บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 835

ฉินเทียนในขณะนี้ ไม่รู้จะใช้ใครแล้วจริง ๆ ดังนั้น ก่อนที่เขาจะเริ่มเดินกระดานหมากรุกนี้ เขาจะต้องแบ่งกองทัพออกเป็นสองเส้นทาง

เส้นทางที่หนึ่ง คือจี้ซิงที่เป็นอาวุธที่แอบซ้อนไว้ เป็นทหารลุยเดี่ยว เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่ชัดเจน

เส้นทางที่สอง เขาได้แจ้งกับผู้นำเขี้ยวมังกรไปแล้ว ซึ่งในเวลาเดียวกันก็ยังเป็นหนึ่งในราชามังกรของสิบสองราชาแห่งวิหารเทพ เนี่ยชิงหลง

เขาได้สั่งการให้เนี่ยชิงหลง ระดมคนอย่างลับ ๆ และเตรียมการเอาไว้

แก๊งเขี้ยวมังกรก็เหมือนกับมังกรซ่อนรูป ต่างก็เป็นหน่วยงานอย่างเป็นทางการ มังกรซ่อนรูปดูแลจัดการยุทธภพ ส่วนแก๊งเขี้ยวมังกรมีความเกี่ยวข้องกับเหตุฉุกเฉินทางสังคมหรือเหตุการณ์พิเศษเป็นหลัก ซึ่งคล้ายกับสายลับ

เหตุการณ์ทัพหมาป่าในครั้งนี้ เป็นอันตรายต่อสังคม แลเมื่อพูดจากระดับหนึ่ง มันก็ยังอยู่ในชอบเขตงานของแก๊งเขี้ยวมังกรด้วย

ดังนั้นที่ฉินเทียนให้เนี่ยชิงหลงระดมกำลังพล ก็ไม่มีภาระทางจิตใจอะไร

แต่ทว่า เขาไม่คาดคิดว่า สภาพของฐานทัพจะมีความซับซ้อนมากขนาดนี้ เป็นเหมืองแร่ที่ถูกผิวน้ำล้อมรอบ อีกทั้งภายในยังมีคนมากกว่าห้าร้อยคนอีกด้วย

และในจำนวนสามร้อยคนนั้น ยังเป็นนักฆ่าที่มีอุปกรณ์ครบครัน

ฉินเทียนเป็นห่วงเนี่ยชิงหลงและคนจากแก๊งเขี้ยวมังกรของเขา อาจจะเปลืองแรงเล็กน้อย โดยที่ไม่มีทางเลือก จึงสามารถทำได้เพียงให้เขาติดต่อไปหาเซียวโผหู่ เพื่อดำเนินการร่วมกัน

เขาไม่ต้องการแผนการต่อสู้ของพวกเขา เนื่องจากเขารู้ว่า ผู้ชายทั้งสองคนนี้ต่างก็เป้นทหารผ่านศึก และแผนการที่พวกเราทำร่วมกัน จะต้องไร้ข้อผิดผลาดอย่างแน่นอน

เขาวางโทรศัพท์ แล้วหันไปกล่าวกับฉินชวนด้วยรอยยิ้มว่า "ถึงคราวที่เราต้องกลับมาจากความตายแล้วล่ะ"

"รวบรวมกำลังพลกันเถอะ พรุ่งนี้ตอนพระอาทิตย์ขึ้น ให้โอกาศคู่ต่อสูงได้กลับมาเป็นคนอีกครั้ง"

ฉินชวนหัวเราะและกล่าวว่า "กลยุทธ์ของแส้มังกร เลิศล้ำเกินคำบรรยายเสียจริง!"

"ฉันจะเตรียมการกำลังพลทันที พรุ่งนี้เช้า จะปิดล้อมล้านของตระกูลหยาง หากกล้าที่จะต่อต้าน ก็จะฆ่าอย่างไร้ความปรานี!"

…

แผนการต่อสู้ของเนี่ยชิงหลงและเซียวโผหู่ ความจริงแล้วง่ายดายมาก ทั้งสองคนทำการแบ่งงานกัน เนี่ยชิงหลงรับผิดชอบในการขึ้นฝั่ง บุกเขาไปทางภาคพื่นดินอย่างกะทันหัน

และเซียวโผหู่ ส่งเครื่องบินติดอาวุธจำนวนสองลำ รอเมื่อเริ่มดำเนินการ เข้าก็จะยิงขีปนาวุธภาคพื้นดินจากอากาศก่อน เพื่อที่จะระเบิดสนามบินและเครื่องบินบนเกาะเสียก่อน รวมไปถึงเรือที่อยู่ตามชายฝั่ง เพื่อป้องกัยไม่ให้มีใครหลบหนีออกไปข้างนอกได้

หลังจากนั้น ก็โยนระเบิดควันเข้าไป เพื่อให้ความร่วมมือกับเนี่ยชิงหลงให้บุกเข้าไปทางภาคพื้นดินได้

สำหรับคนทั่วไปเกาะขนาดเล็ก ดูเหมือนว่าจะได้รับการป้องกันอย่างดี แต่ทว่าในสายตาของทหารผ่านศึกอย่างเนี่ยชิงหลงและเซียวโผหู่เช่นนี้ การปฏิบัติการร่วมกันนี้ เทียบเท่ากับการฝึกฝนระดับต่ำที่สุดครั้งหนึ่ง

ซึ่งมันก็เกือบที่จะคล้ายกับการละเล่นของเด็ก ๆ อยู่แล้ว

ตอนรุ่งสาง ในช่วงเวลาที่ฟ้าดินมืดมิดมากที่สุด ยามหลับสนิทที่สุดของผู้ที่หลับใหล และยังเป็นยามที่ง่วงมากที่สุดของผู้ปฏิบัติหน้าที่

เนี่ยชิงหลงได้นำผีน้ำนับร้อยนายไปด้วยตัวเอง ในยามคืนที่มืดมิดเป็นราวกับปีศาจร้ายอย่างไรอย่างนั้น และพวกเขาก็ค่อย ๆ ดำลงไปในน้ำอย่างไร้เสียง

ไม่มียามรักษาการอยู่ที่ผิวน้ำ พวกเขาซุ่มซ่อนอยู่ที่ชายหาดแนวปะการังของเกาะเล็ก ๆ อย่างไม่มีใครเห็น

หลังจากนั้น ด้วยความช่วยเหลือของแนวปะการัง แช้สก็วิ่งพุ่งเข้าไปทางพื้นดินทันที

ทุกคนต่างพากันสวมอุแกรณ์ที่เอาไว้ใช้มองเวลากลางคืน และปลายปืนที่ติดตั้งตัวเก็บเสียงเตรียมซุ่มยิง

สมาชิกในแก๊งเขี้ยวมังกร ทั้งหมดนั้นออกมาจากค่าย ยิ่งไปกว่านั้น ยังเพียงราชาทหารเท่านั้นที่มีโอกาสได้รับเลือก

ดังนั้น สำหรับพวกเขาแล้วการต่อสู้เช่นนี้ เป็นจัดการได้ง่ายดายมาก

มีการแบ่งงานกันทำอย่างชัดเจนในทีม มีกลุ่มรักษาการ กลุ่มรายงาน และกลุ่มนักแม่นปืน เมื่อข้ามไปข้างหน้า ไม่นานนีก ก็สามารถจัดการปิดล้อมด้านนอกสุดได้แล้ว และมีหนุ่มสาวเกือบห้าสิบคนที่ถูกจัดการ

ถึงแม้ฉินเทียนจะอธิบายอล้วว่า เป็นไปได้อยากให้จับมาเป็น ๆ แต่นั่นก็หมายถึงสมาชิกที่ค่อนข้างเป็นแกนหลัก

สำหรับลูกสมุนตัวน้อยที่อยู่ข้างนอกสุด จับเป็นก็ดูเหมือนจะไม่มีค่าเท่าไรรัก เนื่องจากมาจากปากของพวกเขา มันจะต้องไม่มีอะพไรออกมาแน่นอน

พูดอีกอย่างก็คือ ตอนที่พึ่งจะเข้าไป ทำได้เพียงการสังหารด้วยกระสุนเท่านั้น มิฉะนั้นหารกระทำเช่นนี้ อาจเปิดเผยการกระทำก่อนเวลาอันควร มันจะทำให้เกิดการสูญเสียโดยไม่จำเป็น

เนี่ยชิงหลงเป็นตัวอย่างที่ดีให้คนอื่นดู หลังจากทําลายการป้องกันชั้นที่สองแล้ว ในที่สุดก็ไม่สามารถซ่อนได้แล้ว

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านบนสุดเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ดังนั้นจึงเปิดไฟทักดวง ในเวลาเดียวกัน เปลวไฟสองสามดวงถูกส่งออกมาจากท้องฟ้าก่อน

“มีศัตรูบุก!”

“เตรียมการป้องกัน!”

“เร็วเข้า!”

ทันใดนั้น เสียงปืนกลดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน ห่ากระสุนที่น่ากลัวยิงลงมาจากด้านบน และคนอื่น ๆ ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน ตอนนั้นจึงทำได้แค่เพียงหลบหลังก้อนหินเพื่อเป็นที่กำบัง

พี่เสี่ยวหลางและหยางซงอาศัยอยุ่บนเกาะ พวกเขาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงปืน เมื่อดูสภายการณ์ข้างนอกแล้ว พวกเขาก็แทบจะฉี่รดกางเกงเลยทีเดียว

“รีบไปเร็วเข้า!”

หลังจากที่มาแล้ว พวกเขาพบว่าพวกเขาถูกโกง แต่ก็ไม่อาจที่จะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว เกาะนี้ สำหรับคนนั้นแล้ว ก็อาจจะเป็นแหล่งที่เต็มไปด้วยอันตรายก็ได้

แต่สำหรับพวกเขาแล้ว มันเป็นเพียงแค่คุกมือกที่ไม่เห็นแสงสว่างไม่ใช่หรือ?

ปืนที่อยู่ด้านนอกดังติดต่อกันมาหลายวัน พวกเขาออกไปเป็นเป้าที่มีชีวิตจริง ๆ ในเวลาเช่นนี้ มีคนออกมาเตือน พวกเราถึงได้ตอบวนอง และไม่กล้าเข้าใกล้ประตูใหญ่อีกหรอ

และคนที่ซ่อนอยู่จากที่ไกล ๆ ก็รอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ

เสืองปืนที่ดังมาตลอกมันนัดติดต่อกันมาหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็หยุดลง ภายในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นดินปืนที่รุนแรง

เนี่ยชิงหลงร้องตะโกนขึ้นไปในอากาศ "เหล่าพี่น้องทางเหนือทั้งหลาย ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว พวกคุณสามารถบินกลับไปได้แล้ว"

"บอกจอมพลเซียวของพวกคุณ เตรียมเพลงประจัญบานให้มากขึ้น กลับไปฉันจะไปดื่มกับเขาทีหลัง!"

เครื่องบินรบส่งเสียงหวีดหวิว บินวนรอบหนึ่งรอบ แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

เนี่ยชิงหลงทุบลงบนหินหน้าด้วยดำปั้นของเขา แล้วร้องตะโกนว่า "ราชินีงู คุณอยู่ข้างในหรือไม่?"

"เหล่าพี่น้องทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว ตอนนี้สามารถเปิดประตูได้แล้ว!"

เมื่อประตูหินที่ทั้งหน้าและหนักค่อย ๆ เปิดออก ก็ปรากฏร่างที่สง่างามและแววตาที่เย็นชาร่างหนึ่ง

เธอถอดหน้ากากออก แล้วมองไปที่เนี่ยชิงหลงกล้วกล่าวพร้อมรอยยิ้ม "ไม่ใช่ปีศ่ตีเ่นแค่คือราชามังกร การดำเนินการเป็นไปได้หรือไม่"

“หาดเปรียบเทียนกับเจ้สหมาสองตัวนั้นก็แข็งแกร้งพอแล้ว”

"ต้องกล่าวขอบคุณราชินี่งู ฉันจะรีบไปบอกเอ้อร์กั่วทันที"เนี่ยชิงหลงหัวเราะเสียงดังสนั่น

รุ่งอรุณแตกทางทิศตะวันออก และภารกิจก็สำเร็จไปได้อย่างสมบูรณ์ เหลิ่งหยุนที่อารมณ์ดีอย่างหาได้ยาก และเมื่อคิดไปถึงความแค้นของตัวเองดับเฉินเอ้อร์กั่ว ก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปากยิ้มขึ้นมา

“เป็นคุณหรือ?”

ในบรรดาเชลย มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่หวาดกลัวจนหน้าซีดเผือด เมื่อเห็นใบหน้าที่งดงามนี้ภายใต้ดวงอาทิตย์ขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ

เหลิ่งหยุนยิ้มอย่างสวยงาม และเดินไปอย่างสง่างาม ขณะเดินอยู่ก็กล่าวไปด้วยว่า "นี่ไม่ใช่คุณชายหยางหรอกหรือ? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ได้ยินมาว่าคุณตามหาฉันมาตลอด ตอนนี้ให้ฉันไปส่งคุณเถอะ... "

ก่อนที่จะพูดจบ มือก็ยกมีดที่ตดไว้ขึ้นมา เสียดแทงเข้าไปในหัวใจจนสุดด้าม