บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 248

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

ซูซูหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ก่อนจะถามว่า: “แกเป็นใคร?”

“แกกำลังลักพาตัวคนและขู่กรรโชก มันผิดกฎหมายแกรู้หรือเปล่า?” 

“รีบปล่อยตัวกงลี่เดี๋ยวนี้!”

ผู้ชายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ป่าเถื่อน: “แม่งอย่ามาคุยหลักการเหตุผลกับกูให้มากนัก!”

“กูยากจนล้าหลัง สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดก็คือท่าทางสีหน้าของคนมีเงินอย่างพวกมึง!”

“แม่งเอ๊ย ถ้าเกิดพวกมึงกล้าแจ้งตำรวจ กูก็จะตายพร้อมกับอีแม่นางนี่!” 

ซูซูรีบพูดว่า: “อย่าวู่วาม!”

“แกก็แค่ต้องการเงินไม่ใช่เหรอ? ขอแค่แกรับประกันความปลอดภัยของกงลี่ได้ ฉันจะเอาเงินไปตอนนี้เลย!”

ผู้ชายหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วพูด: “อย่างนี้ค่อยว่าไปอย่าง”

“ระยะห่างระหว่างหลงเจียงและเมืองเจิ้ง ขับรถสามชั่วโมงก็คงเพียงพอแล้วสินะ? อีกสามชั่วโมง กูจะติดต่อมึงอีกครั้ง!”

จากพูดจบ เขาก็กดตัดสายไปในทันที

ซูซูกดโทรไปอีกครั้ง ฝ่ายตรงข้ามก็ปิดเครื่องไปแล้ว 

“กงลี่ถูกลักพาตัวไปแล้ว? ทำยังไงดี?”

“หรือว่า เรารีบโทรแจ้งตำรวจกันเถอะ”เธอมองหน้าฉินเทียนพลางพูดอย่างเป็นห่วง 

ฉินเทียนขมวดคิ้วพลางพูด: “กงลี่ไปเมืองเจิ้งเพราะไปตรวจสอบผลิตภัณฑ์เลียนแบบ แต่เธอกลับถูกลักพาตัวเวลานี้ ไม่แน่มันอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับผลิตภัณฑ์เลียนแบบนั่นก็เป็นได้” 

“ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นละก็ นี่ไม่ใช่คดีลักพาตัวธรรมดา ๆ แน่นอน”

“ในเมื่อเขาให้เวลามาแล้ว งั้นเราก็ไปให้ถึงหลงเจียงก่อนค่อยว่ากันอีกทีเถอะครับ”

ซูซูพยักหน้าแล้วพูด: “งั้นแล้วก็รีบไปกันเถอะ!”เธอดึงตัวฉินเทียนแล้วเดินออกไปจากออฟฟิศ

ฉินเทียนไม่กล้าชักช้า เมื่อมาถึงด้านนอก เขาก็สตาร์ทรถโตโยต้าแล้วซิ่งออกไปจนเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น 

“ขอให้ไม่เป็นอะไรด้วยเถิด!”

“กงลี่ไม่เป็นอะไรแน่นอนครับ!”ระหว่างทาง ซูซูนั่งตำแหน่งข้างคนขับพลางภาวนาด้วยสภาพจิตใจที่ไม่สงบ

ฉินเทียนกุมมือข้างหนึ่งของเธอเอาไว้ เพื่อเป็นการปลอบใจเธออย่างเงียบ ๆ 

ภาพจำของเขาที่มีต่อกงลี่คนนี้ค่อนข้างลึกซึ้งเลย

กงลี่และซูซูเป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยเรียนแพทย์ ตอนเรียนจะกินข้าวด้วยกันและพักอาศัยอยู่ด้วยกัน เป็นเพื่อนสนิทที่ดีมาก ๆ

ตอนนั้นซูซูศึกษาวิจัยครีมซูยู่เพราะความชอบล้วน ๆ กงลี่ก็คอยออกหัวคิดกำหนดแผนอยู่ข้างกายไม่น้อยเช่นกัน

ต่อมา เมื่อคิดค้นสูตรการผลิตครีมซูยู่ออกมาได้แล้ว ซูซูจึงเอาให้กงลี่

หยางยู่หลันที่มีมันสมองเรื่องธุรกิจแอบไปจดทะเบียนกรรมสิทธิ์

ในขณะที่เธอและซูซูร่วมกันศึกษาวิจัย เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการผลิตเป็นจำนวนมากอยู่นั้น สูตรการผลิตครีมซูยู่กลับหายไป

อันที่จริงนั่นเป็นกงลี่เล่นพิเรนทร์กับซูซู เธออยากรู้ว่าซูซูจะร้อนใจหรือไม่

ซูซูก็ยังเด็กเกินไป เมื่อได้ยินแม่บอกว่าสูตรการผลิตนั้นมีมูลค่าที่สูงมาก ๆ ดังนั้นเธอจึงโทรแจ้งตำรวจ

ซูซูในตอนนั้นยังเป็นลูกหลานในตระกูลเก่าแก่ที่มีชื่อเสียง เป็นคุณหนูที่ได้รับการปรนเปรอจากตระกูลซูอยู่ 

แต่กลับไม่นึกเลยว่าสูตรการผลิตที่ได้รับลิขสิทธิ์ที่คุณหนูระดับนี้ศึกษาและทำการผลิตขึ้นมาจะถูกขโมย จึงทำให้ผู้คนตื่นตระหนกเล็กน้อย

เดิมทีแค่เป็นการกลั่นแกล้งของกงลี่ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ผู้คนตื่นตกใจมากขนาดนี้ เธอจึงไม่กล้ายอมรับ

ดังนั้นเธอจึงเก็บสูตรนั้นเอาไว้

แม้ซูซูจะทำสูตรฉบับใหม่ขึ้นมาโดยการอ้างอิงจากความทรงจำ

แต่ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้กงลี่รู้สึกละอายใจมาโดยตลอด

หลังจากเรียนจบ เธอก็กลับเมืองเจิ้ง และจัดการติดต่อสื่อสารกับซูซู

ต่อมาเธอก็แต่งงานแล้วมีลูก แต่ไม่นึกเลยว่าจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่มีคุณสมบัติย่ำแย่ หลังแต่งงานสามีติดยา ทำให้ครอบครัวที่สงบสุขในตอนแรกพังทลายลง

ผีซ้ำด้ำพลอย ลูกชายของเธอก็ป่วยหนักอีก ซึ่งต้องการเงินก้อนใหญ่มารักษา 

กงลี่ที่จนตรอกถูกลูกพี่ลูกน้องของซูซู ซูเหวินเฉิงตามหาจนเจอ ทราบมาว่าสูตรในการผลิตครีมซูยู่อยู่ในกำมือเธอ จึงขอซื้อในราคาห้าล้าน

เพื่อเป็นการช่วยชีวิตลูกชาย กงลี่จึงหวั่นไหว

ดังนั้นตอนที่อยู่ในการประชุมการลงทุนของเทียนฟู่ แคปปิตอล  ซูเหวินเฉิงและซูหนานสองพี่น้องนี้จึงนำสูตรที่ซื้อมา โชว์สูตรจริงและสูตรปลอมกับซูซูไปยกหนึ่ง

เมื่อฉินเทียนตรวจพบเรื่องนี้ จึงส่งคนมาบอกความจริงให้กงลี่ทราบ

กงลี่จึงรีบมาถึงที่เกิดเหตุด้วยความสมัครใจ เพื่อล้างมลทินให้ซูซู

ความเข้าใจผิดระหว่างซูซูและกงลี่ถูกคลี่คลาย ซูซูจึงให้เธอเป็นผู้ช่วยตัวเองอยู่ข้างกาย

อีกทั้งรับลูกชายของกงลี่มาหลงเจียง และมอบการรักษาที่ดีที่สุดให้เขา 

“ผมเป็นสามีที่คุณเลือก ถ้าเกิดผมน่ารังเกียจขนาดนั้นจริง ๆ งั้นก็หมายความว่าคุณไม่มีแววน่ะสิ?”

“คนพาลสันดานหยาบไม่มีทางจะพูดอะไรดี ๆ ออกมาได้หรอก!”

“ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว”ซูซูทำเสียงถุ้ยทีหนึ่ง รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอจึงยื่นมือไปเปิดดนตรี 

ทันใดนั้นเองเสียงที่ไพเราะอ่อนหวานก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้องรถ

ฉินเทียนชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะถามว่า: “เสียงนี้ ทำไมฟังดูคุ้นหูจังเลยครับ?”

“ใครเป็นคนร้องเหรอ?”

ซูซูหัวเราะอย่างเยือกเย็นแล้วพูด: “จะมาแสร้งทำเป็นไม่รู้ต่อหน้าฉันทำไม!”

“เสียงของดาราดังหลิวหรูยู่ คุณจะฟังไม่ออกได้เหรอ?” 

ฉินเทียนกลอกตามองบน ใช่เพลงของหลิวหรูยู่จริง ๆ ด้วย 

เขาจำได้ว่าตั้งแต่ที่ตัวเองซื้อรถมา ยังไม่ได้บันทึกเพลงอะไรเลย น่าจะเป็นเครื่องเสียงที่ติดมากับตัวรถ 

นึกไม่ถึงเลยว่าหลิวหรูยู่จะโด่งดังถึงขั้นนี้ เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์บางอย่าง เขาก็รู้สึกแปลก ๆ ในใจเช่นกัน 

เนื่องจากสถานการณ์ฉุกเฉิน ดังนั้นระหว่างทางฉินเทียนจึงขับเร็วมาก ๆ

เดิมต้องใช้เวลาขับรถสามชั่วโมง ใช้ไปเพียงสองชั่วโมงครึ่งก็มาถึงแล้ว 

เมื่อเข้าสู่เมืองเจิ้ง ซูซูก็เริ่มโทรหากงลี่ เสียงที่ตอบรับกลับมาอยู่ในสถานะปิดเครื่องมาโดยตลอด 

โทรศัพท์ของกงลี่อยู่ในมือโจรเรียกค่าไถ่แล้ว เวลาที่ฝ่ายตรงข้ามกำหนดให้คือสามชั่วโมง  ดูท่าถ้าเกิดไม่ถึงเวลาที่กำหนด ก็จะไม่เปิดเครื่อง 

“เพื่อเป็นการคำนึงถึงความปลอดภัย เราไปถอนเงินที่ธนาคารก่อนไหมคะ?”ซูซูถามอย่างกังวลใจ 

“ไม่ต้องยุ่งยากหรอกครับ”ฉินเทียนพูดอย่างมั่นใจ: “ขอแค่ให้ผมได้เจอหน้าพวกโจรเรียกค่าไถ่ มันก็จะไม่มีโอกาสหลบหนีแล้ว”

ซึ่งนี่เป็นความจริง 

เขาเป็นถึงผู้สืบทอดของเถ้าแก่ใหญ่แห่งวิหารพญายมที่สง่าผ่าเผย เป็นลูกศิษย์ที่เก่งกว่าอาจารย์ และสร้างวิหารเทพขึ้นมาคนเดียว 

การจัดการโจรเรียกค่าไถ่เล็ก ๆ คนหนึ่งนั้น ก็เป็นสิ่งที่ทำสำเร็จได้อย่างง่ายดายเลยไม่ใช่หรือ? 

“ใช่สิ ก่อนหน้านี้กงลี่เคยส่งที่อยู่หนึ่งให้คุณไม่ใช่เหรอครับ?”

“คุณยังเซฟไว้หรือเปล่า?”นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขาจึงถามอย่างอดไม่ได้ 

ซูซูรีบค้นดูโทรศัพท์แล้วตอบกลับว่า: “ที่ชุมชนแห่งความสุข!”