บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 633

　　สีหน้าของคาเมดะเคร่งขรึมจริงจังขึ้นมา

　　เขาคิดว่า ไม่สามารถเล่นกับฉินเทียนเจ้าบ้าคนนี้ต่อไปได้อีกแล้ว มิฉะนั้นจะเป็นการเล่นกับไฟแล้วเผาไหม้ตัวเอง

　　หลายวันมานี้ ไม่ง่ายเลยที่จะได้รับความนิยมชมชอบจากมาซาโอะรวมทั้งคนอื่นๆสักนิด รอดพ้นจากการทุบตีสองสามหน แต่ไม่อยากกลับไปแส่หาเรื่องกับยมทูตเหล่านี้อีก

　　“ไอ้สวะ แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็จัดการได้ไม่เรียบร้อย แล้วเอาแกไว้จะมีประโยชน์อะไร!”

　　ในขณะที่คาเมดะ กำลังจะโมโหใส่ฉินเทียน ฉินเทียนสบถอย่างดูถูก ลุกขึ้นยืน ใบหน้าเคร่งขรึม สาวเท้ายาวเข้าไปทางเตียงที่เรียงต่อกัน ของมาซาโอะ

　　คาเมดะราวกับโดนฟ้าผ่าทันที มองไปทางฉินเทียนอย่างตกตะลึง

　　ฝั่งตรงข้ามกับเตียงที่เรียงต่อกัน รวมถึงมาซาโอะที่อยู่ด้านใน คนที่ท่าทางดูโหดเหี้ยมชั่วร้ายหลายสิบคน มองฉินเทียนที่เดินเข้ามา ทั้งหมดล้วนอึ้งไปแล้วเช่นกัน

　　“แกจะทำอะไร?”เมื่อเห็นว่าฉินเทียนมายืนอยู่เบื้องหน้า มาซาโอะเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว

　　ฉินเทียนกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดี: “ไม่ได้ยินคำพูดเมื่อครู่ใช่ไหม?”

　　“ตำแหน่งตรงนี้ กูถูกใจ”

　　“มึง แล้วก็คนของมึง ไสหัวไปให้พ้นหน้ากูให้หมด!”

　　“ไอ้โง่!”มาซาโอะตะคอกอย่างเดือดดาล เบิกตากว้าง

　　ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่อยู่สองฝั่งซ้ายขวาของเขาเหล่านั้น ในที่สุดก็เผยใบหน้าที่แท้จริงออกมาให้เห็น ทั้งหมดกระโดดลงมา

　　“พี่ใหญ่มาซาโอะ ให้ผมจัดการ!”

　　“ให้ผมจัดการเจ้าบ้านี้เอง!”คาเมดะเกรงว่าจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย เขาเพื่อแสดงความจงรักภักดี คิดที่จะพุ่งตัวเข้าไป นำหน้าลงมือกับฉินเทียน

　　“ไอ้เวรไอ้โง่!”ฉินเทียนยกมือขึ้นทันที เสียงดังเพี๊ยะทีหนึ่ง ตบเข้าไปที่ใบหน้าของมาซาโอะ

　　“ให้เกียรติแต่ไม่อยากรับไว้ใช่ไหม?”

　　“ไอ้——”มาซาโอะถูกตบจนมึนงงไปแล้ว มองฉินเทียนด้วยความโมโห ปฏิกิริยาตอบโต้แรกของเขา คาดไม่ถึงว่าจะรู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นไอ้ลูกสมุนที่ไม่รู้จักชั่วดีคนหนึ่ง

　　แต่ว่า เขาก็ได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว เขาถึงจะเป็นราชาของที่นี่

　　แต่ฉินเทียน เป็นแค่เพียงไอ้บ้าคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามา

　　“ฆ่ามันซะ!”

　　เขาตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล

　　ลูกน้องที่อยู่ทั้งสองข้างเหล่านั้น ทั้งผู้พิทักษ์ที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ ซาตานผู้ยิ่งใหญ่ทั้งแปดอะไรพวกนั้น โกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ ตะโกนอย่างโกรธแค้น ราวกับเสือและหมาป่าฝูงหนึ่ง ที่กระโจนตัวเข้ามาทางฉินเทียน

　　ในบริเวณไกลๆ คาเมดะกำลังที่จะพุ่งตัวเข้ามาสั่งสอนฉินเทียน มองเห็นฉากนี้ ตกใจจนขาอ่อนยวบ ล้มลงไปทันที

　　“ไม่เกี่ยวกับผม!”

　　เขากรีดร้องเสียงแหลมคลานกลับไปที่รังสุนัขของเขา มองดูฉากต่อสู้ด้วยตัวสั่นระริก

　　ในเวลานี้ ถูกล้อมเอาไว้อย่างแน่นหนา มองไม่เห็นร่างกายที่สูบผอมของฉินเทียนแล้ว

　　“ไอ้บ้า!”

　　“นี่มันเป็นไอ้บ้า!”

　　“ตีมันให้ตาย!”ถึงแม้คาเมดะจะไม่กล้าพุ่งตัวเข้าไป แต่ว่าไปขดตัวอยู่ที่มุมกำแพง แต่ก็โห่ร้องเสียงดังเพื่อให้กำลังใจ

　　ทันทีที่โห่ร้องไปได้ไม่กี่คำ ก็รู้สึกว่าผิดปกติ

　　ชายหนุ่มที่รุมตีฉินเทียนเหล่านั้น เริ่มกรีดร้องและกระเด็นออกมาด้านนอก

　　คนที่เป็นแกนนำหน้าสุด ที่พุ่งตัวเข้าไปแรกสุด กระเด็นออกไปคนแรกสุด

　　จากนั้น เป็นคนที่อยู่ชั้นนอก

　　โครมโครมโครมโครม!

　　โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!

　　การตะลุมบอน ต่อเนื่องอยู่ประมาณหนึ่งนาที

　　ฉินเทียนปัดๆมือ มองมาซาโอะที่นั่งอยู่ตรงกลางเตียงนอน ยิ้มกล่าว: “ข้อเสนอของฉันเมื่อครู่นี้ นายอยากจะลองคิดดูอีกสักครั้งไหม?”

　　มาซาโอะมึนงงไปเรียบร้อยแล้ว!

　　ลูกน้องเยอะแยะขนาดนั้น ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ถูกจัดการหมดแล้ว?

　　ไอ้หมอนี่ มันเป็นไอ้บ้าประเภทไหนกันแน่?

　　มองฉินเทียนที่เข้ามาใกล้ทีละก้าวทีละก้าว เขาเคลื่อนย้ายร่างกายไปทางข้างหลังโดยไม่รู้ตัว ไขมันทั่วทั้งตัวกำลังสั่นกระเพื่อม

　　เขากัดฟันเอาไว้ กล่าวเสียงขรึม: “แกอย่าบังคับฉัน!”

　　“ที่นี่เป็นอาณาเขตของฉัน!”

　　ฉินเทียนกล่าวอย่างดูแคลน: “นั่นคือตอนก่อนหน้าที่ฉันยังไม่มา”

　　“กูเข้ามาอยู่ที่นี่หลายสิบปี ไม่เคยกินผลไม้พวกนี้เลยแม้แต่คำเดียว”

　　“ลูกพี่ มา ลองชิมดู”

　　“นี่คือสินค้าขึ้นชื่อของญี่ปุ่นของพวกเรา ยูบาริเมล่อน อาณาจักรมังกรของพวกพี่น่าจะไม่มีละมั้ง? หวานโคตรโคตร!”

　　เขาทุบเมล่อนลูกหนึ่งให้แตก ใบหน้าเต็มไปด้วยความประจบเอาใจ ยื่นไปให้แก่ฉินเทียนมากกว่าครึ่ง

　　ฉินเทียนมองเห็นเนื้อในแตงสีทอง สดใสและฉ่ำ รับมาชิมดูคำหนึ่ง กล่าวชื่นชม: “อืม ไม่เลวเลยจริงๆ”

　　“นี่คือเมล่อนที่อร่อยที่สุดที่ฉันเคยกินมา”

　　“คาเมดะ นายเป็นลูกน้องของฉัน นายกินสักหน่อยก็ได้”

　　“ขอบคุณพี่ใหญ่!”

　　“ขอบคุณราชาใหญ่!”คาเมดะดีใจเกินหน้าเกินตา ประคองเมล่อนครึ่งชิ้นเล็กในมือเอาไว้ เหมือนกับตาแก่ที่อุ้มเมียเด็กเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น กัดอย่างรุนแรง

　　ในชั่วพริบตาเดียว เนื้อที่ติดหนัง ก็ถูกกำจัดอย่างสะอาดหมดเกลี้ยง

　　ผลไม้กองโต โดยปกติล้วนเป็นของที่ชายหนุ่มเหล่านี้ทำใจกินไม่ลง เหลือเอาไว้เพื่อนำมามอบให้แก่มาซาโอะ

　　ในเวลานี้ กองอยู่ด้วยกัน ฉินเทียนและคาเมดะนั่งขัดสมาธิ เสพสุขอย่างสบายใจ

　　ฝั่งตรงข้าม มาซาโอะรวมทั้งคนอื่นๆ ล้วนโกรธจนหน้าเขียว

　　ชายหนุ่มหลายคนอดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก อยู่ๆก็รู้สึกเกลียดตัวเองแทบตาย ทำไมเมื่อครู่ไม่เป็นฝ่ายไปพึ่งใบบุญ ขอเป็นลูกสมุนของฉินเทียนกันนะ?

　　เมื่อกินจนอิ่มหมีพีมัน ฉินเทียนเอนกายลงบนกระดานไม้ของเตียง ถือโอกาสหยิบเอาฟางเส้นหนึ่งใส่เข้าไปในปากแล้วเคี้ยว กล่าวเหมือนกับว่าสบายๆ: “ คาเมดะ เมื่อครู่นายบอกว่า นายถูกขังอยู่ที่นี่มาหลายสิบปีแล้ว?”

　　คาเมดะฉีกยิ้มกว้างทันที กล่าวอย่างประจบเอาใจ: “เรียนราชาใหญ่ อันที่จริงไม่ได้นานขนาดนั้น ก็แค่ไม่กี่ปี”

　　ฉินเทียนยิ้มกล่าว: “ดูท่าทางที่ขี้ขลาดของนาย จะกระทำความผิดเรื่องอะไรได้ ถึงควรค่าให้เทพลักซ่อนจับตัวนาย และยังขังเอาไว้นานขนาดนี้ด้วย”

　　“ว่ามา เมื่อก่อนนายทำอะไร?”

　　เมื่อเห็นว่าฉินเทียนมีความดูถูกตนเองอยู่บ้าง คาเมดะเพื่อแสวงหาความมีตัวตน ตบที่แผ่นอก กล่าว: “ราชาใหญ่ ท่านอย่าได้ดูถูกกระผม”

　　“ก่อนหน้าที่กระผมจะถูกจับเข้ามา อันที่จริงเป็นนินจาคนหนึ่ง”

　　“งั้นหรือ?”ในใจของฉินเทียนกระตุกทันที จงใจเสแสร้งทำท่าทีดูถูก: “อย่างแกก็เป็นนินจาได้? ฉันไม่เชื่อ”

　　“องค์กรนินจาญี่ปุ่นของพวกแกฉันล้วนคุ้นเคย ว่ามา แกมาจากองค์กรนินจาองค์กรไหน?”