บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 253

“พี่กุ่ยตามหาตัวนาย”เหมินสันก้มหน้ามองดูมีดที่อยู่ในมือเจิ้งจี๋พลางกระแทกถามเสียงต่ำ: “ทำไม นายจะไปสับพี่กุ่ยเหรอ?”

“เปล่า!”

“ไม่ใช่ ๆ ๆ เหมินสันเข้าใจผิดแล้ว!”

“พี่กุ่ยอยู่ไหนครับ? รีบเชิญเข้ามาข้างในก่อน!”เจิ้งจี๋ตอบสนองกลับมาได้ ก่อนจะรีบโยนมีดทำครัวไปข้าง ๆ

เหมินสันทำเสียงหึทีหนึ่ง และถอยร่างที่อ้วนใหญ่ออก

ด้านหลังมีคนสามสี่คนเดินตรงมา

คนที่ยืนอยู่ตรงกลางคือผู้ชายที่รูปร่างไม่สูง ผอมแห้ง ทว่าแววตาของเขากลับดูดุร้ายมาก

เขาคาบบุหรี่ไว้ในปากหนึ่งมวน มือยังโอบหญิงสาวที่สูงโปร่งและงดงามคนหนึ่งไว้ด้วย

“ไอ้ชิบหาย มึงมีปัญญาความสามารถแล้วนี่!”

พี่กุ่ยยกเท้าถีบลงหน้าท้องเจิ้งจี๋ ก่อนจะกอดหญิงสาวแล้วเดินเข้าไปในห้อง

“อี๋ เหม็นจังเลย!”

“พี่กุ่ย เปลี่ยนสถานที่กันเถอะค่ะ”เมื่อเห็นสภาพที่ดูเละเทะในห้องรับแขก หญิงสาวจึงเอามือปิดจมูกด้วยใบหน้าที่รังเกียจ

พี่กุ่ยถ่มเสลดลงบนกำแพง ถอดกางเกงออกแล้วถี่ลงอ่างล้างหน้าต่อหน้าทุกคน 

“ในห้องนี้ค่อยสะอาดขึ้นมาหน่อย เอาตัวมันเข้ามา!”

เขากอดหญิงสาวพลางเดินเข้าไปในห้องนอน ถอดรองเท้าแล้วนอนลงบนเตียง

หญิงสาวคลอเคลียอยู่ข้างกายเขา เหมือนจะดูเบื่อหน่ายมาก ๆ จึงหันไปหยิบรีโมทที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาโดยไม่ใส่ใจแล้วกดเปิดโทรทัศน์

ทันใดนั้น ภาพฉากอันน่ารังเกียจที่ฉินเทียนกดปิดในก่อนหน้านี้ก็เปิดออกอีกครั้ง

หญิงสาวสบถด่าคำหนึ่ง แล้วรีบกดปิด

ทำเอาเหล่าลูกน้องของพี่กุ่ยหัวเราะเสียงดังลั่น 

พี่กุ่ยถ่มน้ำลายใส่เจิ้งจี๋พลางแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูด: “มึงเพลิดเพลินเก่งไม่เบาเลยนี่” 

“รู้ไหมที่กูมาหามึงเพราะอะไร?”

เจิ้งจี๋ร้องไห้พลางตอบกลับด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า: “รู้ครับ”

“เงินที่ผมยืมคุณเมื่อครั้งก่อนถึงเวลาที่กำหนดแล้ว แต่ว่าพี่กุ่ยครับ ตอนนี้ผมขัดสนเรื่องการเงินจริง ๆ ครับ” 

“คุณเป็นคนใหญ่คนโตที่จิตใจกว้างขวาง ให้เวลาผมอีกหน่อยได้ไหมครับ?”

“ผมสาบานเลยว่าถึงตอนนั้นผมจะคืนทั้งต้นและดอกให้พี่กุ่ยทุกบาททุกสตางค์เลยครับ!”

“ผมพูดจริงนะครับพี่กุ่ย ในฐานะที่เห็นว่าเรามีความสัมพันธ์กันมานานขนาดนี้ ท่านได้โปรดให้เวลาผมอีกหน่อยเถอะนะครับ”

พี่กุ่ยจุดบุหรี่หนึ่งมวนแล้วพ่นควันบุหรี่ใส่เพดานอย่างชิลสบาย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “ตบหน้ามัน!”

เหมินสันที่อยู่ข้าง ๆ ฟาดฝ่ามือลงมา จนปากของเจิ้งจี๋ท่วมเต็มไปด้วยเลือด 

เจิ้งจี๋คุกเข่าลงบนพื้น แล้วใช้หัวโขกพื้นพลางพูด: “พี่กุ่ย ตอนนี้ผมไม่มีเงินจริง ๆ นะครับ!”

“ขอร้องท่านล่ะ ให้เวลาผมอีกหน่อยเถอะนะครับ!”

“ถึงตอนนั้นผมจะคืนทั้งต้นและดอกให้ท่านอย่างแน่นอนครับ!”

“ครั้งนี้ได้โปรดท่านเชื่อผมด้วยนะครับ!”

“เชื่อมึง?”

“ถ้าเกิดคำพูดที่มึงพูดมาเป็นความจริง หมูมันคงปีนขึ้นต้นไม้ได้แล้ว!”

พี่กุ่ยทำเสียงหึทีหนึ่ง จู่ ๆ เขาก็มองเห็นรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง 

เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบมันมาแล้วถามว่า: “คนนี้คือเมียมึงเหรอ?”

“ได้ยินมาว่าเมียมึงกลับมาแล้ว คือคนนี้น่ะเหรอ?”

เจิ้งจี๋ตอบกลับอย่างหวาดกลัว: “พี่กุ่ยรู้ได้ยังไงครับ?”

“เมียผมกลับมาแล้วครับ แต่ว่าเธอก็จากไปแล้วเหมือนกัน”

พี่กุ่ยกลืนน้ำลายหนึ่งอึกแล้วพูด: “วาสนามึงก็ไม่เลวเลยนี่ หน้าตาดูไม่ธรรมดาเลยนะ”

พวกลูกน้องที่อยู่ข้าง ๆ ยิ้มยิงฟัน: “พี่กุ่ย คุณถูกใจผู้หญิงคนนี้แล้วใช่ไหมครับ?”

“ถ้าเกิดใช่ เราสามารถให้มันมาใช้หนี้แทนได้นะครับ”

เจิ้งจี๋รีบก้มกราบพลางพูด: “พี่กุ่ยโปรดไว้ชีวิตด้วยนะครับ!”

“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ ท่านก็รู้อยู่ว่าผมหย่ากับเธอตั้งนานแล้ว”

“อีกอย่างตอนนี้เธอก็จากไปแล้วด้วย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปไหนแล้ว”

พี่กุ่ยยิ้มยิงฟันแล้วพูดอย่างเย็นชา: “มึงแม่งก็ยึดมั่นในความเป็นธรรมอยู่นี่”

“หย่ากันมานานขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ยังคิดที่จะพูดเข้าข้างเมียเก่าอยู่”

“ในเมื่อมึงยึดมั่นในความเป็นธรรม พี่กุ่ยก็ต้องยึดมั่นในความเป็นธรรมด้วยเหมือนกัน เจิ้งจี๋ ตอนนี้กูจะให้มึงเลือกสามทางเลือก”

เจิ้งจี๋รีบตอบกลับ: “พี่กุ่ยท่านเชิญพูดได้เลยครับ!”

พี่กุ่ยหัวเราะทีหนึ่ง แล้วจุ๊บลงบนรูปถ่ายของกงลี่

“พูดมาซะ มันจะไปไหน?”

เจิ้งจี๋รีบตอบกลับไปว่า: “มันทำงานอยู่ในบริษัทเครื่องสำอางแห่งหนึ่งในหลงเจียง ที่กลับมาครั้งนี้ก็เพื่อตรวจสอบผลิตภัณฑ์ครับ”

“ผมสามารถจับกุมตัวมันได้อยู่ครับ แต่ทว่าข้างกายมันมีไก่อ่อนหน้าตี๋ตัวหนึ่งอยู่เคียงข้าง ซึ่งจัดการไม่ง่ายเลยครับ”

“พี่กุ่ย ขอแค่ท่านสามารถช่วยผมสยบไอ้หนุ่มหน้าตี๋นั่นได้ ผมก็จะจับกุมตัวมันมาใช้หนี้แทนผม!”

เมื่อคิดถึงฉินเทียน ไฟโกรธที่อยู่ในใจของเจิ้งจี๋ก็ลุกโชนขึ้นมา

ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องทำลายฉินเทียนให้ได้

แล้วก็กงลี่ด้วย ในเมื่อมึงไร้ความปราณีต่อกู งั้นก็อย่าหาว่ากูไร้ความเป็นธรรม!

หากอุทิศกงลี่ให้พี่กุ่ย ทั้งสามารถทำให้เรื่องหนี้ของเขาสงบลง ในขณะเดียวกัน ยังสามารถยืมกำลังของพี่กุ่ย กำจัดฉินเทียนทิ้งด้วย

จู่ ๆ เจิ้งจี๋ก็รู้สึกว่านี่เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวของตนเอง 

“ไก่อ่อนหน้าตี๋?”พี่กุ่ยหัวเราะอย่างเยือกเย็นทีหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า: “ที่แท้เมียมึงก็หนีไปกับไก่อ่อนหน้าตี๋นี่เอง”

“เรื่องแบบนี้ ทำไมมึงไม่บอกตั้งแต่แรกเนี่ย พี่กุ่ยกูเป็นคนที่ยึดมั่นในคุณธรรมขนาดนี้ กูจะแก้แค้นแทนมึงอย่างแน่นอน” 

“ไปซะ”

“ไปตามหาพวกมันให้เจอ ถ้าเกิดต้องการอะไรละก็ โทรมาหากู กูจะให้เหมินสันไปช่วยมึง!”

“ครับ ขอบคุณพี่กุ่ยมาก ๆ ครับ!”เจิ้งจี๋ขอบคุณในบุญคุณอีกครั้ง

พี่กุ่ยหยิบเงินออกมาห้าร้อยหยวน โยนให้เหมินสันแล้วพูดว่า: “ไปซื้อเนื้อเบียร์มาหน่อย ถ้าเกิดไอ้หมอนี่มันกล้าหลอกพวกเรา หรือแอบหนีไปและไม่กลับมา”

“งั้นต่อไปพวกเราก็จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่”

พวกเหมินสันไล่เจิ้งจี๋ออกไป พวกเขาไปซื้อเบียร์และเนื้อ ส่งให้พี่กุ่ยและหญิงสาวที่อยู่ในห้องนอนหนึ่งชุด

พวกเขาจึงพากันนั่งกินดื่มส่วนที่เหลืออยู่ในห้องรับแขก

เหมินสันกินเสร็จแล้วทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา เสียงกรนดังกว่าเสียงฟ้าผ่า 

ส่วนคนอื่นที่เหลือก็เริ่มเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดอย่างเบื่อหน่าย

กลางดึก เจิ้งจี๋เร่ร่อนอยู่ข้างถนน

เขาทั้งหนาวทั้งหิว รู้สึกว่าทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนเป็นเพราะกงลี่

“นังผู้หญิงชั้นต่ำ ดูซิว่าคราวนี้มึงจะหนีรอดจากฝ่ามือของกูไปได้ยังไง!”เขากัดฟันกรอด มาที่โรงงานแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองที่ถูกทิ้งร้างเมื่อก่อนหน้านี้