บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 824

เมื่อเข้าสู่ยามราตรีนั้น หมูบ้านพลันมีแต่แสงไฟเปิดสลัว ๆ ออกมาในทันที

ถนนกว้างขวาง ทว่าไม่มีคนเดินเท้าหรือยานพาหนะวิ่งเล่นอยู่

ตึกสูงทั้งสองด้านมี พลันผนังด้านนอกที่กระดำกระด่างและความเจริญรุ่งเรืองในอดีตยังมองเห็นได้เพียงราง ๆ

ในช่วงแรก เหมืองที่นี่ยังคงสามารถขุดทองได้ ผู้คนจำนวนมากจึงพากันหลั่งไหลมาที่นี่

ตอนนี้ เมื่อความเจริญได้จางหายไปแล้วนั้น ตึกรามบ้านช่องก็กลายเป็นว่างเปล่า มันยากมากที่จะซ่อนความรู้สึกอ้างว้างเอาไว้

เมื่อผ่านถนนสายหลักไปแล้วนั้น ในที่สุดรถออฟโรดหลายคันก็หยุดที่ประตูฟาร์มที่ดูเหมือนฟาร์มร้าง

พลางได้ยินเสียงรถและมีเสียงสุนัขเห่าดังแว่วๆ เข้ามาภายในความมืดมิด

ยามค่ำคืนในสถานที่รกร้างแห่งนี้ จึงฟังดูน่าขนลุกไม่น้อย

ความกลัวพลันฉายเข้ามาในดวงตาของหยางซงในทันที พร้อมกับตัวเขาที่โน้มเข้าไปหาพี่เสี่ยวหลางโดยไม่รู้ตัว

พี่เสี่ยวหลางพลันพูดกับบอดี้การ์ดที่อยู่ข้าง ๆ กับเขาว่า "เรียกประตู!"

บอดี้การ์ดผู้เคร่งขรึมพลันก้าวไปข้างหน้า พลางยื่นฝ่ามือที่เหมือนหมีออกไป แล้วตบที่ประตูดังสนั่น พร้อมกล่าวว่า "อย่านอน นายน้อยกลับมาแล้ว!"

"รีบไสหัวออกมาสะ!"

"มาแล้ว!" เสียงตื่นตระหนกพลันดังมาจากสนามหญ้า และในไม่ช้า แสงไฟพลันสว่างขึ้นในทันที

ด้วยเสียงฝีเท้าที่วุ่นวาย เมื่อหลายคนวิ่งเข้ามา ก็พลันมีเสียงลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดตามและในที่สุด ประตูที่เป็นสนิมก็ถูกเปิดออกช้าๆ

ภายใต้ไฟหน้าที่สว่างไสว เสื้อผ้าของผู้ชายเหล่านั้นดูกระเซิงอย่างเห็นได้ชัดว่า พวกเขาเพิ่งลุกขึ้นจากการนอน

“นายน้อย ทำไมท่านมาช้าจัง เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?” ชายชราที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าพลางพยักหน้าและเอ่ยถามออกมา

"อืม มีเรื่องนิดหน่อย"

พี่เสี่ยวหลางพยักหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้จี้ซิงและพูดว่า "เชิญ นายน้อยหลง"

จี้ซิงเพียงขมวดคิ้วลง "คุณซ่อนสินค้าไว้ที่นี่เหรอ?"

พี่เสี่ยวหลางพลันหัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า "เดี๋ยวก็รู้"

"ที่นี่คือสถานที่สำหรับรับชมปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้น"

หยางซงพลันรีบแย้มยิ้มกล่าวออกมาว่า "นายน้อยหลง ไปกันเถอะขอรับ"

“ผมจะแสดงพลังของหมาป่าหอนให้เห็นเอง!”

ปรากฏว่า ที่นี่คือฐานทดลองขนาดเล็กของพวกเขา

ภายใต้การนำทางของพี่เสี่ยวหลาง พร้อมกับพาจี้ซิงมาที่สวนหลังบ้านในทันที บริเวณรอบ ๆ ในกรงที่มืดมิด มีสุนัขล่าเนื้อตัวใหญ่ที่มีดวงตาสีแดงก่ำมากมายอยู่หลายตัว

แต่นี่ไม่ใช่จุดหมายปลายทางที่แท้จริง

ใต้บ้านที่ทรุดโทรมนั้น พลันมีห้องใต้ดินขนาดใหญ่อยู่หนึ่งห้อง เสริมด้วยคอนกรีตเหล็กและปิดผนึกใต้ดินเหมือนกรง พลางมีกลิ่นเหม็นปะทุลอยอยู่ในอากาศตามมา

ภายใต้แสงไฟสลัว ๆ นั้น ในแถวกรงเหล็กขนาดใหญ่รอบๆ มีสุนัขพันธุ์ทิเบตัน พร้อมด้วยสุนัขที่ใช้ต่อสู้และหมาป่าขนสีน้ำเงินตัวใหญ่

มีแม้กระทั่ง กรงที่มีกระต่ายอ้วนมากกว่าหนึ่งโหลอยู่ในนั้น

"กระต่ายถูกเลี้ยงให้เป็นอาหารกับสุนัขงั้นเหรอ?" จี้ซิงรู้สึกว่า. การมีอยู่ของกระต่ายเหล่านี้ไม่ค่อยสอดคล้องกันเลยแม้แต่น้อย ดังนั้น จี้ซิงจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกมา

พี่เสี่ยวหลางเพียงแย้มยิ้มกล่าวออกมาว่า "อย่าประมาทกระต่ายพวกนี้เชียวล่ะ พวกมันคือราชาของที่นี่"

เขาพยักหน้าให้ลูกน้องคนหนึ่ง ชายคนนั้นพลันเดินเข้าไปในทันที ก่อนที่คว้ากระต่ายขึ้นมาหนี่งตัวและเดินไปที่กรงที่มีสุนัขต่อสู้อยู่

สุนัขต่อสู้พลันร้องเห่าออกมาอย่างดุร้าย

กระต่ายพลันตัวสั่นหงึก ๆ พร้อมทั้งเริ่มกรีดร้องแปลก ๆ ออกมา ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากการจับกุม เห็นได้ชัดว่า พวกมันความกลัวจนถึงขีดสุดแล้ว

ผู้ชายที่ถือกระต่ายนั้น พลันมีแววตาที่โหดร้ายยิ่งนัก เขาพลันหยิบเข็มฉีดยาออกมาหนึ่งเข็มก่อนจะแทงเข้าไปในร่างของกระต่ายตัวน้อยในทันที

ทันใดนั้น กระต่ายจึงส่งเสียงร้องประหลาดออกมา ก่อนที่ขาทั้งสี่ของมันจะถูกยืดตัวตรง พร้อมทั้งยดวงตาที่เบิกโพลงขึ้น และนอนแน่นิ่งไปเสมือนว่าตายแล้ว

ในฉากนี้ แม้แต่จี้ซิงเอง ยังอดไม่ได้ที่หัวใจของเขาจะเต้นรัวตาม

เขาตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ก่อนจะรอคอยอย่างเงียบ ๆ

ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา จู่ ๆ กระต่ายตัวแข็งนั้น พลันเตะขาหลังของมัน เหมือนกับนอนฝันกลางวัน

จากนั้นมันก็ตื่นขึ้นมา พร้อมกับเสียงคำรามต่ำที่ดังออกมาจากปาก

ดวงตาสีแดงคู่หนึ่งพลันเผยให้เห็นถึงท่าทางอาฆาตอย่างรุนแรง

ในขณะนี้สุนัขต่อสู้ในกรงที่ตอนแรกมีท่าทีดุร้ายนั้น มันอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องครวญครางออกมาก่อนจะย่อตัวลง

พลันปรากฏภาพตรงหน้าขึ้นมาในทันที ในเมืองอู่หูบนเวทีเซวียนหยวนนั้น ลิเหลียงเคยพ่ายแพ้ให้กับฉินเทียนในอดีต แต่หลังจากที่เขาฉีดยากระตุ้นให้กับตัวเองนั้น เขาก็แปรเปลี่ยนมามีท่าทีดุร้ายจนเกือบจะสังหารฉินเทียนได้

ต่อมาไม่นาน ฉินเทียนก็พบกับยาต้องห้ามจำนวนมากในห้องทดลองลับของลิเหลียงเอง

สิ่งนั้น จัดอยู่ในประเภทเดียวกันกับหมาป่าหอน

ไม่น่าแปลกใจที่ฉินเทียนจะพยายามห้ามปรามสิ่งของเหล่านี้ เมื่อสิ่งนี้แพร่กระจายไปในสังคมเมื่อใดแล้วนั้น มันจะต้องนำพาความเดือดร้อนออกมาไม่รู้จบแน่นอน

เขาไม่กล้าคิดถึงพวกที่แอบเก็บหมาป่าหอนเอาไว้ใช้เลยว่า พวกมันจะมีพละกำลังมากขนาดไหนกันแน่

โลกนี้ภายนอกที่ดูสงบสุข แต่เบื้องหลังกลับมีวิกฤตเกิดขึ้นมากมาย!

"นี่คืออะไร? ยากระตุ้นงั้นเหรอ?"

จี้ซิงเก็บซ่อนความตื่นตระหนกเอาไว้ในดวงตาของเขา พลางเอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยันว่า "คุณต้องการให้ฉันใช้สิ่งนี้กับคนของฉันงั้นเหรอ?"

“กระต่ายกัดสุนัขตายแล้วอย่างไร แต่ตัวมันก็ตายทันทีเช่นกัน”

“ทุกคนที่ติดตามฉันล้วนเป็นพี่น้องของฉันทั้งหมด เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะยอมให้ใช้ยาพิษพวกนี้กับพวกเขา”

"ถ้าหากว่า นี่คือสิ่งที่พวกนายเรียกกันว่ายาวิเศษละก็ พวกนายทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ!"

พี่เสี่ยวหลางพลางรีบเอ่ยออกมาว่า "นี่คือหมาป่าหอนเบอร์หก เป็นยาประเภทที่ต่ำที่สุดและหยาบที่สุด"

"พวกเรายังมีหมายเลขห้าและสี่อีกด้วย "

"ฉันมั่นใจในพลังของมัน อีกทั้งมันยังช่วยลดผลข้างเคียงต่อร่างกายให้เกิดขึ้นน้อยที่สุดอีกด้วย"

“ถ้าฉันสามารถขอหมายเลขสามมาได้ละก็ หลังจากได้รับตัวยานี้ไปแล้วนั้น มันจะคล้ายกับเป็นลมล้มพับไป ขอเพียงนอนพักผ่อนไม่กี่วัน ร่างกายก็จะฟื้นตัวมาเป็นปกติ ”

“นายน้อยหลง คุณต้องการหมายเลขอะไรกัน?”

จี้ซิงเพียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "แน่นอนว่า ฉันต้องการสิ่งที่ดีที่สุด!"

"ในเมื่อมีหมายเลขสาม ถ้าอย่างนั้นก็ควรจะมีหมายเลขสองและหมายเลขหนึ่งใช่ไหม?"

"สินค้าห,ายเลขหนึ่งอยู่ที่ไหนกัน?"

เมื่อพี่เสี่ยวหลางครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง จี้ซิงพลันพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า "ฉันไม่สนใจเรื่องเงิน"

“ตราบใดที่ฉันพอใจ ฉันจะให้ราคาคุณสองเท่า!”