บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 178

บทที่ 178 ไม่สนใจยศตำแหน่ง

น้ำแกงยาทั้งขมทั้งฝาด

กู้อ้าวเวยประคองชามเปล่านั่งอยู่บนเตียง ซ่านจินจื๋อนั่งทำงานที่โต๊ะด้านข้างจัดการฎีกา เฉิงซานแทรกพูดอยู่บ่อยๆ มีเพียงกุ่ยเม่ยที่แอบยัดผลไม้แช่อิ่มส่งให้นางหลังจากที่ทานยาเสร็จ

“เจ้าเอาป๋ายเสาไปซ่อนไว้ที่ไหน?” กู้อ้าวเวยส่งชามยาคืนให้กุ่ยเม่ย เสยแขนเสื้อของเขาดู ดูเหมือนนางจะชอบนำป๋ายเสาซุกซ่อนไว้ที่นี่

ดวงตาเรียวแหลมของกุ่ยเม่ยกวาดมองนางอย่างเรียบเฉย ยินยอมให้กู้อ้าวเวยพลิกแขนเสื้อทั้งสองข้างจนตนเสียหลายรอบ

ด้านซ่านจินจื๋อเมื่อได้ยินข่าวคราวฝั่งนี้ ก็กระซิบสอบถามเฉิงซานที่อยู่ข้างๆ “สามารถเดินทางได้แล้วหรือ?”

“เป็นการดีที่สุดถ้าจะพักอีกสักระยะหนึ่ง แต่ว่าด้านแม่นางซู....”

“เช่นนั้นก็สั่งคนออกเดินทางกลับเทียนเหยียน” ซ่านจินจื๋อวางงานในมือ

ทว่าเมื่อกู้อ้าวเวยได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจหดหู่ยิ่งนัก

เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามตลอดการเดินทางทำให้นางไม่ยินยอมที่จะกลับไปที่กรงนั่น เรื่องที่น่าเสียดายคือนางไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ในตอนนี้

“ข้าจะเอาป๋ายเสา” นางตบผ้านวมบนตักด้วยความขัดเคือง

กุ่ยเม่ยรีบจัดการมวยผมให้นาง ท่าทางอันชำนาญราวกับเขาไม่สมควรเป็นองครักษ์ลับ แต่เหมือนกับสาวใช้ปรนนิบัติฮูหยิน กู้อ้าวเวยอาจจะไม่มีฝีมือเก่งกาจด้านนี้เหมือนกับเขาด้วยซ้ำ “เจ้ามวยผมเป็นด้วยหรือนี่”

“เคยเรียนมานิดหน่อยพะย่ะค่ะ” กุ่ยเม่ยใช้ปิ่นเงินปักให้มวยผมอยู่ทรง

กู้อ้าวเวยรอจนกระทั่งเขาทำเสร็จจึงได้ลงจากเตียง เวียนไปเปลี่ยนเสื้อคลุมที่ด้านหลังฉากกั้น เมื่อเปลี่ยนเสร็จเรียบร้อยก็มายืนด้านหน้าหลายคน “ไปกันเถอะ”

เมื่อสิ้นคำ กู้อ้าวเวยก็เดินออกไปด้านนอก

กุ่ยเม่ยยึดถือคำสั่งของซ่านจินจื๋อรีบติดตามข้างกายกู้อ้าวเวย กู้อ้าวเวยปีนขึ้นรถม้า ตลอดทางไม่พูดอะไรกับซ่านจินจื๋อสักคำเดียว เวลาส่วนใหญ่คือการหยอกล้อกับป๋ายเสา หรือไม่ก็ไล่กวดดึงผ้าคลุมหน้าของกุ่ยเม่ย

เพียงแต่ไม่พูดกับซ่านจินจื๋อสักคำ

ทว่าซ่านจินจื๋อก็ไม่หยิบยกเรื่องในอดีตออกมาพูด ทั้งคู่ล้วนรักษาระยะห่างไว้เช่นเดียวกัน กระทั่งใกล้ถึงเทียนเหยียน ซ่านจินจื๋อได้กล่าวเบาๆ “เจ้าช่วยชีวิตข้า ข้าจะตอบรับเงื่อนไขอะไรก็ได้ของเจ้าหนึ่งข้อในอนาคต”

“ขอบพระทัย ท่านอ๋อง”

นี่คือประโยคแรกของกู้อ้าวเวยที่พูดกับเขา และก็เป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเข้าเทียนเหยียน

กลับมาเมืองเทียนเหยียนอีกครั้ง เพิ่งจะผ่านไปแค่ครึ่งฤดูร้อน ฉีหรัวขยับตำแหน่งเกือบจะเท่าฉีหมิง ส่วนฉีหลินประสบความสำเร็จในการสืบทอดสำนักเหยียนหยู่เก๋อ หยินเชี่ยวและหยุนฝูอาศัยอยู่โรงยาเป็นเวลานานและไม่เคยอยู่ในจวนอ๋องเลย

เมื่อนางกลับจวนอ๋อง เบื้องหน้ามีเพียงชิงต้าย“ยินดีต้อนรับพระชายากลับจวนเพคะ”

“ชิงต้าย ไม่ได้เจอกันเสียนาน” นางยิ้มบางและเดินขึ้นหาและล้วงรายการออกจากถุงย่ามส่งให้กับมือชิงต้าย “เจ้าไปเตรียมสิ่งของเหล่านี้ให้เรียบร้อย ถือโอกาสหาเลือดมังกรกับถุงน้ำดีหงส์จากในโรงยามาให้ข้า ข้าจะรักษาแม่นางซู”

ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้ว มองซูพ่านเอ๋อที่มีท่าทางราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรมอยู่ในอ้อมกอด “แม้กระทั่งซูพ่านเอ๋อเขายังกล้าลงมือ”

“ฮ่องเต้ทรงเชื่อมาโดยตลอดว่าซูพ่านเอ๋อยากจะเกื้อหนุนราชวงศ์ ถ้าหากมีเจตนาจะให้ท่านสืบทอดตำแหน่งจริงย่อมไม่ต้องการรั้งนางไว้” หลังจากที่เซียวไห่กล่าวจบก็ประสานมือคารวะซูพ่านเอ๋อด้วยสีหน้าขอโทษ “คำกล่าวนี้เกรงว่าอาจจกระทันหันเกินไปกับแม่นางพ่านเอ๋อร์ แต่มันเป็นความจริง”

“ที่ผู้บัญชาการเซียวพูดนั้นไม่ผิด” ซูพ่านเอ๋อกระแอมไอขึ้นมาเบาๆ แววตาหม่นหมอง

กู้อ้าวเวยรักษาอาการป่วยของนางหายได้จริง แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ หากซ่านจินจื๋อให้นางออกจากเทียนเหยียนชั่วคราวเพื่อราชบัลลังก์.....

นางเป็นกังวล และหลังจากที่ซ่านจินจื๋อจัดแจงให้นางออกไป ก็ได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมาย้ำกับเซียวไห่ “หากพ่านเอ๋อร์ฟื้นฟูจากอาการป่วย เจ้าส่งนางไปที่สำนักเก่าของข้าแล้วส่งคนไปดูแล”

“ท่านไม่กลัวว่าแม่นางซูจะเกลียดท่านหรือ ตอนแรกนางมาเทียนเหยียนก็เพื่อพบท่าน แทบอยากจะใช้ชีวิตนี้ร่วมไปกับท่าน” เซียวไห่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เชื่อไม่ลงว่าซูพ่านเอ๋อจะไปจากเทียนเหยียนด้วยความยินยอมพร้อมใจ

ที่ข้าทำอยู่นี้ก็เพื่อนาง หากนางมีอาการป่วยแล้วข้าให้นางอยู่ข้างกาย องค์ชายทั้งหลายก็อาจจะรู้ได้ว่าคนร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ไม่สามารถเป็นฮองเฮาได้ในอนาคต แต่หากนายหายเป็นปกติดีแล้วเหล่าองค์ชายจะเข้าใจว่าข้าต้องการให้นางเป็นฮองเฮาอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่าชั้นเชิงจะต้องเพิ่มความสุดขั้วเท่านั้น.....”

“ทรงกล่าวเช่นนี้ ท่านไม่เตรียมให้นางเป็นฮองเฮาของท่านหรือ?” เซียวไห่กล่าวกระซิบอย่างไม่อาจเชื่อ

“ข้าเพียงแค่ต้องการให้ซูพ่านเอ๋อเคียงข้างกายข้าอย่างเปิดเผย ยศตำแหน่งนั่นข้าไม่สนใจ”อีกทั้งกู้อ้าวเวยฉลาดหลักแหลมเช่นนี้ ต่อให้ต้องนั่งตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตก็จะไม่เป็นปัญหา

เพื่อให้คนที่ไร้บิดามารดาไร้สถานะพื้นเพ ไร้ญาติขาดมิตรและครอบครัวอย่างซูพ่านเอ๋อสามารถยืนเคียงข้างตนในอนาคตได้อย่างเปิดเผย เขาทำได้แค่ให้ตำแหน่งชายารองหรือสนมชั้นกุ้ยเฟยให้กับนาง

ทว่าพ่อบ้านที่อยู่หน้าประตูนำทุกสิ่งที่ได้ยินกับหูรีบร้อนมุ่งหน้าสู่จวนหลัก