บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 502

"อ๊า ผี!"

"อ๊า มีผี!"

เมื่ออากุ้ยได้สติขึ้นมา ก็กรีดร้องด้วยความตกใจ กลัวจนฉี่ราด และเขาก็ลุกขึ้นมาจากพื้น และหนีไปอย่างทุลักทุเล

เพิ่งพุ่งตัวออกมา เสียงอึกทึกครึกโครมเหมือนกับชนกับก้อนหินแข็ง จนล้มหงายอีกครั้ง

"อย่าฆ่าฉันเลย!"

"อย่า!"เขาตื่นตระหนกอย่างสุดขีด และคิดว่าปีศาจร้ายใต้พื้นนั้นจะพุ่งออกมาฆ่าเขากิน

"ตกลงยนายมาทำอะไรที่นี่?" เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นๆ อากุ้ยถึงจะลืมตาขึ้น

เห็นเพียงคนเดียวที่ยืนตระหง่านภายใต้แสงจันทร์ ร่างกายของเขาเหมือนกับเสาหิน ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ราวกับรูปปั้นทองเหลือง

อากุ้ยถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วรีบพูดขึ้นว่า:"ถงเหริน เร็วเข้า รีบไปช่วยคุณชายเร็ว!"

"ในห้องมีผี!"

"คุณชายหายไปแล้ว!"

เพราะการฝึกวิทยายุทธแบบพิเศษชนิดหนึ่ง จึงทำให้ผิวหนังทั้งตัวของถงเหรินเหมือนกับทองเหลือง

เขาเป็นบอดี้การ์ดคนสนิท เหมือนเหงาตามตัวของลิเหลียง

เมื่อเห็นถงเหรินเพ่งมองมาที่ตนโดยไม่พูดอะไร อากุ้ยจึงดึงสติกลับมา และพูดขึ้นด้วยความสงสัย:"เมื่อกี้นายไปไหนมา?"

"คุณชายเล่ะ?"

ตามหลักแล้ว ถงเหรินจะต้องเฝ้าอยู่หน้าห้องถึงจะถูก และเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องของลิเหลียงได้ง่ายๆ แบบนี้

ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของถงเหริน ริมฝีปากขยับเล็กน้อย ราวกับสวิตช์เปิดปิดเครื่องจักร

"นายมองเห็นอะไรบ้าง?"

"ฉัน———"อากุ้ยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาพลางอ่านเจตนาที่จะฆ่าอย่างเยือกเย็นจากสายตาของเขาออก

เขาตกใจและพูดด้วยความหวาดกลัว:"นายจะทำอะไร?"

ใบหน้าเรียบเฉยของถงเหริน ย่างก้าวมาข้างหน้า และลากคอของเขาทันทีที่ยื่นมือออกมา

"ช่วยด้วย——"อากุ้ยตะโกนร้องเสียงดังลั่นหนึ่งครั้ง และไม่สามารถส่งเสียงใดๆ ออกมาได้อีก เพราะเขาถูกถงเหรินลากคอไว้และยกขึ้นแล้ว

มือทั้งคู่ของเขาพยายามคว้าแขนอย่างกับโลหะของถงเหรินอย่างสุดชีวิต ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง และเท้าทั้งคู่เตะอย่างรุนแรง

โดยกำลังจะตายอยู่ตรงหน้า

"ปล่อยเขาไปเถอะ"ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงอ่อนโยนดังมาจากทางด้านหลัง

ขณะเดียวกัน ไฟก็เปิดสว่างไสว และขับไล่ความมืดไป

ถงเหรินลังเลครู่หนึ่ง แล้วจึงปล่อยมือออก และคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด:"คุณชาย เป็นความผิดพลาดของผมเอง"

ลิเหลียงแต่งกายด้วยชุดลำลองธรรมดา สีหน้าซีดขาวราวกับผ่านการต่อสู้ที่เสียกำลังมหาศาลมาอย่างไรอย่างนั้น

รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนอย่างผิดปกติ โดยพูดกับอากุ้ยว่า:"ลุงมองเห็นอะไรบ้าง?"

อากุ้ยมองเห็นใบหน้าอ่อนโยนที่คุ้นเคยนี้แล้ว สมองของเขาก็ว่างเปล่าไปหมด

ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงดึงสติกลับมาได้ และพูดขึ้นด้วยความหวาดกลัว:"คุณชาย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"

"เมื่อครู่ผมได้ยินเสียงมาจากพื้นด้านล่างในห้องของคุณ!"

"ผม......ผมคิดว่ามีปีศาจอะไรอยู่"

หลู่เหลี่ยงพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน:"ลุงอากุ้ย นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังพูดเรื่องไสยศาสตร์เหล่านี้อีก"

"ท่านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม? ที่จริงแล้ว เมื่อครู่ผมตั้งใจซ่อนตัวไว้ และส่งเสียงเพื่อข่มขู่ถงเหรินเท่านั้น"

"ไม่คิดว่า ลุงจะมาเจอเข้า"

"เป็นฉันเองที่ไร้สาระเกินไป ต่อไปฉันจะไม่เล่นมุกน่าเบื่อแบบนี้อีก"

"ทำให้ลุงอากุ้ยตกใจ ผมจะให้พ่อบ้านเพิ่มโบนัสให้เพื่อเป็นการชดเชย"

"ขอบคุณคุณชายมากครับ!" อากุ้ยปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก ตอนนี้เชื่อแล้วว่า เขาตื่นตระหนกไปเอง และนี่เป็นการกลั่นแกล้งของลิเหลียงเอง

นึกไม่ถึงว่าคุณชายที่สุภาพเรียบร้อยขนาดนี้ จะมีด้านล้อเลียนด้วย แต่แบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่า หลู่เลียนยิ่งเป็นตัวเองและเป็นกันเองมากขึ้น

เขากล่าวขึ้นอย่างมีความสุขว่า:"คุณชาย คุณหนูเจี่ยงมาครับ"

"เธอบอกว่า มีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับการเลือกตั้งผู้นำพัธมิตรในอีกสิบวันข้างหน้าจะบอกคุณครับ"

"อีกฝ่ายมีวิทยายุทธที่แปลกประหลาดมาก ผมจึงตามไม่ทัน"

ลิเหลียงดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลย โดยพูดอย่างเรียบๆ ว่า:"คนที่สามารถทำให้นายตามไม่ทันได้ ยังถือว่ามีความสามารถอยู่บ้าง แล้วสามารถยืนยันตนว่าเป็นใครได้หรือยัง?"

ถงเหรินตอบเสียงเบาว่า:"ถ้าไม่มีอะไรผิดคาด น่าจะมาจากทางตะวันออก"

"และเป็นไปได้สูงว่า เป็นคนที่ออกมาจากเกาะนั้น"

ลิเหลียงพูดพึมพำขึ้นว่า:"เกาะอีสต์ซีคิง"

"ดูเหมือนว่าเกมหมากรุกรอบนี้ของทิศใต้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ดังนั้นพวกเสือสิงห์กระทิงแรดต่างๆ ต่างออกมากันแล้ว"

ถงเหรินพูดเสียงเบาในลำคอว่า:"คนของตงไห่อยากจะวางหมากมาทางใต้ ต้องเป็นทางผู้โฆษกสนับสนุนอย่างแน่นอน"

"คุณชาย จะให้ผมไปสืบหน่อยไหมครับ?"

ลิเหลียงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีเสียงหวานส่งมาจากระยะไกล

"พี่หลู่ ท่านยังไม่นอนอีกหรือ?"

"ฉันมีเรื่องสำคัญ อยากบอกกับพี่"

ร่างงามอ่อนช้อยเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ลิเหลียงยิ้มเบาๆ อย่างเย็นชา ไม่ต้องสืบแล้ว ฉันรู้กลอุบายของพวกมันดี ก็แค่เจี่ยงเส้าเอง"

"นายออกไปเถอะ"

"ครับ"ถงเหรินตอบ และลุกยืน จากนั้นหายไปในพริบตา

"เถียนเถียน ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังวิ่งมาที่นี่อีก"

"มีเรื่องอะไร ที่พูดพรุ่งนี้ไม่ได้" ลิเหลียงทักทายขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส และกลับไปเป็นนักปราชญ์ที่อ่อนโยนคนนั้น

ใบหน้าของเจี่ยงเถียนเถียนแดงก่ำราวกับดื่มแอลกอฮอล์มา

เดิมทีเธอเตรียมคำพูดไว้มากมาย แต่พอเจอลิเหลียง จู่ๆ หัวใจก็สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน

เธอก้มหัวลง แม้กระทั่งไม่กล้าสบตากับลิเหลียง

"พี่ลิเหลียง พี่ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งในห้องหน่อยหรือ?"เธอพูดเสียงเบา