บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 347

ภายใต้บรรยากาศที่ตึงเครียด เสียงหัวเราะจากนอกประตูก็ดังขึ้น

“ครึกครื้นจังเลยนะ"

“หัวหน้าใหญ่ของหลงเจียงมารวมกันที่นี่ จะขาดฉันไปได้ไง”

ประตูถูกผลักให้เปิดออก ฉินเทียนในชุดเสื้อคลุมสีดำแบบจงซาน เดินเข้ามาด้วยใบหน้าหล่อเหลา รอยยิ้มปริมเต็มใบหน้า

ผู้คุ้มกันคนหนึ่งที่กระตือรือร้นจะเผื่อแผ่ เมื่อเห็นฉินเทียน เขาก็คำรามลั่นและรีบวิ่งเข้ามา

“คุณฉิน ระวัง!” เถียหลินเฟิงและคนอื่นๆ ตะโกนลั่นตามสัญชาตญาณ

หยวนหู่ หยวนเป้า และจ้าวซวู่ไม่ได้ห้าม

พวกเขาต้องการดูว่าฉินเทียนคนนี้มีพลังมากอย่างที่หยวนหลางกล่าวหรือไม่

เมื่อเผชิญหน้ากับผู้คุ้มกันที่วิ่งเข้ามา ฉินเทียนไม่ได้ปรายตามองเขาเลย เพียงยืดขาเตะเขาออกไปอย่างไม่ตั้งใจ

เกิดเสียงปังครั้งหนึ่ง ผู้คุ้มกันร้องลั่น ร่างกระเด็นไปกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง

โดนไปครั้งหนึ่งก็ทรุดตัวลงกับพื้น กระอักเลือดออกมา แทบลุกไม่ขึ้น

คราวนี้ ทุกคนก็พากันตกใจ

หยวนหู่หยวนเป้า และผู้คุ้มกันที่เหลือในห้องต่างพากันโห่ร้องและตราหน้ากันเข้ามา

คนสองคนที่อยู่ด้านหลังของฉินเทียนก็เข้ามาทักทาย

“ใครกล้าลงมือ ตาย!"

ถงชวน เถียปี้

ดวงตาคนทั้งสองเบิกกว้าง ลมหายใจควบแน่น ราวกับเป็นลูกกระสุนปืนใหญ่สองลูกที่สามารถจะถูกยิงได้ทุกเมื่อ

หยวนหู่หยวนเป้าและผู้คนที่รีบเร่งเข้ามา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

แม้แต่จ้าวซวู่ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามโต๊ะก็ยังตกตะลึง

ฉินเทียนมองมาที่เขา เอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย: "คุณชายจ้าว นี่คือการเปิดศึกเหรอ?"

เปลือกตาของจ้าวซวู่กระตุกอย่างรุนแรง เอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย: "พวกนายถอยกลับไป"

“วันนี้ฉันเป็นเจ้าภาพ และผู้มาเยือนคือแขก"

“คุณปฏิบัติต่อแขกแบบนี้เหรอ?”

หยวนหู่ และหยวนเป้าจ้องเขม็งมองที่ไปฉินเทียน นำคนใต้บังคับบัญชาให้ถอยไปด้านข้าง

ในเวลาเดียวกัน จ้าวซวู่มือข้างหนึ่งแอบส่งข้อความอยู่ใต้โต๊ะ

แจ้งให้บอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพทั้งห้าสิบคนเตรียมพร้อม

ความเย่อหยิ่งของฉินเทียน เกินความคาดหมายของเขาจริงๆ นอกจากนี้ผู้คุ้มกันสองคนที่ฉินเทียนนำมานั้นดูเหมือนจะดุร้ายมาก

เขากังวลว่าหยวนหู่และหยวนเป้าจะไม่สามารถเอาชนะได้

อย่างไรก็ตาม ด้วยบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนอย่างมืออาชีพห้าสิบคนน้น เขาสบายใจไร้กังวลได้

ไม่ว่าฉินเทียนจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาจะเอาชนะผู้คนจำนวนมากได้เหรอ?

วันนี้จะต้องตายอยู่ภายให้คมดาบแน่

ดูเหมือนว่าฉินเทียนจะไม่รู้แผนการของจ้าวซวู่ เขาดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลงที่โต๊ะด้านหนึ่ง หันหน้าเข้าหาจ้าวซวู่

“ผู้มาเยือนไม่จำเป็นต้องเป็นแขก"

“ถ้าคุณนั่งที่ตำแหน่งหลัก ก็ไม่จำเป็นว่าจะได้เป็นเจ้าบ้านได้"

“คุณชายจ้าว ฉันยุ่งมาก ถ้านายมีเรื่องอะไร ก็ให้รีบบอกฉันมา”

จ้าวซวู่เยาะเย้ยอย่างเยือกเย็น: "คนแซ่ฉิน นายกล้ามากจริงๆ"

“จนถึงตอนนี้ ยังไม่คุกเข่าลงขอความเมตตาจากฉันอีกเหรอ?”

“นายรู้หรือไม่ ว่าหลงเจียงอยู่ภายใต้อำนาจของฉันแล้ว นายถูกแยกตัวออกไปแล้ว”

“จริงเหรอ?” ฉินเทียนหัวเราะร่วน และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น นายควรถามพวกเขาก่อนว่าพวกเขาจะเชื่อฟังนายไหม”

จ้าวซวู่กล่าวอย่างเคร่งขรึม: "เถียหลินเฟิง ตอนนี้ฉันต้องการให้คุณเป็นผู้นำทุกคนและบอกกับฉินเทียน"

“ต่อจากนี้ไปพวกนายทุกคนจะเป็นของฉัน!”

“อยู่ภายใต้อาณัติของฉันเท่านั้น!"

“เถียหลินเฟิง ยังยืนเซ่ออยู่ทำไมอีก?”

จู่ๆเถียหลินเฟิงและคนอื่น ๆ ที่เคยเชื่อฟังมาก่อนหน้านี้ ต่างพากันเยาะเย้ยขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

มองไปที่จ้าวซวู่อย่างกับมองดูคนโง่เขลาคนหนึ่ง

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

“จ้าวซวู่ ในอาณาเขตหลงเจียงแห่งนี้ นายยังไม่สามารถโดดเด่นขึ้นมาได้"

“เจ้าสมาคมเถีย บอกทางเลือกของพวกคุณแก่เขา”

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเทียน เถียหลินเฟิงก็ลุกขึ้นทันที

อู๋เทียนสง หลี่เฉิงหนาน กงเจิน และคนอื่น ๆที่อยู่ด้านข้าง ก็ลุกขึ้นยืน

ภายใต้การนำของเถียหลินเฟิง พวกเขาดูเคร่งขรึม ยืนเรียงเป็นแถวอยู่ด้านหลังฉินเทียน

“คุณฉิน วันนี้เป็นวันสำคัญของซูยู่กรุ๊ป พวกเราขอแสดงความยินดีกับคุณและภรรยาของคุณไว้ในที่แห่งนี้ ”

เมื่อเผชิญกันจนเกิดเสียงบูม ฉินเทียนไม่ได้ขยับเปลือกตาของเขาแม้แต่น้อย และยังคงดื่มชาด้วยรอยยิ้ม

ถงชวนและเถียปี้ที่อยู่ด้านข้าง ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา

พวกเขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกขังอยู่ในกรงและไม่พบคู่ต่อสู้เป็นเวลานาน ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นเหยื่อของพวกเขาแล้ว

และการเผชิญหน้าแบบกำปั้นต่อกำปั้น คือสิ่งที่เหมาะกับรสนิยมของพวกเขามากที่สุด

ทั้งสองแบ่งกันไปเผชิญหน้ากับหยวนหู่และหยวนเป้าตามลำดับ

ปังปัง!

หมัดทั้งสี่ก็ปะทะกัน ในเวลาที่เกือบจะพร้อมกัน

หยวนเป้าคำราม และก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างช่วยไม่ได้หยวนหู่มองไปที่ถงชวน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“น่าสนใจ ฉันชอบ!"

“เข้ามาอีกสิ!” เถียปี้กลัวว่าคนอื่นจะมาแย่งคู่ต่อสู้ของเขาไป ดังนั้นเขาจึงแลกหมัดกับหยวนเป้าอีกครั้ง

ดวงตาราวกับระฆังทองแดงของถงชวน จ้องไปที่หยวนหู่แสยะยิ้มและเอ่ย: "น้องเถียมาดูกันว่าใครชนะก่อน"

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาหยวนหู่เหมือนวัวบ้า

ปัง！

ปัง ปัง ปัง!

สี่คน ในบ้าน แบ่งออกเป็นสองทีม ชกต่อยกัน ตัวต่อตัว หมัดต่อหมัด และจัดฉากการต่อสู้ที่ไม่เหมือนใคร

เมื่อจ้าวซวู่เห็นว่าหยวนหู่และหยวนเป้ากำลังถอยกลับ ราวกับว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถงชวนและเถียปี้

เขาถือโทรศัพท์และพูดอย่างบ้าคลั่ง “พวกนายทำไมยังไม่ขึ้นมาอีก มัวรออะไรอยู่?”

“รีบขึ้นมา ฆ่าฉินเทียน แล้วฉันจะให้รางวัลใหญ่!”

อย่างไรก็ตามปลายสายไม่มีใครตอบเขา

เขารีบไปที่หน้าต่างอย่างอดไม่ได้อีก แต่เห็นเพียงผู้แข็งแกร่งทั้งห้าสิบคนที่เขาพามาอยู่ด้านล่าง ยื่นอยู่ที่เดิมอย่างไม่ขยับเขยื้อน

ตรงข้ามกับพวกเขา ก็มีชายชุดดำกลุ่มหนึ่งยืนเรียงแถวอยู่เชนเดียวกัน

แม้จะอยู่ไกลและรูปร่างมองเห็นไม่ชัด แต่รัศมีอาฆาตบนร่างของเขาก็ช่างน่ากลัว

จ้าวซวู่เห็นว่าคนของเขาบางคนก็ตัวสั่นภายใต้การสกัดกั้นของผู้ยอดฝีมือเหล่านี้

ในที่สุด เขาก็เข้าใจแล้ว

นี่คือกล

ที่ฉินเทียนและหัวหน้าใหญ่ของหลงเจียงได้เตรียมการไว้มานานแล้ว