บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 245

“ไม่ไหวแล้ว ๆ ”

“ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ”

“ฉันต้องรีบกลับหลงเจียง!”หลังจากพูดจบ ฉินเทียนจึงรีบอยากจะหลบหนี

“อยากหนีเหรอ? ไม่มีทาง!”พวกหูปินรวมตัวกันเป็นกำแพงมนุษย์หนึ่งชั้น ล้อมรอบเขาไว้

มีคนตะโกน: “เป็นผู้ชายห้ามบอกว่าไม่ไหว!”

“ยิ่งกว่านั้นคือเป็นเหล้าที่ซุปตาร์ดังของเราคารวะให้เชียวนะ คุณฉิน คุณปฏิเสธเหล้าของพวกเราได้อยู่ แต่ว่าคุณปฏิเสธเหล้าของซุปตาร์ดังไม่ได้นะครับ”

“พวกนายพูดอะไรเนี่ย? คุณฉินจะไม่ไหวได้ยังไง?”

“ท่านใช้เลือดล้างเป่ยเจียงด้วยตัวคนเดียวและดาบเล่มเดียว จะกลัวเหล้ากระจอก ๆ กาหนึ่งได้ยังไงเล่า?”

“คุณหนูครับ กาเหล้าใบนี้ของคุณเล็กเกินไปหรือเปล่าครับ จะเปลี่ยนเป็นใบที่ใหญ่กว่านี้หน่อยไหมครับ?”

ฉินเทียนถึงกับมองบน พลางนึกในใจถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก กูแม่งจะไม่ช่วยพวกมึงแล้ว

กูช่วยพวกมึง แต่พวกมึงกลับมอมเหล้ากู

หยางหรงกระพริบตาพลางพูด: “คุณฉิน ฉันขอดื่มหมดแก้วก่อนเพื่อเป็นการแสดงความเคารพนะคะ!”

ผู้หญิงคนนี้ก็ใจเด็ดมากจริง ๆ ใช้กาเหล้าเทใส่แก้วแบ่งเหล้าที่มีความจุ 150 มิลลิลิตรจนเต็มแก้ว ก่อนจะดื่มหมดแก้วภายในอึกเดียวโดยไม่ขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อย 

นี่แม่งเป็นเหล้าหลงถาย 50 ดีกรีเชียวนะ แต่เธอกลับดื่มมันเหมือนดื่มน้ำเย็นยังไงอย่างนั้น 

“ฉันก็ขอชนแก้วหนึ่ง!”หลิวหรูยู่กัดฟันแน่นและเทใส่แก้วแบ่งเหล้า เลียนแบบหยางหรงดื่มหมดภายในอึกเดียว

แต่ทว่าหลังจากที่เธอดื่มหมดแล้ว ก็ไอจนใบหน้าแดงเถือกในทันที

เมื่อเห็นท่าทางของพวกเธอเป็นแบบนี้ พวกเวรที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ก็โห่ร้องเสียงดังอีกครั้ง

ฉินเทียนจนปัญญา ทำได้เพียงดื่มเหล้าที่พวกเธอคาราวะให้คนละกาเล็ก ๆ 

ดื่มจนกลายเป็นสภาพนี้ ไม่มีทางที่เขาจะไม่ใช้กำลังภายในย่อยสลายมัน แต่ทว่าการใช้กำลังภายในย่อยสลายก็ต้องใช้เวลาเหมือนกัน

เพราะฉะนั้น จึงมีอารมณ์เคลิ้มเมาอยู่เล็กน้อย 

“พรุ่งนี้คุณฉินยังต้องกลับไปรายงานคุณภรรยาที่บ้านอีก คืนนี้รีบพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำเถอะค่ะ”หลิวหรูยู่ชายตามองฉินเทียนรอบหนึ่ง ก่อนจะเดินจากไปด้วยใบหน้าที่แดงเถือก

หยางหรงรีบตะคอกเสียงดัง: “ไอ้พวกสัตว์เดรัจฉาน หยุดมอมเหล้าเขาสักที”

“ไม่รู้หรือไงว่าตอนเช้าเขาเพิ่งผ่านศึกครั้งใหญ่มา และกำลังทั้งร่างกายก็แห้งเหือดหมดแล้ว?”

“รีบปล่อยเขากลับไปพักผ่อนซะ!”

“คุณฉิน เดี๋ยวฉันพาคุณไปห้องพักแขก”

ฉินเทียนยังอยากพูดอะไรบางอย่างต่อ อานกั๋วก็อมยิ้มพลางพูดเช่นกันว่า: “พอแล้ว อนาคตเรายังมีโอกาสอีกเยอะแยะ อนาคตยังอีกยาวไกล”

“เสี่ยวหยาง ลำบากเธอเลยนะ พาคุณผู้ชายกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

ถึงเวลาจากไปแล้ว

ถ้ายังไม่กลับอีก ฉินเทียนกลัวว่าตัวเองอาจจะกลับไม่ได้แล้วจริง ๆ

วันต่อมา เขากลับมาถึงหลงเจียงพร้อมกับอารมณ์ที่ซับซ้อน

เดินเข้าประตูบ้านอย่างระมัดระวัง รู้สึกเหมือนเป็นโจรยังไงอย่างนั้น โชคดีที่ซูซูไม่อยู่บ้าน เขาจึงรู้สึกโล่งอก

เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะวางเต็มไปด้วยของขวัญต่าง ๆ ล้วนเป็นของฟุ่มเฟือยที่ราคาไม่ธรรมดา เขาจึงผงะไปอย่างควบคุมไม่ได้

ซูซูและหยางยู่หลันไม่ซื้อของพวกนี้นี่ หรือว่ามีแขกมาบ้าน?

มีเสียงดังมาจากบันได หยางยู่หลันเดินลงมาจากด้านบน

“แม่ครับ ผมออกทำงานนอกสถานที่กลับมาแล้วนะครับ”ฉินเทียนรีบยิ้มพลางกล่าวทักทาย 

หยางยู่หลันยิ้มพลางพูด: “แม่ก็เพิ่งกลับมาวันนี้เหมือนกัน ฉินเทียน ได้ยินซูซูบอกว่าแกไปรักษาโรคให้นายท่านคนหนึ่งในเมืองหลวงเหรอ?”

“เป็นยังไงบ้าง?”

“ทำไมแม่ถึงได้ยินมาว่าช่วงสองสามวันนี้เมืองหลวงไม่ค่อยสงบเลย แกไม่เป็นอะไรใช่ไหม​?”

ฉินเทียนยิ้มพลางตอบกลับว่า: “ไม่เป็นไรครับ เรื่องทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“แม่ครับ ของทั้งหมดนี้คืออะไรเหรอครับ? แม่ซื้อกลับมาจากการออกทำงานนอกสถานที่เหรอ?”

“ว่าแม่ควรจะทำยังไงดี?”

ฉินเทียนกำลังจะพูดบางอย่าง เครื่องส่งเสียงที่อยู่ข้าง ๆ กลับดังขึ้นก่อน บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าประตูรายงาน: “คุณผู้ชายครับ มีเถ้าแก่สามสี่คนมา อ้างว่าเป็นเพื่อนของท่านครับ”

“แล้วยังบอกอีกว่าเป็นสมาคมเวชภัณฑ์ พวกเขาอยากมาเยี่ยมเยียนท่านน่ะครับ”

“ขอคำสั่งด้วยครับว่าจะปล่อยเข้าไปหรือไม่”

ฉินเทียนเปิดหน้าจอกล้องวงจรปิดที่เชื่อมต่อกับกล้องหน้าประตู เห็นว่าพวกหลี่เฉิงหนานยืนอยู่นอกประตูใหญ่ แต่ละคนดูเคารพนอบน้อมมากเหมือนเด็กนักเรียนยังไงอย่างนั้น 

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วสบถ: “ไอ้เชี่ยพวกนี้นี่ ต้องแอบซ่อนตัวอยู่หน้าประตูใหญ่ของบ้านเราแน่นอน ไม่งั้นพวกมันไม่มีทางรู้ว่าผมกลับมาเร็วขนาดนี้แน่”

หยางยู่หลันรีบพูดว่า: “นักธุรกิจพวกนี้เจาะหาช่องทางเก่งเกินไปแล้ว แม่ก็เพลียกับการรับมือแล้วเหมือนกัน”

“แกคิดว่าจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาไหม?”

ฉินเทียนนึกคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกำชับบอดี้การ์ดหน้าประตู: “บอกพวกเขาให้ไปรอฉันที่ออฟฟิศ”

“กรรมการหยางจะรีบไปในทันที”

“ครับ!”

จากนั้นฉินเทียนก็คิดอย่างจริงจังแล้วพูด: “แม่ครับ เรื่องนี้น่ะ ผมรู้สึกว่าจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์เล็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างเดียวไม่ได้”

“การให้โรงงานประสานกับโรงพยาบาลโดยตรงมันประหยัดต้นทุนได้เยอะมากก็จริง ๆ แต่ว่าภายในก็จะมีปัญหาเกิดขึ้นเยอะมากเหมือนกัน”

“ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่เรื่องการชำระเงินก็จัดการยากมาก ๆ แล้ว”

“ทำไมบางโรงงานถึงไม่ยอมประสานกับโรงพยาบาลโดยตรง นั่นก็เป็นเพราะโรงพยาบาลมักจะชอบสต็อกของมากเกินไป จึงไม่สามารถหมุนเวียนเงินทุนจำนวนมากได้”

“ในขณะเดียวกัน ผู้ผลิตก็ไม่ค่อยยินดีที่จะลดตัวลงมาให้ความร่วมมือกับข้อเรียกร้องและเรื่องจุกจิกของทางโรงพยาบาลด้วย”

“แม้พ่อค้าคนกลางจะเก็งกำไรจากส่วนต่าง แต่ว่าประโยชน์ของพ่อค้าคนกลางก็คือคลี่คลายปัญหาระหว่างผู้ผลิตและโรงพยาบาล”

“ด้านหนึ่งเป็นเพราะโดยทั่วไปแล้วสินค้าที่พวกเขารับมาจากผู้ผลิต พวกเขาจะจ่ายด้วยเงินสด อีกอย่างพวกเขาก็ยินดีที่จะคิดว่าโรงพยาบาลเป็นพระเจ้า พยายามสนองทุกความต้องการให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

“ทุกคนต่างได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แบ่งผลประโยชน์เท่า ๆ กัน สังคมถึงจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นได้ แม่คิดว่ายังไงครับ?”