บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 138

บทที่138 พอใจในสิ่งที่ตนเองมี

ปวดกระดูกจนหันมาไม่ได้

“ให้เจ้ามาที่ตำหนักขององค์ชายสี่เพื่อดูความเรียบเล็กๆน้อยๆ แต่กลับไม่ได้ระวังตัวเองแม้แต่น้อย”

น้ำเสียงของซ่านจินจื๋อดูจะโกรธเล็กน้อย กู้อ้าวเวยทำเพียงเหล่ตาเท่านั้น และวางมือทั้งสองข้างที่หน้าอกและหน้าท้องของตน แต่กลับรู้สึกได้ว่าซ่านจินจื๋อนั้นโอบกอดตนด้วยการกระทำอย่างแรง และดูเหมือนว่าจะไม่พอใจนางในการกระทำอันกล้าหาญนี้

กู้อ้าวเวยเหลือบสายตาไปข้างไม้ที่ร่วงหล่นลงมา และผู้คนรอบข้างก็ล้อมรอบเข้ามา

ลี่วานรีบมาพร้อมกับสองสาวใช้ และดูเหมือนจะมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้

“พระชายา ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม” ลี่วานเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“ไม่เป็นไร เพียงแต่ไม้นั้นไม่มั่นคง ข้าคิดว่าด้านบนนี้ ควรจะต้องคิดหาวิธีแก้ไข” แต่ถึงอย่างไรกู้อ้าวเวยก็ไม่ได้ออกจากอ้อมกอดของซ่านจินจื๋อ แต่แค่ยึดไหล่ของซ่านจินจื๋อและเหยียดตัวตรง และตบไปที่หัวไหล่ของท่านอย่างปลอบใจ: “ว่าแต่ว่าท่านอ๋อง ท่านมาได้อย่างไร?"

“หยวนเอ๋อเรียกให้ข้ามา” ซ่านจินจื๋อเพียงแต่ประคองคนให้มั่น

นี่กู้อ้าวเวยช่างแปลกจริง ๆ เมื่อกี้ยังร้องอุทานอยู่เลย ตอนนี้เพียงแค่เห็นไม้ร่วงลงที่พื้น แต่กลับสามารถโล่งใจในทันที

“เพราะอะไร? เจ้ากลัวว่าข้าจะทำพังหรือ?” กู้อ้าวเวยนิ้วชี้ที่ตัวเอง

ซ่านจินจื๋อเพียงมองออกไปทางที่ลี่วาน

หลังจากที่พูดคุยกันมาตั้งนาน ปรากฎว่าท่านอ๋องและ ฉีหรัวต่างก็เป็นห่วงในเรื่องเดียวกัน

ดูเหมือนว่า หลังจากที่องค์ชายสี่แต่งงานแล้ว ก่อนหน้านี้เรื่องที่เคยทำกันเกรงว่าจะไม่สามารถทำได้แล้ว

เหลือบมองไปที่ด้านบน และนางก็ขี้เกียจเกินกว่าที่จะวางแผนเรื่องนี้ อีกเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ เพิ่งจะหาเจอฉีหรัวที่ยังมีอาการตกใจกลัวอยู่ และรีบดึงตัวนางเข้ามา: “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไร” ฉีหรัวตบที่หน้าอก แต่กลับมองไปทางด้านลี่วาน

ส่วนลี่วานนั้นดูเหมือนจะถูกซ่านจินจื๋อสะกดให้อยู่ที่เดิม นอกจากประโยคเมื่อสักครู่แล้ว กลับกลายเป็นว่าประโยคเดียวก็ไม่กล้าพูดออกไป

ลี่วานนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีปัญหา  แต่ฉีหรัวก็ยังไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดถึงชายาในภายหน้าขององค์ชายสี่

ซ่านจินจื๋อกลับมองลี่วานด้วยสายตาที่เย็นชา และในที่สุดก็พากู้อ้าวเวยออกจากที่นั่น แล้วโยนกลับเข้าไปในรถม้า ก็พูดต่อ: “หลังจากงานอภิเษกของหยวนเอ๋อ จะต้องออกเดินทางไปที่หลิ่งหนานตระกูลหยุน”

“โอ้” กู้อ้าวเวยลูบข้อมือที่เจ็บ แล้วก็พยักหน้า

“หลังจากนั้นข้าจะไปเป็นเพื่อนเจ้าที่หน้าผาไป๋เฉ่าเพื่อเอายา” ซ่านจินจื๋อยังพูดต่อไป

กู้อ้าวเวยประหลาดใจเล็กน้อย และจากนั้นนางก็คิดขึ้นได้ว่าเพราะอะไรทำไมถึงเข้ามาในตำหนักอ๋อง และเพราะอะไรทำไมกับซ่านจินจื๋อถึงกลายมาเป็นความสัมพันธ์เช่นนี้

เพียงการหัวเราะเยาะตนเอง กู้อ้าวเวยก็เรียกให้รถม้าหยุดทันที และกระโดดลงมาจากรถม้าในทันที

“ข้าอยากเดินกลับตำหนักอ๋อง และท่านอ๋องก็ไม่จำเป็นต้องรอข้า“ นางพูดจบประโยคก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

ซ่านจินจื๋อนั่งอยู่ในรถม้า โดยไม่พูดอะไรสักพัก

หัวใจของกู้อ้าวเวยก็ไม่ใช่ทำจากเหล็ก เมื่อเวลาที่มันเจ็บ มันก็เจ็บเป็นเหมือนกัน

ฉีหรัวทำได้เพียงมองทุกอย่างอยู่ในสายตาเท่านั้น แต่กลับมองไม่ออกว่าท่านอ๋องจิ้งและกู้อ้าวเวยต่อจากนี้จะเข้าหาได้อย่างไรกันแน่

“ดังนั้นจึงต้องปลดปล่อยๆ หลังจากวันนี้ ข้าไม่สามารถมาได้แล้ว” ซ่านเชียนหยวนหัวเราะอย่างปลดปล่อย เดินไปตรงหน้าของกู้อ้าวเวย จึงสังเกตเห็นว่าชามที่นางถืออยู่ก็คือยาต้ม เกิดความสงสัย ไม่สบายหรือ?

“เมื่อวานเป็นหวัดเข้า” กู้อ้าวเวยคลึงจมูกไปมา แต่ก็ไม่รู้จริงๆไม่ว่าตนจะอยู่ที่ไหนกินอาหารมากมายขนาดไหน แต่ก็ไม่ทำให้อ้วนเลย และที่สำคัญ โรคนี้จำนวนคนที่ป่วยยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แต่: “พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง วันนี้ได้ดื่มยาก็ดีขึ้นแล้ว”

ทำให้ทุกคนสามารถปล่อยวางได้ และเล่นซุกซนก่อความวุ่นวายกันอย่างมีความสุข แม้แต่พึ่งเข้าตำหนักอ๋องเป็นครั้งแรกอย่างฉีหลินก็ตื่นเต้นไปด้วย

รวมไปถึงกุ่ยเม่ยเฉิงยีเฉิงเอ้อที่ติดตามมาก็ถูกดึงเข้ามาด้วย หยินเชี่ยวที่ถูกวางไว้บนรั้วก็ตกใจจนเกือบร้องไห้ออกมา แทบอยากจะขอรื้อหลังคาวิหารเฟิ่งหมิงของนาง

ตอนแรกยังคิดที่จะมาดูอาการป่วยของกู้อ้าวเวย ทันทีที่ซ่านจินจื๋อเดินเข้าไปในลานกลับได้เห็นฉากความวุ่นวายที่เกิดขึ้น และกู้อ้าวเวยที่จับพู่กันกำลังยุ่งอยู่ที่โต๊ะ

“ไม่เข้าไปข้างในแล้วหรือ?” เฉิงซานไม่ละยังคงตามอยู่ด้านหลังของซ่านจินจื๋อ

“อย่าไปรบกวนความสนุกของหยวนเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อบอกเพียงว่ากลับตำหนัก ในตอนท้ายยังกำชับเฉิงซานว่า: “ให้สังเกตทุกการเคลื่อนไหวของลี่วาน ถ้าหากนางยังเล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไร ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องเมตตาอีก”

“ใช่”

ดวงตาของซ่านจินจื๋อเยือกเย็น ลี่วานผู้นี้วันนี้เพราะความอิจฉาช่างกล้านักลงมือทำร้ายพระชายาจิ้ง พรุ่งนี้ หากว่าหยวนเอ๋อปฏิบัติต่อนางไม่ดี นางก็จะต้องฆ่าซ่านเซียนหยวนรึ!

รอจนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน ผู้คนถึงได้หยุดพัก มีเพียงกู้เหยียนจือและซ่านเชียนหยวนเท่านั้นที่ยังคงฝึกฝนดาบอย่างขยันขันแข็ง

กู้อ้าวเวยเมื่อกินอิ่มแล้วก็จัดการกับใบสั่งยาต่อ และก็สั่งให้ฉีหรัวพาฉีหลินกลับไปด้วย

รอจนกระทั่งกู้เหยียนจือก็ไม่สามารถฝึกต่อไปได้หลังจากนั้นก็แอบปีนกำแพงหนีออกไป แต่ซ่านเชียนหยวนผู้หยิ่งยโสก็กลับนั่งลงพื้นที่ว่างอยู่ข้างๆเท้าของกู้อ้าวเวย หน้าอกกระเพื่อม พูดด้วยเสียงต่ำ: “ข้ายังคงอยากได้ท่านมาเป็นพี่สาว”

กู้อ้าวเวยยังเขียนต่อไปไม่หยุด และหัวเราะเบา ๆ : “ในใจมีพี่ก็พอแล้ว ภายภาคหน้า หนทางนี้เจ้าต้องก้าวเดินด้วยตัวเอง”