บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 929

“แค๊ก……”

เป็นถึงตงจุน ที่มาทำความเคารพต่อหน้าตนเองนั้น ตอนนี้เหมือนกับเด็กน้อยมาก

ฉินเทียนทำเสียงกระแอมก่อนที่จะสะบัดมือแล้วเอ่ย “คุณนั้น ตงจุนเกรงใจกันไปแล้ว”

“พวกเขานั้นทำความผิดอะไร ไม่ต้องให้ข้าเอ่ย เจ้าน่าจะรู้ดี”

“เผ่ามังกรซ่อนรูปนั้นต่างก็มีกฎระเบียบ เจ้าดูแล้วจัดการเองได้เลย”

“ใช่แล้ว——”

ฉินเทียนนั้นเหมือนจะติดอะไรออก ก่อนที่จะรีบเอ่ยถาม “เรื่องสุสานของนางสนมงูนั้น ยังมีพวกเจ้าสมาชิกไม่กี่คนคอยคุ้มกันใช่ไหม”

“ข้านั้นที่หลุมฝังศพแล้ว ไม่มีทางเลือกที่จะไม่ไว้ทุกข์ แต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”

“สุสานที่นั่นโดนเปิดออกแล้ว แล้วต่อไปนี้จะปกป้องต่อไปหรือจะขุดขึ้น เจ้าและผู้เชี่ยวชาญที่เกี่ยวข้องนั้นตัดสินใจเถอะ”

“ขอให้ท่านวางใจเถอะ！”

“พวกเรานั้นจะต้องจัดการให้อย่างดีครับ”มู่หลงนั้นรีบเอ่ยน้อมรับคำสั่ง

ฉินเทียนเมื่อยืนขึ้นแล้ว ก่อนที่จะรีบเดินไปด้านข้าง และในตอนที่เดินผ่าน ก่อนที่จะคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้

เกาเหมิ่งที่ตอนนี้เหมือนกำลังมองไปที่เทวทูต คิดไม่ถึงมองไปที่เรื่องที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า

ทันใดนั้นก็โดนจับ ตกใจจนแทบแย่ ก่อนที่จะเอ่ยอย่างร้อนรน “คุณฉิน คุณจะทำอะไรน่ะ？”

“ผมไม่ได้ปล้นสุสานหลุมศพน่ะ！”

ฉินเทียนเอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจ“เรื่องที่นี่นั้นได้ถูกจัดการแล้ว ยินยอมแล้วตามมา เจ้าพาข้าไปที่ตงไห่ ไปหาราชาเปี้ยนเพื่อเอาเห็ดหลินจือเลือด”

“ไม่ใช่สิ ไปซื้อ！”

“ไม่ว่าพวกเจ้านั้นจะเรียกราคาเท่าไหร่ เห็ดหลินจือเลือดข้าจะต้องได้มัน！”

เมื่อเอ่ยไปแล้ว ส่วนอีกมือนั้นก็จับคอเสื้อของ เกาเหมิ่งเอาไว้ ก่อนที่อีกด้านนั้นจะเกิดตรงไปที่เครื่องบินเฮลิคอปเตอร์

เกาเหมิ่งที่มีพละกำลัง ตอนนี้นี้ราวกับว่าเป็นลูกนกไปแล้ว ที่ถูกฉินเทียนจับ และลากไปกับพื้น แล้วพาขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์

“ตงจุน！ท่านตงจุน ท่านเอ่ยอะไรบ้างสิ！”

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย——”เขาหันหลัง แล้วมองไปที่มู่หลงเพื่อขอความช่วยเหลือพร้อมทั้งสีหน้าที่หวาดกลัวหมดหวัง

ในตอนนี้เอง และสถานที่นี่ เขานั้นจะขอความช่วยเหลือได้ก็แต่มู่หลงเท่านั้น

มู่หลงเดิมทีแล้วไม่คิดเลยว่าฉินเทียนนั้นจะเอ่ยดี แต่ว่าลงมือเลย เขานั้นถอนหายใจ แล้วได้แต่อวยพรอยู่ลับๆ

แต่ว่า ทันใดนั้นเมื่อได้ยินว่าฉินเทียนนั้นจะไปหาราชาเปี้ยนเพื่อเอาเห็ดหลินจือเลือด เขานั้นอดไม่ได้ที่จะหัวใจเต้นแรง

“หยุดก่อนสิ——”

เขานั้นรีบหันตัว แล้วเอ่ยเสียงดังออกมาหนึ่งประโยค

อือ？

ฉินเทียนชะงัก ก่อนที่จะหันตัวแล้วมองไปที่มู่หลงแล้วเอ่ย “ยังมีเรื่องอะไรหรอ？”

มู่หลงนั้นรีบเดินเข้ามา แล้วเอ่ยอย่างเป็นห่วง “ข้าได้ยินว่าคุณฉินนั้นจะไปที่บนเกาะ เพื่อไปหาราชาเปี้ยนใช่ไหมครับ？”

ฉินเทียนพยักหน้า“มีเรื่องนิดหน่อย ไม่ไปไม่ได้สะด้วย”

มู่หลงเอ่ยด้วยความจริงใจ “สถานการณ์ที่นี่นั้นค่อนข้างซับซ้อน เพื่อความปลอดภัย ไม่งั้นให้ผมนั้นไปทักทายราชาเปี้ยนสะก่อน คุณคิดว่ายังไง？”

“หากต้องการให้ช่วยล่ะก็ ผมนั้นสามารถที่จะไปพร้อมกับคุณได้นะ”

ฉินเทียนนั้นอดไม่ได้ที่จะแอบใจเต้น แต่เขานั้นจะไม่รู้ได้ยังไง ว่าบนเกาะนี้นั้น ยังมีอันตรายที่ใหญ่ และไม่แน่นอน รอเขาอยู่　

เมื่อคิดถึงรอบก่อนที่ไปทางตอนใต้ คนหมายเลขสองบนเกาะตงไห่ ที่จินยีโหวนั้นอยากที่จะแทรกแซงเรื่องของตอนใต้ แต่ว่าโดนฉินเทียนฉุดกลับมาได้

ในตอนนั้นฉินเทียนนั้นค่อนข้างที่จะแข็งแกร่ง และเกือบที่จะต่อสู้กับจินยีโหวแล้ว

แต่ความแค้นนี้ ตงไห่จะไม่ลืมเลือน

ตอนนี้ตนเองนั้นได้พาคนมาแค่สามคน มาถึงสถานที่ของฝั่งตรงข้าม เข้าไปในแดนของพวกเขา อีกถึงแม้จะมีคนอื่นมาด้วย แต่ฉินเทียนนั้นก็ยังไม่มั่นใจ ว่าจะสามารถมีชีวิตกลับไปได้ไหม

แต่ว่า ถ้าหากตนเองนั้นได้พามู่หลงมานั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว　

ไม่ว่าจะเอ่ยเช่นไร มู่หลงตัวตนของเขานั้นเป็นคนของเผ่ามังกรซ่อนรูปในแดนตะวันออก และชื่อของเขานั้นคือคนที่จัดการคนในเมืองตงไห่ พวกเน่าจะจะไว้หน้าให้บ้าง

แต่ว่า มู่หลงถึงแม้มองไปแล้วจะดูซื่อสัตย์ แต่ว่าฉินเทียนนั้นรู้สึกว่า เกรงว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น

เมื่อเอ่ยแล้วไม่รอให้มู่หลงและ เกาเหมิ่งเอ่ยถามอีก เขานั้นได้พาไป๋หลิง ฉวนซานและจินถัง ออกไปลอยบินออกไป

“หล่อมาก！”

“พี่เทียน พี่หล่อมากจริงๆเลยนะเนี่ย！”

“พี่บอกข้าได้ไหม ว่าตงจุนทำไมเขาถึงได้กลัวพี่นัก？”

กำลังขับกลับไปยังโรงแรม ไป๋หลิงที่มีรูปร่างคล้ายกับสาวน้อยนั้น ที่ดวงตานั้นเต็มไปด้วยดวงดาวประกาย เอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

เมื่อเห็นฉินเทียนนั้นยิ้มไม่เอ่ยฉวนซานอดไม่ได้ที่จะเอ่ย “ให้ข้าเดาเถอะ”

“เป็นเพราะว่าซีจุนใช่ไหมล่ะ？”

“ข้ารู้ ว่าพี่เทียนกับซีจุนนั้นคือเพื่อนที่ดีต่อกัน หรือว่าตงจุนนั้นมองแล้วชอบในสีหน้าของซีจุนหรอ？”

“สุดท้ายแล้ว พวกเขานั้นก็เหมือนกับคนกลุ่มหนึ่ง ที่สถานะนั้นก็พอๆกันนะ”

“แต่ว่าข้านั้นไม่เข้าใจสักน้อยเลย——”

“ที่ไปตงไห่ในรอบนี้ จะต้องเกิดอันตรายแน่ๆ แล้วพี่เทียนทำไมถึงไม่ให้มู่หลงเดินทางมาด้วยกันนะ？”

“มีเขาคอยคุ้มกัน พวกเรานั้นจะต้องเหมือนกับประสบความสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่งแน่ๆ”

ฉินเทียนหัวเราะเอ่ย“มีบางเรื่อง หลังจากนี้พวกเจ้านั้นก็จะค่อยรู้เองล่ะ”

“ที่ฉวนซานเอ่ยมานั้นก็ถูกอยู่บ้าง ที่ไปตงไห่ในรอบนี้ จะต้องไม่ได้รับความสันติภาพแน่ เมื่อถึงเวลา คนบนเกาะของพวกเขานั้น จะต้องได้รับอันตรายแน่”

“ไม่แน่นะ ว่าชีวิตน้อยๆของพวกเรานั้นอาจจะต้องไปที่ที่นั่นก็ได้ ไม่ได้มีอะไรแปลกเลย”

“พวกเจ้ามากับข้า ไม่กลัวหรือไงกัน？”

“ถ้าหากกลัว พวกเจ้านั้นกลับไปที่สำนักเถอะ”

คำพูดพวกนี้ ฉินเทียนนั้นเอ่ยออกมาจากใจ ทั้งไป๋หลิง จินถังและฉวนซาน ตอนนี้พวกเขานั้นต่างก็มีสำนักเป็นช่วงวัยรุ่นจองตนเอง

แต่ว่าพวกเขานั้นเด็กเกินไปจริงๆ เมื่อเข้ามาที่ยุทธภพ ยังไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

ฉินเทียนนั้นไม่อยากให้พวกเขานั้น ต้องไปตายที่ตงไห่กับตนเอง