บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 976

ถ้าเป็นแค่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่เป็นไร สิ่งที่น่าเกลียดชังยิ่งกว่านั้นคือ เขานั้นยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว เตรียมตัวจะจากไป จากนั้นระดมกำลังของตระกูลเซี่ยทำลายเกาะหวังเพื่อระบายความโกรธ

ราชาเปี้ยนผู้โง่เขลากลับข่มขู่ให้ฉินเทียนเป็นฝ่ายยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยเห็ดหลินจือเลือด อีกทั้งยังบังคับให้หวังตัวยวี่ตอบรับการแต่งงานกับเขา!

ทุกคนที่อยู่ภายในสถานการณ์นั้นต่างก็รู้ว่าเขานั้นพ่ายแพ้ ราชาเปี้ยนไอ้สุนัขแก่นั่น เห็นได้ชัดว่ากำลังตอกหน้าเขา!

หวังตัวยวี่นั้นยังคงแสดงท่าทางไม่เต็มใจแต่กลับต้องเสียสละ นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก!

เขาเป็นคุณชายแห่งเซี่ยหมิง ไม่ว่าเขาจะไปที่ใด เขาก็มักจะเป็นบุคคลพิเศษเสมอ

แต่เมื่ออยู่ที่เกาะหวังเขานั้นกลับตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ถูกฉินเทียนและหวังตัวยวี่ไล่ต้อนจนเขากลายเป็นคนต่ำทรามและทรยศ!

วันนี้ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาก็รู้สึกว่าตนเองนั้นกำลังสวมหมวกสีเขียวที่น่าอับอายอยู่!

และคนนี้สวมหมวกสีเขียวใบนี้ให้กับเขานั้นก็คือฉินเทียนและนังแพศยาหวังตัวยวี่คนนั้น!

ยิ่งเซี่ยหมิงคิด เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ ความเกลียดชังในใจของเขาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เส้นเลือดทั่วร่างกายของเขาปูดนูน ไหนเล่าที่จะหลงเหลือรูปลักษณ์สง่างาม?

“มีใครอยู่ด้านนอกบ้าง เข้ามา!”

เขาแผดเสียงคำรามอย่างรุนแรง ถงอานที่กำลังยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูร่างกายสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนกและรีบวิ่งเข้ามา เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “คุณชายมีอะไรให้รับใช้ครับ?”

“ตามฉันไปที่ป่าพยัคฆ์ ฉันต้องการสังหารสัตว์ร้ายสักหนึ่งตัว!”

ท่าทางน่ากลัวของเซี่ยหมิง ถงอานได้เห็นมานับครั้งไม่ถ้วน

แต่ถึงอย่างนั้น ทุกครั้งที่ได้เห็นก็มักจะรู้สึกหวาดกลัวไปเสียทุกครา

เขารีบตอบด้วยความตื่นตระหนก “ครับ คุณชายเชิญตามผมมา”

ทางเหนือหิมะตกแทบจะตลอดทั้งปี ปริมาณหิมะนั้นเยอะมากและฤดูหนาวที่มีหิมะตกนั้นยาวนาน ระยะเวลาเกือบสี่เดือน อากาศหนาวเย็นและชื้นเป็นอย่างมาก

ตระกูลเซี่ยโอบล้อมอยู่ด้านในป่าหมอกสีดำมีหิมะปกคลุมอย่างแน่นหนา ครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ ป้องกันง่าย แต่ยากที่จะโจมตีได้

คฤหาสน์ตระกูลเซี่ยนั้นทำด้วยหินดำที่มีความแข็งแกร่งและทนทานมากที่สุด

เมื่อมองจากระยะไกล เป็นเสมือนปราสาทสีดำทะมึนที่โผล่มาจากอเวจี

ภายนอกปราสาท มีคฤหาสน์สไตล์ยุโรปครอบคลุมพื้นที่กว่าร้อยไร่ ใช้เป็นที่เฝ้าระวังและต่อต้านการโมตีจากศัตรู

คฤหาสน์ทางด้านทิศตะวันออก เซี่ยหมิงได้สั่งให้คนไปรื้อถอนออก เปลี่ยนเป็นป่าพยัคฆ์ ภายในสถานที่นั้นเลี้ยงเสือโคร่งไซบีเรียไว้หลายสิบตัว

สถานที่แห่งนี้เสือโคร่งไซบีเรียทุกตัวมีขนาดลำตัวยาวไม่น้อยกว่าสามเมตร หางที่อยู่ด้านหลังนั้นทรงพลังและมีขนาดยาวไม่น้อยกว่าหนึ่งเมตร

โดยปกติแล้ว เพื่อกระตุ้นความดุร้ายของเสือเหล่านี้ เมื่อลูกน้องใต้บัญชาของเซี่ยหมิงให้อาหาร พวกเขานั้นจะนำวัวและแกะที่ยังมีชีวิตเข้ามาด้านใน มีแม้กระทั่งม้าป่าที่หาได้ยากจำนวนไม่น้อย

ดังนั้นเสือเหล่านี้กินอาหารเป็นสัตว์ที่มีชีวิตจนกระทั่งเติบใหญ่ พวกมันเป็นสัตว์กระหายเลือดและกลายเป็นอาวุธที่น่าสะพรึงกลัว

เซี่ยหมิงได้ทำการทดลองด้วยตนเองอยู่หลายครั้ง เสือที่โตเต็มวัยสามารถฉีกคนสามหรือห้าคนให้เป็นชิ้นได้ในชั่วพริบตา!

ถงอานเดินนำหน้าด้วยร่างกายที่สั่นเทา เข้ามาภายในป่าพยัคฆ์พร้อมกับเซี่ยหมิง

นี่เป็นสถานที่ที่เปรียบเสมือนกับฝันร้ายที่น่ากลัวที่สุดของถงอาน

ครั้งก่อนเขาได้เห็นฉากอันโหดร้ายของสัตว์ดุร้ายกินคนกับตาของเขาเอง แขนขาหักเกลื่อนกระจายทั่วพื้น กลายเป็นอาหารภายใต้เขี้ยวอันแหลมคมของเสือ

ความหวาดกลัวทำให้ถงอานนึกถึงภาพเหตุการณ์นั้น เขามักจะรู้สึกสะอิดสะเอียนจนทานอาหารไม่ลง

“คุณชาย ถึงแล้วครับ”

ถงอานเปิดประตูด้วยความระมัดระวัง แม้ว่าตรงนี้จะอยู่ห่างไกลจากเสือไซบีเรียเหล่านั้น แต่ทว่าเสียงคำรามของเสือก็ยังสามารถได้ยินอย่างชัดเจน

โดยเฉพาะท่ามกลางอากาศที่มีกลิ่นของสัตว์ร้าย ถงอานรู้สึกเหม็นจนอยากจะอาเจียนออกมาเสียตรงนั้น

นับว่ายังโชคดีที่เขาเข้าใจสถานการณ์ เขาพยายามควบคุมและอดกลั้นต่ออาการปั่นป่วนของท้องเขา

เพราะว่าหากเขาอาเจียนออกมาจริงๆ ในไม่ช้าเขาจะกลายเป็นเหยื่อของเสือเหล่านี้!

“ไอคนไร้ประโยชน์ รอฉันอยู่ตรงนี้!”

เซี่ยหมิงมองเห็นความกลัวของถงอานมาเสียตั้งนานแล้ว เขาเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อขนมิงค์ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นเดินเข้าไปภายในป่าพยัคฆ์

ท้องฟ้ายังไม่มืด อีกทั้งยังมีหิมะปกคลุม พื้นที่โดยรอบนั้นสว่างเป็นอย่างมาก

เซี่ยหมิงขยับลำคอเล็กน้อย กระดูกทั่วร่างกายส่งเสียงดัง

ดูเหมือนวินาทีถัดมา เขาจะกลายเป็นสัตว์ประหลาดกระหายเลือดกินมนุษย์!

เซี่ยหมิงพ่นลมหายใจอย่างดุร้ายและพุ่งตัวไปด้านหน้า ราวกับว่าร่างกายนั้นเบาหวิวเหมือนนกนางแอ่น กระโดดข้ามรั้วสูงสามเมตรอย่างง่ายดาย

ลมหายใจของเขานั้นถูกลมหนาวของหิมะพัดพาและกระจายไปทั่วทุกอณูของป่าพยัคฆ์

สิ่งที่เสือพึ่งพาอาศัยนั้นก็คือเขี้ยวและกรงเล็บที่อยู่ยงคงกระพันของพวกมัน

ตอนนี้กลับเสียเปรียบอยู่ใต้เงื้อมมือของเซี่ยหมิง ถูกชกบริเวณลำคอและถูกเตะบริเวณช่วงท้อง ร่างกายของมันกระเด็นล้มลงบนพื้นหิมะอย่างรุนแรง

ด้วยการถูกโจมตี เจตนาการสังหารของเสือตัวนี้ได้จางหายไปแล้วพร้อมกับความหวาดกลัว

มันพลิกตัวอย่างรวดเร็วและวิ่งหางจุกตูด มันกำลังจะหนีไปจากเซี่ยหมิง

“จะหนีไปไหน!”

“ไอ้สัตว์ร้าย เอาชีวิตของแกมา!”

เซี่ยหมิงแผดเสียงคำรามอย่างรุนแรง ราวกับว่าเสือตัวนั้นเป็นฉินเทียน เขาขึ้นขี่หลังเสือ

จากนั้นเขาจับขนหนาของเสือตัวนั้นไว้ ยกกำปั้นขึ้นและปล่อยหมัดกระแทกศีรษะของมันอย่างดุเดือด

หนึ่งหมัด สองหมัด สามหมัด!

กำปั้นของเซี่ยหมิงนั้นรวดเร็วมาก พร่ามัวจนแทบจะกลายเป็นภาพติดตา

เสือที่โดนทุบตีอย่างรุนแรงตัวนั้นส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนทำให้ผู้คนจิตใจสั่นสะท้าน

ถงอานที่กำลังยืนรออยู่ด้านนอกนั้นยกมือขึ้นปิดหู ยืนนิ่งไว้อาลัยเสือด้วยความเงียบงัน รู้ว่าอย่างไรวันนี้เสือตัวนั้นก็ไม่มีทางรอด!

ห้านาทีถัดมา ด้วยเสียงร้องคร่ำครวญอย่างน่าสมเพชในครั้งสุดท้าย

เสือโคร่งไซบีเรียที่น่าเกรงขามตัวนั้นหมดลมหายใจ ร่างกายของมันล้มลงบนหิมะในทันที

ศีรษะขนาดใหญ่ยักษ์ของมัน มองไม่เห็นอักษรหวางบนหน้าผากเสียตั้งนานแล้ว ถูกกำปั้นของเซี่ยหมิงกระแทกจนเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและเผยให้เห็นถึงชั้นกระดูกด้านใน

หลังจากที่ได้ฆ่าเสือด้วยมือของเขาเอง ดูเหมือนว่าอารมณ์โมโหของเซี่ยหมิงนั้นจะบรรเทาลงไปไม่น้อย

เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองศพของเสือตัวนั้น เดินกลับมายังด้านข้างของถงอานและเช็ดมือที่เปื้อนเลือดด้วยเสื้อผ้าของเขา

นั่นคือเลือดของเสือตัวนั้น!

ถงอานไม่กล้าขยับ หลังจากเห็นสีหน้าของเซี่ยหมิงดูผ่อนคลายลง เขากระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณชาย ทางด้านตระกูลฉีได้ส่งคนมาแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็มาถึงแล้ว”

“ดีมาก” ราวกับว่าเซี่ยหมิงมีความสุขมาก พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “นำทางไป ครั้งนี้ฉันจะรอดูว่าฉินเทียนนั้นจะตายอย่างไร!”