บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 967

หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเทียน รูม่านตาของเซี่ยหมิงหดกระชับในทันใด เขาในฐานะทายาทตระกูลร่ำรวยอันดับหนึ่งแห่งทางเหนือ ตั้งแต่วัยเยาว์เขานั้นเพียบพร้อมไปด้วยทรัพยากรมากมาย

อยากจะได้สิ่งใด เขานั้นสามารถไขว่คว้ามาได้โดยเสมอ

ต้องการจัดการผู้ใด เขาก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย

แต่คาดไม่ถึงเลย การเดินทางมาตงไห่ในครั้งนี้จะได้พบกับข้อยกเว้นสองประการ

ประการแรกคือหวังตัวยวี่

เขารู้ดี แม้ว่าเขาจะใช้วิธีการบางอย่างเพื่อบังคับคนของหวังตัวยวี่ แต่เกรงว่าคงจะเป็นการยากที่จะเอาชนะใจของเธอได้

ประการสองคือฉินเทียน

ก่อนหน้านี้ เซี่ยหมิงไม่เคยคาดคิดเลย บนโลกนี้จะมีคนวัยเดียวกันที่ทำให้เขานั้นสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแห่งการกดขี่

“ดี ฉันจดจำนายเอาไว้แล้ว!”

เขากัดฟันแน่น เตรียมตัวที่จะจากไป

ชาวตงไห่ทุกคนต่างก็เตรียมตัวที่จะส่งเสียงโห่ร้อง

ขณะนี้ ฉับพลันราชาเปี้ยนก็ส่งเสียงตะโกนดังกึกก้อง “คุณชายเซี่ยช้าก่อน!”

“คุณไม่ได้พ่ายแพ้! ฉันมีอะไรอยากจะกล่าว!”

อือ?

ผู้คนทุกคนต่างชะงักงันและหันหน้าไปมองพร้อมกัน

ราชาเปี้ยนจ้องมองฉินเทียนด้วยดวงตาแดงก่ำ กัดฟันแน่นและเอ่ย “ไอ้เด็กเวร นายกล้าสร้างความเสียหายในงานยิ่งใหญ่ของพวกเราชาวตงไห่ ฉันจะไม่ยอมนายแน่!”

“นายคอยดูเถอะ!”

เขาหยิบกล่องไม้มะฮอกกานีที่งดงามออกมา กอดไว้แน่นภายในอ้อมแขน ราวกับว่ากำลังกอดสมบัติหายากชิ้นหนึ่ง จากนั้นรีบวิ่งไปยังแอ่งน้ำที่อยู่ห่างไกลออกไป

ทุกคนชะงักไปครู่หนึ่ง ชั่วขณะนั้นไม่มีใครเข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร

หรือว่าเจ้าเปี้ยนแก่คนนี้นั้นเป็นบ้าไปแล้วงั้นหรือ?

กระทั่งราชาเปี้ยนไปถึงแอ่งน้ำ เขาเปิดกล่อง ด้านในนั้นมีเห็ดหลินจือสีแดงขนาดเท่ากำปั้นอยู่

เห็ดหลินจือเลือด!

ฉินเทียนตระหนักได้ถึงบางสิ่ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันใด วินาทีนั้นเขาคิดจะวิ่งเข้าไป

“อย่าเข้ามา!”

“ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามา!”

ราชาเปี้ยนหยิบก้อนหินขึ้นมาและพูดเสียงดัง “ถ้าใครกล้าเข้ามา ฉันจะทุบมันทิ้ง!”

ฉินเทียนตะโกนอย่างกระวนกระวาย “อย่าได้กระทำอย่างหุนหันพลันแล่นเลย!”

“คุณอยากได้อะไร ขอเพียงแค่พูดมา!”

เมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายของฉินเทียน ราชาเปี้ยนหัวเราะเสียงดังลั่น ในที่สุดเขาก็สามารถจับจุดอ่อนแห่งชีวิตของฉินเทียนได้

เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ “คนสกุลฉิน นายคิดอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าต้องการเห็ดหลินจือเลือดนี้หรอกหรือ?”

“ฉันจะบอกนายให้ เห็ดหลินจือเลือดเช่นนี้ บนโลกใบนี้มีเพียงแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น”

“ตราบใดที่ฉันทุบมันและโยนมันลงในแอ่งน้ำ จากนี้และตลอดไปนายก็อย่าคิดว่าจะได้มันอีก!”

ไป๋หลิงเอ่ยอย่างร้อนรน “แย่แล้ว!”

“เห็ดหลินจือเลือดนั้นเหือดแห้งแล้ว ทุบเพียงแค่ครั้งเดียวก็แตกสลาย หากนำไปทิ้งในน้ำก็ไม่สามารถนำกลับมาได้อีกแล้ว”

ใบหน้าของฉินเทียนนั้นมืดมนเป็นอย่างมาก ทันทีที่ทำให้เจ้านกแร้งนั้นพิการได้ เห็ดหลินจือเลือดก็น่าจะได้มาอย่างง่ายดาย

คาดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเหตุร้ายเช่นนี้อีก เขามองออก ไอ้เจ้าเปี้ยนแก่ผู้นี้จะต้องพูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน เขาอาจจะทำลายเห็ดหลินจือเลือดจริงๆ

และในระยะห่างเช่นนี้ ไม่มีใครที่จะสามารถหยุดเขาได้

“ไอ้เวร!”

“ฉินเทียนนั้นช่วยเหลือพวกเราตั้งมากมาย ยังไม่รีบมอบเห็ดหลินจือเลือดให้กับเขาอีก!” หวังตัวยวี่ตำหนิด้วยสีหน้าบึ้งตึง

ความรู้สึกของหวังเหมี่ยนที่มีต่อฉินเทียนค่อนข้างซับซ้อน แต่อย่างไรก็ตามเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเอ่ย “ราชาเปี้ยน อย่าได้หุนหันพลันแล่น”

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ”

ราชาเปี้ยนจับจุดอ่อนของทุกคนได้ เขาภาคภูมิใจมาก เขาจ้องมองฉินเทียนพลางเอ่ยอย่างเยือกเย็น “ดูเหมือนว่าเห็ดหลินจือเลือดนี้ จะมีความสำคัญต่อนายมาก”

ฉินเทียนกัดฟันแน่นและเอ่ย “พูดมา คุณต้องการอะไร”

ราชาเปี้ยนพูดอย่างภูมิใจ “ฉันต้องการให้นายตาย นายยอมตายไหม?”

หวังตัวยวี่ดวงตาแดงก่ำทันใด “ถ้าคุณกล้าทำให้เขาตาย ฉันก็จะทำให้คุณตายเช่นกัน!”

“เจ้าเปี้ยนแก่ ฉันพูดจริงทำจริง!”

“ตราบใดที่พวกเรานั้นได้เชื่อมสัมพันธ์กัน ฉันจะระดมทรัพยากรทั้งหมดมาช่วยเหลือตงไห่!”

คำพูดเหล่านี้ ต้องบอกเลยว่าสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากได้

อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งของตระกูลเซี่ยนั้นก็ประจักษ์แก่สายตาของพวกเขาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำของฉินเทียน เพียงแค่เจ้านกแร้งก็สามารถสยบพวกเขาทั้งหมดได้

แม้ว่าฉินเทียนจะแข็งแกร่งมาก แต่ทว่าเขาก็ทำเพื่อเห็ดหลินจือเลือด เมื่อเขาได้รับเห็ดหลินจือเลือดแล้ว เขาจะยังคงช่วยเหลือพวกเขาอย่างกล้าหาญอีกหรือไม่?

หัวใจของคนบางส่วนเริ่มสั่นคลอน

หวังตัวยวี่ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความโกรธ เธอรู้ ราชาเปี้ยนนั้นไม่สนใจเหตุผล เธอทำได้เพียงแค่เข้าหาฉินเทียนเพื่อปรึกษา

เธอจ้องมองฉินเทียน กล่าวอย่างไม่พอใจ “คุณก็เหมือนกัน! ก็แค่เห็ดหลินจือเลือดเพียงชิ้นเดียว คุณต้องการมันไปเพื่ออะไร?”

“หากต้องการเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกาย พวกเราตงไห่มีสิ่งของที่ดีอีกมากมาย คุณต้องการอะไร ฉันจะมอบให้กับคุณเอง!”

“ฟังฉัน ไม่ต้องการมันแล้วจะได้หรือไม่?”

น้ำเสียงและการแสดงออกของเธอ ราวกับดอกไม้ผลิบานในสายลมฤดูใบไม้ผลิ จิตใต้สำนึกของเธอนั้นตระหนักไปเองงั้นหรือว่าฉินเทียนกลายเป็นคนของเธอ?

หรือสามารถกล่าวได้ว่าตัวเธอเองนั้นกลายเป็นคนของฉินเทียนไปแล้ว?

เขาต้องการสิ่งของที่ดีอย่างไร เธอจะมอบให้กับเขาทั้งหมด แม้กระทั่งตัวเธอ

เธอรู้สึกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับตัวเธอเอง สิ่งของทุกอย่างภายในตงไห่จะต้องหม่นหมองและไร้สีสัน

ฉินเทียนเงียบงันไปชั่วขณะ จากนั้นกล่าว “ภรรยาของฉันป่วย ภายในระยะเวลาหนึ่งเดือน ฉันจะต้องนำเห็ดหลินจือเลือดกลับไป”

“ไม่อย่างนั้นหล่อนอาจจะไม่มีชีวิตรอด”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” หวังตัวยวี่ชะงักงัน รอยยิ้มบนใบหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“คุณแต่งงานแล้วงั้นเหรอ?” เธอยังคงยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเสแสร้งเป็นอย่างมาก

ฉินเทียนพยักหน้า “ไม่เพียงแค่ชีวิตของหล่อนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงลูกในท้องของหล่อนด้วย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหวังตัวยวี่นั้นจางหายไป เมื่อครู่ดอกไม้ยังคงบานสะพรั่งในสายลมของฤดูใบไม้ผลิ เพียงเสี้ยววินาที ราวกับว่าฤดูกาลนั้นได้พัดผ่านไปแล้ว

เธอก็ยังคงเป็นคนเดิมคนนั้น แต่กลับทำให้รู้สึกถึงใบไม้เหี่ยวเฉาในสายลมของฤดูใบไม้ร่วง เมื่อสายลมพัดผ่าน เศษใบไม้ก็ถูกพัดพาไปได้ทุกเมื่อ

เธอพยายามฝืนยิ้มอย่างเต็มที่ แต่ร่างกายกลับสั่นสะท้านและทรุดตัวลงไปด้านหลัง

เสี้ยมเขาควายให้ชนกัน[1] หมายถึง การยุยงให้คนอื่นทะเลาะวิวาทกัน เกิดความบาดหมางผิดใจกัน