บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 972

ตั้งแต่แต่งงานกับฉินเทียน ซูซูนั้นเริ่มจากการขับไล่ จากนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นชื่นชม ในท้ายที่สุดก็ตกหลุมรักชายที่ตรงไปตรงมาและแข็งกระด้างคนนี้

ไม่ว่าเธอจะพบเจอกับปัญหาใด เขานั้นจะคอยอยู่เบื้องหลังและแก้ไขปัญหาให้กับเธอภายใต้ความเงียบงันอยู่เสมอ

เขาแข็งแกร่งและไม่เกรงกลัว องอาจกล้าหาญและฉลาดเฉลียว ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดสามารถสร้างความลำบากให้เขาได้

แต่วันนี้เนื่องจากการเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ เขากำลังพูดกับตัวเองอย่างโง่เขลา

“การเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์เป็นปฏิกิริยาปกติ ต่อให้คุณจะพูดอย่างไร เจ้าหนูน้อยก็ฟังไม่เข้าใจหรอก เจ้าคนโง่”

ท้ายที่สุดซูซูก็ไม่สามารถทนมองได้อีกต่อไป เธอยิ้มและตบไหล่ของฉินเทียนอย่างแผ่วเบา

“ทำไมจะไม่เข้าใจล่ะ เขาเข้าใจนะ คุณดูสิ ตอนนี้การเคลื่อนไหวของไอ้หนูน่ะน้อยลงตั้งเยอะแล้วไม่ใช่หรือ?”

ฉินเทียนชี้ไปที่ห้องของซูซู ท้ายที่สุดการต่อยท้องและเตะถีบอย่างรุนแรงเมื่อสักครู่นี้ ราวกับว่าเป็นการหยั่งเชิงอย่างระมัดระวัง

แม้แต่ส่วนที่ปูดนูดออกมานั้นก็กลายเป็นภาพเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าอย่างไรอย่างนั้น เชื่องช้ามากเป็นพิเศษ

“เขาฟังเข้าใจจริงหรือ?” ซูซูนั้นไม่อยากเชื่อสักเท่าไร

แต่ข้อเท็จจริงก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ เจ้าหนูน้อยที่ก่อกวนจนเธอต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ราวกับว่าตอนนี้เขานั้นอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

ฉินเทียนยืดลำตัวขึ้นอย่างพึงพอใจ เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย “แน่นอนอยู่แล้ว เขาคือลูกชายของผม!”

“อยากกินอะไรหน่อยไหม? ผมจะไปทำมาให้”

อันที่จริงแล้วอุทยานมังกรนั้นได้จ้างเชฟเฉพาะด้านการปรุงอาหารมาด้วย ตั้งโต๊ะอาหารด้วยอาหารต้นตำรับมากมาย

แต่ทว่ายากนักที่ฉินเทียนจะกลับมา เช่นนั้นเขาอยากจะลงมือทำอาหารให้เธอทานด้วยตนเอง

ทักษะการทำอาหารของเขาไม่ได้ยอดเยี่ยม แต่ในทุกครั้งเมื่อซูซูได้ทาน หล่อนก็ยิ้มอย่างเบิกบานใจ

สำหรับเขาแล้วนี่คือความสุขและความมั่นใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

“ยังเช้าอยู่เลย ยังไม่อยากกินอะไร อยากทานโจ๊กลูกเดือยกับไข่ตุ๋นสักถ้วย”

ซูซูเอ่ยถึงอาหารสองชนิดที่ธรรมดา ช่วงนี้เธอเบื่ออาหารทุกประเภท อยากทานอาหารอ่อน

สิ่งเหล่านั้นไม่ได้ยากเย็นสำหรับฉินเทียน เขาจัดการทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว

ไม่นานนัก โจ๊กลูกเดือยร้อนๆกับไข่ตุ๋นที่หอมอบอวลก็มาวางอยู่ตรงหน้าของซูซู

“อือ หอมจัง”

ซูซูสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด กระตุ้นความอยากอาหารของเธอเป็นอย่างมาก

เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบช้อน ฉินเทียนยิ้มและจับมือเธอไว้ “ผมเอง”

ขณะกล่าว เขาก็ตักไข่ตุ๋นขึ้นมาคำหนึ่ง จากนั้นเป่าไล่ความร้อนและยื่นไปยังริมฝีปากของซูซู

“ลองชิมดูว่าเค็มพอหรือเปล่า ระวังร้อนนะ”

ใบหน้าของซูซูแดงระเรื่อ ส่ายศีรษะและอยากจะหยิบช้อนขึ้นมา “ฉันมีมือมีเท้า ไม่ต้องให้คุณป้อนหรอก คนอื่นเห็นเข้าจะดูไม่ดี”

“กลัวอะไรกัน พวกเราเป็นสามีภรรยา การปรนนิบัติคุณนั้นเป็นเรื่องธรรมดา”

ฉินเทียนยิ้ม “อีกอย่าง ผมน่ะยินดีที่จะคอยบริการและรับใช้คุณไปตลอดชีวิต”

ซูซูถูกเขาจ้องมอง ภายในหัวใจรู้สึกหวานฉ่ำ จากนั้นหล่อนก็ทานไข่ตุ๋นที่อยู่ตรงหน้า

รสชาติเค็มหรือไม่นั้นเธอไม่รู้เลย รู้สึกเพียงแค่ว่าบริเวณลำคอของเธอนั้นไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่หวานหอม

“แหม แหม หวานออกสื่อกันเสียตั้งแต่เช้าตรู่ พวกเธอสองคนนี่พอกันเลยนะ”

“ซูซู อายบ้างไหม ยังต้องให้ฉินเทียนป้อนข้าวป้อนน้ำ ฉันล่ะทนดูไม่ได้เลย!”

ขณะที่ซูซูกำลังทานอาหาร เสียงหยอกเย้าของหยางยู่หลันพลันดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

หล่อนไม่รู้ว่าฉินเทียนนั้นกลับมาแล้วและตั้งใจมาเพื่อถามซูซูว่าเช้านี้นั้นต้องการทานอะไร

คาดไม่ถึงเลยว่าทันทีที่ผลักประตูเข้ามา จะเห็นฉินเทียนกำลังป้อนอาหารเช้าให้กับซูซูลูกสาวของตน

แม้ว่าปากนั้นจะเอ่ยหยอกเย้า แต่ทว่าภายในหัวใจของหยางยู่หลันนั้นพึงพอใจมาก

เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เธอทำได้ถูกต้องมากที่สุดในชีวิตนั่นก็คือการให้ซูซูแต่งงานกับฉินเทียน!

เมื่อโดนหยอกเย้าใบหน้าของซูซูพลันแดงก่ำ เมื่อหันกลับมาและต้องการจะแยกแยะคำพูดสองประโยค จากนั้นก็พบว่าหยางยู่หลันได้เดินจากไปแล้ว

เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของหยางยู่หลัน เป็นน้องสาวแท้ๆของหม่าหงเทาแห่งมีดม้ง

ตอนนั้นหม่าหงเทาหมกมุ่นอยู่กับทักษะการใช้ดาบ เพิกเฉยและละเลยการดูแลหม่าเสี่ยวเชวี่ย จนกระทั่งหม่าเสี่ยวเชวี่ยถูกเหล่าทายาทตระกูลร่ำรวยรังแกและได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง

แม้ว่าหม่าหงเทานั้นจะสังหารไอ้พวกนักเลงนั่นไปแล้วก็ตาม แต่ทว่าบาดแผลความเสียหายที่หม่าเสี่ยวเชวี่ยได้รับนั้นกลับไม่อาจย้อนคืนได้

เด็กหญิงผู้น่าสงสารต้องเป็นโรคปิดกั้นตนเอง หลบซ่อนตัวอยู่กับหม่าหงเทา กลายเป็นคนหวาดระแวงและขี้ขลาด

ต่อมาหม่าหงเทาเต็มใจที่อยู่ภายใต้คำสั่งของฉินเทียน กลายเป็นกัปตันทีมมีดม้ง กล้าหาญ ซื่อสัตย์ และไม่เกรงกลัวต่อความตาย

และด้วยความน่ารักและพฤติกรรมที่ดีมากของหม่าเสี่ยวเชวี่ย หยางยู่หลันรับเลี้ยงหล่อนเป็นลูกสาวบุญธรรม คอยสั่งสอนและเอาใจใส่ดูแลเป็นอย่างดี

ช่วงนี้หล่อนนั้นดูร่าเริงมากยิ่งขึ้น ไม่ใช่เด็กสาวที่เป็นโรคปิดกั้นตนเองที่ขี้ขลาดและไม่กล้าพูดต่อหน้าคนอื่นอีกแล้ว

“ความคิดของแม่นั้นก็ถูก คนเราไม่ควรจมปลักอยู่กับเรื่องราวภายในอดีต จะต้องกล้าหาญและเริ่มต้นชีวิตใหม่”

“และสายตาของแม่นั้นก็เฉียบแหลมอยู่แล้ว ผมเชื่อว่ามีคนคอยดูแลเธอ เสี่ยวเชวี่ยจะไม่มีทางพบเจอคนที่ไม่หวังดีอย่างแน่นอน”

คำพูดของฉินเทียนทำให้ซูซูต้องกลอกตา “หน้าไม่อาย คุณกำลังชื่นชมแม่ฉันหรือว่ากำลังชื่นชมตัวเอง?”

“ก็ชื่นชมทั้งสองคน อย่างไรเสียผมก็ยอดเยี่ยมในเรื่องนี้อยู่แล้ว คุณเองก็รู้ดีกว่าใคร”

ฉินเทียนกะพริบตาปริบๆพลางจ้องมองซูซู ทำให้เธอหัวเราะคิกคัก

จากระยะไกล หลิวหรูยู่กำลังยืนพิงเสาอยู่บริเวณทางเดิน จ้องมองทั้งสองคนพลอดรักกัน นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา

เธอไม่ได้ริษยาซูซู เพียงแค่เกลียดตัวเองที่รู้จักฉินเทียนช้าไป

ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้ถูกกำหนดให้เป็นเพียงผู้ผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอ ได้แต่หวัง แต่ไม่สามารถใกล้ชิด…

“พี่เทียน ผมมาแล้ว!”

เหลิ่งเฟิงรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับอุปกรณ์ตกปลาทั้งหมด

ฉินเทียนยิ้มพลางลุกขึ้น จากนั้นประคองซูซู “ไปกันเถอะภรรยา พวกเราไปตกปลากัน”

ซูซูอยากจะพยักหน้า ทว่าภาพตรงหน้ากลับมืดสนิท จากนั้นร่างกายของเธอพลันทรุดตัวลง