บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 183

บทที่183 อยู่เป็นเพื่อนข้า

ดูเหมือนว่าตอนนี้ คนรอบกายไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นคนดี

จิตใจของคนรอบกายกำลังเปลี่ยนแปลง ในเมื่อก่อนหน้านี้กู้อ้าวเวยเคยเชื่อใจลี่วาน ดังนั้นตอนนี้นางไม่มีทางเชื่อใจอีก

กู้เหยียนจือที่อยู่ข้างกายมองไปทางกู้อ้าวเวยด้วยความกระอักกระอ่วนใจ: “ปกติแล้วพระชายาองค์ชายสี่ก็ไม่เป็นเช่นนี้ ดีกับข้าไม่น้อย และยังดูแลเอาใจใส่องค์ชายสี่……”

”ข้ารู้ นางเพียงแค่สงสัยในตัวข้าแต่เพียงผู้เดียว”

กู้อ้าวเว้ยพยักหน้าอย่างจริงจัง อีกเรื่องหนึ่งคือ ตอนนี้หยุนชิงหยางก็เสียไปแล้ว นางจะต้องหาวิธีที่ดีที่สุดเพื่อช่วยให้ตระกูลหยุนเจริญรุ่งเรืองยิ่งขึ้น ตอนนี้ตระกูลหยุนเป็นดั่งต้นไม้ใหญ่ที่ต้องลม ทางที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือหยุดทะเลาะวิวาทจะดีที่สุด

”เพราะเหตุใด?” กู้เหยียนจือไม่เข้าใจ

กู้อ้าวเวยเคาะเบาๆที่หัวของเขา: “ในเวลานี้แน่นอนเจ้าต้องคิดด้วยหัวสมองของตนเองแล้ว ถ้าต้องถามข้าทุกๆเรื่อง จะทำอย่างไรเมื่อถึงเวลาที่เจ้าพาทหารไปสู้รบ?”

”ปกติแล้วน้อยมากที่ข้าจะได้อ่านตำรา……” กู้เหยียนจือทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ในตอนนี้กู้อ้าวเวยถึงนึกขึ้นได้ ถึงแม้กู้เหยียนจือจะเป็นคนของตระกูลกู้ แต่ถ้าหากเป็นที่เอ็นดูคิดว่าก็คงจะไม่ถูกส่งไปให้กับผู้อื่น บางทีก่อนหน้านี้กู้เหยียนจืออาจไม่เคยได้ศึกษาเล่าเรียนมาก่อน ปกติแล้วก็เพียงแค่ฝึกกระบี่ เพียงเพื่อรับใช้บ้านเมืองเท่านั้น

“ช่วงนี้ท่านพ่อได้พูดอะไรกับเจ้าบ้าง?” กู้อ้าวเวยพลันนึกถึง

”พ่อบุญธรรมไม่เคยพูดคุยอะไรกับข้าเลย เพียงแค่รับสั่งให้ข้าไปทำเรื่องบางอย่างเป็นครั้งคราว คุ้มกันให้บางคน” กู้เหยียนจือเพียงแค่เล่าทุกเรื่องราวที่ได้ทำก่อนหน้านี้

ที่แท้ช่วงเวลาที่เขาหายตัวไป กู้เหยียนจือช่วยทำงานให้กู้เฉิงไม่น้อย เพียงแต่ว่าเรื่องทั้งหมดล้วนไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก แม้กระทั่งให้กู้เหยียนจือไปช่วยส่งสินค้า แต่สินค้าเหล่านั้นคืออะไรกันแน่ นางกลับไม่กล้าคิดต่อแล้ว

”คราวหลังถ้าท่านพ่อต้องการให้เจ้าช่วยทำอะไรอีก เจ้าต้องบอกข้าทุกอย่าง ข้าจะบอกเจ้าให้ว่าจะแยกแยะความสำคัญของสิ่งเหล่านี้อย่างไร เพื่อที่วันหน้าเจ้าต้องนำทหารไปสู้รบ ก็สามารถใช้ประโยชน์ได้” กู้อ้าวเวยพูดด้วยเสียงเบา อีกด้านหนึ่ง นางเห็นแล้วว่าในห้องของกู้เหยียนจือไม่มีตำราแม้แต่เล่มเดียวจริงๆ จึงได้ยืนขึ้น: “นอกจากนี้ ข้าจะไปขอตำรายุทธพิชัยสงคราม สองสามวันนี้เจ้าก็ตั้งใจศึกษาดีๆ ข้าจะอยู่กับเจ้า”

”ช่างดียิ่งนัก ท่านพี่เพียงแต่ว่า……ท่านจะให้ข้าไปกับท่านหรือไม่?” กู้เหยียนจือรู้สึกไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไหร่

กู้อ้าวเวยหยุดชะงักเท้า หมัดที่กำแน่นค่อยๆคลายออก ลังเลสักครู่ ถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมา พูดด้วยเสียงต่ำ: “ขอเพียงพวกเจ้าทุกคนอยู่ดีมีสุข ก็คืออยู่เป็นเพื่อข้าแล้ว”

อยู่ที่นี่ ไม่มีสถานที่ใดที่นางสามารถร้องไห้ได้

คิดถึงตรงนี้ นางเพียงแค่ไปหาซ่านเซียนหยวนขอตำราเกี่ยวกับกลยุทธ์ทางการทหารมาให้กับกู้เหยียนจือ ซ่านเซียนหยวนเมื่อเห็นนางอารมณ์ไม่ดี ผ่านไปสักครู่เหมือนว่าจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดเสียงต่ำ: “ก่อนหน้านี้เรื่องที่ท่านหายตัวไป แม้แต่หลิ่วเอ๋อของทิงเฟิงโหลก็ยังใส่ใจ และก็เป็นนางที่บอกพวกข้าเรื่องที่ท่านหายตัวไป ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว ก็สามารถไปที่นั่นผ่อนคลายๆ”

ในทิงเฟิงโหลหญิงสาวพูดคุยด้วยกันล้วนรู้ใจกัน ซ่านเซียนหยวนเพียงแค่หวังว่านางสามารถระบายออกมาได้บ้าง

”เข้าใจแล้ว” กู้อ้าวเวยพยักหน้ารับรู้ หยิบถ้วยขึ้นมากลับมีบางอย่างไม่เข้าใจ

แต่วันนี้นางยังไม่ได้ตรงไปที่ทิงเฟิงโหล แต่เขียนใบสั่งยาให้ชิงต้ายส่งกลับไปยังลานที่ซูพ่านเอ๋อพักอยู่ ให้เมี่ยวหารต้มยาทุกวันตามใบสั่งยา

เพียงแค่เมื่อถึงกลางคืน ซูพ่านเอ๋อดื่มยาเพียงแค่หนึ่งถ้วยก็นอนไม่หลับแล้ว ทั่วทั้งร่างกายไม่มีส่วนไหนที่สบายตัวเลย เหงื่อออกท่วมตัว

”พระชายา” คนรับใช้ในตำหนักองค์ชายสี่เมื่อเห็นหน้าต่างบานใหญ่เปิดอยู่ ก็ถือโคมไฟเดินเข้ามาด้วยความรวดเร็ว มองเห็นกู้อ้าวเวยที่ใส่เสื้อตัวบางนั่งอยู่ตรงหน้าต่าง จึงได้รีบพูดว่า: “สายฝนในช่วงเวลากลางคืนค่อนข้างเย็น ร่างกายของท่านก็ยังไม่ค่อยดีนัก ควรจะรีบไปพักผ่อน”

”ไม่จำเป็น ข้าคนเดียวนอนไม่หลับ” กู้อ้าวเวยเพียงโบกๆมือ หลังจากบอกให้หญิงสาวนั่นถอยออกไปแล้ว กลับยิ่งนอนไม่หลับ

มือทั้งสองข้างเริ่มสั่นเบาๆ หยุนชิงหยางยอมใช้พิษกระดิ่งเหล็กเพื่อกระตุ้นให้นางไปที่หลิ่งหนานตระกูลหยุนโดยเร็วที่สุด กลับปฏิเสธที่จะบอกความจริงกับเขา แม้แต่สิ่งของสักชิ้นล้วนไม่หลงเหลือไว้

หยุนชิงหยางเป็นคนเดียวที่รู้ว่านางไม่ได้เป็นกู้อ้าวเวย

”โอ้สวรรค์ ข้ายังมีเวลามารำลึกอยู่ที่นี่เชียวหรือ? ข้านอกจากต้องเดินต่อไปข้างหน้าแล้ว ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว” นางปิดใบหน้าตนด้วยความเจ็บปวด ไหล่บางสั่นไหวไม่หยุด

เสียงสายฝนนอกหน้าต่างดูเหมือนว่าดังยิ่งขึ้น และเสียงฝนด้านในหน้าต่างก็ไม่หยุดเช่นกัน

รอจนกระทั่งเทียนที่เหลืออยู่ไหม้จนหมด คนที่ร้องไห้ไม่หยุดกลับไม่ได้ขึ้นไปบนเตียง เพียงแค่จ้องมองที่มือทั้งสองข้างอย่างเหม่อๆ ไม่ปริปากพูดสักคำ

เงาข้างกำแพงหายไปอย่างรวดเร็ว ครึ่งชั่วยามต่อมา กุ่ยเม่ยที่เปียกโชกไปทั้งตัวก็คุกเข่าอยู่ตรงหน้าซ่านจินจื๋อแล้ว นำสิ่งที่เห็นก่อนหน้านี้รายงานต่อซ่านจินจื๋อทั้งหมด

”ให้นางใช้เวลาพักอยู่ในตำหนักองค์ชายสี่มากขึ้น พ่านเอ๋อยังต้องการปรับสภาพร่างกาย” ซ่านจินจื๋อนิ่งชะงักเป็นเวลานานก่อนที่จะกลับไปจัดการงานในมือต่อ

ตอนนี้รัชทายาทใกล้ถึงเวลาถูกปลด ห้องโถงในวังนี้ เกรงว่าจะหลีกเลี่ยงพายุฝนไม่ได้

“ฝ่าบาท วันปกติอาจจะอยู่ข้างกายเป็นเพื่อนพระชายา?ดูเหมือนว่าพระชายากับแมวทั้งสองตัวเข้ากันไม่ได้” กุ่ยเม่ยเอ่ยปากพูดอย่างกล้าหาญ