บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 904

เมื่อเห็นฉินเทียนโมโห เกาชาวก็ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเองทำเกินไป ตอนนี้ต้องขอร้องคนอื่น เขาจำต้องหัวเราะออกมา ซึ่งนับว่าเป็นการขอโทษที่ตัวเองวู่วาม

แต่เขายังคงไม่พอใจ

คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "แค่ยืนดูอยู่ตรงนี้ไม่มีหลักฐาน งั้นพวกเราลงไปเดินกันเถอะ"

"ไปตรวจค้นพื้นที่จริงแล้วค่อยว่ากัน"

เขาเดินนำลงจากสันเขา เดินพลางกัดฟันพูดว่า "ยังไงซะฉันก็มีลางสังหรณ์ว่า สุสานพระชายางูที่ฮุนโหวรักนั่นจะต้องอยู่ใต้สันเขาแน่นอน"

"พวกนายอย่ามาใช้ตรรกะปกติมาคาดเดา อย่าลืมสิว่าพระชายางูนั่นมาจากต่างแดน ไม่ใช่คนภาคกลาง"

"ไม่แน่ว่าประเพณีการฝังศพของต่างแดนอาจจะไม่เหมือนกัน ฮุนโหวอาจจะฝังศพตามกฎของต่างแดนก็ได้?"

"เดี๋ยวก่อน!"

ได้ฟังคำพูดของเกาชาว ใจของฉวนซานก็ขยับกะทันหัน อดที่จะโพล่งขึ้นมาไม่ได้

"มีอะไร?"

"เจออะไรรึเปล่า?" ฉินเทียนถามอย่างร้อนใจ

คนที่เหลือก็เลื่อนสายตามามองที่ใบหน้าของฉวนซาน

ฉวนซานร้องอุทานออกมา "คุณชายเกาเตือนฉันว่าพระชายางูคนนั้นมาจากต่างแดน"

"จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าในหนังสือโบราณเล่มหนึ่ง มีบันทึกเกี่ยวกับการฝังศพของต่างแดน"

"คืออะไร รีบพูดมา?"

"พูดถึงพระชายางูใช่ไหม?" เกาชาวถามอย่างตื่นเต้น

ฉวนซานสงบลงมองฉินเทียนอย่างขอความเห็น ความหมายนั่นคือจะให้พูดออกมาตามจริงไหม

ฉินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า ถ้าหากฉวนซานสามารถยืนยันสุสานพระชายางูได้ พวกเขาจะสามารถเคลื่อนไหวเองได้ ก็จะได้รู้สถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับสุสานฮุนโหวมากขึ้น

อีกอย่างถ้าเจอสุสานพระชายางูจริงๆก็ยังต้องการคนเหล่านี้ทำงานหยาบๆอยู่ ดังนั้นฉินเทียนรู้สึกว่าตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบัง

หลังจากได้คำแนะนำฉวนซานถึงจะพูดเสียงเบาว่า "ข้อความนั้นบันทึกไว้ว่า : มังกรฟ้า งูเหลือมดิน กลืนหยินสะสมหยาง ผู้รอดได้อยู่ชัยภูมิที่สิริมงคล ผู้ตายอยู่วิมาน"

เขาพูดอธิบายโดยไม่รอให้ทุกคนถามเสร็จ "มังกรฟ้า ฉันยังคิดไม่ออกว่าหมายความว่าอะไร แต่ถ้าเป็นงูเหลือมดิน สิ่งที่พูดไม่น่าจะใช่สันเขาตรงหน้า?"

"ทุกคนดู สันเขาตรงนี้เหมือนงูเหลือมไหม?"

เกาชาวรีบพูด "ข้างหลังล่ะ? กลืนหยินสะสมหยางหมายความว่ายังไง?"

ฉวนซานพูดเสียงเบา "ตามหลักฮวงจุ้ย มังกรฟ้าบินอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้า สามารถเรียกลมฝน ดูมีบารมีอำนาจราวกับเทพเจ้าแห่งสงครามเป็นหยาง"

"งูเหลือมดิน แอบซ่อนตัวอยู่ในดินที่สงบ กลืนกินแก่นของดวงจันทร์ คือหยิน"

"พูดเช่นนี้งั้นมังกรฟ้าก็เหมาะกับผู้ชาย งูเหลือมดินก็หมายถึงผู้หญิง"

"แต่เต๋านั้นไร้รูปร่าง แบ่งออกเป็นหยินและหยาง มอบหมายให้หนึ่งคนก็จะมีอาการขาดหยินขาดหยางได้เหมือนกัน ดังนั้นทั้งสองอย่างจำเป็นต้องเสริมซึ่งกันและกัน"

"มีเหตุผล--"

ไป๋หลิงฟังก็พูดอย่างร้อนใจ "ตามที่บันทึกนี้เขียนไว้ มีความเป็นไปได้ว่าพระชายางูจะถูกฝังไว้ในงูเหลือมดินแห่งนี้"

"เพียงแต่สันเขาใหญ่ขนาดนี้ จะถูกฝังไว้ที่ไหนกันแน่ แล้วจะหาทางเข้ายังไง กลับเป็นคำถามที่ยาก"

"มีแล้ว--"

จู่ๆเขาก็ร้องขึ้นมา แล้ววิ่งกระโดดไปถึงยอดเขาเมื่อกี้อีกครั้ง มองจากข้างบนไปข้างล่างไกลๆถึงสันเขารูปร่างคดเคี้ยวที่ยาวสิบลี้

"งูยาว 7 นิ้ว"

"ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด โลงศพของพระชายางูน่าจะอยู่ในที่ดิน 7 นิ้ว"

"วัดความยาวของปลายสันเขานี้ ก็จะสามารถคำนวณตำแหน่ง 7 นิ้วออกมาได้"

"เปิดที่ 7 นิ้วแล้วก็จะพบโลงศพ"

เกาชาวหัวเราะอย่างตื่นเต้นและพูดว่า "ไอ้หนู มีความสามารถนี่!"

"7 นิ้ว!"

"เร็วเข้า วัดสันเขา หา 7 นิ้ว!"

เขารีบสั่งลูกน้องในทีมหลายสิบคนอย่างกระตือรือร้น

สมาชิกในทีมเหล่านั้นรีบแกะเชือกเส้นใหญ่ที่ไหล่ กำลังจะวัดความยาวของสันเขารูปงูทั้งหมด

ใครจะคิดว่าฉวนซานส่ายหัวแล้วพูดเย้ยว่า "คุณชายเกา คุณคิดง่ายเกินไป"

เกาชาวส่งเสียงอย่างเย็นชา คว้าปืนจากสมาชิกในทีมข้างๆ ยิงรัวไปที่เสือดาวหลายนัด

กระสุนโดนบริเวณหัวอย่างน้อยสองนัด เสือดาวกระโดดขึ้นชนหินอย่างแรง มันร้องครวญครางสองสามครั้ง เลือดไหลไม่หยุดจนตาย

ไป๋หลิงอดที่จะพูดอย่างโกรธเคืองไม่ได้ "คุณทำอะไร?"

"มันอยู่ที่นี่ดีๆ พวกเราต่างหากที่ไปรบกวนมัน"

"มันไม่ได้ทำร้ายเรา ทำไมต้องฆ่ามัน!"

เกาชาวเลิกคิ้ว แสยะปากพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ทำไม นายปวดใจรึไง? ระวังคนรักให้ดี"

"คุณ--"

ไป๋หลิงจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆลิงขนทองในอ้อมแขนก็ส่งเสียงร้องเจี๊ยกๆออกมา

"เจ้าทอง เจออะไร?" เธอรีบถามอย่างร้อนใจ

ลิงขนทองดูตระหนกมากมันกระโดดออกจากอ้อมแขนของไป๋หลิงพุ่งไปยังพุ่มไม้ที่เสือดาวกระโดดออกมาเมื่อกี้ราวกับลูกธนูสีทอง

หลังจากที่พลิกเถาวัลย์ มันก็กระโดดออกมาอีกครั้ง ไต่ตามลำต้นแล้วกระโดดไปที่กิ่งไม้อย่างว่องไว

ในปากกลับกัดงูสีแดงขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ ยาวประมาณหนึ่งเมตร

ร่างของงูที่ถูกกัดตัวนั้นยังคงพันรอบตัวลิงขนทองแน่น พยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายรัดคอลิงขนทองให้ตาย

"เจ้าทอง แกจะกินดีงูอีกเหรอ?"

"ถึงงูตัวนี้จะตัวเล็ก แต่สายพันธุ์แปลกดี ดีมันจะต้องอร่อยแน่ๆ"

"กินเถอะ"

ไป๋หลิงที่เพิ่งเสียใจมากที่เมื่อกี้เห็นเสือดาวถูกฆ่า ตอนนี้เธอเหมือนแม่แก่ๆผู้เปี่ยมด้วยความรักความเมตตาที่กำลังเฝ้าดูลูกชายสุดที่รักกินอาหาร

ลิงขนทองจัดการอย่างคล่องแคล่ว หลังจากฆ่างูแดงตายแล้ว มันขยับแก้มเขี้ยวอยู่บนกิ่งไม้อย่างว่องไว

"ไม่สิ" ฉวนซานขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ที่นี่คือที่ที่เสือดาวอยู่ จะมีงูได้ยังไง?"

"งูกับเสือดาวไม่น่าจะอยู่ร่วมกันได้สิถึงจะถูก"

เขาพูดพลางเดินไปที่พุ่มไม้ช้าๆ