บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 267

　　“คุณฉิน พวกเราไปคุยด้านนั้นกัน”

หม่าหงเทานำฉินเทียนไปคุยตรงที่ไม่มีคน จากนั้นถอนหายใจ

　　พูดด้วยความเกลียดชังเล็กน้อย：“ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน！”

　　“ในใจคิดแต่จะเรียนเรื่องการต่อสู้ จึงไปหาคนมาต่อสู้ทั่วที่ในประเทศ จึงไม่ได้ดูแลน้องสาว”

　　“เธอจึงเป็นพนักงานอยู่ที่ร้านอาหารคนเดียว จากนั้นถูกไอ้ชั่วคนหนึ่งมาคุกคาม！”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หม่าหงเทาก็กำหมัดทั้งสองข้างแน่น ดวงตาแดงก่ำ

　　ฉินเทียนสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดว่า：“ต่อมาล่ะ？”

　　หม่าหงเทาพูดด้วยความโกรธ：“ไอ้หมอนั่นมันเป็นลูกคนรวย”

　　“หลังจากที่ผมแจ้งตำรวต เขาก็ถูกจับ ขังได้ไม่นานก็ปล่อยตัวออกมา”

　　“ไม่เพียงแค่นั้น จากนั้นพ่อแม่ของเขาก็จะกระทบอนาคตของเขา จึงบอกว่าน้องสาวของผมไปยั่วลูกชายของเขา”

　　“ยังจะฟ้องร้องพวกเรา！”

　　ฉินเทียนพูด：“จากนั้นล่ะ？”

　　หม่าหงเทากัดฟันพูดต่อไปว่า：“ผมโมโหมากไปหน่อย จึงฆ่าเจ้าหมอนั่น！”

เมื่อฉินเทียนคิดย้อนไปถึงตอนอยู่ในโรงงาน ฉีชุนที่ดูเหมือนจะข่มขู่หม่าหงเทาเรื่องน้องสาว

　　เขาพูดเสียงต่ำว่า：“ดังนั้นนายก็เลยพานอกสาวหนีมาข้างนอก จากนั้นมาเป็นบอดี้การ์ดภายใต้การช่วยเหลือของฉีชุน”

　　หม่าหงเทาพยักหน้า น้ำตาคลอแล้วพูดว่า：“นับจากนั้นเป็นคนมา เสี่ยวเซวี่ยก็ปิดตัว กลัวคนแปลกหน้า”

　　“โดยเฉพาะคนแปลกหน้าผู้ชาย”

　　“ผมก็ไม่มีวิธี หาสถานที่ที่ปลอดภัยให้กับเสี่ยวเซวี่ยได้ ทำได้เพียงฟังคำพูดของฉีชุน”

　　ฉินเทียนมองหม่าหงเทา：“ตอนนี้ นายจะทำยังไง？”

　　“นายมาหาฉัน มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ？”

　　หม่าหงเทากัดฟัน จู่ๆ ก็คุกเข่าแล้วพูดว่า：“คุณฉิน ผมอยากจะติดตามคุณ！”

　　“เพียงแค่คุณรับพวกเราสองพี่น้อง ให้สถานที่ปลอดภัยกับน้องสาวของผม ให้ผมทำอะไรก็ได้！”

ฉินเทียนถอนหายใจ ความรู้สึกของพี่น้องของหม่าหงเทานี้ เขาประทับใจมาก

　　“เหล่าหม่า ลุกขึ้นเถอะ”

　　“คุณ รับปากแล้วใช่ไหม？”

　　ฉินเทียนพยักหน้า：“เรียกเสี่ยวเซวี่ยมา ไปหลงเจียงกับฉัน”

หม่าหงเทาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จากนั้นรีบไปพูดอธิบายเสียงต่ำกับเสี่ยวเซวี่ย

ส่วนเสี่ยวเซวี่ยก็เหลือบมองไปที่ฉินเทียน ในที่สุดเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ จากนั้นเดินห่อตัวอยู่ที่ด้านข้างของพี่ชาย

เมื่อมาถึงด้านนอก กงลี่และซูซู ก็คอยอยู่ที่ข้างๆ รถ

　　ฉินเทียนพูดอย่างจริงใจว่า：“ที่รัก กงลี่ นี่คือเสี่ยวเซวี่ย เป็นน้องสาวของเหล่าหม่า”

　　“เธอกับเหล่าหม่า จะไปหลงเจียงกับพวกเรา”

　　“พวกเธอดูแลด้วยนะ”

ทั้งสองสาวพยักหน้า กงลี่รีบเข้าไปจับมือเสี่ยวเซวี่ย เพื่อเรียกให้เธอขึ้นมาบนรถ

　　ซูซูหัวเราะแล้วพูดว่า：“ช่างดีเลยจริงๆ！”

　　“นับจากนี้ไป ข้างกายฉันก็จะมีเสี่ยวเซวี่ยเพิ่มมาอีกหนึ่งคน”

　　“เธอชื่อหม่าเซวี่ย ยังมีอีกคนหนึ่งชื่อหลินเซวี่ย เดี๋ยวเอาไว้ฉันจะแนะนำให้พวกเธอรู้จักกัน”

　　“ขอบคุณคุณนายมาก！”

　　“เรื่องก่อนหน้านี้ผมต้องขอโทษด้วย！”หม่าหงเทาประทับใจเป็นอย่างมาก

เขาดูออกว่า ซูซูชอบน้องสาวของเขาจริง

　　“เรื่องที่ผ่านไปแล้วไม่ต้องพูดอีก พี่หม่า รีบขึ้นรถเถอะ”

เมื่อทุกคนขึ้นรถ กงลี่และซูซูก็ไปนั่งด้านหลังเป็นเพื่อนหม่าเซวี่ย

หม่าเซวี่ยที่กล้าๆ กลัวเป็นอย่างมาก เมื่อมีการปลอบใจจากพี่สาวสวยทั้งสองคน ก็ปรับตัวได้เร็วขึ้น

ฉินเทียนขับรถตามคำแนะนำของกงลี่ ไปที่บ้านเพื่อนของเธอเพื่อไปรับเสี่ยวเฉียง

　　เสี่ยวเฉียงกอดตุ๊กตาผ้าพูดด้วยเสียงพึมพำว่า：“นี่เป็นของเด็กผู้หญิง ผมยกให้พี่”

　　“ผมชื่อเสี่ยวเฉียง พี่ชื่ออะไร？”

　　หม่าเซวี่ยพูดด้วยเสียงต่ำว่า：“ฉันชื่อเสี่ยวเซวี่ย”

　　เสี่ยวเฉียงพูดอย่างตั้งใจว่า：“พี่เสี่ยวเซวี่ย พี่ชอบตุ๊กตาผ้าเหรอ？”

หม่าเซวี่ยลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าด้วยความหน้าแดง

เมื่อมองผ่านกระจกด้านหลัง ฉินเทียนเห็นนัยน์ตาของเธอปรากฏลอยยิ้มที่หาได้ยาก

ความน่าเบื่อตลอดทาง กงลี่และซูซูจึงตั้งใจแกล้งเธอว่าให้เรียกว่าพี่สาว

　　ในที่สุด หม่าเซวี่ยก็พูดอย่างระมัดระวัง เรียก：“พี่ซู พี่ลี่”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ หม่าหงเทาที่นั่งข้างคนขับ ก็ดวงตาระรื้นเป็นสีแดง จากนั้นก็มีน้ำตาไหลลงมา

นี่เป็นน้ำตาแห่งความสุข！

　　“ประเภทเดียวกัน？”หลินเซวี่ยเบิกตากว้างแล้วพูดว่า：“ท่านประธาน คุณคงไม่ได้รับพนักงานขับรถขึ้นอีกคนหรอกนะ？”

　　“ฉันทำตรงไหนให้ไม่พอใจหรือเปล่า？”

มีความน้อยใจและหวาดกลัวในอารมณ์นั้น

　　ซูซูรีบพูด：“เธอพูดมั่วอะไร！”

　　“ที่ฉันหมายถึงประเภทเดียวกัน คือเป็นนกกระจอกน้อยเหมือนกับเธอ”

　　“เสี่ยวเซวี่ย ลงรถมา”

ซูซูหัวเราะและดึงหม่าเซวี่ยลงจากรถ

　　หลินเซวี่ยพูดด้วยความประหลาดใจ：“เธอก็ชื่อว่าหลินเซวี่ย？”

หม่าเซวี่ยมีความแปลกหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ไปห่อตัวที่ด้านหลังของซูซู

ซูซูรีบพูดว่า：“เธอเสียงเบาๆ หน่อย ”

　　“เธอก็แซ่หม่า ชื่อหม่าเซวี่ย”

　　ส่วนกงลี่ก็อุ้มเสี่ยวเฉียงลงจากรถ เสี่ยวเฉียงพูดด้วยความดีใจว่า：“พี่หลินเซวี่ย ตอนนี้มีพี่หม่าเซวี่ยเพิ่มมาอีกหนึ่งคนแล้ว”

　　“พี่ทั้งสองคนเป็นนกกระจอกน้อย”

　　หลินเซวี่ยหัวเราะคิกคัก จากนั้นดึงมือของหม่าเซวี่ยลงมาแล้วพูดว่า：“ฉันไม่สน ฉันคือหลินเซวี่ยส่วนเธอเป็นนกกระจอกน้อยที่อยู่ในป่า”

　　“ดังนั้นต่อไป เธอก็จะต้องเรียกฉันว่าพี่สาวด้วย”

　　หม่าเซวี่ยมองหลินเซวี่ยด้วยความเขินอาย ทันใดนั้นก็พูดเสียงต่ำว่า：“พี่สาว”

หลินเซวี่ยดีใจมาก

ต้องพูดว่า การที่หม่าเซวี่ยเป็นสาวน้อยที่มีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ เขินอายแบบนี้ทำให้คนยิ่งอยากจะทะนุถนอม พร้อมกับอยากที่จะปกป้อง

หลินเซวี่ย

　　ซูซูอมยิ้มแล้วหันไปมองฉินเทียน จากนั้นพูดว่า：“นายจะพากพี่หม่าไปที่ไหนก็ได้ ฉันไม่สน แต่ว่าหม่าเซวี่ยจะไปไหนนั้น ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง”

　　“หวังว่านายจะเห็นด้วย”

　　ฉินเทียนมองไปยังหม่าหงเทา

　　หม่าหงเทารีบเช็ดตาจากนั้นก็พูดว่า：“ขอให้คุณผู้หญิงแจ้งมาเลย”

ไม่รู้ว่าซูซูจะวางแผนให้น้องสาวของเขาทำอะไร เขายังมีความกังวลเล็กน้อยในใจของเขา

เนื่องจากน้องสาวของเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องดูแลมากเป็นพิเศษ หลังจากเกิดเรื่องหลายปีตอนนั้น เธอก็ไม่เคยห่างจากเขาเลย

ความหมายของซูซูตอนนี้ จะพาน้องสาวของเขาไป？