผชิญหน้ากับภาพเหตุการณ์เช่นนี้ จุยเฟิงจึงค่อย ๆ ชักดาบตรงเอวออกมา 

“ฉัน ราชาลับจุยเฟิงแห่งหนานเจียง วันนี้ขอให้สัตย์ปฏิญาณไว้ ณ ที่นี้ว่า!”

“ถ้าเกิดฉินเทียนและนายท่านตายอยู่ในเป่ยเจียง ชั่วชีวิตนี้ ฉันจุยเฟิงจะปราบปรามเป่ยเจียงให้เรียบอย่างแน่นอน ใช้เลือดล้างตระกูลหลิว!”

หลังจากพูดจบ เขาก็ฟันดาบออกไปกะทันหัน กลิ่นดาบตัดสลับไปบนผิวแม่น้ำ ผ่าออกเป็นคลื่นดาบที่น่าทึ่ง

อำนาจบารมีนี้ไม่ด้อยไปกว่าจำนวนคน 200 คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเลย

มีรังสีแห่งความหวาดผวาปรากฏขึ้นมาในแววตาของผู้กล้าตายที่พูดในเมื่อกี้นี้ 

เขาแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น: “จุยเฟิง เงื่อนไขที่คุณหญิงของเราเสนอให้พวกแกคืออนุญาตให้ฉินเทียนมาคนเดียวเท่านั้น”

“ในฐานะที่แกเป็นราชาลับ หากบังอาจเหยียบย่ำลงบนผืนแผ่นดินของเป่ยเจียงแม้แต่ก้าวเดียว ศีรษะของตาแก่อันก็จะร่วงหล่นลงพื้นทันที”

คุณหญิงที่เขาหมายถึงคือราชาหยก ยู่หลิงหลง

ยู่หลิงหลงซ่อนตัวอยู่ข้างกายอานกั๋วมานานหลายปี ปัจจุบันเธอเป็นคนลงมือจับกุมตัวอานกั๋วมาถึงเป่ยเจียงด้วยตนเอง

สร้างคุณูปการที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ทำให้ราชาเป่ยเจียงหลิวเช่อเปิดเผยตัวตนของยู่หลิงหลงต่อสาธารณชนแล้ว

รวมไปถึงลูกน้องจำนวนมากของเขา ก็ให้การสนับสนุนยู่หลิงหลงเป็นอย่างดีเช่นกัน

เนื่องจากพวกเขารู้สึกว่าครั้งนี้วันล่มสลายของหนานเจียงมาถึงแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดของผู้กล้าตายดอกไม้แดง ไอสังหารที่อยู่ในแววตาของจุยเฟิงจึงเดือดพล่าน

ทว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้โต้แย้งอะไร แต่เป็นการหันหลัง ใช้มือทั้งสองข้างรองดาบไว้ แล้วส่งไปตรงหน้าฉินเทียน

“ดาบเล่มนี้กว้างสองนิ้ว ยาวสามจุดสามฟุต ตีเหล็กขึ้นรูปมาจากแร่เหล็กของซากส่วนโครงรับน้ำหนักของเรือล่มสมัยราชวงศ์หมิง”

“ชื่อดาบ จุยเฟิง”

“คำนึงถึงความอันตรายและความปลอดภัยของนายท่าน ฉันจึงไม่สามารถลงจากรถพร้อมกับนายได้ งั้นก็ให้ดาบเล่มนี้คอยช่วยนายสังหารศัตรู”

วินาทีนี้ราชาลับที่เย็นชาคนนี้กำลังใช้ดาบฝากฝังให้ฉินเทียนทำหน้าที่แทน ในที่สุดแววตาที่เขามองไปทางฉินเทียนก็ยากที่จะอำพราง เลือดที่ร้อนระอุซัดสาด

ฉินเทียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถอนหายใจทีหน่ึง

ขอทราบความหมายของดาบเล่มนี้ที่มีต่อจุยเฟิงอยู่

ชื่อของเขาคือจุยเฟิง และชื่อที่ตั้งให้ดาบก็คือจุยเฟิง ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขามองว่าดาบเป็นเหมือนชีวิตของตัวเอง

วินาทีนี้ เขานำดาบฝากไว้ให้กับตัวเอง เมื่อดูจากมุมมองใดมุมมองหนึ่งแล้ว มันก็เท่ากับว่าเขาได้นำชีวิตของเขาฝากไว้ให้กับตัวเอง

“ได้!”

“ฉันจะทำให้ชื่อเสียงของจุยเฟิงโด่งดังไปทั่วทั้งเป่ยเจียงเอง”

“วันขากลับ อย่าลืมสัญญาตอนอยู่คฤหาสน์หว้อหลงล่ะ เลี้ยงฉันกินไก่อบ”

จุยเฟิงพูดเสียงทุ้ม: “จะให้ฉันเปิดร้านไก่อบให้นายหนึ่งร้านเลยก็ได้!”

ฉินเทียนหัวเราะเสียงดังลั่น รับดาบมา ก่อนที่เขาจะกระโดดลงไปจากหัวเรือด้วยลักษณะท่าทางที่ดูชิลสบายมาก ๆ แล้วก้าวเท้ายาวมุ่งหน้าตรงไปยังหาดหิน

มองดูฉินเทียนกำลังจะไปท้าประลองกับคน 200 คน จึงทำให้เลือดที่ร้อนระอุของจุยเฟิงฮึกเหิมมาก

“หทาร เข็นกลองรบมา!”เขาตะโกนเสียงดังลั่น

ลูกน้องเข็นกลองขนาดใหญ่ที่ทำมาจากหนังวัวหนึ่งใบ

จุยเฟิงจับไม้ตีกลองไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วตีลงบนกลองจนเสียงดังกระหึ่มดั่งฟ้าร้อง 

ตึงตึงตึง!

เสียงกลองที่ดุเดือดเหมือนดังม้าจำนวนมากกระโดดวิ่งขึ้นหน้า เหมือนแตรสัญญาณบนสนามรบ

ทำให้เลือดที่ร้อนระอุของผู้คนซัดสาด

“คุณหญิงมีคำสั่ง หากแซ่ฉินอยากเดินขึ้นหอชงเซียว ก็ต้องผ่านการทดสอบของพวกเราก่อน!”

“พี่น้องทุกคน เตรียมตัว!”

ผู้กล้าตายดอกไม้แดงคนหนึ่งที่เป็นผู้นำ มองหน้าฉินเทียนที่กำลังเดินตรงเข้ามาพลางตะโกนเสียงดัง

ภายใต้การนำพาของผู้กล้าตายดอกไม้แดง 20 คน นักฆ่า 20 กลุ่มจึงเริ่มเคลื่อนไหว

พวกเขาเรียงตัวกันเป็นกำแพงมนุษย์หนึ่งชั้น ดาบกระบี่ที่อยู่ในมือเปล่งประกาย สายตาจ้องเขม็งไปทางฉินเทียน

“ฆ่า!”

เมื่อเห็นว่าฉินเทียนถึงกับกล้ามองข้ามพวกเข้า ฝีเท้าไม่มีท่าทีที่จะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย ในที่สุดพวกเขาก็ถูกกระตุ้นจนโกรธเกรี้ยว

ตะโกนเสียงดังลั่นคำหนึ่ง นักฆ่ากลุ่มแรงพุ่งตรงเข้าไปแล้ว 

ฉินเทียนพุ่งตรงขึ้นไป 

จุยเฟิงปรากฏขึ้นมาในมือภายในชั่วพริบตาเดียว พร้อมกับเลือดที่พุ่งกระฉูดเป็นสาย

คนแรกสุดที่พุ่งตรงเข้ามา เอ็นข้อมือถูกตัดขาด ดาบยาวร่วงลงบนพื้น

จากนั้น คนที่สอง คนที่สาม……คนที่หนึ่งร้อย

คนที่เอ็นข้อมือขาดพุ่งตรงเข้ามา พยายามใช้ร่างเนื้อต้านรับดาบของฉินเทียน

จากนั้นค่อยให้เพื่อนคนอื่น ๆ ฉวยโอกาสสังหารฉินเทียน

“ระวัง!”เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว จุยเฟิงที่อยู่บนหัวเรือก็ตะโกนเสียงดังอย่างอดไม่ได้ 

แต่ฉินเทียนก็ยังคงไม่หันหน้ากลับไปอยู่เช่นเคย 

ทว่าสีหน้าของเขากลับค่อย ๆ เย็นยะเยือกลง

เขาอยากจะออมมือ แต่จะทำอย่างไรได้ ฝ่ายตรงข้ามดันจะรนหาที่ตายเอง!

ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ต้องทำให้พวกมันได้รู้ว่าอะไรคือความโหดเหี้ยม 

เท้าของเขาไม่หยุดลงเลย พลิกมือฟาดฟันดาบจุยเฟิงสามจุดสามฟุตออกไป

แสงแห่งความเย็นเยือกหนาวเข้ากระดูก มีเสียงเวิง ๆ ดังขึ้นกลางอากาศ 

จุยเฟิงมองดูดาบผีสางเทวดานี้จนตะลึงงันไปเลย เขาคิดเองว่าอย่างน้อยก็ไม่มีใครที่สามารถใช้ดาบเล่มนี้ได้ดีกว่าเขาแล้ว

แต่ว่าสิ่งที่คิดไม่ถึงคือการพลิกมือฟันออกไปอย่างชิลสบายของฉินเทียน จะสร้างพลานุภาพที่รุนแรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!

“กลิ่นดาบ!”

“นี่คือกลิ่นดาบ!”เขาพูดพึมพำอย่างตื่นเต้นดีใจ

เห็นเพียงทุกตำแหน่งที่กลิ่นดาบเคลื่อนผ่าน ผู้กล้าตายดอกไม้แดงทั้ง 20 คนก็เหมือนดั่งใบไม้ที่ร่วงหล่นตอนเจอลมฤดูใบไม้ร่วง

มีบางคนไม่ทันแม้แต่จะกรีดร้องเลยด้วยซ้ำ ศีรษะกับร่างกายก็แยกออกจากกันก่อนแล้ว

แค่นี้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว เนื่องจากสัมผัสไม่ได้ถึงความเจ็บปวดที่หนักหน่วงมากนัก

พวกคนที่ถูกฟันจนเอวขาด มองดูลำไส้ของตัวเองที่กองอยู่บนพื้น แล้วกรีดร้องอย่างน่าเวทนา

วินาทีนี้พวกเขาไม่ใช่ผู้กล้าตายที่ไม่เกรงกลัวความตายอีกต่อไปแล้ว

ดวงตาทุกคู่ล้วนเปี่ยมล้นไปด้วยความหวาดผวาและความรู้สึกเสียใจทีหลัง

เมื่อเหล่านักฆ่าที่ได้รับบาดเจ็บมองดูภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ต่างก็ตะลึงงันไปเลย

พวกเขาก็ถือเป็นคนที่ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตาเช่นกัน แต่ว่าภาพเหตุการณ์นี้มันโหดเหี้ยมมากเกินไปแล้ว!

สยดสยองมากเกินไปแล้ว!

ในตึกเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่บนที่สูง จู่ ๆ ยู่หลิงหลงที่มองดูภาพเหตุการณ์นี้ผ่านทางกล้องวงจรปิดก็เอามือปิดปากแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะอาเจียนออกมาอย่างรุนแรง 

ฉินเทียนออกจากหาดหิน แล้วเดินลงบนถนนยาวสิบไมล์

สามารถมองเห็นหอชงเซียวที่ตั้งอยู่สุดปลายขอบเขตของถนนยาวเส้นนี้อย่างเลือนราง